Helena Anxelina Ducaina
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
| Nome orixinal | (el) Ελένη Αγγελίνα Κομνηνή Δούκαινα  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1242 (Gregoriano) |
| Morte | 14 de marzo de 1271 (28/29 anos) Nocera Inferiore (pt)  |
| Actividade | |
| Ocupación | política |
| Outro | |
| Título | Rainha consorte de Sicília (pt) (1259–1266) |
| Familia | Dinastía Comneno Ducas |
| Cónxuxe | Manfredo de Hohenstaufen |
| Fillos | Beatriz da Sicília (1260–1307) (pt) |
| Pais | Miguel II Comneno Ducas e Teodora Petralifaina (pt) |
| Irmáns | Ana Comnena Ducaina (pt) , Nicéforo I Comneno Ducas, João I Ducas (pt) e Demétrio Ducas Comneno Coutrole (pt) |
 | |
Helena Anxelina Ducaina (na súa lingua materna, Ελένη Αγγελίνα Κομνηνή Δούκαινα) tamén coñecida como Helena de Epiro, nada en 1242 e finada en Nocera Inferiore en 1271, foi a segunda esposa e raíña consorte de Manfredo de Sicilia.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Familia[editar | editar a fonte]
Filla de Miguel II Ducas, gobernante do Despotado de Epiro, e de Teodora Petralifaina. Nalgunhas fontes o seu pai aparece designado como Miguel Angelo. Foi irmá de Nicéforo I Ducas, que sucedeu a seu pai no Despotado do Epiro, e media irmá por parte de pai de Xoán I Ducas,[1] gobernante de Tesalia. O seu avó paterno foi Miguel I Ducas, fillo ilexítimo de Xoán Ducas, quen foi o fillo máis vello de Constantino, o sétimo fillo do emperador bizantino Alessio I Comneno e Irene Ducas.
Matrimonio[editar | editar a fonte]
Con dezasete anos, por mor duns acordos diplomáticos de seu pai, casou con Manfredo tras a morte da súa primeira esposa Beatriz de Savoia en 1257, subindo ao trono o 10 de agosto de 1258.
Manfredo era rexente do Reino de Sicilia desde 1254, reinando en nome do seu sobriño Conradino. Miguel II perdera a cidade de Durrës ante Teodoro II Láscaris do Imperio de Nicea en 1256. Manfredo reconquistou a cidade e os seus arredores dous anos máis tarde. Miguel II tiña aínda unha demanda territorial na cidade pero preparábase daquela para cercar Tesalónica.
A súa unión foi pensada para manter paz entre Epiro e Sicilia posto que Miguel II e Manfredo tiñan outras preocupacións máis perentorias. O seu dote incluíu todos os dereitos sobre Durrës (conquistada en 1256) e os seus arredores, xunto coa illa de Corfú. Corfú foi o único aumento territorial real para Manfredo. Non se tratou tan só dunha unión dinástica senón dunha alianza entre os dous reinos
Helena e Manfredo tiveron cinco fillos:
- Beatriz de Sicilia (1258 - antes de 1307).
- Federico de Sicilia (1259 - última mención en vida en 1312).
- Henrique de Sicilia (1260 - 31 de outubro de 1318).
- Enzio de Sicilia (1261 - 1301).
- Flordelis de Sicilia (1266 - última mención en vida en 1297).
O 26 de febreiro de 1266 Manfredo morreu na batalla de Benevento mentres loitaba contra o seu rival e sucesor Carlos de Anjou. Helena, xunto cos seus fillos e a súa cuñada Constanza Augusta, foron capturados e encarcerados por orde de Carlos pois nunha reuniñon habida, en xullo e agosto de 1266, co rei de Nápoles, este pretendía saber onde se atopaba a amante de Conrado IV, Antoinette de Marrone e o fillo bastardo do Emperador, mais Helena non respondeu. Daquela, foi encarcerada no castelo do Parque de Nuceria Christianorum, hoxe Nocera Inferiore, onde morreu tras cinco anos de cativerio.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- The Oxford Dictionary of Byzantium, Oxford University Press, 1991.
- John V.A. Fine Jr., The Latexa Medieval Balkans, Ann Arbor, 1987.
- D.I. Polemis, The Doukai, Londres, 1968.
- ↑ Xoán adoptara o apelido da súa avóa materna.