Saltar ao contido

Haliaeetus leucocephalus

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Haliaeetus leucocephalus
Rango fósil: Plistoceno-Recente[1]
↓

Exemplar preparándose para engalar en Kachemak Bay, Alasca, Estados Unidos


Gravación dun H. leucocephalus no Parque Nacional de Yellowstone

Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante[2]
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Aves
Orde: Accipitriformes
Familia: Accipitridae
Xénero: Haliaeetus
Especie: Haliaeetus leucocephalus
Mapa de distribución      Residente reprodutor      Visitante de verán reprodutor      Visitante invernal      Só en migración Estrela: rexistros accidentais
Mapa de distribución
     Residente reprodutor      Visitante de verán reprodutor      Visitante invernal      Só en migración Estrela: rexistros accidentais

Mapa de distribución

     Residente reprodutor      Visitante de verán reprodutor      Visitante invernal      Só en migración

Estrela: rexistros accidentais
Subespecies
  • H. l. leucocephalus – subespecie do sur
  • H. l. washingtoniensis – subespecie do norte
Sinonimia
  • Falco leucocephalus Linnaeus, 1766
  • Falco pygargus Daudin, 1800 (nec Linnaeus)
  • Falco ossifragus Shaw, 1809 (nec Linnaeus)
  • Haliaeetus leucocephalus alascanus Townsend, 1897 (=H. l. washingtoniensis)

Haliaeetus leucocephalus, xeralmente chamada pigargo de cabeza branca ou pigargo americano, é unha ave de presa que vive en América do Norte. En América recibe o nome de bald eagle, pero en Galicia non sería propiamente unha aguia (eagle), xa que as especies de Haliaeetus se denominan pigargos;[3] ademais non é calva (bald), xa que ten a cabeza emplumada, pero un antigo significado de bald en inglés era 'mancha branca',[4] de onde realmente vén o nome,[5] referido á cabeza, o que sería unha mellor tradución. Pertence ao grupo das aguias mariñas, ten dúas subespecies e forma un complexo de especies co pigargo europeo (Haliaeetus albicilla), que ocupa o mesmo nicho que esta especie no Paleártico. A súa área de distribución inclúe a maior parte do Canadá e Alasca e todos os demais estados dos Estados Unidos menos Hawai, e o norte de México. Atópase preto de grandes corpos de auga aberta con abundante alimento e árbores vellos para nidificar.

É unha ave que se alimenta de forma oportunista maiormente de peixes, sobre os cales se abalanza desde o aire e colle da superficie coas gadoupas, non co bico. É a ave norteamericana que constrúe o niño máis grande e o animal que constrúe o niño máis grande nas árbores, pois ten 4 m de altura, 2,5 m de ancho e 1 tonelada de peso. Chega á madureza sexual á idade de catro ou cinco anos.

O adulto é principalmente marrón con cabeza branca, como indica o seu nome científico (leucocephalus), e cola tamén branca. Os sexos son idénticos en plumaxe, pero as femias son un 25 % máis grandes que os machos. O bico amarelo é grande e con gancho no extremo. A plumaxe dos inmaturos é marrón.

Está na Lista de aves nacionais e é símbolo nacional dos Estados Unidos e apaece no Gran Selo dos Estados Unidos. A finais do século XX estivo a piques de extinguirse localmente nos Estados Unidos contiguos, pero medidas como a prohibición da súa caza e do uso do nocivo pesticida DDT fixeron máis lento o seu declive poboacional. Desde entón, as poboacións recuperáronse, e o status da especie foi subido de "especie en perigo" a "especie ameazada" en 1995 e foi retirada da lista de especies ameazadas en 2007.

Taxonomía

[editar | editar a fonte]
Detalle da cabeza.

Está situada no xénero Haliaeetus (pigargos), e o seu nome común e específico débese á distintiva cabeza branca do adulto, que contrasta co corpo máis escuro.[5]

O nome do xénero é a palabra neolatina Haliaeetus (do grego ἁλιάετος, haliaetos, 'aguia mariña'),[6] e o epíteto específico, leucocephalus, é a latinización de λευκός, leukos, 'branco',[7] e κεφαλή, kephalḗ, 'cabeza'.[8][9]

Foi unha das especies descritas orixinalmente por Carl Linné no seu libro do século XVIII Systema Naturae, co nome de Falco leucocephalus.[10]

Forma un complexo (ou parella) de especies co pigargo europeo de Eurasia. Este par de especies, unha de cabeza branca e outra de cabeza tostada, son case de igual tamaño e ambas con cola branca; o pigargo europeo tamén ten unha plumaxe marrón clara. As dúas especies ocupan o mesmo nicho ecolóxico nas súas respectivas áreas de distibución. A parella diverxeu doutras aguias mariñas ao principio do Mioceno temperán (hai uns 10 millóns de anos) como moi tarde, pero posiblemente xa no Oligoceno temperán/medio, hai 28 millóns de anos, se o rexistro fósil máis antigo foi asignado correctamente a este xénero.[11]

Subespecies

[editar | editar a fonte]

Recoñécense dúas subespecies:[12][13]

Descrición

[editar | editar a fonte]
Detalle da plumaxe.

A plumaxe dun adulto é marrón escura lisa con cabeza e cola brancas. A cola é moderadamente longa e lixeiramente con forma de cuña. Os machos e femias son idénticos en cor da plumaxe, mais hai un dimorfismo sexual evidente na especie, xa que as femias son un 25 % máis grandes que os machos.[12] O bico, pés e iris son amarelos intensos. As patas carecen de plumas, e as dedas son curtas e poderosas con grandes gadoupas. A garra moi desenvolvida da deda posterior utilízase para perforar as áreas vitais da presa mentres é inmobilizada coas garras das dedas anteriores.[15] O bico é grande e con gancho na punta, cunha cera amarela.[16] O adulto é inconfundible na súa área nativa. A especie emparentada africana Haliaeetus vocifer (que vive noutra parte do mundo) tamén ten corpo marrón (agás algún ton máis avermellado) e cabeza e cola brancas, pero diferénciase en que ten peito branco e a punta do bico negra.[17]

En voo.
Individuo en varios estadios da plumaxe desde cría no niño ata adulto. As imaxes mostran a mesma ave como cría emplumando, cun ano, 2 anos, 3 , 4 e 5 anos de idade. Nótese o aclaramento do ollo, o amarelamento do bico e o branqueamento da cabeza.

A plumaxe dos inmaturos é marrón escura cuberta con manchas brancas desordenadas ata o quinto (raramente cuarto e moi raramente terceiro) ano, cando chega á madureza sexual.[12][15] Os inmaturos son distinguibles da aguia real (Aquila chrysaetos), a única outra especie moi grande de ave de presa non vulturina de América do Norte, en que a anterior ten unha cabeza máis grande e sobresaínte cun bico máis grande, bordos das ás máis rectos, as cales se manteñen planas (non lixeiramente elevadas) e cun batido alar máis ríxido e plumas que non cobren completamente as patas. Cando se pode ver ben, a aguia real ten unha plumaxe distintiva cunha cor marrón cálida máis lisa que o pigargo de cabeza branca inmaturo, cunha mancha dourada-avermellada na súa caluga e (en exemplares inmaturos) un conxunto moi contrastante de cadrados brancos nas ás.[18]

Exemplar mostrando a súa envergdura alar.
Detalle do pé dun exemplar de museo, que mostra as papilas espiñosas das almofadas das dedas.

A especie foi ás veces considerada a ave de presa verdadeira (accipítrida) máis grande de América do Norte. A única especie rapaz máis grande é o cóndor de California (Gymnogyps californianus), que é un voitre do Novo Mundo que hoxe non se considera xeralmente directamente emparentado cos verdadeiros accipítridos.[19] Porén, a aguia real, que pesa 4,18 kg e ten unha corda alar de 63 cm de longo na súa raza americana (Aquila chrysaetos canadensis), é só 455 g menos pesada como media e supera o pigargo de cabeza branca na lonxitude media da corda alar en 3 cm.[17][20] Ademais, os parentes máis próximos do pigargo de cabeza branca, que son o pigargo europeo de ás relativamente máis longas pero de cola máis curta, e a especie asiática en conxunto máis grande Haliaeetus pelagicus, poden, en raros casos, viaxar errantes ata as costas de Alasca desde Asia.[17]

O pigargo de cabeza branca ten unha lonxitude corporal de 70–102 cm. A envergadura alar típica está entre 1,8 e 2,3 m e a masa está normalmente entre 3 e 6,3 kg.[17] As femias son un 25 % máis grandes que os machos, como media de 5,6 kg, fronte á media dos machos de 4,1 kg.[12][21][22][23]

O seu tamaño varía segundo a localidade e xeralmente cumpre a regra de Bergmann: a especie incrementa o seu tamaño canto máis se alonxa do ecuador e trópicos. Por exemplo, os exemplares de Carolina do Sur teñen como media 3,27 kg de masa e 1,88 m de envergadura alar, o que é menos que as poboacións do norte.[24] Unha guía de campo da Florida indica tamños similares alí desta especie, con 4,13 kg de masa.[25] De tamaño intermedio eran 117 pigargos de cabeza branca migrantes no Parque Nacional dos Glaciares, que pesaban como media 4,22 kg, pero estes eran probablemente exemplares xoves postdispersión, mentres que seis adultos pesados alí tiñan unha media de 4,3 kg.[26] Os exemplares invernantes en Arizona (o peso no inverno adoita ser o maior do ano, xa que, como moitas aves de presa, pasan a maior porcentaxe do tempo buscando comida durante o inverno) eran como media de 4,74 kg.[27]

Os exemplares máis grandes son os de Alasca, onde as femias grandes poden pesar máis de 7 kg e ter unha envergadra alar de 2,44 m.[16][28] Un exame de pesos de adultos feito en Alasca mostrou que as femias alí pesaban como media 5,35 kg, e os machos 4,23 kg, fronte unha media nos inmaturos de 5,09 kg nas femias e 4,05 kg nos machos.[29][30] Unha femia adulta en Alasca que se considerou moi grande pesou 7,4 kg.[31] R.S. Palmer rexistrou en 1876 no Condado de Wyoming, Nova York un enorme adulto que fora cazado e pesou 8,2 kg.[30] Entre as medidas liñares estándar, a corda alar é de 51,5-69 cm, a cola é de 23-37 cm de longo, e o tarso é de 8 a 11 cm.[17][32] O culme está entre 3 e 7,5 cm, mentres que as medidas desde a comisura da boca á punta do bico son de 7-9 cm.[32][33] O tamaño do bico é máis variable do que adoita ser normal: en Alasca poden ter unha lonxitude do bico ata dúas veces maior que no sur dos Estados Unidos (Xeorxia, Louisiana, Florida), con medias incluíndo ambos os sexos de 6,83 cm e 4,12 cm na lonxitude do culme, respectivamente, nesas dúas áreas.[34][35]

A chamada consiste nun débil asubío piador staccato que soa kliik kik ik ik ik, algo similar en cadencia á chamada dunha gaivota. As chamadas dos individuos novos tenden a ser máis ásperas e estridentes que as dos adultos.[17][18]

Distribución

[editar | editar a fonte]
En voo preto de Hawkesville, Canadá.

A súa área de distribución natural comprende a maior parte de América do Norte, incluíndo a maioría do Canadá, todos os Estados Unidos continentais e o norte de México. É o único membro do grupo das aguias mariñas endémica de América do Norte. Ocupa hábitatrs variados desde os bayous de Luisiana ata o deserto de Sonora e os bosques caducifolios do leste de Quebec e Nova Inglaterra, e as poboacións do norte son migratorias, mentres que as do sur son residentes e permanecen no seu territorio de reprodución todo o ano. Cando a poboación chegou ao seu mínimo na década de 1950, estaba restinxida fundamentalmente a Alasca, as illas Aleutianas, norte e leste do Canadá e a Florida.[36] Desde 1966 a 2015 o seu número incrementouse substancialmente nas súas áreas de distribución de inverno e de reprodución,[37] e en 2018 a especie xa nidificaba en todos os estados continentais e provincias dos Estados Unidos e o Canadá.[38]

A maioría dos exemplares do Canadá atópanse ao longo da costa da Columbia Británica mentres que as poboacións grandes atópanse nos bosques de Alberta, Saskatchewan, Manitoba e Ontario.[39] Tamén se congregan en certos lugares en inverno. Desde novembro ata febreiro, mil ou dous mil exemplares invernan en Squamish, Columna Británica, a medio camiño entre Vancouver e Whistler. En marzo de 2024, atopáronse nidificando en Toronto por primeira vez.[40] Xúntanse principalmente ao longo dos ríos Squamish e Cheakamus, atraídos pola desova do salmón na área.[41] Congregacións similares de exemplares invernantes prodúcense en lagos abertos e ríos do norte dos Estados Unidos, onde os peixes son abundantes para pescalos ou comelos como prea.[42]

A especie rexistouse como vagante dúas veces en Irlanda; un espécime xove foi cazado ilegalmente no condado de Fermanagh o 11 de xaneiro de 1973 (inicialmente identificárase como un pigargo europeo), e un exemplar novo exhausto foi capturado preto de Castleisland no condado de Kerry o 15 de novembro de 1987.[43] Hai tamén un rexistro en Llyn Coron en Anglesey, Reino Unido o 17 de outubro de 1978;[44] a procedencia deste individuo aínda se discute.

Hábitat

[editar | editar a fonte]
En voo durante unha exhibición en Ontario, Canadá.
Durante o adestramento no Canadian Raptor Conservancy.

