Giorgia Meloni

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Giorgia Meloni
Giorgia Meloni Official 2023 crop.jpg
Nacemento15 de xaneiro de 1977
Lugar de nacementoRoma
NacionalidadeItalia
Relixióncatolicismo
Ocupaciónpolítica e xornalista
IrmánsArianna Meloni
Na rede
https://www.giorgiameloni.it/
IMDB: nm2471629 Facebook: giorgiameloni.paginaufficiale Twitter: GiorgiaMeloni Instagram: giorgiameloni Telegram: giorgiameloniufficiale Youtube: UCV4qYSrIACV7vMg3CuQ07ag Discogs: 5779909 Editar o valor em Wikidata
Giorgia Meloni signature.svg
[ editar datos en Wikidata ]

Giorgia Meloni nada o 15 de xaneiro de 1977 en Roma, é unha política italiana. Desde 2006 está rexistrada en Italia como xornalista independente na Asociación de Xornalistas. É presidenta do partido Fratelli d'Italia (FdI) desde 2014 e presidenta do partido Conservadores e Reformistas Europeos (ECR) desde setembro de 2020.[1] De maio de 2008 a novembro de 2011 foi ministra de Xuventude e Deporte no cuarto gabinete de Silvio Berlusconi. Nas eleccións parlamentarias de Italia de 2022 presentouse como a principal candidata do seu partido, resultando votada con maioría.[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

Meloni creceu coa súa irmá máis vella Arianna e a súa nai no barrio de Garbatella de Roma. O seu pai, Francesco Meloni, un contable de orixe sarda ao que ela describiu como un acérrimo comunista nunha entrevista de 2006,[3] deixou a familia cando ela tiña tres anos.[4]

A súa nai siciliana, Anna Paratore, activa no neofascista Movimento Sociale Italiano (MSI) e máis tarde no partido sucesor Alleanza Nazionale (AN),[5] escribiu máis de 140 novelas románticas baixo o pseudónimo Josie Bell.[6]

Meloni fundou e organizou o movemento de protesta Gli Antenati (en galego "Os antepasados", pero tamén o nome italiano da serie animada Os Picapedra) cando aínda era estudante, contra a reforma escolar iniciada pola ministra de Educación demócrata cristiá Rosa Russo Iervolino. En 1996 formouse en idiomas nunha escola de xestión hoteleira e segundo as súas declaracións, traballou de camareira e coidadora de nenos na casa da presentadora Fiorello.[7]

Carreira política[editar | editar a fonte]

En 1996 foi elixida xefa da “Azione Studentesca”, a organización estudantil do partido Alleanza Nazionale (AN) e representouno no foro de todas as asociacións estudantís creadas pola Ministerio de Educación. De 1998 a 2002 participou no seu partido na Deputación de Roma. En 2000 converteuse na líder da Azione Giovane (Organización Xuvenil da Alleanza Nazionale) e en 2004 converteuse na primeira muller en ser elixida Presidenta da organización.[4]

Nas eleccións xerais italianas de 2006, presentouse para a Alleanza Nazionale na circunscrición de Lazio 1. Foi elixida para a Cámara dos Deputados e ocupou un escano no XV Período lexislativo (2006-2008) como deputado máis novo co cargo de vicepresidente da cámara baixa do Parlamento. Despois de ser reelixida nas eleccións xerais de Italia de 2008 e de gañar a nova alianza de Berlusconi, o Popolo della Libertà (PdL), foi elixida o 8 de maio de 2008 [4] Ministro de Xuventude e Deportes. Ocupou este cargo até novembro de 2011. Despois de que Alleanza Nazionale e Forza Italia se fusionasen para formar o PdL en 2009, converteuse en presidenta da súa organización xuvenil "Giovane Italia" (Italia Nova), que dirixiu até 2012.[8]

Descontenta co estilo de liderado de Berlusconi, Meloni cofundou o partido Fratelli d'Italia con Ignazio La Russa e outros en decembro de 2012, do que foi elixida líder en marzo de 2014. Nas eleccións europeas de 2014, a FdI non alcanzou o quórum de 4%.[9] Nas eleccións locais de Roma de 2016 presentouse como candidata á alcaldía e quedou terceira cun 20,7%.

