Gran Premio dos Estados Unidos de 2000

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Estados Unidos de 2000
Detalles da carreira[1][2]
Carreira 15 de 17 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 2000.
Trazado do circuíto de Indianápolis
Trazado do circuíto de Indianápolis
Data 24 de setembro 2000
Nome oficial XXIX SAP United States Grand Prix
Localización Indianapolis Motor Speedway, Speedway, Indiana[3]
Percorrido Circuíto permanente
4´192 km
Distancia 73 voltas, 306´016 km
ClimaNubrado, seco, aire 12 °C; pista 14 °C
Pole position
Piloto Alemaña Michael Schumacher Ferrari
Tempo 1:14.266
Volta rápida
Piloto David Coulthard McLaren-Mercedes
Tempo 1:14.711 na volta 40
Podio
Primeiro Alemaña Michael Schumacher Ferrari
Segundo Rubens Barrichello Ferrari
Terceiro Alemaña Heinz-Harald Frentzen Jordan-Mugen-Honda

O Gran Premio dos Estados Unidos de 2000 (oficialmente XXIX SAP United States Grand Prix) foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 24 de setembro de 2000 no Indianapolis Motor Speedway en Speedway, Indiana. Foi a 15ª carreira do Campionato Mundial de Fórmula Un 2000 e o 34º Gran Premio dos Estados Unidos. O piloto de Ferrari Michael Schumacher gañou a carreira de 73 voltas desde a pole position. O seu compañeiro de equipo Rubens Barrichello terminou segundo co piloto Heinz-Harald Frentzen terceiro.

O piloto de McLaren David Coulthard comezou segundo, xunto a Michael Schumacher. Non obstante, Coulthard viuse obrigado a cumprir unha penalización de dez segundos de parada na oitava volta porque arrincou antes do comezo. O principal rival de Michael Schumacher no campionato, Mika Häkkinen, partiu do cuarto posto pero retirouse co motor avariado na volta 26. Michael Schumacher tiña así unha vantaxe incontestable e conseguiu a súa sétima vitoria da tempada, a pesar dun trompo nas fases finais da carreira.

Como consecuencia da carreira, Michael Schumacher retomou o liderado no Campionato de Pilotos por oito puntos sobre Häkkinen. O quinto posto de Coulthard no Gran Premio eliminou as esperanzas de gañar o campionato e reduciu a oito puntos a vantaxe sobre o cuarto clasificado Barrichello. Na Campionato de Construtores, Ferrari asumiu o liderado de McLaren e estableceu unha vantaxe de dez puntos, a falta de dúas carreiras para finalizar a tempada.

Antecedentes[editar | editar a fonte]

O Gran Premio disputárono once equipos, cada un de dous pilotos.[4] Os equipos, tamén coñecidos como construtores, foron McLaren, Ferrari, Jordan, Jaguar, Williams , Benetton, Prost, Sauber, Arrows, Minardi e BAR.[4] O fornecedor de pneumáticos Bridgestone levou dous compostos de pneumáticos diferentes á carreira; os pneumáticos de composto para seco, Duros e Extra Duros.[5]

A carreira supuxo o regreso ao calendario da Fórmula Un dos Estados Unidos despois de estar fóra do calendario desde a tempada de Fórmula Un de 1991. A carreira eliminouse do calendario debido á escasa asistencia e a súa data no calendario concedeuse ao Gran Premio de Suráfrica para a tempada 1992.[6] Restablecido en decembro de 1998 tras unha campaña de sete anos seguida polos propietarios do Indianapolis Motor Speedway Hulman and Co.[7] Para celebrar o seu regreso ao calendario, os pilotos de Jaguar Eddie Irvine e Johnny Herbert pilotaron nunha proba de exhibición a bordo dun Jaguar R1 e un Taxicab arredor de Broadway en Nova York o martes pola tarde antes da carreira.[8]

Antes da carreira, o piloto de McLaren Mika Häkkinen lideraba o Campionato de Pilotos con 80 puntos, por diante de Michael Schumacher con 78 puntos e David Coulthard con 61 puntos. Rubens Barrichello era cuarto con 49 puntos e Ralf Schumacher quinto con 24 puntos.[9] No Campionato de construtores], McLaren lideraba con 131 puntos de vantaxe sobre o seu rival Ferrari con 127 puntos. Williams era terceiro con 34 puntos, mentres que Benetton con 20 e Jordan con 17 puntos disputaron o cuarto posto.[9]