Aparece durante a tempada reprodutora en virtualmente calquera hábitat de zona húmida americana, como as costas mariñas, ríos, lagos ou marismas ou outros corpos de auga abertos grandes con abundancia de peixes. Prefire corpos de auga cunha circunferencia maior de 11 km, e os lagos cunha área maior de 10 km2 son óptimos para a reprodución desta especie.[45]

Ncesita arboredas de coníferas ou árbores caducifolias maduras e vellas para pousarse e nidificar. A especie de árbore é menos importante para a parella de pigargos que a altura, composición e localización da árbore.[46] Da máxima importancia para esta especie é quizais que haxa unha abundancia de árbores comparativamente grandes arredor do corpo de auga. As árbores seleccionadas deben ter boa visibilidade, ter máis de 20 m de altura, unha estrutura aberta, e haber presas para comer nas proximidades. Se as árbores para nidificar están en augas encoradas, como as dos pantanos de mangleiros, o niño pode estar situado bastante baixo, a só 6 m de altura.[47] Nunha árbore máis típica sobre chan seco, os niños poden estar situados desde 16 a 38 m de altura. Na baía de Chesapeake, as árbores para a nidificación como media tiñan un diámetro de tronco de 82 cm e unha altura total de 28 m, mentres que na Florida, tiñan 23 m de altura e de 23 cm de diámetro.[48][49] As árbores usadas para facer o niño na área do gran Yellowstone como media son de 27 m de altura.[50] As árbores ou bosques usados para nidificar deberían ter unha cuberta de dosel de non máis do 60 % e non menos do 20 %, e estar moi próximos á auga.[45] A maioría dos niños están nun raio de 200 m desde a auga aberta. A maior distancia desde a auga aberta rexistrada para esta especie foi duns 3 km, na Florida.[19]

Os seus niños son a miúdo moi grandes para compensar o tamaño das aves. O niño máis grande rexistrado atopouse na Florida en 1963, e medía 2,9 m de ancho e 6,1 m de altura.[51]

Na Florida, os hábitats de nidificación a miúdo consisten en pantanos de mangleiros, ribeiras de lagos e ríos, piñeirais, flatwoods (chairas con piñeiros e arbustos) asolagadas temporalmente, pantanos de árbores caducifolias, e pradeiras abertas e pasteiros con árbores altas espalladas. As árbores preferidas para nidificar na Florida son os piñeiros Pinus elliottii, P. palustris, P. taeda e cipreses, pero nas áreas costeiras do sur adoitan usar os mangleiros.[47] En Wyoming, as arboredas de álamos de Norteamérica maduros ou piñeiros altos atopados ao longo de regatos e ríos son hábitats típicos para a nidificación desta especie. En Wyoming pode vivir en tipos de hábitats que van desde bosquetes de piñeiros Pinus ponderosa vellos ata faixas estreitas de árbores de ribeira rodeadas de pasteiros.[19] No sueste de Alasca os Picea sitchensis proporcionan o 78 % das árbores para nidificar, seguidos dos Tsuga nun 20 %.[46] Cada vez máis, nidifican en encoros artificiais con peixes.[47]

Cun peixe acabado de pescar en Kodiak.

Esta ave xeralmente é bastante sensible á actividade humana mentres está nidificando, e atópase na maioría das áreas con mínima alteración humana. Elixe sitios a máis de 1,2 km de distancia de zonas con alteracións humanas de baixa densidade e a máis de 1,8 km das zonas de aleración humana de media ou alta densidade.[45] Con todo, por veces fan o niño en grandes estuarios ou arboredas afastadas en grandes cidades, como as da illa Hardtack no río Willamette en Portland, Oregón, ou no Refuxio Nacional de Vida Silvestre John Heinz en Tinicum en Filadelfia, Pensilvania, que están rodeados por moita actividade humana.[52][53] Un caso aínda máis raro, dada a súa sensibilidade habitual ás alteracións, é o dunha familia destes pigargos que se trasladou ao barrio de Harlem da cidade de Nova York en 2010.[54]

Mentes están invernando, tenden a ser menos sensibles ao hábitat e ás alteracións. Adoitan congregarse en lugares con moitos pousadoiros e augas con abundancia de presas e (nos climas do norte) augas parcialmente non conxeladas. Alternativamente, os individuos non reprodutores ou invernantes, especialmente en áreas nas que non hai alteracións humanas, pasan o tempo en varios hábitats terrestes de terras altas ás veces bastante lonxe de vías acuáticas. Na metade norte de América do Norte (especialmente na porción interior), este hábitat terrestre tende a ser especialmente frecuente porque pode non haber acceso á auga non conxelada. Os hábitats para a invernación de terras altas a miúdo consisten en hábitats abertos con concentracións de mamíferos de medio tamaño, como pradeiras ou tundra, ou bosques abertos con acceso regular a prea.[19][46]

Comportamento

[editar | editar a fonte]

Esta ave ten un voo potente e remóntase nas correntes de convección térmicas. Atinxe velocidades de 56–70 km/h cando se desliza no aire e bate as ás, e duns 48 km/h cando carrexa un peixe.[55] A súa velocidade en picado é de entre 120 e 160 km/h, aínda que raramente fai picados en vertical.[56] En canto ás súas habilidades de voo, malia estar peor adaptada morfoloxicamente ao voo rápido que a aguia real (especialmente nos picados), considérase que pode manobrar sorprendentemente ben en voo. Tamén se rexistraron alcanzando e despois abalanzándose en picado sobre gansos en voo, xirando e agarrando coas gadoupas polo peito a outra ave.[30] É parcialmente migratoria, dependendo da área xeográfica. Se o seu teritorio ten acceso a augas abertas, permanece alí todo o ano, pero se o corpo de auga se conxela durante o inverno, facendo imposible conseguir comida, migra ao sur ou á costa. Varias poboacións realizan unha dispersión post-reprodución, principalmente nos individuos xoves; os exemplares da Florida, por exemplo, dispérsanse cara ao norte no verán.[57] Selecciona as rutas de migración nas que pode aproveitar as térmicas, correntes verticais ascendentes, e fontes de alimento. Durante a migración pode ascender nunha térmica e despois baixar planando, ou pode ascender en correntes ascendentes creadas polo vento que sopra contra un cantil ou outros terreos. A migración xeralmente ten lugar durante o día, xeralmente entre as horas locais de 8:00 da mañá e 6:00 da tarde, cando o sol causa a formación de térmicas.[15]

Alimentación

[editar | editar a fonte]

É un carnívoro oportunista coa capacidade de consumir unha gran variedade de presas. Os peixes a miúdo comprenden a maior parte da súa dieta en todos o seus territorios.[58] En 20 estudos dos seus hábitos de alimentación por toda a súa área de distribución, os peixes supoñían o 56 % da dieta dos exemplares nidificantes, as aves o 28%, os mamíferos o 14 % e outras presas o 2 %.[59] O seu espectro de presas inclúe máis de 400 especies, moito máis que as do seu equivalente ecolóxico no Vello Mundo, o pigargo europeo. Malia a súa poboación considerablemente baixa, o pigargo de cabeza branca quedaría en segundo lugar entre todos os accipítridos norteamericanos, só lixeiramente detrás do buxato Buteo jamaicensis, en número de especies de presas rexistradas.[30][59][60][61]

Comportamento

[editar | editar a fonte]
Un exemplar xove cun salmón no Parque e Reserva Nacional Katmai.

Para pescar peixes, descende en picado sobre a auga e arrastra fóra da auga o peixe que está preto da superficie agarrándoo coas gadoupas. Despois, cómeo agarrando o peixe cunha garra e desgarrando a carne coas outras. Teñen estruturas nas dedas chamadas espículas que lles permiten agarrar mellor os peixes. A aguia pescadoras tamén ten esa adaptación.[55] A ave que vai ser a súa presa pode ás veces ser atacada en voo, e mesmo pode atacar e matar no aire presas do tamaño dun ganso do Canadá.[62] Estimouse que a forza de agarre deste pigargo (medida en newtons por metro cadrado) é dez veces maior que a dunha man humana.[63] Estes pigargos poden voar levando un peixe que pese tanto coma el, pero se o peixe é demasiado pesado para levantalo, a ave pode ser arrastrada á auga. Os pigargos poden nadar, mais nalgúns casos, arrastran as capturas a terra coas súas gadoupas. Nalgúns casos visue que poden afogar ou morrer de hipotermia.[64] Moitas fontes de información afirman que, igual que outros accipítridos, normalmente non poden engalar carrexando unha presa que teña máis da metade do seu propio peso a non ser que haxa condicións do vento favorables que a axuden.[47][65] En numerosas ocasións, cando atacan presas grandes como peixes grandes incluíndo salmóns maduros ou gansos, viuse como tomaban contacto coa presa e despois arrastrábana nun voo baixo moi esforzado sobre a auga ata a ribeira, onde acababan de matar e despezar a presa.[32][30][59][60] Cando a comida abunda, poden ateigarse de comida almacenando ata 1 kg nunha bolsa na gorxa chamada boche. Estas enchentas permiten que a ave poida xexuar varios días se non atopa comida.[47] De cando en vez, poden cazar cooperativamente, especialmente cando se enfrontan a presas relativamente grandes, como lebres ou garzas, de maneira que unha ave distrae a posible presa, mentres que a outra vai por detrás para emboscala.[16][66][67] Cando cazan aves acuáticas, os pigargos voan repetidamente cara á súa vítima facendo que esta e mergulle moitas veces, coa intención de esgotar a presa para poder capturala (o pigargo europeo ás veces fai o mesmo). Cando cazan presas que están concentradas, unha captura con éxito dun pigargo a miúdo produce que outros pigargos a persigan e teña que buscar un pousadoiro illado para comela, sempre que consiga carrexala ata alí.[32]

Obteñen gran parte da súa comida en forma de prea ou por medio de cleptoparasitismo (roubar comida a outros predadores). Debido aos seus hábitos dietéticos, teñen ás veces unha consideración negativa por parte dos humanos.[19] Os adultos, grazas á súa superior capacidade de buscar comida e maior experiencia, é máis probable que cacen presas vivas que os inmaturos, os cales máis a miúdo se alimentan de prea.[68][69] Non son moi selectivos sobre a condición ou orixe dunha carcasa, tanto se a proporcionaron os humanos coma outros animais, accidentes ou causas naturais, pero evitan comer prea cando as perturbacións causadas por humanos son frecuentes. Toman porcións de alimento de carcasas de ata o tamaño de baleas, aínda que as carcasas de ungulados e grandes peixes parecen ser as súas preferidas.[32] Nos invernos duros os inmaturos aproveitan as conregacións de aves acuáticas invernantes para buscar carcasas.[70] Ás veces tamén poden alimentarse de material atopado ou roubado en cámpings e pícnics, así como en vertedoiros de lixo (a alimentación de lixo é habitual principalmente en Alasca)[71] e plantas de procesamento de peixe.[72]

Peixes

[editar | editar a fonte]
En voo cun peixe acabado de capturar.
Alimentándose de siluros e outros peixes.[73] Pintado por John James Audubon.

No sueste de Alasca, os peixes comprenden aproximadamente o 66 % da súa dieta anual e o 78 % das presas que os pais levan ao niño.[74] As poboacións do estuario do río Columbia en Oregón dependen do peixe nun 90 % da súa inxesta.[75] Na súa dieta rexistráronse polo menos 100 especies de peixes.[60] Segundo o observado no río Columbia, o 58 % dos peixes capturábanse vivos, o 24 % eran prea de carcasas e o 18 % eran pirateados a outros animais.[75]

No noroeste do Pacífico, as troitas e salmóns en desova propocionan a maior parte da súa dieta desde finais do verán ata o outono.[76] Aínda que ocasionalmente poden capturar salmóns vivos, xeralemente comen carcasas de salmóns que xa desovaron.[77][78] No sueste de Alasca comen moitos salmóns das especies Oncorhynchus gorbuscha, O. kisutch e, máis localmente, O. nerka e O. tshawytscha.[74] Debido ao gran tamaño do O. tshawytscha, de 12 a 18 kg de peso medio nos adultos, probablemente só o comen como prea e unha soa carcasa pode atraer varios pigargos.[74] Tamén importante nos estuarios e costas pouco profundas do sur de Alasca son os arenques Clupea pallasii, os Ammodytes hexapterus e Thaleichthys pacificus.[74] No estuario do río Columbia en Oregón, a especie de presas máis significativa son os Catostomus macrocheilus (17,3 % das presas seleccionadas alí), Alosa sapidissima (13 %) e Cyprinus carpio (10,8 %).[75] As que viven na baía de Chesapeake en Maryland subsisten principalmente comendo Dorosoma cepedianum, D. petenense e Morone chrysops.[79] As de Florida depredan siluros, máis frecuentemente os da especie Ameiurus nebulosus e calquera especie do xénero Ictalurus, así como múxeles, troitas, peixes agulla, e anguías americanas.[19][47][80] O Esox niger e o Catostomus commersonii son presas frecuentes no interior de Maine.[81] Os pigargos invernantes no río Platte en Nebrasca depredan principalmente Dorosoma cepedianum e Cuprinus carpio.[82] Tamén comen as seguintes especies de peixes: Oncorhynchus mykiss, Ameiurus catus, Hexagrammos lagocephalus, Gadus macrocephalus, Pleurogrammus monopterygius, Micropterus salmoides, Esox lucius, Morone saxatilis, Squalidae.sp e Sander vitreus.[83][84][85]

Os peixes que capturan varían en tamaño, pero son máis grandes que as presas doutras aves piscívoros de América do Norte, cuxas presas normalmente están entre os 20 e 75 cm de longo e prefiren os peixes de 36 cm.[86] Cando os experimentadores lles ofreceron peixes de distintos tamaños na tempada reprodutora arredor do lago Britton en California, os peixes que medían de 34 a 38 cm foron tomados o 71,8 % das veces polos pais, mentres que os peixes que medían de 23 a 27,5 cm eran os elixidos só o 25 % das veces.[87] Nos niños arredor do lago Superior, atopáronse restos de peixes (principalmente Catostomus) como media de 35,4 cm de lonxitude total.[88] No estuario do río Columbia, a maioría das presas medían menos de 30 cm, pero tamén capturaban peixes máis grandes entre 30 e 60 cm ou mesmo maiores especialmente durante a tempada non reprodutora.[75] Poden capturar peixes de polo menos dúas veces o seu propio peso, como salmóns grandes maduros, carpas ou mesmo Esox masquinongy, arrastrándoos coas gadoupas ata levalos á ribeira.[30][59][89][90] Moitos peixes mariños máis grandes como o fletán do Pacífico Hippoglossus stenolepis e o tiburón limón Negaprion brevirostris están entre as súas presas, aínda que probablemente só capturan os xoves, ou peixes acabados de madurar pequenos ou cómenos como prea.[61][91]

Os peixes betónicos, como os siluriformes, son usualmente comidos despois de que morren e flotan á superficie, aínda que mentres están nadando temporalmnte en augas abertas poden ser máis vulnerables á predación que a maioría dos peixes, xa que os seus ollos enfocan cara atrás.[79] Os pigargos de cabeza branca tamén se aproveitan regularmente das turbinas de auga que fan que os peixes estean golpeados, atordoados ou mortos e son doadamente capturados.[92] Poden seguir a predadores que deixan tras deles cachos de peixes que mataron, como os osos pardos (Ursus arctos), lobos grises (Canis lupus) e raposos (Vulpes vulpes), para alimentarse secundariamente dos restos das súas capturas.[74] Unha vez que os salmóns do Pacífico morren despois da desova, xeralmente os pigargos comen as carcasas do salmón case exclusivamente. No Washington necesitan consumir 489 g de peixes cada día para sobrevivir, e os adultos xeralmente comen máis que os xoves, reducindo así as posibles deficiencias de enerxía e aumentando a supervivencia durante o inverno.[93]

Aves

[editar | editar a fonte]
Atacando un galo de auga americano.