Desde abril de 2022, Giorgia Meloni foi mencionada como unha esperanza clave para os neofascistas e foi a principal candidata do seu partido nas eleccións xerais dese mesmo ano.[10]

Posicións[editar | editar a fonte]

Nunha entrevista de 1996 coa canle de noticias francesa Soir 3, Meloni, entón de 19 anos, declarou que "Mussolini foi un bo político, o mellor dos últimos 50 anos"[5]. Dez anos despois, nunha entrevista con Claudio Sabelli Fioretti, afirmou que tiña unha relación "despreocupada" co fascismo e que o vía como parte da historia italiana. Segundo Meloni, Mussolini "cometeu algúns erros, como as leis raciais, entrar na guerra e establecer un sistema autoritario. Historicamente, con todo, tamén creou moito, o que non o salvaría. Hai valores como a liberdade e os dereitos civís que valen máis que drenar as marismas pontinas". [11]

Meloni é partidaria dunha política social conservadora e anti-homosexual; en particular, loita contra o matrimonio entre persoas do mesmo sexo, as unións civís, as adopcións de parellas do mesmo sexo e as medidas preventivas contra a homofobia e a transfobia, ao tempo que subliña que "non se discrimina ás persoas homosexuais". Avogou por prohibir as "familias arcoiris" por inconstitucionais.[12] Segundo as súas propias declaracións, nunca fixo comentarios racistas ou homófobos.[8]

É partidaria de manter o dereito a abortar, aínda que se opón en principio ao aborto.[13]

En termos de política exterior, Meloni representa posicións transatlánticas amigas de EE.UU.[14] e -a diferenza dos seus potenciais aliados da dereita, Salvini ou Berlusconi- defende expresamente o apoio a Ucraína por parte de Italia fronte a Rusia na súa guerra contra Ucraína, tamén en forma de envíos de armas[15][16], ao mesmo tempo que a vitoria de Meloni nas eleccións de setembro de 2022 foi descrita como "o mellor escenario para Putin".[17]

Meloni é crítica coa Unión Europea. Aínda que xa non formula a saída de Italia, rexeita o Tratado de Lisboa e di que as leis europeas deben subordinarse ás dos Estados membro. Reiteradamente criticou a Mario Draghi e o mundo financeiro internacional e rexeitou o pacto fiscal europeo.[18] Porén, revisou o seu anterior rexeitamento ao programa de reconstrución polos danos derivados da pandemia de COVID-19 en Europa, do que Italia recibiría 191.000 millóns de euros, durante a campaña electoral italiana para as eleccións parlamentarias de 2022.[19]

Despois de que as axencias de cualificación Standard & Poor's e Moody's Analytics baixasen as perspectivas de solvencia de Italia tras a dimisión do primeiro ministro Draghi, Meloni reaccionou cun vídeo tranquilizador en inglés e francés e castelán, tentando quitarlle o medo ao seu partido de tradición fascista.[20]

Rexeita categoricamente a cooperación co Partido Demócrata de esquerda moderada e o Movemento Popular Cinco Estrelas.

