Gian Maria Volonté
Gian Maria Volonté, nado en Milán o 9 de abril de 1933 e finado en Florina, Grecia, o 6 de decembro de 1994, foi un actor italiano. Fíxose célebre pola súa interpretación como o principal antagonista nos filmes de Sergio Leone Por un puñado de dólares e Per qualche dollaro in più. Foi considerado un dos mellores actores europeos do seu tempo pola súa capacidade de afondar na personalidade das súas personaxes.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Volonté licenciouse na Academia das Artes Dramáticas de Roma en 1957.[1] Tivo unha breve carreira actuando na televisión e en obras de Shakespeare e Goldoni antes de centrarse no cinema.
Debutou en 1960 con Sotto dieci bandiere, dirixido por Duilio Coletti. Despois participou por razóns económicas en dous filmes que nunca considerou serios, dirixidos por un director entón pouco coñecido, Sergio Leone. Porén, a súa actuación magistral en personaxes memorables aínda que neuróticas, xunto co inesperado éxito mundial dos filmes deulle fama internacional. Volonté xa fixera algunhas comedias, entre outras A cavallo della tigre de Luigi Comencini, e amosara a súa versatilidad en L'armata Brancaleone en 1966. Non obstante atopou a súa vocación en roles dramáticos como Banditi a Milano, de Carlo Lizzani; Sbatti il mostro in prima pagina de Marco Bellocchio, La classe operaia va in paradiso de Elio Petri e Il sospetto de Francesco Maselli.
En 1968 gañou un Nastro d'Argento como mellor actor por A ciascuno il suo, tamén dirixido polo seu amigo Elio Petri. Recibiu o mesmo premio noutras dúas ocasións: a primeira por Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto de 1970, dirixido por Petri, filme que gañou un premio Óscar, e considerado por moitos como o seu mellor filme; e a segunda por L'oeuvre au noir, dirixido por André Delvaux. En 1983 gañou o premio ao mellor actor no Festival de Cannes por La morte di Mario Ricci. Catro anos despois, no Festival de Berlín, gañou tamén como mellor actor por Il caso Moro,[2] outra proba excepcional das súas capacidades miméticas. En 1990 recibiu o David di Donatello por Porte aperte. En 1991, o Festival de Venecia outorgoulle o León de Ouro de honra pola súa carreira.[3]
Volonté tamén tivo papeis salientables fóra de Italia. En 1993 rodou na Arxentina Funes, un gran amor, xunto a Graciela Borges e baixo a dirección de Raúl de la Torre.
Faleceu por mor dun infarto[4] o 6 de decembro de 1994 en Florina, Grecia, onde se atopaba filmando To Vlemma tou Odyssea, de Theo Angelopoulos. O seu papel pasou a Erland Josephson. Padeceu cancro de pulmón durante catorce anos.[5][6] Segundo os seus desexos, a tumba de Volonté está nun pequeno cemiterio na illa sarda de La Maddalena.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Volonté foi un forte activista político e foi coñecido polas súas tendencias pro-comunistas. En 1981, axudou a Oreste Scalzone a fuxir da súa captura de Italia a Dinamarca.[7] Foi parella da actriz italiana Carla Gravina durante case 10 anos despois de coñecerse cando interpretaban Romeo e Xulieta nunha produción teatral en 1960. Os dous tiveron unha filla Giovanna, nacida a principios dos anos 60. A actriz Angelica Ippolito foi a súa parella desde 1977 ata a morte del.