Despois do Gran Premio de Italia de 2000 do 10 de setembro, os equipos realizaron sesións de probas en varios circuítos de Europa entre o 11 e o 15 de setembro. Ferrari, McLaren e Sauber optaron por probar no circuíto de Mugello. O piloto de probas de McLaren Olivier Panis foi o máis rápido o primeiro día, por diante de Pedro Diniz de Sauber.[10] Panis mantívose como o máis rápido na segunda e última xornada. Os equipos Williams e Benetton optaron por probar no circuíto Autódromo do Estoril onde Ralf Schumacher marcou os tempos máis rápidos do primeiro día.[10] Jaguar e BAR realizaron as súas probas no Circuíto de Silverstone onde O piloto de probas de Jaguar Luciano Burti foi o máis rápido o primeiro día. [10]

O circuíto recibiu unha resposta desigual. O piloto de Willams Jenson Button describiu a pista como un "gran circuíto".[11] Non obstante, Jacques Villeneuve de BAR foi moi crítico coa pista afirmando que sería "moi difícil conseguir unha boa volta" e tamén atopou a sección interior da pista "moi lenta".[11] Mika Salo de Sauber afirmou que non lle gustaban as tres primeiras forquitas aínda que estaba satisfeito co resto do circuíto. [11]

Cualificación[editar | editar a fonte]

"Eu estaba esperando que non ía chover ao comezo da sesión cando quedei no garaxe. Estaba bastante seguro de que non, pero vin unhas gotas na miña visera e presionei máis forte para rematar a volta. Xogamos tácticas de equipo, igual que o fixeron os demais ao final, agás que o fixemos de xeito diferente para que os dous conseguísemos correr. Cambiamos un pouco o coche durante a sesión, porque como pola mañá non estaba completamente seca aínda tiñamos algunhas cousas que queríamos probar. Estamos ben preparados para a carreira. "

A hora de sesión de cualificación do sábado pola tarde limitou a cada piloto a doce voltas, decidiuse a orde de saída polas súas voltas rápidas. Durante esta sesión, estivo en vigor a regra do 107%, o que requiriu que cada piloto fixase un tempo dentro do 107 por cento da volta rápida para clasificarse para a carreira.[12] A sesión celebrouse con tempo nubrado con chuvascos ocasionais.[13] Michael Schumacher acadou a súa sétima pole position da tempada, a súa primeira no circuíto, cun tempo de 1:14.266. Xunto a el na primeira fila da grella estivo Coulthard, que foi unha décima de segundo máis lento e foi axudado polo rebufo do seu compañeiro Häkkinen na recta principal. Häkkinen clasificouse terceiro e afirmou que non estaba descontento coa súa posición inicial. Barrichello clasificouse cuarto, a tres décimas de segundo de Michael Schumacher, e dixo que tiña máis agarre no seu coche para mellorar o seu tempo. Trulli clasificouse quinto.[14] Button tomou o sexto posto e quedou feliz co seu esforzo a pesar de atoparse cunha bandeira amarela na súa terceira carreira e admitiu empurrar demasiado no seu cuarto intento..[15] Frentzen esvarou sobre o céspede durante a sesión e logrou rexistrar o sétimo tempo rápido. [15] Villeneuve que asegurou oitavo creu que podería ter marcado un tempo máis rápido ao trompear durante a súa volta rápida. [14] Diniz foi noveno logo de eliminar algo de carga aerodinámica que mellorou a sensación do seu coche. [14] Ralf Schumacher acabou entre os dez primeiros clasificados logo de trompear na súa cuarta volta.[15] Wurz clasificouse undécimo e dixo que estaba feliz co seu coche. Ricardo Zonta clasificouse décimo segundo, culpando ao seu coche do seu rendemento na clasificación. Estaba por diante de Verstappen e Salo. [15] Fisichella, que comezou 15º, afirmou que o subviraxe e o mal agarre impedíanlle establecer un tempo de volta máis rápido. Logrou clasificarse por diante de Heidfeld e Irvine, [14] que trompearon durante a sesión. [15] O piloto de Arrows Pedro de la Rosa, Herbert e Alesi ocuparon os tres seguintes postos; este último tiña unha falla de funcionamento debido a un fallo do sistema de válvulas pneumáticas no seu motor.[15] The two Minardi drivers qualified at the rear of the grid; Gastón Mazzacane in front of Gené.[15]

Clasificación da cualificación[editar | editar a fonte]