Despois dos peixes, as seguintes presas máis significativas destes pigargos son as aves acuáticas. A contribución desas aves á súa dieta é variable, dependendo da cantidade e dispoñibilidade de peixes na superficie da auga. As aves acuáticas poden estacionalmente supoñer do 7 % ao 80 % da selección de presas para os pigargos en certas localidades.[75][94] En conxunto, as aves son o grupo máis diverso no espectro de presas do pigargo, con 200 especies de presas aviarias rexistradas.[30][60][61]

As especies de aves que prefiren como presas adoitan ser de mediano tamaño, como o mergullón (Aechmophorus occidentalis), o lavanco real (Anas platyrhynchos), e o galo de auga americano (Fulica americana), xa que ditas presas lle son relativamente fáciles de capturar e transportar.[19][75] As gaivotas Larus smithsonianus son as especies de presas aviarias preferidas polos pigargos que viven arredor do lago Superior.[88] O lavanco escuro (Anas rubripes), o éider común (Somateria mollissima) e o cormorán Phalacrocorax auritus son tamén capturados frecuentemente nas costas de Maine[81] e o mourelo fusco (Melanitta fusca) era a presa dominantes na illa San Miguel.[95]

Un pigargo preparándose para capturar un arao dos cons de Colony Rock no Refuxio Nacional de Vida Silvestre das Illas de Oregón, Oregón, Estados Unidos.

Debido á fácil acesibilidade e falta da defensa contra os pigargos desas especies por non teren un niño formidable, os pigargos poden depredar nesas aves mariñas de todas as idades, desde os ovos aos adultos maduros, e poden decimar grandes porcións dunha colonia.[96] Ao longo dalgunhas partes da costa do Pacífico norte, os pigargos depredaban historicamente principalmente peixes que vivían no kelp e suplementariamente depredan agora crías de lontra mariñas (Enhydra lutris) principalmente en colonias de aves mariñas, xa que tanto os peixes (posiblemente debido á sobrepesca) coma as londras mariñas (por causa descoñecida) sufriron fortes declives de poboación, causando preocupación respecto da conservación das aves mariñas.[97] Debido a esta predación máis intensa, algúns biólogos expresaron a súa preocupación de que os araos están dirixíndose a unha "colisión de conservación" debido á forte depredación dos pigargos.[96] Confirmouse que os pigargos atacan especies de aves mariñas que son activas de noite e nidifican en tobeiras, como os paíños e pardelas ao escavaren nas súas tobeiras e alimentárense de todos os animais que atopen dentro.[98] Se o pigargo voa preto, as aves acuáticas adoitan escapar voando en masa, aínda que parece que poden ignorar un pigargo pousado noutos casos. Cando estas aves escapan voando dunha colonia, isto expón os seus ovos e crías que quedan desprotexidos ante especies como as gaivotas.[96]

Aínda que normalmente atacan aves acuáticas de pequeno e mediano tamaño, as aves mariñas máis grandes, como o gaivotón atlántico (Larus marinus) e mascato boreal (Morus bassanus) e o pelicano Pelecanus occidentalis de todas as idades poden ser capturadas polos pigargos.[99][100][101] De xeito similar, ocasionalmente tamén matan as aves acuáticas grandes. Os gansos como o Chen canagica invernante e o ganso das neves (Anser caerulescens), que se xuntan en grandes grupos, ás veces convértense en presas habituais.[32][65] Os gansos máis pequenos Anser rossii tamén son capturados, así como o ganso do Canadá (Branta canadensis) de gran tamaño.[102][79] Tamén se informou da predación sobre as especies máis grandes (Branta canadensis maxima).[103] Outras aves acuáticas grandes que poden ser as súas presas son a movella grande (Gavia immer) de todas as idades.[104] As aves limícolas grandes poden caer nas garras dos pigargos. Para a garza azulada (Ardea herodias), os pigargos de cabeza branca son os seus únicos inimigos serios en todas as idades.[59][105] A especie lixeiramente meirande grou americano (Grus canadensis) tamén pode ser capturada.[106] Aínda que os grous Grus americana son tamén grandes e formidables, os seus polos poden ser presas do pigargo.[107][108][109] Mesmo en raros casos depredan adultos de cisne pequeno (Cygnus columbianus).[110] Tamén capturan Cygnus buccinator xoves, e fotografouse un ataque infrutuoso a un adulto.[111][112]

Os pigargos foron ocasionalmente rexistrados matando outras aves de presa. Nalgúns casos, estes poden ser ataques de competición ou de cleptoparasitismo a especies rivais, pero acaban comendo as vítimas mortas. Sábese que nove especies doutros accipítridos e bufos foron depredados por estes pigargos. As especies de bufos van en tamaño desde os Megascops kennicotti aos Bubo scandiacus.[30][60][61][113] As aves de presa diúrnas tamén caen vítimas dos pigargos, incluíndo o buxato Buteo jamaicensis,[114] falcons peregrinos (Falco peregrinus),[115] azor eurasiático (Accipiter gentilis),[116] aguia peixeira (Pandion haliaetus)[117] e os voitres Coragyps atratus e Cathartes aura.[118]

Mamíferos

[editar | editar a fonte]
Carrexando unha captura dun coello no Refuxio Nacional de Vida Silvestre Seedskadee.
Comendo dunha carcasa de balea.

Capturan como presas mamíferos menos frecuentemente que peixes ou aves. Porén, nalgunhas rexións, como áreas interiores de América do Norte, os pigargos invernantes poden converterse en predadores habituais de mamíferos de mediano tamaño que viven en colonias ou en concentracións locais, como cans das pradeiras (Cynomys sp.) e lebres (Lepus sp.).[19][119] No Refuxio Nacional de Vida SIlvestre de Seedskadee a miúdo cazan en parellas para capturaren coellos, lebres e cans das pradeiras.[120] Poden atacar e depredar coellos e lebres de case calquera tamaño, desde coellos Sylvilagus palustris a lebres Lepus californicus e L. townsendii, e lebres árticas (Lepus arcticus).[121][122][85] No Val de San Luís, as lebres poden ser presas importantes.[110] Ademais, roedores como Microtus montanus, Rattus norvegicus e varios esquíos son presas suplementarias.[122][15][81] Tamén son presas roedores máis grandes, como a rata de almiscre (Ondatra zibethicus), coipús xoves ou pequenos adultos (Myocastor coypus) e marmotas (Marmota monax).[123][124] Incluso poden atacar e matar o porco espiño americano Erethizon dorsatum.[125]

Onde estean dispoñibles, as colonias de focas poden propocionar moita comida. En Protection Island, Washington, aliméntanse frecuentemente de placentas, recén nados e crías enfermas de foca común (Phoca vitulina).[126] Igualmente, en Alasca depredan facilmente crías de londras mariñas (Enhydra lutris).[127] Os mamíferos terestres carnívoros de pequeno ou mediano tamaño son tamén presas infrecuentes. Os mustélidos como Martes pennanti,[128] Neogale vison,[129] e os máis grandes Pekania pennanti están tamén no seu menú.[130] Tamén cazan raposos, como Urocyon littoralis,[131] Vulpes lagopus,[132] e Urocyon cinereoargenteus.[133] Aínda que os criadores de raposos afirman que depreda frecuentemente raposos árticos xoves e adultos criados ao aire libre (non en gaiolas), os episodios de predación son esporádicos.[134][135] Nun caso rexistrado, dous pigargos alimentáronse dun raposo Vulpes vulpes que intentaba cruzar o lago Delaware conxelado en Ohio.[136] Outros carnívoros de tamaño medio, como as mofetas Mephitis mephitis,[137] e Conepatus leuconotus,[138] e mapaches Procyon lotor[133] tamén poden caer nas súas garras, así como gatos domésticos (Felis catus) e cans (Canis familiaris).[139][134]

Outros mamíferos salvaxes que poden capturar vivos son os cervatos de Odocoileus virginianus e Odocoileus hemionus sitkensis que pesen arredor de 3 kg.[140][141] Nun exemplo coñecido, enxergouse un pigargo de cabeza branca levando un cervato de Odocoileus hemionus de 6,8 kg.[142] Ademais, poden capturar o marsupial Didelphis virginiana. Con todo, os casos de predación son raros debido aos hábitos nocturnos desta presa.[121][143][133]

Xunto coa aguia real, os pigargos son ás veces acusados de depredar o gando, especialmente as ovellas (Ovis aries). Hai uns poucos casos probados de predación de años, algúns dos cales pesaban 11 kg. Porén, é moito menos probable que ataquen un año san do que o fai a aguia real. Ambas as especies prefiren presas silvestres nativas e é improbable que causen ningún dano significativo á gandaría.[144] Informouse dun caso dun pigargo que matou e comeu unha ovella adulta preñada (e xuntáronse para comela polo menos outros tres pigargos), que pesaba uns 60 kg, a cal era máis grande que ningunha outra presa rexistrada capturada por esta especie.[145]

Réptiles e outras presas

[editar | editar a fonte]

Poden capturar outro tipo de presas se teñen a oportunidade. Nalgunhas zonas, os réptiles poden converterse nunha presa habitual, especialmente en zonas cálidas como a Florida, onde hai unha gran diversidade de réptiles. As tartarugas son quizais o tipo de réptil que cazan máis habitualmente.[19] Na costa de Nova Jersey, 14 dos 20 niños de pigargos estudados incluían restos de tartarugas. As principais especies que se atoparon foron Sternotherus odoratus, Malaclemys terrapin e xoves de Chelydra serpentina. Nestes niños de Nova Jersey, capturáranse maiormente subadultos e adultos pequenos, con lonxitudes de coiraza que ían de 9,2 a 17,1 cm.[146] Igualmente, rexistráronse moitas tartarugas na súa dieta na baía de Chesapeake.[147] En Texas, as tartarugas de cuncha branda Apalone son as que capturan con máis frecuencia,[148] e no Parque Estatal de Torreya capturaran un gran número de Graptemys barbouri.[149] Outros réptiles e anfibios que son as súas presas son os lagartos Elgaria multicarinata,[95] serpes como Thamnophis e serpes crotalinas,[47][150][151][85] e os anfibios sirénidos Siren lacertina.[121]

Capturan ocasionalmente invertebrados. En Alasca, aliméntanse de ourizos de mar (Strongylocentrotus sp.), quitóns, mexillóns e cangrexos.[152] Outros moluscos, como caracois de terra, peneiras, bivalvos, minchas, mexillóns, luras, e estrelas de mar tamén poden acabar no seu estómago.[95]

Relacións predatorias interespecíficas

[editar | editar a fonte]
Perseguindo unha aguia peixeira para roubarlle o peixe.

Cando compiten pola comida, as aguias xeralmente dominan outros comedores de peixes e de prea, desprazando agresivamente mamíferos como os coiotes (Canis latrans) e raposos, e aves como córvidos, gaivotas, voitres e outras aves rapaces.[71] Nalgúns casos, coiotes, linces (Lynx rufus) e cans domésticos (Canis familiaris) poden desprazar os pigargos da prea, xeralmente aves inmaturas con menos confianza, como se rexistrou en Maine.[153] Os pigargos de cabeza branca son predadores atrevidos menos activos que as aguias reais e obteñen relativamente máis cantidade de alimento da prea e o cleptoparasitismo (aínda que agora xeralmente se pensa que as aguias reias comen máis prea do que previamente se pensaba).[95][20] Porén, as dúas especies son aproximadamente iguais en tamaño, agresividade e forza física, de tal xeito que a competición entre ambas pode ter calquera resultado. Ningunha das especies é a dominante, e o resultado depende do tamaño e disposición das aves individuais implicadas.[32] Tanto as aguias reais coma os pigargos invernantes en Utah poden gañar os conflitos, aínda que nun exemplo rexistrado un só pigargo conseguiu desprazar dúas aguias reais consecutivas dunha presa matada.[154]

Aínda que os pigargos se enfrontan a poucas ameazas naturais, un atacante pouco común pode ser a movella grande (G. immer), a cal ela mesma pode ser presa do pigargo. Se ben as movellas grandes normalmente evitan os conflitos, son moi territoriais e atacan os predadores e competidores "apuñalándoos" co seu bico como un coitelo; como a área de distribución do pigargo se incrementou despois de beneficiarse dos esforzos de conservación, estas interaccións observáronse en varias ocasións, incluíndo unha morte dun pigargo en Maine, que se supón se produciu como resultado dun ataque a un niño de movella, recibindo unha ferida penetrante mortal inflixida por unha ou ambas as movellas proxenitoras.[155]

Pénsase que o pigargo é moito máis numeroso en América do Norte que a aguia real, xa que o seu número se estima en polo menos 150.000 exemplares, aproximadamente o dobre que a aguia real.[20][38] Debido a isto, os pigargos adoitan superar en número ás aguias reais nas fontes de alimento atractivas.[20] Malia a posibilidade de liortas entre estes animais, en Nova Jersey durante o inverno, unha aguia real e numerosos pigargos obseváronse cazando un ganso das neves á vez sen entraren en conflito. De xeito similar, ambas as especies graváronse nunha monitorización en vídeo, alimentándose de intestinos e carcasas do cervo Odocoileus virginianus en claros de bosque afastados no leste dos Apalaches sen conflito aparente.[20] Os pigargos son frecuentemente acosados por aves de presas máis pequenas, debido á súa tendencia infrecuente pero impredicible para cazar outras aves de presa.[154] Moitos pigargos son cleptoparasitos habituais, especialmente en inverno cando os peixes son máis difíciles de conseguir. Foron gravados roubando peixes douros predadores como as aguias peixeiras, garzas e mesmo londras.[32][156] Tamén se gravaron pirateando oportunisticamente aves que capturara o falcón peregrino (Falco peregrinus), cans das pradeiras que capturara o buxato Buteo regalis e mesmo lebres que foran presa das aguias reais.[157][158] Cando se aproveitan de preeiros como cans, gaivotas ou voitres nos sitios onde hai prea, a miúdo atácanos nun intento de forzalos a vomitar a comida.[47] Os pigargos adultos sans non son depredados por ningún animal na natureza e considéranse superdepredadores.[159]

Reprodución

[editar | editar a fonte]

Maduran sexualmente aos catro ou cinco anos de idade. Cando son o suficientemente vellos para reproducirse, adoitan volver á área na que naceron. Teñen unha alta fidelidade de parella e xeralmente emparéllanse para toda a vida. Porén, se un membro da parella morre ou desaparece, o sobrevivente elixe unha parella nova. Unha parella que fracasou repetidamente no seu intento de reproducirse pode separarse en buscar novas parellas.[160] O seu cortexo inclúe chamadas elaboradas e espectaculares e exhibicións de voo que fan os machos.

Pigargos coas gadoupas enganchadas nunha danza de apareamento nun voo en espiral en caída libre.

