Fosxeno

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Un tanque de fosxeno.
Estrutura química

O fosxeno é un composto químico gasoso e incoloro con fórmula COCl2. O gas foi usado como arma durante a primeira guerra mundial. É responsábel da maioría das mortes relacionadas co gas velenoso durante a guerra. Hoxe, o fosxeno úsase como ferramenta. Utilízase para a síntese orgánica. Cando hai unha pequena cantidade no aire, o cheiro é semellante ao de feno ou herba acabada de cortar. Algúns soldados durante a primeira guerra mundial afirmaron que cheiraba un pouco a flor de maio. Cando algúns compostos do cloro arden ou descompoñen, despréndese pequenas cantidades de fosxeno. [1]

Usos[editar | editar a fonte]

Hoxe, a maior parte do fosxeno utilízase para producir isocianatos. Os isocanatos máis importantes neste contexto son o diisocianato de tolueno (TDI) e o diisocianato de metileno difenil (MDI). Ambos son precursores dos poliuretanos. Tamén se usan grandes cantidades para producir policarbonatos. O policarbonato prodúcese pola súa reacción co bisfenol A.[1] Os policarbonatos son unha clase importante de termoplásticos de enxeñería. Pódense atopar nas lentes de contacto e os vidros dos lentes.

Seguridade[editar | editar a fonte]

O fosxeno é un veleno forte. Pode que non se note o seu cheiro; os sinais de exposición ás veces pódense detectar lentamente.[2] O fosxeno pódese ver a 0,4 partes por millón (ppm). Esta cantidade é catro veces a cantidade segura. A súa alta capacidade de envelenar non provén do cloruro de hidróxeno liberado por un proceso (hidrólise); provén da acción do fosxeno sobre as proteínas dos alvéolos pulmonares. Os alvéolos son estruturas onde entra o osíxeno ao corpo. Os seus danos dificultan que o sangue e o aire movan osíxeno e dióxido de carbono. Isto dificultará moito a respiración. As insignias son usadas por persoas en risco de exposición. [1]

O bicarbonato sódico pódese usar para facer que as verteduras de fosxeno sexan inofensivos. As verteduras de gas poden ser inofensivos cun spray líquido de amoníaco.[3]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 1,2 Wolfgang Schneider and Werner Diller "Phosgene" in Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry Wiley-VCH, Weinheim, 2002. DOI: 10.1002/14356007.a19_411. Article Online Posting Date: June 15, 2000
  2. Borak, Jonathan; Diller, Werner F. (2001-02). "Phosgene Exposure: Mechanisms of Injury and Treatment Strategies". Journal of Occupational and Environmental Medicine (en inglés) 43 (2): 110–119. ISSN 1076-2752. 
  3. "Phosgene Health and Safety Guide". 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]