Pos. Nº Piloto Construtor Volta Diferenza
1 3 Alemaña Michael Schumacher Ferrari 1:14.266 –
2 2 David Coulthard McLaren-Mercedes 1:14.392 +0.126
3 1 Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes 1:14.428 +0.162
4 4 Rubens Barrichello Ferrari 1:14.600 +0.334
5 6 Italia Jarno Trulli Jordan-Mugen-Honda 1:15.006 +0.740
6 10 Jenson Button Williams-BMW 1:15.017 +0.751
7 5 Alemaña Heinz-Harald Frentzen Jordan-Mugen-Honda 1:15.067 +0.801
8 22 Jacques Villeneuve BAR-Honda 1:15.317 +1.051
9 16 Pedro Diniz Sauber-Petronas 1:15.418 +1.152
10 9 Alemaña Ralf Schumacher Williams-BMW 1:15.484 +1.218
11 12 Austria Alexander Wurz Benetton-Playlife 1:15.762 +1.496
12 23 Ricardo Zonta BAR-Honda 1:15.784 +1.518
13 19 Países Baixos Jos Verstappen Arrows-Supertec 1:15.808 +1.542
14 17 Finlandia Mika Salo Sauber-Petronas 1:15.881 +1.615
15 11 Italia Giancarlo Fisichella Benetton-Playlife 1:15.907 +1.641
16 15 Alemaña Nick Heidfeld Prost-Peugeot 1:16.060 +1.794
17 7 Eddie Irvine Jaguar-Cosworth 1:16.098 +1.832
18 18 España Pedro de la Rosa Arrows-Supertec 1:16.143 +1.877
19 8 Johnny Herbert Jaguar-Cosworth 1:16.225 +1.959
20 14 Francia Jean Alesi Prost-Peugeot 1:16.471 +2.205
21 21 Gastón Mazzacane Minardi-Fondmetal 1:16.809 +2.543
22 20 España Marc Gené Minardi-Fondmetal 1:17.161 +2.895
107% tempo: 1:19.465
Fonte:[16]

Warm-up[editar | editar a fonte]

Os pilotos saíron á pista ás 09:30 Hora estándar do leste ( UTC - 5) para unha sesión de quecemento de 30 minutos..[12] Tivo lugar en condicións de mollado, onde o agarre era escaso e moitos pilotos foron forzados a pisar o céspede tras deslizarse da pista. Ambos McLarens mantiveron o seu bo rendemento na clasificación; Coulthard fixo o mellor tempo, un 1:23.14. Häkkinen foi o segundo no outro coche McLaren. Michael Schumacher foi o terceiro máis rápido e Villeneuve completou os catro primeiros, oito décimas de segundo por detrás de Coulthard.[17] Despois da sesión previa de warm-up, pero antes da carreira, o delegado de seguridade da Fédération Internationale de l'Automobile (FIA), Charlie Whiting, anunciou que moveu a primeira fila da grella cara a atrás oito metros despois de que xurdiran preocupacións de Coulthard e Michael Schumacher que experimentaran xiros de rodas ao cruzar o "patio de ladrillos". Whiting tamén confirmou que a zona límite de velocidade do pit lane avanzaríase máis a fondo na curva 13.[18]

Carreira[editar | editar a fonte]

O comezo do Gran Premio.

A carreira comezou ás 14:00 hora local.[12] As condicións da grella eran seco e pista mollada antes da carreira, a temperatura do aire era de 12 °C e a temperatura da pista 14 °C.[13] Aproximadamente 250.000 persoas acudiron á carreira, batendo o récord de asistencia do Gran Premio de Australia de 1995.[19] Todos os pilotos excepto Herbert comezaron cos pneumáticos de composto intermedio.[20] Coulthard, que comezou xunto a Michael Schumacher, saltouse o comezo e pasou á cabeza. Máis tarde Coulthard recibiu unha penalización de dez segundos de parada. Entrando na primeira curva, Häkkinen resistiu a Barrichello que o intentou pasar polo terceiro posto. Herbert fixo un mal comezo, caendo do 19 ao 22 ao final da primeira volta. Frentzen perdeu o sétimo posto a media volta despois de abrirse, perdendo dúas posicións ante Villeneuve e Ralf Schumacher.[20] Ao final da primeira volta, Coulthard lideraba diante de Michael Schumacher, Häkkinen, Barrichello, Trulli, Button, Villeneuve, Ralf Schumacher, Frentzen, Diniz, Zonta, Wurz, Irvine, Verstappen, Heidfeld, Salo, de la Rosa, Alesi, Fisichella, Gené, Mazzacane e Herbert..[21] Coulthard construíra unha vantaxe de 1.7 segundos sobre Michael Schumacher ao comezo da segunda volta. Na recta traseira, Button intentou adiantar a Trulli polo quinto posto, pero os dous pilotos chocaron. Ambos os pilotos fixeron paradas en boxes para arranxar e saíron ao fondo do pista. Frentzen pasou a Ralf Schumacher pola sexta posición, mentres que Zonta superou a Diniz pola oitava e Verstappen subiu dúas posicións á décima tras superar a Irvine e Wurz.[20]

