François Claudius Koënigstein

François Claudius Koënigstein
	;
Nome orixinal	(fr) Ravachol
Biografía
Nacemento	14 de outubro de 1859 ; Saint-Chamond, Francia
Morte	11 de xullo de 1892 (32 anos); Montbrison, Francia
Causa da morte	Pena de morte (Decapitación )
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Ideoloxía política	Anarquismo
Actividade
Ocupación	anarquista (pt)
Lingua	Lingua francesa
Instrumento	Acordeón

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Papagaio Ravachol.

François Claudius Koënigstein, máis coñecido como Ravachol, nado en Saint-Chamond (Loira) o 14 de outubro de 1859 e finado en Montbrison o 11 de xullo de 1892, foi un militante e anarquista francés.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Infancia e mocidade[editar | editar a fonte]

Era fillo de pai holandés (Jean Adam Koënigstein) e nai francesa (Marie Ravachol). Ravachol traballou na súa mocidade como obreiro téxtil, mantendo a súa familia e vivindo nunhas lamentables condicións económicas. Tamén tocaba o acordeón nos bailes dominicais de Saint-Étienne.

En 1891 foi acusado de roubo e asasinato a un relixioso de 93 anos. Tamén foi acusado de saquear tumbas.

Achegas teóricas[editar | editar a fonte]

Malia que se lle atribúe case toda a teoría anarquista, moi pouco hai documentado acerca dalgunha achega á mesma. De feito, varios autores sitúano coma un heroe anarquista que sentou as bases para que póstumos seguidores escribisen pensamentos acerca do tema. As súas accións contra toda orde establecida son, na práctica, reflexo dun resentimento social do que aparentemente era vítima^[1].

Manéxase tamén a teoría de que Ravachol estaba fortemente influenciado por burgueses franceses que se encontraban en desvantaxe conxuntural, polo que lles favorecía a crecida do movemento anarquista e a inestabilidade política, tomando cada un a súa parte^[2].

Atentados[editar | editar a fonte]

Identificado co movemento anarquista trala represión sufrida polo proletariado o 1 de maio de 1891 en Fourmies, onde unha manifestación obreira reivindicativa acabou con máis de 14 manifestantes mortos e 40 feridos a mans das forzas da orde, sería autor de tres atentados con dinamita contra representantes do aparato xudicial francés.

O 11 de marzo de 1892 Ravachol puxo unha bomba na casa do fiscal de Clichy, Bulot, e o 27 de marzo en casa do conselleiro-procurador Benot. Tamén organizou un atentado contra unha comisaría de París. Os atentados provocaron grandes danos materiais pero non vítimas.

Moitos anarquistas negáronse a concederlle un sitio entre eles ata o momento da súa execución, e algúns estudosos considérano un simple delincuente que tomaría posteriormente a causa anarquista como xustificación dos seus actos.^[3]

A súa morte[editar | editar a fonte]

Arrestado no restaurant Véry o 30 de marzo de 1892 polos atentados, o seu proceso iniciouse o 26 de abril, sendo condenado a cadea perpetua, e a morte nun segundo proceso por outros atentados. Morreu na guillotina o 11 de xullo de 1892 en Montbrison.

Iniciou a súa defensa dicindo:^[4]

Se tomo a palabra, non é para defenderme dos actos dos que se me acusa, xa que só a sociedade, que pola súa organización pon ós homes en loita continua os uns contra os outros, é a responsable

Ravachol

O 9 de decembro de 1893 Auguste Vaillant guindou unha bomba na Cámara de Deputados francesa en vinganza. En 1894 foi detido e condenado a morte.

Despois da súa morte[editar | editar a fonte]

Ravachol converteuse posteriormente nunha icona da revolta, prolongándose a súa memoria en numerosas cancións e textos do movemento anarquista.^[5]

Anos despois, Jean Maitrón escribiu un libro titulado Ravachol y los Anarquistas; nel fala amplamente da influencia de Ravachol sobre os subseguintes anarquistas.^[6]