O voo inclúe baixadas en picado, persecucións e piruetas laterais no aire, nas cales voan alto, enganchan as gadoupas e precipíanse en caída libre, separándose xusto antes de chocaren contra o chan.[59][161][162] Usualmente, un territorio defendido por unha parella madura está a 1 ou 2 km dalgún hábitat acuático.[19]

Apareándose.

Comparado coa maioría das outras aves rapaces, que principalmente nidifican en abril ou maio, estes pigargos reprodúcense antes: a construción ou reforzamento do niño ten lugar xeralmente a metade de febreiro, a posta de ovos adoita ser a finais de febreiro (ás veces durante fortes nevadas no norte), e a incubación é normalmente a metade de marzo ou comezos de maio. Os ovos fan eclosión desde a metade de abril a inicios de maio, e os xoves empluman desde finais de xuño a inicios de xullo.[19] O niño é o máis grande que o de calquera ave de América do Norte; utilízano repetidamente por moitos anos e adicionan novo material cada ano, podendo finalmente ter ata 4 m de altura, 2,5 m de diámetro e pesar 1 tonelada.[12] Un niño na Florida era de 6,1 m de alto, 2,9 m de diámetro e pesaba 2,7 toneladas métricas.[163] Este niño é o récord de niño máis grande feito nunha árbore coñecido de calquera animal.[164] Normalmente, os niños utilízanse menos de cinco anos, xa que colapsan nas tormentas ou as pólas da árbore que os soportaban rompen polo seu enorme peso. Porén, sábese dun niño no medioeste que foi ocupado continuadamente por polo menos 34 anos.[47] Constrúen o niño con ramas, xeralmente en árbores grandes que se atopen preto da auga. Cando se reproducen onde non hai árbores, fan o niño no chan, como se rexistrou en grandes áreas illadas dos predadores terrestres, como a illa de Amchitka en Alasca.[71]

Ovo de pigargo de cabeza branca na colección do Museo de Wiesbaden en Alemaña.

En Sonora, México, observáronse aguias nidificando na parte superior de cactos Pachycereus pectin-aboriginum.[165] Informouse historicamente de niños localizados en cantís e pináculos rochosos en California, Kansas, Nevada, Novo México e Utah, pero actualmente só se comprobou que os hai en Alaska e Arizona.[19] Os ovos como media son de 73 mm de longo, variando entre 58 e 85 mm, e son de 54 mm de largo, variando de 47 a 63 mm.[55][59] Os seus ovos en Alasca teñen como media un peso de 130 g, mentres que en Saskatchewan a media é de 114,4 g.[166][167] Igual que ocorre co peso total do animal, o tamaño do ovo tende a incrementarse canto maior é a distancia ao ecuador.[59] Poñen entre un e tres ovos por ano; o máis habitual son dous. Raramente, poden atoparse catro ovos nun niño, pero estes poden ser casos excepcionais de polixinia.[134] Os exemplares en catividade foron quen de poñer ata sete ovos.[168] É raro que os tres polos que normalmente teñen cheguen todos á idade de emplumar. O polo máis vello a miúdo aproveita a vantaxe de que ten maior tamaño e voz máis alta, o cal atrae a atención parental.[19] Ocasionalmente, como se rexistra en moitas aves rapaces grandes, o irmán máis vello ás veces ataca e mata os irmáns máis novos, especialmente ao principio do período de nidificación cando os seus tamaños son máis distintos.[19] Con todo, case a metade dos pigargos producen dous fillos emplumados (máis raramente tres), a diferenza dalgunha outra especie de aguia, como algunhas do xénero Aquila, no cal hai un segundo fillo emplumado en menos do 20 % dos niños, a pesar de que normalmente poñen só dous ovos.[29] Tanto o macho coma a femia fan quendas para chocaren os ovos, pero a femia fai a maior parte da incubación. O membro da parella que non está incubando vai cazar o alimento ou buscar material para o niño durante este período. Nas dúas ou tres primeiras semanas do período de nidificación, polo menos un adulto permanece no niño case o 100 % do tempo, de tal xeito que os polos non quedan sós. Despois das cinco ou seis semanas, a presenza dos pais adoita diminuír considerablemente (e os pais xeralmente están pousados en árbores próximas).[19]

Adulto e polos.
Polo no Parque Nacional dos Everglades.

Un pigargo novo pode gañar 170 g de peso ao día, a taxa de crecemento máis rápida de calquera ave norteamericana.[47] Os polos xoves collen co bico e manipulan paus, xogan entre eles a ver quen ter máis forza, practican collendo cousas coas gadoupas, e estiran e baten as ás no niño. Ás oito semanas, os xoves pigargos son fortes dabondo para bateren as ás elevando os pés da plataforma do niño e manténdose no aire, e están xa prontos para abandonaren o niño.[47] Entre as 8 e 14 semanas de idade, aínda permanecen preto do niño e son atendidos polos pais durante unhas seis semanas máis. Os pigargos xoves empezan a dispersarse lonxe dos seus pais a partir das oito semanas despois de que emplumaron. A variabilidade na data de partida está relacionada cos efectos do sexo e da orde de eclosión sobre o crecemento e desenvolvemento.[167] Nos seguintes catro anos, as aguias inmaturas vagan moito buscando comida ata que teñen a plumaxe adulta e son elixibles para a reprodución.[169]

Observáronse machos matando e canibalizando os seus polos.[170] En 2024, no National Conservation Training Center (NCTC) de Virxina Occidental, a cámara das aguias do NCTC gravou como dous polos de pigargo eran atacados e devorados polo seu pai en canto a nai se foi do niño. O NCTC sinalou no seu comentario sobre o incidente que ese comportamento "foi observado noutros niños e non é raro en aves de presa."[171]

En raras ocasións, foron vistos adoptando polos doutra ave rapaz no seu niño, como se viu en 2017 nunha parella no Santuario de Aves Migratorias de Shoal Harbor preto de Sidney, Columbia Británica. A parella de pigargos en cuestión crese que levara un xove buxato Buteo jamaicensis ao seu niño seguramente como presa, pero o polo acabou sendo aceptado como membro da familia por ambos os pais e polos verdadeiros polos dos pigargos que había no niño.[172] O buxato conseguiu emplumar con éxito naquel niño.[173]

Lonxevidade e mortalidade

[editar | editar a fonte]
Xoves que acaban de emplumar.

A vida dun pigargo dura como media na natureza uns 20 anos, e o individuo máis vello confirmado tiña 38 anos.[174] En catividade, adoitan vivir máis. Nun caso, un individuo en catividade en Nova York viviu case 50 anos.[175] Igual que ocorre co tamaño, a duración media da vida dunha poboación de pigargos parece estar influenciada pola súa localización e acceso ás presas.[176] Como a especie xa non é fortemente perseguida, a mortalidade dos adultos é bastante baixa. Nun estudo na Florida, os pigargos adultos tiñan un 100 % de taxa de supervivencia anual.[20] No estreito de Prince William, Alasca, os adultos tiñan unha taxa de supervivencia anual do 88 % mesmo despois da vertedura de petróleo do Exxon Valdez que afectou negativamente aos pigargos da área.[177] De 1.428 individuos da súa área de distribución aos que se lle fixo autopsia no Centro Nacional de Saúde da Vida Silvestre desde 1963 a 1984, 329 (23 %) dos pigargos morreran de traumas, principalmente choques con cables e vehículos; 309 (22 %) morreran dun disparo; 158 (11 %) morreran de envelenamento; 130 (9 %) de electrocución; 68 (5 %) en trampas; 110 (8 %) por delgadeza; e 31 (2 %) de doenzas; e a causa da morte non se puido determinar en 293 (20 %) dos casos.[178] Neste estudo, o 68 % da mortalidade foi por causas humanas.[178] Hoxe, a caza de pigargos pénsase que se reduciu considerablemente debido á protección legal que ten a especie.[179] Un estudo do Servizo de Vida Silvestre e Pesca dos Estados Unidos de 1.490 mores de pigargos desde 1986 a 2017 en Míchigan atopou que 532 (36 %) morreran debido a atropelos por coches mentres comían prea doutros animais atropelados na estrada, e 176 (12 %) morreran debido a envelenamento por chumbo ao inxeriren fragmentos de chumbo de municións de armas de fogo e aparellos de pesca presentes na prea cun incremento significativo da proporción de casos de mortes contra o final do período de estudo.[180][181]

A maioría da mortalidade non relacionada co ser humano afectaba a ovos ou crías. Arredor do 50 % dos pigargos sobrevivía ao seu primeiro ano.[169] Porén, na área da baía de Chesapeake, o 100 % das 39 crías ás que se lle puxo radiobaliza sobreviviron ao seu primeiro ano.[182] As mortes de crías ou ovos poden deberse ao colapso do niño, fame, agresións dos seus irmáns ou tempo inclemente. Outra causa significativa é a predación. Entre os predadores de niños están as gaivotas grandes, córvidos (corvos de varias clases e pegas), glutóns (Gulo gulo), os mustélidos Pekania pennanti, os buxatos Buteo jamaicensis, bufos, aguias, linces, osos negros americanos (Ursus americanus) e mapaches.[166][183][184][185][110][186][187][188] Se o acceso á comida é baixo, a presenza parental no niño pode se menor porque ambos os pais deben saír a buscar comida, o que resulta nunha menor protección do niño.[29] As crías adoitan non padecer a predación por carnívoros terrestres que gabeen mal polas árbores, pero os raposos árticos (Vulpes lagopus) ás veces atrapaban crías de niños que estaban no chan na illa de Amchitka en Alasca antes de que fosen erradicados da illa.[71] O pigargo defende o seu niño ferozmente de todos os que se acheguen e conseguiron repeler ataques mesmo de osos, rexistrándose algún caso en que conseguiron tirar da árbore a un oso negro cando trataba de gabear pola árbore onde estaba o niño.[189]

Relacións cos humanos

[editar | editar a fonte]

Declive poboacional e recuperación

[editar | editar a fonte]
Dentro dun vertedoiro e estación de tansferencia de lixo, en Homer, Alasca.

Antes, este pigargo víase comunmente no continente, pero foi grvemente afectado a metade do século XX por diversos factores, entre eles o adelgazamento da casca dos ovos atribuída ao uso do pesticida DDT.[190] Os pigargos, como moitas outras aves de presa, foron especialmente afectados polo DDT debido á biomagnificación. O propio DDT non era letal para as ave adultas, pero interfería co seu metabolismo do calcio, o que os facía estériles ou incapaces de poñer ovos sans; moitos dos seus ovos eran demasiado fráxiles para soportaren o peso dun adulto chocando o ovo, facendo case imposible que chegasen a eclosionar.[36] Estímase que a inicios do século XVIII a poboación de pigargos era de 300.000–500.000 individuos,[191] pero na década de 1950 había só 412 parellas nidificantes nos 48 estados contiguos dos Estados Unidos.[192][193] Outros factores da redución de poboación foron a perda xeneralizada de hábitats axeitados, así como a súa caza tanto legal coma ilegal. En 1930 un ornitólogo da cidade de Nova York escribiu que no territorio de Alasca nos 12 anos anteriores, cazáranse aproximadamente 70.000 pigargos. Moitos dos cazadores matábanos debido á creenza mantida desde hai longo tempo de que os pigargos atrapaban años e mesmo nenos coas garras, aínda que as aves eran inocentes da maioría destes actos de predación que se lles apoñían (a predación de años é rara, e a predación de humanos crese que nunca existiu).[194] En 1978, o Servizo de Vida Silvestre e Pesca dos Estados Unidos decribía a caza ilegal como "a causa principal da mortalidade directa tanto en pigargo adultos coma en inmaturos".[195] Entre as principais causas de morte dos pigargos están o envelenamento por chumbo, outros envelenamentos, choques contra vehículos e por electrocución contra liñas eléctricas.[196] Un estudo publicado en 2022 en Journal Science atopou que máis da metade dos pigargos adultos en 38 estados dos Estados Unidos padecían de envelenamento por chumbo.[197] A causa primaria é que os pigargos comen prea de carcasas de animais matados polos cazadores.[197] Estas carcasas a miúdo teñen perdigóns de chumbo, balas de rifle, ou restos de equipos de pesca.[197][181]

A especie foi protexida por primeira vez nos Estados Unidos e Canadá pola Lei do Tratado de Aves Migratorias de 1918, posteriormente ampliada a toda Amèrica do Norte. A Lei de Protección da Aguia Real e o Pigargo de cabeza branca, aprobada polo Congreso dos Estados Unidos en 1940, protexía o pigargo e a aguia real, prohibindo as trampas e caza comerciais desas aves, así como a recolección dos seus ovos.[198] O pigargo foi declarado especie en perigo nos Estados Unidos en 1967, e as emendas á lei de 1940 entre 1962 e 1972 restrinxiron aínda máis os usos comerciais e aumentaron as sancións para os que as incumprisen.[199][200] Quizais o máis significativo na recuperación da especie, en 1972, foi a prohibición do uso do DDT nos Estados Unidos debido a que inhibía a reprodución de moitas aves.[201] O DDT foi completamente prohibido no Canadá en 1989, aínda que o seu uso xa empezou a restrinxirse dede finais da década de 1970.[202]

Pigargo xove dun ano en Anacortes, estado de Washington.

