Doenza de lesión mínima
| Doenza de lesión mínima | |
|---|---|
| Clasificación e recursos externos | |
| ICD-10 | N.00 |
| ICD-9 | 581.3 |
| DiseasesDB | 8230 |
| MedlinePlus | 000496 |
| eMedicine | 1483/ |
| MeSH | D009404 |
 Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. | |
A doenza de lesión mínima, tamén coñecida coma glomerulonefrite de lesión mínima ou doenza de cambios mínimos, é unha doenza que afecta ao glomérulo renal (glomerulopatía). Constitúe unha das glomerulonefrites máis frecuentes na idade infantil,[1] e é a doenza que máis adoita causar síndrome nefrótica en nenos, estando presente nun 80% dos casos. Tamén é a responsable do 20% dos casos de síndrome nefrótica idiopática no adulto. É lixeiramente máis frecuente en nenos que en nenas.
Causas[editar | editar a fonte]
Até o de agora as causas da doenza de lesión mínima son desoñecidas. A asociación desta doenza co linfoma de Hodking, a grande resposta que ten ao tratamento con corticoides, e a curación da doenza cando o individuo padece xarampelo, suxestona que podería estar causado por unha actividade alterada dos linfocitos T (probábelmente do subtipo CD34+). A actuación destes linfócitos podería lesionar a barreira de permeabilidade, producíndose a perda de substancias do glomérulo, e causando proteinuria e hematuria (presenza de proteínas e eritrocitos na urina). Os fármacos de tipo antiinflamatorio non-esteroideos (AINEs) poden provocar tamén doenza de lesión mínima.
Signos e síntomas[editar | editar a fonte]
O xeito de se presentar esta doenza é en forma de síndrome nefrótica, e polo tanto adoita existir hematuria, proteinuria, edemas nas extremidades inferiores e na face, e nos casos máis graves unha insuficiencia renal aguda. Analíticamente, obsérvase unha diminución das proteínas no sangue (hiporpoteinemia), aumento dos niveis de colesterol e triglicéridos.
Tratamento[editar | editar a fonte]
O tratamento desta patoloxía é con corticoides, que conseguen curar a doenza non 90% dos casos. Se estes non fosen efectivos, ou a doenza tornase aparecer unha vez curada, cómpre realizar unha biopsia renal para descartar que o doente non padeza outro tipo de glomerulopatía e o diagnóstico fose errado nun primeiro momento. No caso de existiren recaídas, a ciclofosfamida pode ser un fármaco axeitado, e como alternativa podería ser utilizado o tracrolimus ou a cliclosporina.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Harrison: Principios de Medicina Interna, 18º Edición. DL Longo, AS Fauci, DL Kasper, SL Hauser, JL Jameson, E Braunwauld. Ed McGraw Hill, 2013.
