Illa de San Pietro

Illa de San Pietro
Tipo	illa; asentamento
Situado na entidade xeográfica	Mar Mediterráneo
Localización
División administrativa	Carloforte, Italia (pt)
	39°08′44″N 8°16′21″L / 39.1456, 8.2725
Bañado por	Mar Tirreno
Características
Altitude	211 m
Tamaño	8,3 () × 10,7 () km ;
Perímetro	18 km
Superficie	53,9 km²

A illa de San Pietro (Italiano: Isola di San Pietro, Lígur Tabarquino: Uiza de San Pé, Sardo: Isula 'e Sàntu Pèdru) é unha illa a aproximadamente 7 km da costa suroeste de Sardeña, Italia, fronte á península de Sulcis. Con 51 km² é a sexta maior illa de Italia por superficie. Os aproximadamente 6.000 habitantes están concentrados na cidade pesqueira de Carloforte, a única comuna na illa. Está incluído na provincia de Sardeña do Sur. Ten o nome de San Pedro.

A illa está conectada por un servizo regular de transbordadores desde Portovesme e Calasetta.

Xeografía

A illa é de orixe volcánica. As rochas son de idade Cenozoica e inclúen basalto, dacite e riolita (incluíndo a variedade peralcaline comendite).^[1] Os 18 km. das súas costas son principalmente rochosos. A parte occidental e setentrional inclúe algunhas grutas naturais, embarcadoiros desprotexidos, con algunhas pequenas praias, en xeral aquí a costa adoita ser moi abrupta e rochosa. A costa oriental, sobre a que se atopa o porto de Carloforte, está máis protexida e é máis areosa.

Na costa noroccidental atópanse dúas pequenas illas, a Isola dei Ratti e Isola Piana. Esta última inclúe os restos dunha das máis grandes almadraba en Italia, agora convertida nun Resort turístico.

A illa non ten ríos ou regatos, pero presenta numerosas lagoas e pantanos. O interior é montañoso, os puntos máis altos son o bricco (outeiro) Guardia dei Mori (211 m s.n.m.) e o bricco Tortoriso (208 m s.n.m.).

A vexetación é a típica da costa mediterránea, con Cistus, lentisco, érbedox, juniperus, piñeiro carrasco e aciñeiras. Aquí hai bosques de carballos e piñeiros con claros que adoitan cultivarse e poboados de casas dispersas. O cultivo, realizase especialmente na rexión oriental máis protexida, inclúe uva (Vitis vinifera), ficus e chumbeiras. A parte occidental exposto ao vento predominante, o mistral, é máis árido, con pouca vexetación arbustiva e en gran parte deshabitada. O clima é tepedo. A illa está conectada coa Sardeña, e á próxima illa de Sant'Antioco por dúas liñas de transbordadores.

Historia

Carloforte

A illa foi coñecida desde tempos antigos. Os fenicios chamárona Enosim ou Inosim, mentres que para a Grecia antiga era "Hieracon Nesos" e para os romanos Accipitrum Insula (Illa do Gavilán). Este último derivou da presenza do pequeno falcón de Eleonora, que aínda está presente na illa. San Pietro laberga hoxe en día restos das civilizacións fenicia, romana e Sardeña.

Segundo unha lenda, a illa recibe o nome de San Pedro que visitou a illa no ano 46 dC.

No século XVIII, a entón deshabitada San Pietro foi colonizado por persoas de etnia e lingua Lígur procedentes da colonia da República de Xénova en Tabarquía despois de ser tomada polo Bey de Tunisia. Hoxe a maior parte da poboación mantén unha variante do dialecto xenovés, chamado tabarquno, que tamén se fala na parte norte da próxima illa de Sant'Antioco en Calasetta, da mesma orixe.

Notas

↑ Cioni, R. and Funedda, A., (2005)Structural geology of crystal-rich, silicic lava flows:A case study from San Pietro Island (Sardinia, Italy) in Manga, M. and Ventura, G. (editors) (2005) Kinematics and Dynamics of Lava Flows, Geological Society of America Special Paper 396, pages 1 to 14.

Véxase tamén

Ligazóns externas

di San Pietro sul sito SardegnaTurismo(en italiano)
Comune di Carloforte Arquivado 16 de novembro de 2018 en Wayback Machine.(en italiano)
e l'Isola di San Pietro su Internet(en italiano)
Carloforte e l'Isola di San Pietro(en italiano)

[1] Cioni, R. and Funedda, A., (2005)Structural geology of crystal-rich, silicic lava flows:A case study from San Pietro Island (Sardinia, Italy) in Manga, M. and Ventura, G. (editors) (2005) Kinematics and Dynamics of Lava Flows, Geological Society of America Special Paper 396, pages 1 to 14.

[1]