Con todas estas regulacións en vigor e a prohibición do DDT, a poboación de pigargos recuperouse. O pigargo pode encontrarse en concentracións crecentes nos Estados Unidos e o Canadá, especialmente preto dos corpos de auga grandes. A inicios da década de 1980, a poboación total estimada era de 100.000 individuos, e de 110.000–115.000 en 1992;[12] o estado dos Estados Unidos coa maior poboación residente é Alasca, con aproximadamente 40.000–50.000, coa seguinte maior poboación na provincia canadense de Columbia Británica con 20.000–30.000 individuos en 1992.[12] Conseguir unha contaxe precisa da poboación de pigargos é extremadamente difícil. Os datos máis recentes enviados polos diferentes estados foron os de 2006, cando se informou da existencia de 9.789 parellas reprodutoras.[203] Por algún tempo, o bastión da poboación reprodutora de pigargos nos 48 estados contiguos estaba na Florida, onde se mantiñan un millar de parellas nas poboacións silvestres, que noutros estados foran reducidas significativamente polo uso do DDT. Hoxe, o estado contiguo co maior número de parellas reprodutoras de pigargos é Minnesota, cunha estimación de 1.312 parellas, superando a contaxe máis recente da Florida de 1.166 parellas. 23 estados teñen agora polo meno 100 parellas reprodutoras de pigargos.[38] No estado de Washington, había só 105 niños ocupados en 1980. Ese número incrementouse nuns 30 individuos por ano, así que en 2005 había 840 niños ocupados. O último ano en que o Departamento de Pesca e Vida Silvestre de Washington contou os niños ocupados foi 2005. Maiores incrementos de poboación en Washington poden estar limitados pola dispoñibilidade de alimento a final do inverno, especialmente de salmón.[204]

O pigargo foi oficialmente retirado da lista de especies en perigo do goberno federal dos Estados Unidos o 12 de xullo de 1995, polo Servizo de Vida silvestre e Pesca dos Estados Unidos, ao ser reclasificada como "especie ameazada". O 6 de xullo de 1999, fíxose a proposta de "retirar o pigargo de cabeza branca dos 48 estados contiguos da Lista de vida silvestre en perigo e ameazada". Foi finalmente retirada da lista o 28 de xuño de 2007.[205] Tamén lle foi asignada a categoría de nivel de risco de "preocupación menor" da Lista Vermella da IUCN.[2] Na vertedura de petróleo do Exxon Valdez de 1989, estimouse que morreran 247 exemplares no estreito de Prince William, aínda que a poboación local regresou ao seu nivel previo á vertedura en 1995.[16] Nalgunhas áreas, o incremento dos pigargos levou a unha diminución noutras poboacións de aves[206] e, nese sentido, o pigargo pode considerarse unha praga.[207]

Permisos para matalos

[editar | editar a fonte]

En decembro de 2016, o Servizo de Vida Silvestre e Pesca dos Estados Unidos propuxo ampliar os permisos ás compañías de enerxía eólica para matar accidentalmente ata 4.200 pigargos ao ano sen seren sancionadas, catro veces máis que a cifra anterior. Os permisos durarían 30 anos, seis veces máis que o límite anterior de cinco anos.[208][209]

En catividade

[editar | editar a fonte]
O pigargo de Alasca ao que se lle chamou Lady Baltimore, que sobreviviu a un intento de furtivismo, no Juneau Raptor Center, o 15 de agosto de 2015,

Cómpre dispoñer de permisos para ter pigargos de cabeza branca en catividade nos Estados Unidos. Os permisos son principalmente concedidos a institucións públicas educativas, e as aguias que nelas se exhiben son individuos con lesións permanentes que non poden ser liberados na natureza. As instalacións onde se teñen os pigargos deben estar equipadas con gaiolas adecuadas e con traballadores experimentados no manexo e coidado dos pigargos.[210] Os pigargos poden ter unha vida longa en catividade se son coidados debidamente, pero non se reproducen ben incluso nas mellores condicións.[211]

No Canadá[212] e Inglaterra,[213] é necesaria licenza para ter pigargos en catividade para falcoería.[214] Non poden terse legalmente pigargos para falcoería nos Estados Unidos, mais pode outorgarse unha licenza nalgunhas xurisdicións que permite utilizalas en exhibicións de voo de aves de presa.[215][216]

Significado cultural

[editar | editar a fonte]

O pigargo de cabeza branca é importante en varias culturas nativas americanas e, como símbolo nacional dos Estados Unidos, aparece en selos e logotipos, moedas, selos de correos e outros obxectos relacionados co goberno federal.[217]

Papel nas culturas nativas americanas

[editar | editar a fonte]

O pigargo é unha ave sagrada nalgunhas culturas indíxenas norteamericanas e as súas plumas, igual que as da aguia real, son fundamentais en moitos costumes relixiosos e espirituais dos nativos americanos. Considéranse en moitas culturas mensaxeiros espirituais entre os deuses e os humanos.[218] Moitos danzantes powwow usan as gadoupas da ave como parte dos vestidos de gala. As súas plumas son con frecuencia usadas en cerimonias tradicionais, especialmente na confección de prendas de gala que se levan postas en forma de abanos, polisóns e toucados para a cabeza. Na tradición dos navajo unha pluma de pigargo represéntase como un protector, e ademais o home medicina da pluma navajo usa os ósos das patas e ás da ave para facer asubíos rituais.[219] Os lakotas, por exemplo, dan unha pluma de pigargo como símbolo de honra a un persoa que realiza unha misión. Nos tempos modernos, pode darse nun acontecemento como unha graduación nun instituto.[220] Os pawnees consideran os pigargos como símbolos de fertilidade porque constrúen os seus niños no alto lonxe do chan e protexen ferozmente as súas crías.[221] Os choctaws consideran o pigargo símbolo da paz, porque ten contacto directo co mundo superior do sol.[222]

O Repositorio Nacional de Aguias procesando unha carcasa de pigargo para o uso dos nativos americanos.

Durante a danza do Sol, que realizan moitas tribos de indios das chairas, o pigargo é representado de varias maneiras. O niño do pigargo represéntase polo forca da tenda india onde se realiza a danza. Durante a danza utilízase un asubío feito dun óso da á dun pigargo. Tamén durante a danza, un home medicina ou xamán pode dirixir o seu abano, que está feito de plumas de pigargo, a persoas que buscan a sanación. O home medicina toca o abano no poste central e despois ao paciente, para tansmitir poder desde o poste ao paciente. O abano é despois erguido cara ao ceo, para que o pigargo poida levar as pregarias do doente ao Creador.[223]

A lei da pluma de aguia estipula que só os individuos con ascendencia nativa americana certificada pertencentes a unha tribo recoñecida polo goberno federal están legalmente autorizados a obter ou posuír plumas de pigargo para uso relixioso ou espiritual. A constitucionalidade desta lei foi cuestionada por gupos nativos americanos baseándose en que viola a Primeira Emenda da Constitución dos Estados Unidos ao afectar a capacidade de practicar a súa relixión libremente.[224][225]

O Repositorio Nacional de Aguias, unha división do Servizo de Vida Silveste e Pesca dos Estados Unidos, creouse para recibir, procesar e almacenar os pigargos e aguias reais que se encontran mortos e distribuír os animais mortos, as súas partes ou plumas ás tribos nativas americanas recoñecidas para o seu uso en cerimonias relixiosas.[226]

Símbolo nacional dos Estados Unidos

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Gran Selo dos Estados Unidos.
Selo do presidente do Estados Unidos.

O pigargo é o símbolo nacional dos Estados Unidos.[227] Foi adoptado como emblema nacional en 1782. Considerouse desde hai longo tempo a "ave nacional", aínda que non oficialmente ata que o fixo unha lei do Congreso de decembro de 2024.[228][229]

Os pais fundadores dos Estados Unidos gustaban de comparar a súa nova república coa República Romana, a cal utilizaba a imaxe simbólica dunha aguia (xeralmente a aguia real). O 20 de xuño de 1782, o Congreso Continental adoptou o deseño para o Gran Selo dos Estados Unidos, que representaba un pigargo de cabeza branca agarrando coas gadoupas 13 frechas e unha rama de oliveira con 13 follas.[230][231][232]

O pigargo aparece na maioría dos selos do goberno dos Estados unidos, incluíndo o selo presidencial, a bandeira presidencial, e nos logotipos de moitas axencias federais. Entre 1916 e 1945, a bandeira presidencial (pero non o selo) mostraban o pigargo mirando á esquerda (a dereita do observador), o cal deu lugar á lenda urbana de que a bandeira estaba cambiada para que o pigargo mirase cara á rama de oliveira en tempo de paz, e cara ás frechas en tempo de guerra.[233]

En contra desa lenda popular, non hai probas de que Benjamin Franklin algunha vez apoiase publicamente o pavo Meleagris gallopavo, en lugar do pigargo, como símbolo dos Estados Unidos. Porén, nunha carta escrita á súa filla en 1784 desde París, criticando a unha institución da época, a Sociedade dos Cincinnati, expresou o seu desagrado persoal polo comportamento do pigargo. Na carta Franklin dicía:[234]

Pola miña parte, oxalá que o pigargo non fose elixido como representación do noso país. É unha ave dun carácter moral malo. Non se gaña a vida honestamente ... ademais é un noxento covarde: O pequeno paxaro tirano, non maior que un pardal, atácao audazmente e expúlsao do seu distrito.

Franklin opúxose á creación da Sociedade porque considerábaa, coa súa membresía hereditaria, como unha orde nobre pouco grata na República acabada de independizarse, contraria aos ideais de Lucio Quincio Cincinnato, do cal a Sociedade recibía o nome. A Sociedade creársase para commemorar a Guerra de Independencia dos Estados Unidos de América e formaban parte dela só militares que participaran en dita guerra e os seus descendentes. A súa referencia aos dous tipos de aves interprétase como comparación satírica entre a Sociedade dos Cincinnati e Cincinnato.[235]

[editar | editar a fonte]