De la Rosa superou a Heidfeld polo 13º posto na terceira volta, mentres que Gené superou a Fisichella para a 17ª posición. Na seguinte volta, a vantaxe de Coulthard ante Michael Schumacher reduciuse nun segundo. de la Rosa seguiu subindo pola pista pasando a Wurz polo duodécimo posto. Na mesma volta, Alesi converteuse no primeiro piloto en calzar pneumáticos de seco. Michael Schumacher comezou a atacar a Coulthard polo liderado na quinta volta co piloto de McLaren movéndose para defender a súa posición. Na sexta volta, Barrichello converteuse no primeiro dos primeiros en entrar a boxes, mentres que Irvine perdeu a undécima posición fronte a de la Rosa. Häkkinen foi o primeiro dunha serie de pilotos en entrar no pit lane a montar pneumáticos de seco na sétima volta, seguido de Ralf Schumacher, Zonta, Verstappen, Irvine e Wurz. Coulthard realizou a súa penalización na oitava volta e caeu do segundo ao sexto posto.[20][21] Fisichella fixo un pit stop para cumprir a súa idéntica penalización na mesma volta, desde a vixésimo segunda posición e mantívose nesa posición. [21] Michael Schumacher, Frentzen, Diniz e Mazzacane foron os únicos pilotos que non cambiaron de pneumáticos na volta 9, [21] mentres Coulthard fixo unha parada en boxes e volveu a unirse no 16º posto.

Durante as seguintes tres voltas, de la Rosa e Zonta cambiaron a duodécima posición, mentres que Ralf Schumacher superou a Barrichello pola sétima. Diniz, que corría terceiro, fixo unha parada en boxes na volta doce e saíu na sexta posición. Os dous pilotos de Williams comezaron a negociar as voltas rápidas na mesma volta. Durante a volta 13, Mazzacane comezou a resistir os intentos de Häkkinen de adiantalo e Ralf Schumacher pasou a Diniz polo quinto. Trulli converteuse no primeiro retirado da carreira na mesma volta despois de facer unha parada en boxes. Frentzen e Mazzacane fixeron as súas paradas en boxes na volta 14, permitindo a Häkkinen entrar en segunda posición. Button retirouse dúas voltas despois por problemas mecánicos. [20] Michael Schumacher fixo unha parada en boxes na volta 16 e saíu dez segundos por diante de Häkkinen no liderado. Häkkinen comezou a reducir gradualmente a vantaxe de Michael Schumacher. [21] Salo trompeou na volta 19 e converteuse no terceiro retirado da carreira. Sete voltas despois, Häkkinen reducira a vantaxe de Michael Schumacher a catro segundos antes de que o piloto de McLaren sufrise un fallo no motor. Herbert fixo unha parada en boxes para montar un morro novo na volta 27 e saíu na 17ª posición. Coulthard pasou a Irvine polo noveno posto unha volta despois. Verstappen sufriu un fallo nos freos na volta 35 e retirouse.[20]

Michael Schumacher celebra a súa segunda vitoria consecutiva na carreira.

Coulthard seguiu gañando posicións ao pasar a de la Rosa pola sétima na volta 37. Ralf Schumacher converteuse no primeiro piloto en facer unha parada programada en boxes dúas voltas despois.[20] Na volta 40, Coulthard marcou a volta rápida da carreira, con 1:14.710, [21] mentres avanzaba á quinta posición despois de adiantar a Diniz e fixo a súa parada en boxes unha volta máis tarde, volvendo a incorporarse undécimo. Na seguinte volta, Ralf Schumacher fixo outra parada en boxes e reincorporouse no 15º. de la Rosa retirouse cunha falla na caixa de cambios na volta 46, mentres que Fisichella retirouse unha volta despois con problemas no motor. O líder da carreira Michael Schumacher fixo unha parada en boxes na volta 49 e mantivo unha vantaxe de dez segundos sobre Frentzen. [20] Mazzacane fixo unha parada en boxes na mesma volta e fallou na súa posición de parada golpeando a un dos mecánicos do seu equipo. Barrichello converteuse no último piloto en facer unha parada programada en boxes na volta 53. [21] A finais da volta 55, coas paradas en boxes programadas, a orde era Michael Schumacher, Barrichello, Frentzen, Villeneuve, Coulthard, Diniz, Zonta, Irvine, Alesi, Heidfeld, Wurz, Herbert, Gené, Ralf Schumacher e Mazzacane. [21] Diniz fixo outras dúas paradas en boxes nas voltas 58 e 59 e baixou ao décimo posto. [21]

