Flavoparmelia caperata
| Flavoparmelia caperata | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Flavoparmelia caperata | |||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||
| |||||||||||||
Flavoparmelia caperata (sinónimo: Parmelia caperata), é unha especie de lique de talo foliaceo da familia Parmeliaceae que medra principalmente na cortiza das árbores. O epíteto derívase do latín "caperatus" (engurrado). O fotobionte son algas verdes do xénero Trebouxia.
Descrición
[editar | editar a fonte]Flavoparmelia caperata é un lique cun talo foliáceo de ata 20 cm de diámetro e lóbulos redondeados superpostos de 5 a 15 mm de ancho. A parte superior, de cor verde amarelada con tons agrisados, presenta engurras nos lóbulos, especialmente no centro. A parte inferior é maioritariamente negra, tornándose marrón claro cara ás marxes; na superficie inferior están unidos os rizomas, duns 2 mm de ancho, de cor negra e sen ramificación.[1] Reprodúcese asexualmente por medio de soredios ou sexualmente coa produción de esporas dentro dos apotecios . Os corpos frutíferos (apotecios) son raros, co disco marrón escuro de ata 1 cm de diámetro, coa marxe talina persistente ás veces sorediada. Ascos tipo Lecanora, octosporatos. Esporas de 15-19 x 9-10 µm, elipsoidais. Medula e psoria PD+ vermello laranxa, K-, KC+ avermellado, C-, UV-; Córtex KC+ amarelo dourado. Con ácidos protocetránico e caperático na medula e ácido úsnico no córtex.[1]
Pode confundirse con Flavoparmelia soredians, aínda que este medra principalmente sobre rocha. F. caperata diferénciase por ter os lóbulos de almacenamento máis grandes e soredia de gran máis groso e ter unha adherencia menor ao substrato.
Localización e distribución
[editar | editar a fonte]Especie epífita, medra en cortizas ácidas de árbores caducifolias e coníferas, con menos frecuencia en madeira, brión e raramente en rochas silíceas.[2][1]
A especie está moi estendida por todo o mundo, atopándose en todos os continentes agás na Antártida. [3] En Europa pódese atopar desde o sur de Escandinavia ata o Mediterráneo. Debido á súa alta sensibilidade á contaminación atmosférica, a miúdo diminuíu drasticamente nas terras baixas e agora volve a ser máis común, especialmente como resultado da desulfuración dos gases de combustión. Como moitas outras especies de liques, é un bioindicador da contaminación atmosférica, polo que se emprega para monitorizar as flutuacións climáticas locais mediante a técnica de mapeo de liques.
Galería de imaxes
[editar | editar a fonte]-
-
Detalle da face e envés do talo. -
Superficie inferior dun lóbulo que amosa unha marxe de cor canela pálida sen rizinas. -
-
_Hale_224869.jpg){kind=small}
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 MENÉNDEZ VALDERREY, Juan Luis (28/02/2022). "Flavoparmelia caperata" (883). ISSN 1887-5068. Consultado o 29-05-2022.
- ↑ Fałtynowicz, Wiesław (2003). The lichens, lichenicolous and allied fungi of Poland--an annotated checklist = Krytyczna lista porostów i grzybów naporostowych Polski. W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences. ISBN 83-89648-06-7. OCLC 56564942. Consultado o 2022-05-29.
- ↑ "Flavoparmelia caperata (L. ) Hale". Consultado o 29 de maio de 2022.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bruno P. Kremer, Hermann Muhle: Flechten, Moose, Farne. Mosaik Verl., Múnic 1991, páxina 30, ISBN 3-570-6652-5 ISBN non válido.
- Volkmar Wirth: Flechtenflora. E. Ulmer, Stuttgart 1980, páxina 377, ISBN 3-8001-2452-1.
- Volkmar Wirth, Ruprecht Düll: Farbatlas Flechten und Moose. Ulmer, Stuttgart 2000, páxina 70, ISBN 3-8001-3517-5.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Índice de entrada Fungorum
- Descrición en nabu.de
- Imaxes e breve descrición, Lichen Pages de Alan Silverside . )
- Imaxe e breve descrición, U. Kirschbaum Arquivado 01 de abril de 2012 en Wayback Machine. (ingl. )