Filmografía[editar | editar a fonte]
- Sotto dieci bandiere, de Duilio Coletti (1960)
- A rapaza da maleta, de Valerio Zurlini (1961)
- Antinea, l'amante della città sepolta, de Edgar G. Ulmer e Giuseppe Masini (1961)
- Ercole alla conquista di Atlantide, de Vittorio Cottafavi (1961)
- A cavallo della tigre, de Luigi Comencini (1961)
- Un uomo da bruciare, de Valentino Orsini, Paolo e Vittorio Taviani (1962)
- Le quattro giornate di Napoli, de Nanni Loy (1962)
- Il peccato, de Jordi Grau (1963)
- Il terrorista, de Gianfranco De Bosio (1963)
- Por un puñado de dólares, de Sergio Leone (1964)
- Il magnifico cornuto, de Antonio Pietrangeli (1964)
- Per qualche dollaro in più, de Sergio Leone (1965)
- Svegliati e uccidi, de Carlo Lizzani (1966)
- Le stagioni del nostro amore, de Florestano Vancini (1966)
- L'armata Brancaleone, de Mario Monicelli (1966)
- La strega in amore, de Damiano Damiani (1966)
- Quién sabe?, de Damiano Damiani (1966)
- A ciascuno il suo, de Elio Petri (1967)
- Faccia a faccia, de Sergio Sollima (1967)
- I sette fratelli Cervi, de Gianni Puccini (1968)
- Banditi a Milano, de Carlo Lizzani (1968)
- Summit, de Giorgio Bontempi (1968)
- L'amante di Gramigna, de Carlo Lizzani (1968)
- Baixo o signo de scorpio, de Paolo e Vittorio Taviani (1969)
- Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto, de Elio Petri (1970)
- Uomini contro, de Francesco Rosi (1970)
- Le vent d'est, de Jean-Luc Godard (1970)
- Le cercle rouge, de Jean-Pierre Melville (1970)
- Documenti su Giuseppe Pinelli, de Elio Petri e Nelo Risi (1970)
- Sacco e Vanzetti, de Giuliano Montaldo (1971)
- La classe operaia va in paradiso, de Elio Petri (1971)
- Il caso Mattei, de Francesco Rosi (1972)
- L'attentat, de Yves Boisset (1972)
- Sbatti il mostro in prima pagina, de Marco Bellocchio (1972)
- Lucky Luciano, de Francesco Rosi (1973)
- Giordano Bruno, de Giuliano Montaldo (1973)
- Il sospetto, de Francesco Maselli (1975)
- Musica per la libertà, de Luigi Perelli (1975)
- Todo modo, de Elio Petri (1976)
- Actas de Marusia, de Miguel Littín (1976)
- Io ho paura, de Damiano Damiani (1977)
- Cristo si è fermato a Eboli, de Francesco Rosi (1979)
- Operación Ogro, de Gillo Pontecorvo (1979)
- Stark System, de Armenia Balducci (1980)
- La storia vera della signora dalle camelie, de Mauro Bolognini (1981)
- La mort de Mario Ricci, de Claude Goretta (1983)
- Il caso Moro, de Giuseppe Ferrara (1986)
- Cronaca di una morte annunciata, de Francesco Rosi (1987)
- Un ragazzo di Calabria, de Luigi Comencini (1987)
- L'oeuvre au noir, de André Delvaux (1988)
- Pestalozzis Berg, de Peter von Gunten (1989)
- Tre colonne in cronaca, de Carlo Vanzina (1990)
- Porte aperte, de Gianni Amelio (1990)
- Una storia semplice, de Emidio Greco (1991)
- Funes, un gran amor, de Raoul de la Torre (1992)
- Tirano Banderas, de José Luis García Sánchez (1993)
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ López, Fernando (7 de xaneiro de 2003). "Gian Maria Volonté, el camaleón" (en castelán). La Nación. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2017. Consultado o 10 de decembro de 2017.
- ↑ "Berlinale: 1987 Prize Winners". berlinale.de. Arquivado dende o orixinal o 19 de marzo de 2015. Consultado o 27 de febreiro de 2011.
- ↑ "Official Awards of the 48th Mostra". labiennale.org. Arquivado dende o orixinal o 26 de xullo de 2019. Consultado o 28 de xaneiro de 2021.
- ↑ Tagliabue, John (7 de decembro de 1994). "Gian Maria Volonte Dies at 61; A Prize-Winning Italian Actor". The New York Times (en inglés).
- ↑ Marín, Karmentxu (7 de decembro de 1994). "El actor Gian Maria Volonté fallece mientras rodaba un filme en Grecia" (en castelán). El País. Consultado o 10 de decembro de 2017.
- ↑ Tirri, Néstor (9 de xaneiro de 2003). "Homenaje al formidable Volontè" (en castelán). La Nación. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2017. Consultado o 10 de decembro de 2017.
- ↑ "SCALZONE: ' MI FECE SCAPPARE DALL' ITALIA'". La Repubblica. 7 de decembro de 1994. Consultado o 12 de xaneiro de 2011.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gian Maria Volonté  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina oficial (en italiano)
- Giovanni Savastano: "Gian Maria Volonté. Recito dunque sono" Edizioni Clichy, 2018
| Control de autoridades |
|
|---|