O pigargo represéntase a miúdo na cultura popular, en gran parte debido ao seu papel como símbolo dos Estados Unidos, pero tamén porque é un predador grande. En películas e na televisión, a chamada do buxato Buteo jamaicensis é a miúdo un substituto da chamada do pigargo, porque a do primeiro é moito máis alta e potente.[236]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Haliaeetus leucocephalus Linnaeus 1766 (bald eagle)". PBDB. 
  2. ↑ 2,0 2,1 BirdLife International (2024). "Haliaeetus leucocephalus". IUCN Red List of Threatened Species 2024: e.T22695144A264598530. doi:10.2305/IUCN.UK.2024-2.RLTS.T22695144A264598530.en.  Parámetro descoñecido |doi-access= ignorado (Axuda)
  3. ↑ "Denominación das aves". Real Academia Galega. Consultado o 2024-12-05. 
  4. ↑ WordReference bald
  5. ↑ 5,0 5,1 Dudley, Karen (1998). Bald Eagles. Raintree Steck-Vaughn Publishers. p. 7. ISBN 978-0-8172-4571-9. 
  6. ↑ ἁλιάετος en Liddell, Henry George; Scott, Robert (1940) A Greek–English Lexicon, revised and augmented throughout by Jones, Sir Henry Stuart, with the assistance of McKenzie, Roderick. Oxford: Clarendon Press. In the Perseus Digital Library, Tufts University.
  7. ↑ λευκός en Liddell e Scott
  8. ↑ κεφαλή en Liddell e Scott
  9. ↑ Dietz, Joshua. "What's in a Name". Smithsonian National Zoological Park. Arquivado dende o orixinal o 5 de agosto de 2007. Consultado o 19 de agosto de 2007. 
  10. ↑ Linnaeus, Carolus (1766). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio duodecima, reformata. (en latín). Holmiae. (Laurentii Salvii). 
  11. ↑ Wink, M (1996). "A mtDNA phylogeny of sea eagles (genus Haliaeetus) based on nucleotide sequences of the cytochrome b gene" (PDF). Biochemical Systematics and Ecology 24 (7–8): 783–91. doi:10.1016/S0305-1978(97)81217-3. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de outubro de 2008. Consultado o 7 de novembro de 2008. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 del Hoyo, J., Elliott, A., & Sargatal, J., eds. (1994). Handbook of the Birds of the World Vol. 2. Lynx Edicions, Barcelona ISBN 84-87334-15-6
  13. ↑ "Haliaeetus leucocephalus". Integrated Taxonomic Information System. Consultado o 21 de xuño de 2007. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Brown, N. L. "Bald Eagle Haliaeetus leucocephalus". Endangered Species Recovery Program. Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2006. Consultado o 20 de agosto de 2007. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Harris. "Bald Eagle Haliaeetus leucocephalus". University of Michigan Museum of Geology. Arquivado dende o orixinal o 4 de xuño de 2007. Consultado o 21 de xuño de 2007. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 "Bald Eagle, Haliaeetus leucocephalus". Cornell Lab of Ornithology. Arquivado dende o orixinal o 2 de xuño de 2007. Consultado o 21 de xuño de 2007. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Ferguson-Lees, J.; Christie, D. (2001). Raptors of the World. Londres: Christopher Helm. pp. 717–19. ISBN 978-0-7136-8026-3. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Sibley, D. (2000). The Sibley Guide to Birds. National Audubon Society ISBN 0-679-45122-6 p. 127
  19. ↑ 19,00 19,01 19,02 19,03 19,04 19,05 19,06 19,07 19,08 19,09 19,10 19,11 19,12 19,13 19,14 Travsky, A.; Beauvais, G. "Species Assessment for Bald Eagle (Haliaeetus leucocephalus) in Wyoming" (PDF). United States Department of the Interior- Bureau of Land Management. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2 de xuño de 2013. Consultado o 17 de setembro de 2021. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 20,5 Watson, Jeff (2010). The Golden Eagle. A&C Black. ISBN 978-1-4081-1420-9. Consultado o 22 de agosto de 2012. 
  21. ↑ Bird, D.M. (2004). The Bird Almanac: A Guide to Essential Facts and Figures of the World's Birds. Ontario: Firefly Books. ISBN 978-1-55297-925-9. 
  22. ↑ "Bald Eagle Facts and Information". Eagles.org. Arquivado dende o orixinal o 30 de xullo de 2008. Consultado o 3 de novembro de 2008. 
  23. ↑ Dunning, Jr., J.B., ed. (1993). CRC Handbook of Avian Body Masses. CRC Press, Ann Arbor.
  24. ↑ Murphy, T.; Hope, C. "Bald Eagles in South Carolina" (PDF). Department of Natural Resources of South Carolina. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 9 de outubro de 2022. Consultado o 4 de xaneiro de 2013. 
  25. ↑ Maehr, D. S.; Kale, H. W. (2005). Florida's Birds: A Field Guide and Reference. Pineapple Press Inc. 
  26. ↑ Patterson, D.A.; McClelland, B.R.; Shea, D.S.; McClelland, P.T. (1998). "Size Variation of Migrant Bald Eagles at Glacier National Park, Montana". J. Raptor Res. 32 (2): 120–25. 
  27. ↑ Zylo, M. T. (2012). Bald eagles (Haliaeetus leucocephalus) wintering in northern Arizona select perches based on food availability, visibility and cover (MS thesis). Northern Arizona University. ISBN 978-1-267-58789-3. 
  28. ↑ "ARKive- Bald Eagle video, photos and facts". ARKive.org- Images of Life on Earth. Arquivado dende o orixinal o 7 de xullo de 2012. Consultado o 20 de xullo de 2012. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Brown, Leslie; Amadon, Dean (1986). Eagles, Hawks and Falcons of the World. The Wellfleet Press. ISBN 978-1-55521-472-2. .
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 30,5 30,6 30,7 Palmer, R. S., ed. (1988). Handbook of North American Birds Volume VI: Diurnal Raptors (Part 1). Yale University Press. 
  31. ↑ Gende, S. M. (2008). "Perspectives on the Breeding Biology of Bald Eagles in Southeast Alaska". En Wright, Bruce A.; Schempf, Phil. Bald Eagles in Alaska. University of Alaska Southeast. 
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 32,4 32,5 32,6 32,7 Buehler, David A. (2022). P. G. Rodewald; S. G. Mlodinow, eds. "Bald Eagle (Haliaeetus leucocephalus)". Birds of the World (en inglés) (Cornell Lab of Ornithology). doi:10.2173/bow.baleag.02. 
  33. ↑ Schempf, P. R (1997). "Bald eagle longevity record from Southeastern Alaska". Journal of Field Ornithology 68 (1): 150–51. 
  34. ↑ Imler, R. H.; Kalmbach, E. R. (1955). The Bald Eagle and its economic status 30. US Government Printing Office. 
  35. ↑ Friedman, H.; Ridgway, R. (1950). "The birds of north and middle America. Part XI. Cathartidae to Falconidae". U.S. Nat. Mus. Bull. 50. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Bull J; Farrand, J Jr (1987). Audubon Society Field Guide to North American Birds: Eastern Region. New York: Alfred A. Knopf. pp. 468–69. ISBN 978-0-394-41405-8. 
  37. ↑ "BBS Trend Maps – Bald eagle Haliaeetus leucocephalus". Patuxent Wildlife Research Center. Consultado o 7 de decembro de 2018. 
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Suckling, K.; W. Hodges (21 de setembro de 2007). "Status of the bald eagle in the lower 48 states and the District of Columbia: 1963–2007". www.biologicaldiversity.org. Center for Biological Diversity. Consultado o 11 de febreiro de 2023. 
  39. ↑ "Animal Facts: Bald Eagle". 14 de agosto de 2006. Consultado o 22 de outubro de 2018. 
  40. ↑ Cecco, Leyland (10 de marzo de 2024). "Bald eagles seen nesting in Toronto for first time in city's recorded history". The Guardian (en inglés). ISSN 0261-3077. Consultado o 10 de marzo de 2024. 
  41. ↑ "Bald Eagle Viewing Directory". Arquivado dende o orixinal o 11 de novembro de 2020. Consultado o 20 de agosto de 2007. 
  42. ↑ "Making their comeback". oswegocountynewsnow.com. 22 xaneiro de 2017. Consultado o 7 de decembro de 2018. 
  43. ↑ "Bald Eagle Lands Exhausted in Ireland". Associated Press News. 15 de decembro de 1987. 
  44. ↑ "British Ornithologists' Union Records Committee: 37th Report (October 2008)". Ibis 151: 224–230. 2009. doi:10.1111/j.1474-919X.2008.00901.x. 
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 "Wildlife Species: Haliaeetus leucocephalus". USDA Forest Service. Consultado o 21 de xuño de 2007. 
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 Suring, L. "Habitat Relationships of Bald Eagles in Alaska" (PDF). U.S. Forest Service. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 5 de xuño de 2013. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  47. ↑ 47,00 47,01 47,02 47,03 47,04 47,05 47,06 47,07 47,08 47,09 47,10 "The Bald Eagle in Florida" (PDF). Florida Power & Light Company. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 6 de outubro de 2013. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  48. ↑ Andrew, J. M.; Mosher, J. A. (1982). "Bald Eagle nest site selection and nesting habitat in Maryland". Journal of Wildlife Management 46 (2): 382–90. JSTOR 3808650. doi:10.2307/3808650. 
  49. ↑ Wood, P. B.; Edwards, T. C.; Collopy, M. W. (1989). "Characteristics of Bald Eagle nesting habitat in Florida". Journal of Wildlife Management 53 (2): 441–449. JSTOR 3801148. doi:10.2307/3801148. 
  50. ↑ Swenson, J. E.; Alt, K. L.; Eng, R. L. (1986). "Ecology of Bald Eagles in the greater Yellowstone ecosystem". Wildlife Monographs 95 (95): 3–46. JSTOR 3830668. 
  51. ↑ "Largest bird's nest". Guinnessworldrecords.com. Arquivado dende o orixinal o 28 de outubro de 2013. Consultado o 5 de outubro de 2013. 
  52. ↑ "Ross Island FAQ" (PDF). Willamette Riverkeeper website. Willamette Riverkeeper. 2009. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 5 de xullo de 2010. Consultado o 7 de novembro de 2009. 
  53. ↑ "Bald eagles make nest in Heinz Wildlife Refuge". Delaware Daily Times website. Delaware Daily Times. 2010. Arquivado dende o orixinal o 5 de setembro de 2012. Consultado o 21 de febreiro de 2012. 
  54. ↑ Carlson, Jen (5 de febreiro de 2010). "Bald Eagle Spotted Near Fairway". Gothamist. Arquivado dende o orixinal o 11 de marzo de 2010. Consultado o 20 de marzo de 2010. 
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 Terres, John K. (1980). The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds. New York: Knopf. pp. 477, 644–46. ISBN 978-0-394-46651-4. 
  56. ↑ "Bald Eagle Facts and Information". Eagles.org. 28 de xuño de 2007. Arquivado dende o orixinal o 30mde xullo de 2008. Consultado o 3 de marzo de 2009. 
  57. ↑ "Bald Eagle: Life History and Habitat". myfwc.com. 28 de abril de 2009. Consultado o 13 de outubro de 2012. 
  58. ↑ "Bald Eagle Fact Sheet, Lincoln Park Zoo". Lpzoo.org. 2 de febreiro de 1900. Arquivado dende o orixinal o 31 de maio de 2012. Consultado o 22 de agosto de 2012. 
  59. ↑ 59,0 59,1 59,2 59,3 59,4 59,5 59,6 59,7 Stalmaster, M.V. (1987). The Bald Eagle. Nova York: Universe Books. 
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 60,3 60,4 Sherrod, S. K. (1978). "Diets of North American Falconiformes". Raptor Res 12 (3/4): 49–121. 
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 61,3 Collins, P. W.; Guthrie, D. A.; Rick, T. C.; Erlandson, J. M. (2005). "Analysis of prey remains excavated from an historic bald eagle nest site on San Miguel Island, California". Proceedings of the Sixth California Islands Symposium (Arcata, CA: Institute for Wildlife Studies): 103–120. 
  62. ↑ Ferguson-Lees, J.; Christie, D. (2001). Raptors of the World. Londres: Christopher Helm. ISBN 978-0-7136-8026-3. 
  63. ↑ "Gripping Strength of an Eagle – Understanding psi 101" (PDF). Hawkquest. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 9 de outubro de 2022. Consultado o 20 de xullo de 2012. 
  64. ↑ Potts, Steve (1999). The Bald Eagle. Capstone. p. 17. ISBN 978-0-7368-8483-9. Consultado o 12 de xullo de 2016. 
  65. ↑ 65,0 65,1 Gill Jr., R.; Kincheloe, K. (1993). "Are Bald Eagles Important Predators of Emperor Geese?" (PDF). Journal of Raptor Research 27 (1): 34–36. 
  66. ↑ Edwards, C.C. (1969). Winter behavior and population dynamics of American eagles in Utah (PhD dissertation). Provo, UT: Brigham Young University. hdl:1877/Letd163. 
  67. ↑ Folk, M. J. (1992). "Cooperative hunting of avian prey by a pair of Bald Eagles". Florida Field Naturalist 20: 110–12. 
  68. ↑ Todd, C. S.; Young, L. S.; Owen, R. B.; Gramlich, F. J. (1982). "Food habits of Bald Eagles in Maine". Journal of Wildlife Management 46 (3): 636–45. JSTOR 3808554. doi:10.2307/3808554. 
  69. ↑ Harmata, A. R. (1984). Bald Eagles of the San Luis valley, Colorado: their winter ecology and spring migration (PhD dissertation). Bozeman: Montana State University. 
  70. ↑ Griffin, C. R.; Baskett, T. S.; Sparrowe, R. D. (1982). Ecology of Bald Eagles wintering near a waterfowl concentration. Special Scientific Report - Wildlife 247. Washington, D.C.: U.S. Fish and Wildlife Service. 
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 71,3 Sherrod, S. K.; White, C. M.; Williamson, F. S. L. (1976). "Biology of the Bald Eagle on Amchitka Island, Alaska". Living Bird 15: 145–82. 
  72. ↑ "Bald Eagle | The Peregrine Fund". peregrinefund.org. 
  73. ↑ Audubon, John James (1840). "White-headed or bald Eagle, Haliaetus leucocephalus, Linn. [Pl. 14]". The Birds of America: From Drawings Made in the United States and Their Territories 1: 57––64. doi:10.5962/p.319127. 
  74. ↑ 74,0 74,1 74,2 74,3 74,4 Armstrong, R. "The Importance of Fish to Bald Eagles in Southeast Alaska: A Review" (PDF). U.S. Forest Service. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 5 de marzo de 2016. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  75. ↑ 75,0 75,1 75,2 75,3 75,4 75,5 Waston, J.; Garrett, M.; Anthony, R. "Foraging Ecology of Bald Eagles in the Columbia River Estuary" (PDF). Oregon State University. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 9 de outubro de 2022. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  76. ↑ Daum, David W. "Bald Eagle". Alaska Department of Fish & Game. Arquivado dende o orixinal o 19 de agosto de 2007. Consultado o 15 de agoso de 2007. 
  77. ↑ Robards, Fredrick C.; Taylor, Allan; Dwight, Allan (1976). Bald Eagles in Alaska. 
  78. ↑ Kalmbach, E. R.; Imler, Ralph H.; Arnold, Lee W. (1964). The American eagles and their economic status. 
  79. ↑ 79,0 79,1 79,2 Mersmann, T. J. (1989). Foraging ecology of Bald Eagles on the northern Chesapeake Bay with an examination of techniques used in the study of Bald Eagle food habits (MS thesis). Virginia Polytechnic Institute and State University. hdl:10919/46051. 
  80. ↑ Broley, C. L. (1947). "Migration and nesting of Florida bald eagles". Wilson Bulletin 59 (1): 3–20. JSTOR 4157540. 
