Gran Premio de Alemaña de 1988
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 9 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988. | ||
 Trazado do circuíto de Hockenheimring. | ||
| Data | 24 de xullo de 1988 | |
| Nome oficial | XLV Grosser Mobil 1 Preis von Deutschland | |
| Localización | Hockenheimring, Hockenheim, Alemaña | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 6´797 km | |
| Distancia | 44 voltas, 299´068 km | |
| Clima | Chuvia e frío | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:44.596 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford |
| Tempo | 2:03.032 na volta 40 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Segundo |  Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Terceiro |  Gerhard Berger
|
Ferrari |
O Gran Premio de Alemaña de Fórmula 1 de 1988 (oficialmente o Großer Preis von Deutschland) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou en Hockenheimring o 24 de xullo de 1988. Foi a novena rolda da tempada de 1988, o 50º Gran Premio de Alemaña e o décimo segundo que se celebrou no circuíto de Hockenheim. Disputouse sobre 44 voltas ao circuíto de sete quilómetro nunha distancia de carreira de 299 km.
Antes da carreira[editar | editar a fonte]
No punto medio da tempada, volvéronse a avaliar os precualificados. Logo dun cuarto posto no Gran Premio de Detroit, Andrea de Cesaris (Rial) foi ascendido aos 26 mellores coches permitidos automaticamente sesións de cualificación. Relegando á validez da cualificación de Nicola Larini (Osella).
Antes do Gran Premio de Alemaña, Williams anunciou que Thierry Boutsen unirase ao equipo en 1989 en substitución de Nigel Mansell que sería fichara por Ferrari.
Na primeira metade da tempada, os pilotos de Ferrari Michele Alboreto e Gerhard Berger foran obstaculizados tanto pola falta de resposta do acelerador como polo alto consumo de combustible dos seus motores V6 turbo. O consumo de combustible obrigara a miúdo aos dous pilotos a levantar o pé do acelerador continuamente co fin de ter suficiente combustible para terminar. Ao principio da tempada o Director Técnico do equipo John Barnard suxerira aos enxeñeiros que reduciran o número de revolucións en 1.000 rpm e re mapear o motor para compensar a perda de potencia. A medida que a relación entre o equipo e Barnard tensouse os enxeñeiros ignoraran o seu consello. Con todo, logo de que os dous coches quedaran sen combustible no Reino Unido (que custoulle ao gañador da pole Berger perder o quinto lugar á vista da bandeira, mentres que Alboreto quedou sen combustible 5 voltas antes), fixéronse cambios no tipo 033A antes de Alemaña, que coincidiron coas suxestións anteriores de Barnard. Como era de esperar o resultado non foi a perda de potencia, mentres que o consumo de combustible mellorouse de xeito significativo, malia que aínda non competía co Honda V6 que alimentaba o McLaren.[1]
Resumo de cualificación[editar | editar a fonte]
A grella formouse de novo cunha primeira fila cos dous McLaren - Honda de Ayrton Senna e Alain Prost, os dous Ferrari de Gerhard Berger e Michele Alboreto na segunda fila, co Lotus - Honda de Nelson Piquet, e o primeiro coche con motor atmosférico, o Benetton - Ford de Alessandro Nannini na terceira fila.
A cualificación viuse gravemente obstaculizada por violentas tormentas que afectaron a zona durante toda a fin de semana. Cando a pista estaba seca, os Ferrari pasaron polo control de velocidade a 328 km/h nas longas rectas de Hockenheim, aínda que o comentarista de televisión da BBC Murray Walker declarou na cobertura da carreira que os McLaren lograran 333 km/h na cualificación final, o que os facía máis rápidos que os Ferrari. O máis rápido dos coches 'atmo' nas longas rectas foi o March- Judd V8 de Ivan Capelli, que logrou 312 km/h. Nannini, o cualificador atmosférico máis rápido, foi 3´6 segundos máis lento que Senna.
Os Lotus-Honda de Piquet e Satoru Nakajima non foron capaces de igualar aos McLaren cun motor similar, Piquet cualificou 3 segundos, e Nakajima 4 segundos máis lento que o tempo da pole de Ayrton Senna. O Arrows - Megatron turbo de Derek Warwick e Eddie Cheever tamén fallou na cualificación, con Warwick 5´8 e Cheever 6´5 segundos máis lento que Senna. O gurú do motor de Arrows, Heini Mader aínda non resolvera o problema da válvula de sobrepresión que a miúdo deixaba a Warwick e Cheever cunha presión no turbo de só entre 2,1 e 2,3 bar en comparación cos 2,5 bar dispoñibles nos motores Honda e Ferrari. Os motores de Megatron correron aproximadamente con 40-80 CV menos que os seus 640 CV nominais. Os coches Arrows rexistraron un máximo de 315 km/h a través do medidor de velocidade, moito máis lento que os dous os McLaren e os Ferrari, e apenas máis rápido que o March-Judd de aspiración natural.
Os únicos equipos alemáns na Fórmula Un en 1988, Zakspeed e Rial, cualificaron os seus coches para a carreira. Andrea de Cesaris cualificou o seu Rial - Ford no posto 14º (6´4 segundos por detrás de Senna), mentres que Bernd Schneider (o único piloto alemán na pista) e o seu compañeiro de equipo Piercarlo Ghinzani cualificaron os seus Zakspeed 881 turbos en 22ª e 23ª posición respectivamente. Ambos Zakspeed eran máis de 8 segundos máis lentos que o McLaren-Honda de Senna. O único outro coche turbo no campo, o Osella de Nicola Larini, que utilizaba un antigo motor Alfa Romeo V8 turbo (rebautizado Osella 890T en 1988), clasificouse 19º, a 7´5 segundos da pole.