Ao comezo da volta 65, Villeneuve intentou pasar a Frentzen pola terceira posición na curva un pero saíuse. Alesi converteuse no último retirado da carreira cando se retirou cun fallo de motor na mesma volta. Catro voltas despois, Michael Schumacher trompeou despois de poñer unha roda sobre o céspede pero mantivo o liderado.[20] Cruzou a liña de meta na volta 73 para lograr a súa sétima vitoria da tempada nun tempo de 1'36:30.883 a unha velocidade media de 190.240 km/h. Barrichello terminou segundo a 12,1 segundos de diferenza, por diante de Frentzen terceiro, Villeneuve cuarto, Coulthard quinto e Zonta completou os puntos no sexto lugar. Irvine, no sétimo lugar, foi o último piloto na volta principal, con Diniz, Heidfeld, Wurz, Herbert e Gené o último dos corredores clasificados, aínda que unha volta atrás.[22]

Clasificación da carreira[editar | editar a fonte]

Os pilotos que obtiveron [Sistemas de puntuación da Fórmula 1 | puntos de campionato]] amósanse en negra.

Pos. Nº Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 3 Alemaña Michael Schumacher Ferrari 73 1:36:30.883 1 10
2 4 Rubens Barrichello Ferrari 73 +12.118 4 6
3 5 Alemaña Heinz-Harald Frentzen Jordan-Mugen-Honda 73 +17.368 7 4
4 22 Jacques Villeneuve BAR-Honda 73 +17.936 8 3
5 2 David Coulthard McLaren-Mercedes 73 +28.813 2 2
6 23 Ricardo Zonta BAR-Honda 73 +51.694 12 1
7 7 Eddie Irvine Jaguar-Cosworth 73 +1:11.115 17
8 16 Pedro Diniz Sauber-Petronas 72 +1 volta 9
9 15 Alemaña Nick Heidfeld Prost-Peugeot 72 +1 volta 16
10 12 Austria Alexander Wurz Benetton-Playlife 72 +1 volta 11
11 8 Johnny Herbert Jaguar-Cosworth 72 +1 volta 19
12 20 España Marc Gené Minardi-Fondmetal 72 +1 volta 22
Ret 14 Francia Jean Alesi Prost-Peugeot 64 Motor 20
Ret 21 Gastón Mazzacane Minardi-Fondmetal 59 Motor 21
Ret 9 Alemaña Ralf Schumacher Williams-BMW 58 Motor 10
Ret 18 España Pedro de la Rosa Arrows-Supertec 45 Caixa de cambios 18
Ret 11 Italia Giancarlo Fisichella Benetton-Playlife 44 Motor 15
Ret 19 Países Baixos Jos Verstappen Arrows-Supertec 34 Freos 13
Ret 1 Finlandia Mika Häkkinen McLaren-Mercedes 25 Motor 3
Ret 17 Finlandia Mika Salo Sauber-Petronas 18 Trompo 14
Ret 10 Reino Unido Jenson Button Williams-BMW 14 Motor 6
Ret 6 Italia Jarno Trulli Jordan-Mugen-Honda 12 Colisión 5  
Fontes:[22][23]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Texto en negra indica quen aínda ten posibilidades teóricas de converterse en campión do mundo.
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Notas[editar | editar a fonte]