  81. ↑ 81,0 81,1 81,2 Todd, C. S.; et al. (1982). "Food habits of bald eagles in Maine". The Journal of Wildlife Management 46 (3): 636–645. JSTOR 3808554. doi:10.2307/3808554. 
  82. ↑ Stalmaster, M. V.; Plettner, R. G. (1992). "Diets and foraging effectiveness of Bald Eagles during extreme winter weather in Nebraska". Journal of Wildlife Management 56 (2): 355–67. JSTOR 3808835. doi:10.2307/3808835. 
  83. ↑ "Haliaeetus leucocephalus (Bald eagle)". Animal Diversity Web. 
  84. ↑ Dunstan, Thomas C.; Harper, James F. (1975). "Food Habits of Bald Eagles in North-Central Minnesota". The Journal of Wildlife Management 39 (1): 140–143. JSTOR 3800476. doi:10.2307/3800476. 
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 Beans, Bruce E. (1996). Eagle's Plume: The Struggle to Preserve the Life and Haunts of America's Bald Eagle. Nova York: Scribner. ISBN 978-0-684-80696-9. OCLC 35029744. 
  86. ↑ Jackson, Allyson; et al. (2016). "Mercury risk to avian piscivores across western United States and Canada". Science of the Total Environment 568: 685–696. Bibcode:2016ScTEn.568..685J. PMC 5461577. PMID 26996522. doi:10.1016/j.scitotenv.2016.02.197. 
  87. ↑ Jenkins, J.; Jackman, R. (1994). "Field Experiments in Prey Selection by Resident Bald Eagles in the Breeding and Non-Breeding Season". Journal of Field Ornithology 65 (4): 441–46. JSTOR 20065848. 
  88. ↑ 88,0 88,1 Kozie, K. D.; Anderson, R. K. (1991). "Productivity, diet, and environmental contaminants in Bald Eagles nesting near the Wisconsin shoreline of Lake Superior". Archives of Environmental Contamination and Toxicology 20 (1): 41–48. Bibcode:1991ArECT..20...41K. PMID 1996910. doi:10.1007/BF01065326. 
  89. ↑ "St. Croix surprise: Bald eagle reels in large muskie". Pioneer Press. 16 de agosto de 2019. Consultado o 9 de agosto de 2022. 
  90. ↑ "Bald Eagle Catching Salmon 8598". The Brackendale and Yellowstone page. Consultado o 10 de febreiro de 2023. 
  91. ↑ Ofelt, C. H. (1975). "Food habits of nesting Bald Eagles in southeast Alaska". The Condor 77 (3): 337–338. JSTOR 1366232. doi:10.2307/1366232. 
  92. ↑ Delong, D. C. Jr. (1990). Effects of food on Bald Eagle distribution and abundance on the northern Chesapeake Bay: an experimental approach (MS thesis). Virginia Polytechnic Institute and State University. hdl:10919/41925. 
  93. ↑ Stalmaster, M. V.; Gessaman, J. A. (1984). "Ecological energetics and foraging behavior of overwintering Bald Eagles". Ecological Monographs 54 (4): 407–28. Bibcode:1984EcoM...54..407S. JSTOR 1942594. doi:10.2307/1942594. 
  94. ↑ Brisbin, I. Lehr Jr.; Mowbray, Thomas B.; Poole, A.; Gill, F. (2002). "American Coot (Fulica americana)". The Birds of North America Online. ISSN 1061-5466. doi:10.2173/bna.697a. 
  95. ↑ 95,0 95,1 95,2 95,3 Erlandson, Jon M.; et al. (2007). "Archaeological implications of a bald eagle nesting site at Ferrelo Point, San Miguel Island, California". Journal of Archaeological Science 34 (2): 255–271. Bibcode:2007JArSc..34..255E. doi:10.1016/j.jas.2006.05.002. 
  96. ↑ 96,0 96,1 96,2 Henderson, B. "Murres and Bald Eagles in a 'Conservation Collision'". Coastwatch- Oregon Shores. Arquivado dende o orixinal o 6 de outubro de 2013. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  97. ↑ "Decline In Alaskan Sea Otters Affects Bald Eagles' Diet". Science Daily. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  98. ↑ DeGange, Anthony R.; Nelson, Jay W. (1982). "Bald Eagle Predation on Nocturnal Seabirds". Journal of Field Ornithology 53 (4): 407–09. JSTOR 4512766. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  99. ↑ Good, T.P. "Great Black-backed Gull- Behavior- Birds of North America Online". Cornell Lab of Ornithology. Consultado o 7 de xaneiro de 2013. 
  100. ↑ Mowbray, Thomas B. "Northern Gannet — Behavior". Birds of North America Online. The Cornell Lab of Ornithology. Consultado o 17 de outubro de 2011
  101. ↑ Shields, M. (2020). Brown Pelican (Pelecanus occidentalis), version 1.0. In Birds of the World (A. F. Poole, Editor). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA. https://doi.org/10.2173/bow.brnpel.01
  102. ↑ Graves, Gary R. (2020). "Bald Eagle Swims to Shore with Ross's Goose". Journal of Raptor Research 54 (1): 84–85. doi:10.3356/0892-1016-54.1.84. 
  103. ↑ Bartley, John (1988). "Bald Eagle kills and carries Giant Canada Goose". Blue Jay 46 (2). doi:10.29173/bluejay4868. 
  104. ↑ Windels, S. K., Beever, E. A., Paruk, J. D., Brinkman, A. R., Fox, J. E., Macnulty, C. C., ... & Osborne, D. C. (2013). Effects of water‐level management on nesting success of common loons. The Journal of wildlife management, 77(8), 1626–1638.
  105. ↑ Forbes, L. Scott (1987). "Predation on Adult Great Blue Herons: Is It Important?". Colonial Waterbirds 10 (1): 120–122. JSTOR 1521242. doi:10.2307/1521242. 
  106. ↑ Wood, P.; Nesbitt, S.; Steffer, A. (1993). "Bald Eagles Prey on Sandhill Cranes in Florida". Journal of Raptor Research 27 (3): 164–65. 
  107. ↑ Evans, R. M. and F. L. Knopf. (1993). "American White Pelican (Pelecanus erythrorhynchos)". In: A. Poole and F. Gill, (eds.), The Birds of North America, No. 57. Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington D.C.: The American Ornithologists Union.
  108. ↑ Cole, Gretchen A.; et al. (2009). "Postmortem evaluation of reintroduced migratory whooping cranes in eastern North America". Journal of Wildlife Diseases 45 (1): 29–40. Bibcode:2009JWDis..45...29C. PMID 19204333. doi:10.7589/0090-3558-45.1.29. 
  109. ↑ Rabbe, Matthew R.; Caven, Andrew J.; Wiese, Joshua D. (2019). "First description of a Bald Eagle (Haliaeetus leucocephalus) attempting depredation on an adult Whooping Crane (Grus americana) of the Aransas-Wood Buffalo population". Monographs of the Western North American Naturalist 11 (1): 24–32. 
  110. ↑ 110,0 110,1 110,2 Gerrard, Jonathan M.; Bortolotti, Gary R. (1988). The Bald Eagle : Haunts and Habits of a Wilderness Monarch. Washington: Smithsonian Institution Press. ISBN 978-0-87474-451-4. 
  111. ↑ Corace III, R. Gregory; McCormick, Damon L.; Cavalieri, Vincent (2006). "Population growth parameters of a reintroduced trumpeter swan flock, Seney National Wildlife Refuge, Michigan, USA (1991-2004)". Waterbirds 29 (1): 38–42. doi:10.1675/1524-4695(2006)29[38:PGPOAR]2.0.CO;2. 
  112. ↑ "Bald Eagle attacking a Trumpeter Swan". Utahbirds.org. Consultado o 21 de agosto de 2012. 
  113. ↑ Jackman, R. E.; Hunt, W. G.; Jenkins, J. M.; Detrich, P. J. (1999). "Prey of nesting bald eagles in northern California". Journal of Raptor Research 33 (2): 87–96. 
  114. ↑ Watson, J.; Davison, M.; Leschner, L. (1993). "Bald Eagles rear Red-tailed Hawks". Journal of Raptor Research 27 (2): 126–27. 
  115. ↑ Anthony, R. G.; Estes, J. A.; Ricca, M. A.; Miles, A. K.; Forsman, E. D. (2008). "Bald eagles and sea otters in the Aleutian archipelago: indirect effects of trophic cascades". Ecology 89 (10): 2725–2735. Bibcode:2008Ecol...89.2725A. PMID 18959310. doi:10.1890/07-1818.1. 
  116. ↑ Cartron, J. L. E., ed. (2010). "Chapter 11: Northern Goshawk". Raptors of New Mexico. UNM Press. ISBN 978-0-8263-4145-7. 
  117. ↑ MacDonald, J. (1994). "Bald Eagle attacks adult Osprey". Journal of Raptor Research 28 (2): 122. 
  118. ↑ Coleman, J.; Fraser, J. (1986). "Predation on Black and Turkey Vultures". The Wilson Bulletin 98 (4): 600–01. 
  119. ↑ Jones, S. (xaneiro de 1989). "Populations and Prey Selection Wintering Raptors in Boulder, Colorado". Proceedings of the North American Prairie Conferences. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  120. ↑ "Seedskadee Officials Discuss Bald Eagle Hunting Strategies". 24 de xaneiro de 2016. 
  121. ↑ 121,0 121,1 121,2 McEwan, Linda C.; Hirth, David H. (1980). "Food habits of the Bald Eagle in north-central Florida.". The Condor 82 (2): 229–231. JSTOR 1367485. doi:10.2307/1367485. 
  122. ↑ 122,0 122,1 Kralovec, Mary L.; et al. (1992). "Nesting productivity, food habits, and nest sites of bald eagles in Colorado and southeastern Wyoming.". The Southwestern Naturalist 37 (4): 356–361. Bibcode:1992SWNat..37..356K. JSTOR 3671786. doi:10.2307/3671786. 
  123. ↑ Burnam, Jonathan; Mengak, Michael T. (2007). Managing wildlife damage: Nutria (Myocastor coypus). University of Georgia. hdl:10724/31054. 
  124. ↑ Wheeler, B. K. (2003). Raptors of eastern north America (p. 439). Princeton, NJ: Princeton University Press.
  125. ↑ Harmata, A. R.; Toepfer, J. E. (1985). "Fall migration of Bald Eagles produced in northern Saskatchewan". Blue Jay 43 (4). doi:10.29173/bluejay4393. 
  126. ↑ Hayward, J.; Galusha, J.; Henson, S. (2010). "Foraging-Related Activity of Bald Eagles at a Washington Seabird Colony and Seal Rookery" (PDF). Journal of Raptor Research 44: 19. doi:10.3356/JRR-08-107.1. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 9 de outubro de 2022. 
  127. ↑ Sherrod, S. K.; White, C. M.; Williamson, F. S. L. (1976). "Biology of the Bald Eagle on Amchitka Island, Alaska". The Living Bird 15: 143–182. 
  128. ↑ Powell, Roger A. (8 de maio de 1981). "Martes pennanti". Mammalian Species (156): 1–6. JSTOR 3504050. doi:10.2307/3504050. 
  129. ↑ Watson, James W. (2002). "Comparative Home Ranges and Food Habits of Bald Eagles Nesting in Four Aquatic Habitats in Western Washington". Northwestern Naturalist (Society for Northwestern Vertebrate Biology) 83 (3): 101–08. JSTOR 3536608. doi:10.2307/3536608. 
  130. ↑ Erb, John; Sampson, B.; Coy, P. (2010). "Survival and causes of mortality for fisher and marten in Minnesota". Minn. Dep. Nat. Resour. Summ. Wildl. Res. Findings: 24–31. 
  131. ↑ Moore, Claybourne M.; Collins, Paul W. (23 de xuño de 1995). "Urocyon littoralis". Mammalian Species (489): 1–7. JSTOR 3504160. PMC 7149463. doi:10.2307/3504160. 
  132. ↑ Audet, Alexandra M.; Robbins, C. Brian; Larivière, Serge (26 de decembro de 2002). "Alopex lagopus". Mammalian Species (713): 1–10. doi:10.1644/0.713.1. 
  133. ↑ 133,0 133,1 133,2 Oberholser, Harry Church (1906). The North American eagles and their economic relations. 
  134. ↑ 134,0 134,1 134,2 Bent, A. C. 1937. Life histories of North American birds of prey, Part 1. U.S. National Museum Bulletin 167.
  135. ↑ Anthony, R. G., Estes, J. A., Ricca, M. A., Miles, A. K., & Forsman, E. D. (2008). Bald eagles and sea otters in the Aleutian archipelago: indirect effects of trophic cascades. Ecology, 89(10), 2725-2735.
  136. ↑ "A Gathering of Eagles". Columbus Audubon. 11 de febreiro de 2021. 
  137. ↑ Wade-Smith, Julia; Verts, B. J. (25 de maio de 1982). "Mephitis mephitis". Mammalian Species (173): 1–7. JSTOR 3503883. doi:10.2307/3503883. 
  138. ↑ Dragoo, Jerry W.; Sheffield, Steven R. (2009). "Conepatus leuconotus (Carnivora: Mephitidae)". Mammalian Species 827: 1–8. doi:10.1644/827.1. 
  139. ↑ Thompson, Sian (23 de abril de 2014). "Two young eagles preying on cats in Campbell River". Victoria Times Colonist (en inglés). Consultado o 11 de febreiro de 2023. 
  140. ↑ Duquette, Jared F.; et al. (2011). "Bald eagle predation of a white-tailed deer fawn". Northeastern Naturalist 18 (1): 87–94. doi:10.1656/045.018.0108. 
  141. ↑ Gilbert, Sophie L. (2016). "Bald Eagle Predation on Sitka Black-Tailed Deer Fawns". Northwestern Naturalist 97 (1): 66–69. doi:10.1898/1051-1733-97.1.66. 
  142. ↑ Wood, G. (1983). The Guinness Book of Animal Facts and Feats. Guinness Superlatives. ISBN 978-0-85112-235-9. 
  143. ↑ "Eagle eating live Opossum". YouTube. 10 de outubro de 2021. 
  144. ↑ O'Gara, B. (3 de agosto de 1994). "Bald and Golden Eagles damage management and predation control". Cooperative Extension Division Institute of Agriculture and Natural Resources University of Nebraska. Arquivado dende o orixinal o 15 de xuño de 2012. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  145. ↑ McEneaney, T.; Jenkins, M. (1983). "Bald Eagle predation on Domestic Sheep". The Wilson Bulletin 95 (4): 694–95. 
  146. ↑ "Predation on Northern Diamondback Terrapins (Malaclemys terrapin terrapin) by Bald Eagles (Haliaeetus leucocephalus) along the Atlantic Ocean and Delaware Bay Coasts of New Jersey" (PDF). The Wetlands Institute. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 6 de outubro de 2013. Consultado o 3 de xaneiro de 2013. 
  147. ↑ Clark, W. S. (1982). "Turtles as a food source of nesting bald eagles in the Chesapeake Bay region". Journal of Field Ornithology 53 (1): 49–51. 
  148. ↑ Mabie, David W.; Merendino, M. Todd; Reid, David H. (1995). "Prey of nesting bald eagles in Texas". Journal of Raptor Research 29 (1): 10–14. 
  149. ↑ Means, D. Bruce; Harvey, A. N. N. E. (1999). "Barbour's map turtle in the diet of nesting bald eagles". Florida Field Naturalist 27 (1): 14–16. 
  150. ↑ Olson, Storrs L. (1 de outubro de 2006). "Bald Eagle, Haliaeetus leucocephalus, Preying on Maritime Garter Snake, Thamnophis sirtalis pallidulus, on Cape Breton Island, Nova Scotia". The Canadian Field-Naturalist 120 (4): 477. ISSN 0008-3550. doi:10.22621/cfn.v120i4.359. 
  151. ↑ Grubb, Teryl G. (1995). "Food habits of bald eagles breeding in the Arizona desert". The Wilson Bulletin: 258–274. 
  152. ↑ Erlandson, J.M.; Moss, M.L. (2001). "Shellfish feeders, carrion eaters, and aquatic adaptations". American Antiquity 66: 413–432. JSTOR 2694242. doi:10.2307/2694242. 
  153. ↑ McCollough, M. A.; Todd, C. S.; Owen R. B. Jr. (1994). "Supplemental feeding program for wintering Bald Eagles in Maine". Wildlife Society Bulletin 22 (2): 147–54. JSTOR 3783240. doi:10.1016/0006-3207(96)83230-7. 
  154. ↑ 154,0 154,1 Sabine, N.; Gardner, K. (1987). "Agonistic encounters between Bald Eagles and other raptors wintering in west central Utah". Journal of Raptor Research 21: 118–120. 
  155. ↑ Bittel, Jason (27 de maio de 2020). "Why did a loon stab a bald eagle through the heart?". National Geographic. Arquivado dende o orixinal o 28 de maio de 2020. Consultado o 1 de decembro de 2020. 
  156. ↑ Watt, J.; Krausse, B.; Tinker, T. M. (1995). "Bald Eagle kleptoparasitizing sea otters at Amchitka Island, Alaska". Condor 87 (2): 588–90. Bibcode:1995Condo..97..588W. JSTOR 1369047. doi:10.2307/1369047. 
  157. ↑ Jorde, D.G. (1998). "Kleptoparasitism by Bald Eagles wintering in South-Central Nebraska". Journal of Field Ornithology 59 (2): 183–88. 
  158. ↑ Dekker, Dick; Out, Marinde; Tabak, Miechel; Ydenberg, Ronald (2012). "The Effect of Kleptoparasitic Bald Eagles and Gyrfalcons on the Kill Rate of Peregrine Falcons Hunting Dunlins Wintering in British Columbia". Condor 114 (2): 290–294. JSTOR 10.1525/cond.2012.110110. doi:10.1525/cond.2012.110110. 