Resumo da carreira[editar | editar a fonte]
A choiva continuou ata o domingo pola mañá, cando finalmente detívose, pero existía preocupación polo tipo de pneumático máis adecuado para a carreira. Ao final, todo o mundo comezou con pneumáticos de choiva, coa excepción de Nelson Piquet, que xogou coa esperanza do secado da pista. Ayrton Senna liderou na saída diante de Berger e Alessandro Nannini. Piquet retirouse na primeira volta, fixo aquaplaning quedando fóra da pista na Ostkurve debido aos seus pneumáticos lisos. Alain Prost recuperouse dun mal comezo no que quedou 4º, poñéndose segundo detrás de Senna, pero non puido atrapalo: problemas de tráfico e un trompo na saída da Ostkurve debido ao sobrequecemento dos pneumáticos ao secarse a pista deixárono a 13 segundos por detrás ao final da carreira.
Na volta 9, Philippe Alliot foise na chicana Ostkurve logo de apartarse da liña seca para permitir a Senna dobralo. Alliot cambiara a pneumáticos lisos para explotar a liña seca e estaría nunha posición prometedora se a pista continuaba a secar.
Senna e Prost mantiveron o seu 1-2 ata a bandeira a cadros, malia un estraño trompo do francés que saíuse na chicana Ostkurve. Foi o sexto dobrete do ano para McLaren.
Nannini estivera en 3ª e logo 4º lugar constantemente ata que tivo que entrar en boxes na volta 38 para reparar o soporte do acelerador roto do seu Benetton. Un anoxado Nannini perdeu 4 voltas e malia terminar soamente 18º, marcou a volta rápida da carreira. Foi a segunda e última volta rápida dun atmosférico na tempada logo da volta rápida de Mansell en Silverstone. Ironicamente as dúas voltas rápidas establecidas polos coches atmo fixáronse en dous dos tres circuítos máis rápidos do calendario de 1988, que eran máis propicios para os turbos que para os atmosféricos.
Ferrari terminou en 3º e 4º lugar coa preocupación polo consumo de combustible, malia que a mellora no consumo de combustible foi menos importante que nas carreiras anteriores, mentres que Ivan Capelli, sen embrague nas últimas 30 voltas, tomou o 5º lugar. Thierry Boutsen gañou un punto no 6º lugar, nun vehículo preparado para a pista seca.
Clasificación[editar | editar a fonte]
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 12 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:44.596 | 1:50.002 | — |
| 2 | 11 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:44.873 | 1:45.868 | +0.277 |
| 3 | 28 | Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:46.115 | 1:46.431 | +1.519 |
| 4 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 1:47.154 | 1:47.418 | +2.558 |
| 5 | 1 | Nelson Piquet
|
Lotus-Honda | 1:47.702 | 1:47.681 | +3.085 |
| 6 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:48.223 | 1:48.208 | +3.612 |
| 7 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:48.703 | 1:49.750 | +4.107 |
| 8 | 2 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 1:49.359 | 1:48.781 | +4.185 |
| 9 | 20 |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 1:48.837 | 1:49.966 | +4.241 |
| 10 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:49.511 | 1:49.645 | +4.915 |
| 11 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Judd | 1:49.850 | 1:50.673 | +5.254 |
| 12 | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 1:50.459 | 1:50.770 | +5.863 |
| 13 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Judd | 1:51.105 | 1:50.719 | +6.213 |
| 14 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Rial-Ford | 1:51.004 | 1:51.859 | +6.408 |
| 15 | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 1:51.385 | 1:51.171 | +6.575 |
| 16 | 14 | Philippe Streiff
|
AGS-Ford | 1:52.348 | 1:51.642 | +7.046 |
| 17 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Judd | 1:54.139 | 1:52.080 | +7.484 |
| 18 | 21 | Nicola Larini
|
Osella | 1:52.203 | 1:52.168 | +7.572 |
| 19 | 36 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford | 1:52.469 | 1:52.277 | +7.681 |
| 20 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 1:52.293 | 1:52.629 | +7.697 |
| 21 | 29 | Yannick Dalmas
|
Lola-Ford | 1:52.795 | 1:52.436 | +7.840 |
| 22 | 10 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed | 1:52.696 | 1:52.664 | +8.068 |
| 23 | 9 | Piercarlo Ghinzani
|
Zakspeed | 1:52.674 | 1:57.241 | +8.078 |
| 24 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:53.238 | 1:52.908 | +8.312 |
| 25 | 33 | Stefano Modena
|
EuroBrun-Ford | 1:52.998 | 1:53.904 | +8.402 |
| 26 | 32 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Ford | 1:53.832 | 1:53.043 | +8.447 |
| NSC | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:53.356 | 1:53.673 | +8.760 |
| NSC | 26 |  Stefan Johansson
|
Ligier-Judd | 1:54.717 | 1:53.507 | +8.911 |
| NSC | 4 | Julian Bailey
|
Tyrrell-Ford | 1:53.674 | 1:53.576 | +8.980 |
| NSC | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:53.720 | 1:53.673 | +9.077 |
| NSCP | 31 | Gabriele Tarquini
|
Coloni-Ford |
Carreira[editar | editar a fonte]
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio do Reino Unido de 1988 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Hungría de 1988 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Alemaña de 1987 |
Gran Premio de Alemaña | Carreira seguinte: Gran Premio de Alemaña de 1989 |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Ferrari F1/87/88C information
- ↑ "1988 German Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Alemaña de 1988 |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |