Illa Elefante

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Illa elefante
Localización da illa
Situación
PaísAntártida Antártida, Reclamada por Arxentina, Chile e Reino Unido Reino Unido
ArquipélagoIllas Shetland do Sur
MarOcéano Antártico
Coordenadas61°08′00″S 55°07′00″O / -61.13333, -55.11667Coordenadas: 61°08′00″S 55°07′00″O / -61.13333, -55.11667
Xeografía
Superficie558 km²
Longura máxima47 km.
Largura máxima27 km.
Perímetro134 km.
Punto máis alto852 m. Cordón Pardo
Demografía
CapitalPoint Wild (histórica)
PoboaciónDeshabitada

A illa Elefante é a máis setentrional das illas Shetland do Sur, arquipélago situado na Antártida. Xunto coa illa Clarence e outras illas e illotes, forma o grupo chamado illas Piloto Pardo na cartografía oficial chilena.[1]

Ten un lugar de importancia na Historia da Antártida pois en 1916 foi o refuxio da errada expedición británica transantártica e o lugar onde se levou a cabo o seu posterior rescate en pleno inverno por Luís Pardo Villalón, ao mando da escampavía Yelcho da Armada de Chile.

O único país que posúe infraestrutura na illa é Brasil, co refuxio de verán Emílio Goeldi, na costa norte.[2]

Toponimia[editar | editar a fonte]

Foi nomeada por primeira vez en 1821 polo baleeiro británico George Powell, debido á presenza de elefantes mariños nas súas costas.[3][4][5]

Xeografía[editar | editar a fonte]

A illa ten 47 km longo e 27 km de largo.[6] Atópase situada a 1.253 quilómetros ao suroeste da illas Xeorxias do Sur, a 953 km ao sur das illas Malvinas e a 885 km ao suroeste do cabo de Fornos. Entre 4´5 a 9 km ao noroeste da illa atópanse os Farallones Focas.[7]

A illa está case completamente cuberta de glaciares e ten unha elevación máxima de 852 metros no cordón Pardo. Destacan o cabo Yelcho ao noroeste, o cabo Lindsey ao oeste, o cabo Lookout ao sur, e o cabo Valentine ao leste. A punta Wild atópase na costa norte da illa. A illa é pobre en canto a flora e fauna, aínda que poden atoparse pingüíns papúa antárticos, focas e ata pingüíns barbixos aniñando.

As costas son abruptas e de difícil desembarco, o cal propiciou que non haxa ningún asentamento humano permanente, malia que a illa está moi ben situada para o soporte e o avance científico e as actividades de pesca e caza de baleas.

Historia[editar | editar a fonte]

A illa descubríuna en 1820 o explorador británico Edward Bransfield. Durante o século XIX foi visitada por diversas expedicións, como a do baleeiro británico George Powell en 1821, o explorador Fabian Gottlieb von Bellingshausen, tamén en 1821, e o francés Jules Dumont d'Urville en 1840.

O 14 de abril de 1916 chegaron á illa os sobreviventes da expedición Expedición Imperial Trans-Antártica ao mando de sir Ernest Shackleton, logo de que o bergantín Endurance quedase atrapado no xeo e finalmente afundísese. Instalaron un refuxio ao norte da illa, en Punta Wild.

Ao ser a illa un lugar remoto, deshabitado e raramente visitado por baleeiros ou outros barcos, o 24 de abril, parte da expedición (incluído Shackleton) embarcouse para solicitar axuda nun dos botes salvavidas do Endurance, que foi bautizado James Caird.

O primeiro intento de rescate efectuouse co buque baleeiro Cielo del Sur, que non puido chegar ás costas da illa debido a unha barreira impenetrable de xeo a uns 110 quilómetros dela. O segundo intento errado contou coa colaboración do goberno do Uruguai e o barco de arrastre Instituto de Pesca Nº. 1 capitaneado por Ruperto Elichiribehety. Xa no mes de xullo, un novo intento efectuar mediante a goleta Emma, resultou novamente infrutuoso debido á barreira de xeo.

O 30 de agosto de 1916, o piloto chileno Luís Pardo Villalón, ao mando da escampavía Yelcho da Armada de Chile, logrou finalmente rescatar á tripulación do Endurance en Punta Wild.[8]

Sitio e monumento histórico[editar | editar a fonte]

Punta Wild, lugar de rescate da infrutuosa expedición británica transantártica.

En Punta Wild atópase o Sitio conmemorativo do Endurance composto por un busto do capitán Luís Pardo Villalón, monólito e placas para recordar o rescate dos sobreviventes do buque británico Endurance polo Yelcho da Armada chilena, foi designado Sitio e Monumento Histórico da Antártida N°. 53 baixo o Tratado Antártico.[9]

Galería[editar | editar a fonte]

Reclamacións territoriais[editar | editar a fonte]

As tres reclamaciones están suxeitas ás disposicións do Tratado Antártico.

Nomenclatura dos países reclamantes

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Armada de Chile, Servicio Hidrográfico Oceanográfico (2011). Derroteros de la Costa de Chile: Territorio Antártico. Armada de Chile. 
  2. vivabrazil.com. "O Programa Antártico Brasileiro (PROANTAR)". Consultado o 21 de maio de 2015. 
  3. ecured.cu. "Isla elefante". Consultado o 21 de maio de 2015. 
  4. lareserva.com. "La sorprendente isla Elefante en la Antártida". Consultado o 21 de maio de 2015. 
  5. Stewart, John (2011). Antarctica – An Encyclopedia. McFarland & Co. ISBN 978-0-7864-3590-6. 
  6. data.antarctica.gov.au. "Isla elefante". Ingles. Arquivado dende o orixinal o 30 de maio de 2020. Consultado o 21 de maio de 2015. 
  7. SCAR Gazetteer Ref. No 12943
  8. León Wöppke, Consuelo (2015). El Piloto Luis Pardo Villalón: Visiones desde la prensa, 1916. LW Editorial. ISBN 978-956-358-920-7. 
  9. 9,0 9,1 "List of Historic Sites and Monuments approved by the ATCM (2012)" (PDF). Antarctic Treaty Secretariat. 2012. Consultado o 30 de dicembro de 2013. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]