Gracia Querejeta
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Gracia Querejeta Marín 13 de agosto de 1962 (61 anos)Madrid, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade Complutense de Madrid |
| Actividade | |
| Ocupación | directora de cine , guionista |
| Período de actividade | 1981 - |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Pai | Elías Querejeta |
Premios
| |
     | |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2014.) |
Gracia Querejeta, nada en Madrid o 13 de agosto de 1962,[1] é unha cineasta española.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Filla do produtor Elías Querejeta, que lle abriu o camiño no mundo do cine, estudou Historia Antiga na Universidade Complutense de Madrid. Debutou no mundo do cine como actriz cando só contaba 13 anos na película Las palabras de Max de Emilio Martínez Lázaro.[2] Ós poucos foi pasando por tódolos oficios do cine e en 1981 intervén como axudante de dirección en Dulces horas de Carlos Saura. En 1988 foi axudante de dirección e montaxe da serie 7 huellas dirixindo dentro dela Tres en la marca que logrou o Premio Teatro Arriaga no Festival de Cortometrajes de Bilbao. En 1990 dirixe xunto a Jesús Ruiz e Nacho Pérez da Paz, o documental El viaje del agua, premio Goya ó mellor documental español. Nese mesmo ano escribe e dirixe tamén La adolescencia, un capítulo da serie de televisión El hombre y la industria.
En 1992 dirixe a súa primeira película en solitario, Una estación de paso, premio especial do Xurado na Semana de Cine de Valladolid.
Polémica con Javier Marías[editar | editar a fonte]
A súa película "El último viaje de Robert Rylands" está baseado na novela "Todas las almas" de Javier Marías. O escritor sostivo unha agre polémica no xornal "El País" con Elías e Gracia Querejeta, ós que acusaba de desfigurar o seu libro ata facelo irrecoñecible. Esixiu que se suprimise toda mención ó seu nome e á súa novela nos títulos de crédito da mesma e iniciou un longo proceso xudicial que, tras dúas sentenzas favorables ó escritor en 1998 e 2002, terminou o 7 de marzo de 2006 cando o Tribunal Supremo rexeitou os recursos presentados pola produtora de Elías Querejeta e ratificou as sentenzas anteriores.
Obra[editar | editar a fonte]
- Invisibles (2020)[2]
- Tanto monta (2017)[2]
- 15 años y un día (2013)
- Siete mesas de billar francés (2007). (directora)[2][3]
- Héitor (2004). Biznaga de ouro á mellor película e Biznaga de prata á mellor actriz (Adriana Ozores no Festival de Cine Español de Málaga.
- Cuando vuelvas a mi lado (1999). Mención especial do xurado no Festival de San Sebastián pola calidade da dirección e interpretación e o premio á mellor fotografía.
- Primarias (1998). Documental codirixido xunto a Fernando León de Aranoa e Azucena Rodríguez.
- Di Stefano (1997) capítulo da serie El partido del siglo.
- El último viaje de Robert Rylands (1994). Premio á mellor dirección, mellor película, mellor fotografía, mellor montaxe e mellor música outorgados polo Círculo de Escritores Cinematográficos.
- El trabajo de rodar (1994). Documental.
- Una estación de paso (1992). Premio especial do xurado na Semana de Cine de Valladolid.
- Tres en la marca (1987). Premio Teatro Arriaga no Festival de Bilbao.[2]
Recoñecemento[editar | editar a fonte]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Gracia Querejeta". IMDb. Consultado o 2021-09-24.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Sáez, Claudia (2021-07-07). "Gracia Querejeta, galardonada con el premio UIMP a la cinematografía: "muchas compañeras se han sentido marginadas y no las han tomado en serio por el hecho de ser mujeres"". ElDiario.es (en castelán). Consultado o 2021-09-24.
- ↑ 7 mesas.
- ↑ Pérez-Nievas, Fermín. ""Muchos hombres se sienten identificados con 'Invisibles'"". www.noticiasdenavarra.com (en castelán). Consultado o 2021-09-24.
