Franca Ongaro
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
 | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 15 de setembro de 1928  Venecia, Italia |
| Morte | 13 de xaneiro de 2005 (76 anos) Venecia, Italia |
| Senador de Italia | |
| 2 de xullo de 1987 – 22 de abril de 1992 Lexislatura: 10th Legislature of Italy (en)  | |
| Senador de Italia | |
| 12 de xullo de 1983 – 1 de xullo de 1987 Lexislatura: 9th Legislature of Italy (en) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Italia (1946–2005) Reino de Italia (1928–1946) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Psiquiatría |
| Ocupación | política |
| Lingua | Lingua italiana |
Franca Ongaro, nada en Venecia o 15 de setembro de 1928 e finada na mesma cidade o 13 de xaneiro de 2005, foi unha escritora e política italiana.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Despois dos seus estudos clásicos na súa cidade natal, os seus primeiros intereses centráronse principalmente na literatura (era a irmá do escritor Alberto Ongaro). Publicou varios contos para nenos, así como un extracto da Odisea (ilustrada por Hugo Pratt) e outro da novela Piccole donne, sobre o Corriere dei Piccoli, nos anos 1959 e 1963.
O coñecemento de Franco Basaglia, que se tornou no seu marido en 1953, e que no hospital psiquiátrico de Gorizia iniciaría a "revolución psiquiátrica" na segunda metade da década dos sesenta, cambiou a súa vocación como muller e como escritora. Os dous tiveron un fillo e unha filla, Alberta, que a pesar de ter serias deficiencias visuais se graduou en psicoloxía e continuou as actividades no ensino dos proxenitores. Co seu marido e co grupo de psiquiatras e intelectuais que se reuniron ao seu redor, escribiu, editou e traduciu os textos que serán a proba documental do traballo de apertura, que, desde Gorizia, comezou a abanear os alicerces da institución hospitalaria e que levou, no curso dos anos, á lei 180, que superou a experiencia dos manicomios en Italia.
Tras a morte do seu marido, que veu de súpeto, en 1980, colleu o seu legado, especialmente no ámbito político, a loita pola humanización da medicina psiquiátrica. De 1983 a 1992, foi, por dúas lexislaturas, senadora da Esquerda Independente, e neste cargo foi líder da batalla parlamentaria e cultural para a aplicación dos principios da reforma psiquiátrica, como autora do proxecto de lei para a aplicación da lei 180, a partir do cal xurdiu o texto básico do primeiro Proxecto obxectivo de saúde mental (1989). Tamén colaborou na elaboración de diversas disposicións rexionais para difundir máis a cultura do coidado do paciente psiquiátrico na maioría dos diferentes áreas do país.
Entre os moitos premios nacionais e internacionais, recibiu o premio Ives Pelicier da Academia Internacional de Lei e de Saúde Mental (xullo 2000) e o premio honoris causa en Ciencia política pola Universidade de Sassari (abril de 2001).
Déuselle o nome Franco Basaglia e Franca Ongaro Basaglia a un teatro do antigo hospital psiquiátrico, en 2011, en Trieste.
Obras[editar | editar a fonte]
A súa produción, persoal ou un par co home, estendeu a cuestións de filosóficas e sociolóxicas en medicina moderna e institucións de coidados de saúde, bioética, e a condición da muller, a práctica transformación das institucións.
En solitario (en volume e na colección)[editar | editar a fonte]
- Le parole della medicina, Einaudi, Turín (1979)
- Salute/malattia, Einaudi, Turín (1982)
- Manicomio perché?, Emme Edizioni, Milán (1982)
- Una voce: riflessioni sulla donna, Il Saggiatore, Milán (1982)
- Vita e carriera di Mario Tommasini burocrate scomodo narrate da lui medesimo, Editori Riuniti, Roma (1987)
- Eutanasia, in "Democrazia e Diritto", nn. 4-5 (1988)
- Eutanasia. Libertà di scelta e limiti del consenso, in Dameno, Roberta e Verga, Massimiliano (a cura di), Finzioni e utopie. Diritto e diritti nella società contemporanea, Guerrini, Milán (2001)
Con Franco Basaglia[editar | editar a fonte]
- Che cos'è la psichiatria, Einaudi, Turín (1967)
- L'istituzione negata, Einaudi, Turín (1968)
- Morire di classe, Einaudi, Turín (1969)
- La maggioranza deviante, Einaudi, Turín (1971)
- Crimini di pace, Einaudi, Turín (1975)
Ademais, editado por Einaudi a publicación dos dous volumes dos Scritti de Franco Basaglia (1981-'82), así como o volume biográfico: Franco Basaglia. L'utopia della realtà (2005).