Referencias
  1. ↑ "2000 United States GP". ChicaneF1. Arquivado dende o orixinal o 4 de decembro de 2013. Consultado o 11 de decembro de 2020. 
  2. ↑ "United States Grand Prix 2000 results". ESPN. Arquivado dende o orixinal o 6 de setembro de 2011. Consultado o 11 de decembro de 2020. 
  3. ↑ "2000 SAP United States Grand Prix". Racing-Reference. Arquivado dende o orixinal o 7 de outubro de 2017. Consultado o 11 de decembro de 2020. 
  4. ↑ 4,0 4,1 "Formula One Teams and Drivers (2000)". FIA.com. Fédération Internationale de l'Automobile. Arquivado dende o orixinal o 22 de xuño de 2000. Consultado o 18 de outubro de 2014. 
  5. ↑ "New tyre compound for US GP". Formula1.com. Formula1.com Limited. 20 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 9 de xuño de 2001. Consultado o 7 de marzo de 2015. 
  6. ↑ Waller, Toby (7 de maio de 1996). "Phoenix from the Flames". Atlas F1. Haymarket Publications. Arquivado dende o orixinal o 3 de marzo de 2016. Consultado o 4 de marzo de 2015. 
  7. ↑ "Formula One returns to US in 2000". Atlas F1. Haymarket Publications. 2 de decembro de 1998. Arquivado dende o orixinal o 2 de abril de 2015. Consultado o 4 de marzo de 2015. 
  8. ↑ "Irvine and Herbert complete drive up Broadway". GrandPrix.com. Inside F1, Inc. 20 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 18 de outubro de 2014. Consultado o 3 de marzo de 2015. 
  9. ↑ 9,0 9,1 "F1 Driver's Championship Table 2000". crash.net. Crash Media Group. Arquivado dende o orixinal o 13 de febreiro de 2015. Consultado o 13 de febreiro de 2015. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 "Teams Get Ready for USA Grand Prix". Atlas F1. Haymarket Publication. 12 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 23 de setembro de 2015. Consultado o 3 de marzo de 2015. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 "Drivers Give New Circuit Positive Verdict". Atlas F1. Haymarket Publications. 22 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 23 de setembro de 2015. Consultado o 5 de marzo de 2015. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Domenjoz, Luc, ed. (2000). "Sporting regulations". Formula 1 yearbook 2000-2001. Bath: Paragon. pp. 220–221. ISBN 0752547356. OCLC 1280722768. 
  13. ↑ 13,0 13,1 "Grand Prix of USA". Gale Force F1. 24 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 12 de xullo de 2007. Consultado o 6 de marzo de 2015. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 "Free Practice + Qualifying". FIA.com. Fédération Internationale de l'Automobile. 23 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 4 de xuño de 2001. Consultado o 6 de marzo de 2015. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 "Schumacher on Pole; Qualifying Results – US GP". Atlas F1. Haymarket Publications. 23 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 2 de abril de 2015. Consultado o 6 de marzo de 2015. 
  16. ↑ "US GP Saturday qualifying". motorsport.com. Motorsport.com, Inc. 23 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 2 de abril de 2015. Consultado o 7 de marzo de 2015. 
  17. ↑ "Warm-Up". FIA.com. Fédération Internationale de l'Automobile. 24 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 4 de xuño de 2001. Consultado o 6 de marzo de 2015. 
  18. ↑ "Yard of Bricks Causes Grid to be Reversed". Atlas F1. Haymarket Publications. 24 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 23 de setembro de 2015. Consultado o 6 March 2015. 
  19. ↑ Hinton, Ed (29 de setembro de 2000). "U.s. Grand Prix Takes The Lead As World's Biggest Race". Chicago Tribune. Tribune Publishing. Arquivado dende o orixinal o 2 de abril de 2015. Consultado o 9 de marzo de 2015. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 20,5 20,6 20,7 20,8 "Race Facts". FIA.com. Fédération Internationale de l'Automobile. 24 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 4 de xuño de 2001. Consultado o 6 de marzo de 2015. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 21,6 21,7 21,8 "Lay-by-Lap: Grand Prix of USA 2000". Gale Force F1. 24 de setembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 4 de xaneiro de 2005. Consultado o 6 de marzo de 2015. 
  22. ↑ 22,0 22,1 "2000 United States GP – Classification". ChicaneF1. Arquivado dende o orixinal o 6 de abril de 2015. Consultado o 7 de marzo de 2015. 
  23. ↑ "2000 United States Grand Prix". Formula1.com. Formula1.com Limited. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2020. Consultado o 27 de novembro de 2017. 
  24. ↑ 24,0 24,1 "United States 2000 – Championship • STATS F1". www.statsf1.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de marzo de 2019. Consultado o 21 de marzo de 2019. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Carreira anterior:
Gran Premio de Italia de 2000 		Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 2000 		Carreira seguinte:
Gran Premio do Xapón de 2000
Carreira anterior:
Gran Premio dos Estados Unidos de 1991 		Gran Premio dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio dos Estados Unidos de 2001
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gran_Premio_dos_Estados_Unidos_de_2000&oldid=6539682»