Igrexa de San Martiño de Aldeamayor de San Martín

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Igrexa de San Martiño de Tours
Datos xerais
PaísEspaña España
RexiónCastela e León
TipoIgrexa
AdvocaciónSan Antolín
LocalizaciónAldeamayor de San Martín
Coordenadas41°30′45″N 4°38′27″O / 41.5125, -4.6408333333333Coordenadas: 41°30′45″N 4°38′27″O / 41.5125, -4.6408333333333
CatalogaciónBen de Interese Cultural dende o 20/10/1997
Culto
CultoIgrexa católica
DioceseValladolid
Arquitectura
ConstruciónSéculo XV-século XVI
Estilogótico, renacemento, herreriano
IdentificadorRI-51-0010169
editar datos en Wikidata ]

A Igrexa de San Martiño de Tours é un templo católico que se atopa na localidade de Aldeamayor de San Martín (provincia de Valladolid). Está declarada Ben de Interese Cultural.

Características[editar | editar a fonte]

Na súa construción distínguense varias etapas e distintos estilos arquitectónicos. A finais do século XV construíronse a cabeceira e a capela contigua, de Santa Catalina, fundada en 1497 polo bacharel Juan Fernández, cura do municipio e arcipreste de Fuentidueña.

A segunda etapa emprendeuse durante a segunda metade do século XVI, pero as obras avanzaban lentamente, xa que a comezos do século XVII aínda se estaban construíndo as naves, e en 1623 estaba por terminar o corpo da igrexa. Durante este período traballaron na súa construción varios mestres, documentándose en 1598 varios pagos a Francisco del Bado; en 1610, o mestre canteiro Pedro de la Vega substitúe a de los Corrales.

Nunha terceira etapa levouse a cabo a construción da torre, de boa cantería, levantada no último tramo da nave da Epístola. Consta de dous corpos sobre zócolo, o inferior é liso, e o superior perforado con arcos de medio punto nas frontes. Está rematada con antepeitos balaustrados e pináculos. Nun dos seus peitorís está inscrito o ano 1566 como data de conclusión. Segundo a información dos libros de fábrica desta igrexa, a torre é obra do canteiro Diego de Cubillas quen nomea como "mestre da torre". Cubillas morreu antes de recibir tódolos pagos e foi o seu xenro e herdeiro, o canteiro Lope de Matienzo, quen se encargou de cobrar o total.

Xa no século XVII, dentro do estilo purista postherreriano, traballou na obra Diego de Praves, encargado de examinar o proxecto, e dar trazas e condicións para a súa conclusión. Máis tarde, en 1636, terminou de construír a portada, aberta con arco sinxelo, encadrado por pilastras e entallamento, sobre o que se colocou unha fornela que alberga unha imaxe de pedra de San Martiño Bispo, labrada en 1736.

A igrexa ten coro alto ós pés cun órgano rococó de madeira sen pintar, do século XVIII.

Galería de imaxes[editar | editar a fonte]