  159. ↑ "San Diego Zoo's Animal Bytes: Bald Eagle". Sandiegozoo.org. Arquivado dende o orixinal o 1 de febreiro de 2009. Consultado o 3 de marzo de 2009. 
  160. ↑ Jenkins, J. M., & Jackman, R. E. (1993). Mate and nest site fidelity in a resident population of Bald Eagles. Condor, 1053-1056.
  161. ↑ "Bald Eagle (Haliaeetus leucocephalus)". Michigan Department of Natural Resources. Arquivado dende o orixinal o 10 de marzo de 2007. Consultado o 24 de abril de 2007. 
  162. ↑ Scharper, Julie (29 de xaneiro de 2015). "Bald eagles fight, tangle and fall out of the sky". Baltimore Sun. Consultado o 14 de febreiro de 2021. 
  163. ↑ Erickson, L. (2007). "Bald Eagle, About Bald Eagle Nests". Journey North. Arquivado dende o orixinal o 30 de agosto de 2012. Consultado o 27 de agosto de 2007. 
  164. ↑ "Amazing Bird Records". Trails.com. 27 de xullo de 2010. Consultado o 22 de agosto de 2012. 
  165. ↑ Brown, B. T.; Warren, P. L.; Anderson, L. S. (1987). "First Bald Eagle nesting record from Sonora, Mexico". Wilson Bulletin 99: 279–80. 
  166. ↑ 166,0 166,1 Hensel, R. J.; Troyer, W. A. (1964). "Nesting studies of the Bald Eagle in Alaska". Condor 66 (4): 282–86. JSTOR 1365287. doi:10.2307/1365287. 
  167. ↑ 167,0 167,1 Bortolotti, G. R. (1984). "Physical development of nestling Bald Eagles with emphasis on the timing of growth events" (PDF). Wilson Bulletin 96 (4): 524–42. JSTOR 4161989. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 9 de outubro de 2022. 
  168. ↑ Gilbert, S.; Tomassoni, P.; Kramer, P. A. (1981). "History of captive management and breeding of Bald Eagles". International Zoo Yearbook 21: 101–09. doi:10.1111/j.1748-1090.1981.tb01959.x. 
  169. ↑ 169,0 169,1 "Habits and Habitats of Bald Eagles". Drexel University. Arquivado dende o orixinal o 17 de febreiro de 2013. Consultado o 9 de xaneiro de 2013. 
  170. ↑ Markham, A. C.; Watts, B. D. (2007). "Documentation of Infanticide and Cannibalism in Bald Eagles". Journal of Raptor Research 41 (1): 41–44. doi:10.3356/0892-1016(2007)41[41:DOIACI]2.0.CO;2. 
  171. ↑ Kirk, Sam (14 de abril de 2024). "Second chick at NCTC eagle nest in West Virginia killed by father". Fox 59. 
  172. ↑ "Bald eagle adopts 'mortal enemy' baby hawk". BBC News. 9 de xuño de 2017. Consultado o 4 de abril de 2018. 
  173. ↑ "Why This Young Hawk Thinks It's an Eagle". nationalgeographic.com. 25 de xullo de 2017. Arquivado dende o orixinal o 24 de febreiro de 2021. Consultado o 4 de abril de 2018. 
  174. ↑ "Bald eagle believed oldest banded of its species found dead". Washington Times (Associated Press). 14 de xuño de 2015. 
  175. ↑ United States Forest Service (2023). Final Environmental Impact Statement for the Revised Land and Resource Management Plan for National Forests in Florida. University of Florida. p. 12. 
  176. ↑ "Bald Eagle Fact Sheet". Southern Ontario Bald Eagle Monitoring Project. Arquivado dende o orixinal o 11 de maio de 2008. Consultado o 30 de xuño de 2008. 
  177. ↑ Bowman, T. D.; Schempf, P. F.; Bernatowicz, J. A. (1995). "Bald Eagle survival and populations dynamics in Alaska after the Exxon Valdez oil spill". Journal of Wildlife Management 59 (2): 317–24. JSTOR 3808945. doi:10.2307/3808945. 
  178. ↑ 178,0 178,1 Wood, P. B., D. A. Buehler, and M. A. Byrd. (1990). "Raptor status report – Bald Eagle". pp. 13–21 in Proceedings of the southeast raptor management symposium and workshop. (Giron Pendleton, B., Ed.) National Wildlife Federation Washington, D.C.
  179. ↑ Fraser, J. D. (1985). "The impact of human activities on Bald Eagle populations-a review". pp. 68–84 in The Bald Eagle in Canada. (Gerrard, J. M. and T. M. Ingram, Eds.) White Horse Plains Publishers Headingley, Manitoba.
  180. ↑ Matheny, Keith (7 de agosto de 2020). "What kills bald eagles in Michigan? Most comprehensive study ever has the answers". Detroit Free Press. Consultado o 23 de xullo de 2024. 
  181. ↑ 181,0 181,1 Simon, Kendall L.; Best, David A.; Sikarskie, James G.; Pittman, H. Tyler; Bowerman, William W.; Cooley, Thomas M.; Stolz, Scott (abril de 2020). "Sources of Mortality in Bald Eagles in Michigan, 1986–2017". The Journal of Wildlife Management (en inglés) 84 (3): 553–561. Bibcode:2020JWMan..84..553S. ISSN 0022-541X. doi:10.1002/jwmg.21822. Consultado o 23 de xullo de 2024. 
  182. ↑ Buehler, D. A.; Fraser, J. D.; Seegar, J. K. D.; Therres, G. D.; Byrd, M. A. (1991). "Survival rates and population dynamics of Bald Eagles on Chesapeake Bay". Journal of Wildlife Management 55 (4): 608–13. JSTOR 3809506. doi:10.2307/3809506. 
  183. ↑ Sprunt, A.; Ligas, F. J. (1964). "Excerpts from convention addresses on the 1963 Bald Eagle report". Audubon 66: 45–47. 
  184. ↑ Mckelvey, R. W.; Smith, D. W. (1979). "A black bear in a Bald Eagle nest". Murrelet 60: 106. 
  185. ↑ Nash, C.; Pruett-Jones, M.; Allen, G. T. (1980). "The San Juan Islands Bald Eagle nesting survey". En Knight, R. L.; Allen, G. T.; Stalmaster, M. V.; Servheen, C. W. Proceedings of Washington Bald Eagle symposium. Seattle, WA: The Nature Conservancy. pp. 105–15. 
  186. ↑ Mabie, D. W.; Todd, M. T.; Reid, D. H. (1994). "Dispersal of Bald Eagles fledged in Texas" (PDF). J. Raptor Res. 28 (4): 213–19. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 9 de outubro de 2022. 
  187. ↑ Doyle, F. I. (1995). "Bald Eagle, Haliaeetus leucocephalus, and Northern Goshawk, Accipiter gentilis, nests apparently preyed upon by a wolverine(s), Gulo gulo, in the southwestern Yukon Territory". Canadian Field-Naturalist 109: 115–16. doi:10.5962/p.357587. 
  188. ↑ Lovallo, M. J. (2008). "Status and management of fisher (Martes pennanti) in Pennsylvania". Management Plan Developed by Bureau of Wildlife Management (Harrisburg, USA: Pennsylvania Game Commission). 
  189. ↑
  190. ↑ Brown, Leslie (1976). Birds of Prey: Their biology and ecology. Hamlyn. p. 226. ISBN 978-0-600-31306-9. 
  191. ↑ "Bald Eagle Facts and Information". American eagle foundation. Arquivado dende o orixinal o 6 de decembro de 2007. Consultado o 3 de xaneiro de 2008. 
  192. ↑ "Adopt a Bald Eagle". Smithsonian's National Zoo & Conservation Biology Institute. 26 de maio de 2016. Arquivado dende o orixinal o 9 de febreiro de 2021. Consultado o 4 de agosto de 2018. 
  193. ↑ "South Carolina's Bald Eagles – Past Surveys". South Carolina Department of Natural Resources. 2015. Consultado o 4 de agosto de 2018. 
  194. ↑ "American Bald Eagle Is Near Extinction". Popular Science Monthly: 62. marzo de 1930. 
  195. ↑ "Bald Eagle's Status Listed for 48 States". Endangered Species Technical Bulletin III (3): 9. marzo de 1978. 
  196. ↑ Russell, Robin E.; Franson, J. Christian (decembro de 2014). "Causes of Mortality in Eagles Submitted to The National Wildlife Health Center 1975–2013". Wildlife Society Bulletin 38 (4): 697–704. Bibcode:2014WSBu...38..697R. doi:10.1002/wsb.469. 
  197. ↑ 197,0 197,1 197,2 Main, Douglas (17 de febreiro de 2022). "Most U.S. eagles suffer from lead poisoning, study suggests". National Geographic. Arquivado dende o orixinal o 23 de febreiro de 2023. 
  198. ↑ "Bald and Golden Eagle Protection Act". www.fws.gov (en inglés). U.S. Fish & Wildlife Service. 8 de xuño de 1940. Consultado o 2025-01-29. 
  199. ↑ "Federal Laws that Protect Bald and Golden Eagles". US Fish and Wildlife Service. Arquivado dende o orixinal o 8 de xuño de 2021. Consultado o 30 de maio de 2020. 
  200. ↑ "Bald Eagle Removed from Endangered Species List". US Fish and Wildlife Service. Arquivado dende o orixinal o 20 de abril de 2020. Consultado o 30 de maio de 2020. 
  201. ↑ EPA press release (31 de decembro de 1972). "DDT Ban Takes Effect". United States Environmental Protection Agency. Arquivado dende o orixinal o 5 de xullo de 2007. Consultado o 22 de agosto de 2007. 
  202. ↑ Barrera, Jorge (4 de xullo de 2005). "Agent Orange has left deadly legacy Fight continues to ban pesticides and herbicides across Canada". Arquivado dende o orixinal o 24 de xaneiro de 2008. Consultado o 22 de agosto de 2007. 
  203. ↑ "Bald Eagle Breeding Pairs 1963 to 2006". U.S. Fish & Wildlife Service. 18 de marzo de 2013. Consultado o 10mde decembro de 2013. 
  204. ↑ "Threatened and Endangered Wildlife in Washington, 2012 Annual Report" (PDF). Washington Department of Fish and Wildlife. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 20 de marzo de 2016. Consultado o 19 de marzo de 2016. 
  205. ↑ "History of Bald Eagle Decline, Protection and Recovery". Arquivado dende o orixinal o 30 de xuño de 2021. Consultado o 30 de maio de, 2020. 
  206. ↑ Parrish, Julia K.; Marvier, Michelle; Paine, Robert T. (2001). "Direct and Indirect Effects: Interactions Between Bald Eagles and Common Murres". Ecological Applications (en inglés) 11 (6): 1858–1869. ISSN 1051-0761. doi:10.1890/1051-0761(2001)011[1858:DAIEIB]2.0.CO;2. 
  207. ↑ Williams, Wyatt (19 de xaneiro de 2017). "When the National Bird Is a Burden". The New York Times Magazine. Consultado o 20 de xaneiro de 2017. 
  208. ↑ "New Wind Energy Permits Would Raise Kill Limit of Bald Eagles But Still Boost Conservation, Officials Say". ABC News. 4 de maio de 2016. Consultado o 3 de marzo de 2017. 
  209. ↑ Daly, Matthew (18 de abril de 2013). "New federal rule would permit thousands of eagle deaths". Bigstory.ap.org. Consultado o 3 de marzo de 2017. 
  210. ↑ "Migratory Bird Permits; Possession and Educational Use". US Fish and Wildlife Service. 21 de setembro de 2010. Consultado o 30 de maio de 2020. 
  211. ↑ Maestrelli, John R. (marzo de 1975). "Breeding Bald Eagles in Captivity". The Wilson Bulletin 87 (I): 45–53. Bibcode:1975TWBu...87...45M. 
  212. ↑ "Birds of prey used for falconry". Ontario Ministry of Natural Resources and Forestry. 26 de maio de 26, 2016. 
  213. ↑ "Courses". Thirsk Bird of Prey Centre. 26 de xuño de 2018. Arquivado dende o orixinal o 28 de abril de 2021. Consultado o 23 de outubro de 2018. 
  214. ↑ "Fish and Wildlife Conservation Act, 1997". Ministry of Attorney General. Consultado o 7 de novembro de 2007. 
  215. ↑ "Meet Challenger, a bald eagle whose soaring skills are in high demand". Washington Post. 12 de xaneiro de 2018. 
  216. ↑ "'Wings of America' Birds of Prey Show". American Eagle Foundation. 12 de xaneiro de 2018. 
  217. ↑ Dell'Orto, Giovanna (2025-07-13). "Bald eagle's new status as the official US bird brings pride and hope to many Native Americans". AP News (en inglés). 
  218. ↑ Collier, Julie. "The Sacred Messengers". Mashantucket Pequot Museum. Arquivado dende o orixinal o 24 de xaneiro de 2008. Consultado o 20 de mio de 2007. 
  219. ↑ "Eagle Myths and Legends – American Bald Eagle Information". Arquivado dende o orixinal o 3 de maio de 2021. Consultado o 2 de setembro de 2015. 
  220. ↑ Melmer, David (11 de xuño de 2007). "Bald eagles may come off threatened list". Indian Country Today. Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2007. Consultado o 23 de agosto de 2007. 
  221. ↑ "Bald Eagle Population Recovery and the Endangered Species Act". U.S. Fish and Wildlife Service. Arquivado dende o orixinal o 22 de abril de 2014. Consultado o 22 de novembro de 2014. 
  222. ↑ O'Brien, Greg (2005) [2002]. "Power Derived from the Outside World". Choctaws in a Revolutionary Age, 1750–1830. University of Nebraska Press. p. 58. ISBN 978-0-8032-8622-1. 
  223. ↑ Lawrence, Elizabeth Atwood. "The Symbolic Role of Animals in the Plains Indian Sun Dance". University of Washington Press. Arquivado dende o orixinal o 16 de xullo de 2007. Consultado o 23 de agosto de 2007. 
  224. ↑ DeMeo, Antonia M. (1995). "Access to Eagles and Eagle Parts: Environmental Protection v. Native American Free Exercise of Religion". Hastings Constitutional Law Quarterly 22 (3): 771–813. Arquivado dende o orixinal o 28 de setembro de 2007. Consultado o 22 de agosto de 2007. 
  225. ↑ Boradiansky, Tina S. (1990). "Conflicting Values: The Religious Killing of Federally Protected Wildlife". University of New Mexico School of Law. Arquivado dende o orixinal o 7 de agosto de 2007. Consultado o 23 de agosto de 2007. 
  226. ↑ "U.S. Fish & Wildlife Service Office of Law Enforcement / Native Americans and Alaskan Natives – National Eagle Repository". Consultado o 10 de marzo de 2014. 
  227. ↑ Lawrence, E.A. (1990). "Symbol of a Nation: The Bald Eagle in American Culture". The Journal of American Culture 13 (1): 63–69. doi:10.1111/j.1542-734X.1990.1301_63.x. 
  228. ↑ Koch, Alexandra (25 de decembro de 2024). "It's official: Biden signs new law, designates bald eagle as 'national bird'". FOX 13 Seattle. Consultado o 25 de decembro de 2024. 
  229. ↑ Halpert, Madeline (25 de decembro de 2024). "Bald eagle officially declared US national bird after 250 years". BBC News (en inglés). Consultado o 26 de decembro de 2024. 
  230. ↑ "Original Design of the Great Seal of the United States (1782)". National Archives. Consultado o 19 de agosto de 2007. 
  231. ↑ "Official 1782 Description of America's Great Seal". www.greatseal.com. Consultado o 11 de febreiro de 2023. 
  232. ↑ "American Eagle on Great Seal of the United States". www.greatseal.com. Consultado o 11 de febreiro de 2023. 
  233. ↑ Mikkelson, Barbara; Mikkelson, David P (5 de novembro de 2001). "A Turn of the Head". snopes.com. Consultado o 19 de agosto de 2007. 
  234. ↑ "Bald Eagle, Life History, All About Birds – Cornell Lab of Ornithology". AllAboutBirds.org. Consultado o 22 de agosto de 2012. 
  235. ↑ "American Heraldry Society | MMM / The Arms of the United States: Benjamin Franklin and the Turkey". Americanheraldry.org. 18 de maio de 2007. Arquivado dende o orixinal o 27 de abril de 2014. Consultado o 20 de marzo de 2010. 
  236. ↑ Jessica Robinson, "Bald Eagle: A Mighty Symbol, With A Not-So-Mighty Voice"; NPR, 2 de xullo de 2012; consultado o 2019.08.23.

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Identificación

[editar | editar a fonte]
  • Grant, Peter J. (1988) "The Co. Kerry Bald Eagle" Twitching 1(12): 379–80 – describes plumage differences between bald eagle and white-tailed eagle in juveniles

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]

Vídeos

[editar | editar a fonte]
Obtido de «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Haliaeetus_leucocephalus&oldid=7225409»