Vida privada[editar | editar a fonte]

Giorgia Meloni é nai dunha filla da súa relación co xornalista de televisión italiano Andrea Giambruno, empregado do grupo de Berlusconi.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "ECR party elects new presidency". www.ecrparty.eu. Arquivado dende o orixinal o 04 de decembro de 2021. Consultado o 26 de setembro de 2022. 
  2. ↑ pepr, ORF at/Agenturen (2022-09-25). "Rechtsruck in Italien: Meloni klare Nummer eins". news.ORF.at (en alemán). Consultado o 2022-09-26. 
  3. ↑ "Giorgia Meloni". Interviste (en italiano). 2006-12-07. Consultado o 2022-09-26. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 "Biografia di Giorgia Meloni". www.cinquantamila.it (en italiano). Consultado o 2022-09-26. 
  5. ↑ 5,0 5,1 "Giorgia-Meloni-nel-1996-Mussolini-e-stato-un-buon-politico-il-migliore-degli-ultimi-50-anni". video.repubblica.it (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 18 de agosto de 2022. Consultado o 26 de setembro de 2022. 
  6. ↑ Carnevale, Lucrezia (2022-07-27). "Anna Paratore, chi è la madre di Giorgia Meloni? Età, marito, figli, lavoro, scrittrice, libri, romanzi, FOTO, Instagram". DonnaPOP (en italiano). Consultado o 2022-09-26. 
  7. ↑ Giorgia Meloni: «Io militante ventenne e i Lego con la figlia di Fiorello». In: Corriere della Sera (online), 17. Januar 2013.
  8. ↑ 8,0 8,1 Hornig, Frank (2021-08-09). "(S+) Italien - Giorgia Meloni: Ich, ich, ich". Der Spiegel (en alemán). ISSN 2195-1349. Consultado o 2022-09-26. 
  9. ↑ "Biografia di Giorgia Meloni". www.cinquantamila.it (en italiano). Consultado o 2022-09-26. 
  10. ↑ Rüb, Matthias. "Nationalisten in Italien: Ohne Anbiederung an Putin". FAZ.NET (en alemán). ISSN 0174-4909. Consultado o 2022-09-26. 
  11. ↑ "Giorgia Meloni". Interviste (en italiano). 2006-12-07. Consultado o 2022-09-26. 
  12. ↑ "Giorgia Meloni: "In Costituzione il divieto di adozione per le coppie omosessuali"". Gaypost.it (en italiano). 2018-01-29. Consultado o 2022-09-26. 
  13. ↑ "Italien vor der Wahl: Gewinnt Giorgia Meloni? Wird Italien dann faschistisch?". DER STANDARD (en alemán). Consultado o 2022-09-26. 
  14. ↑ "Giorgia Meloni bringt sich in Stellung: Wird diese Faschisten-Hoffnung bald Italien regieren?". Der Tagesspiegel Online (en alemán). ISSN 1865-2263. Consultado o 2022-09-26. 
  15. ↑ Nachrichten, Salzburger (2022-07-22). "Meloni will bei Wahlsieg weiter Waffen an Kiew liefern". www.sn.at (en alemán). Consultado o 2022-09-26. 
  16. ↑ "Giorgia Meloni sul discorso di Vladimir Putin: dimostra debolezza e disperazione". www.iltempo.it (en italiano). Consultado o 2022-09-26. 
  17. ↑ Fung, Katherine (2022-09-25). "Giorgia Meloni victory in Italy is Putin's best-case scenario". Newsweek (en inglés). Consultado o 2022-09-26. 
  18. ↑ "Wahlen in Italien - Was ein Sieg der Fratelli d'Italia für Europa bedeuten würde". Schweizer Radio und Fernsehen (SRF) (en alemán). 2022-09-18. Consultado o 2022-09-26. 
  19. ↑ tagesschau.de. "Rechtsextreme in Italien: Wer ist Giorgia Meloni?". tagesschau.de (en alemán). Consultado o 2022-09-26. 
  20. ↑ Sauer, Ulrike. "Nach Draghi: Wie gefährlich ist Giorgia Meloni für die Wirtschaft?". Süddeutsche.de (en alemán). Consultado o 2022-09-26. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Barbie Latza Nadeau: Femme Fascista: Como Giorgia Meloni se converteu na estrela da extrema dereita italiana. En: World Policy Journal. Vol 35, no 2, verán 2018, páxs 14–21 ( dixitalizado ).

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Giorgia_Meloni&oldid=6272769»