Fina Miralles

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Fina Miralles Nobell»)
Infotaula de personaFina Miralles

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(ca) Fina i Miralles Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(ca) Fina Miralles i Nobell Editar o valor em Wikidata
27 de setembro de 1950 Editar o valor em Wikidata (73 anos)
Sabadell, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
ResidenciaCadaqués (1999–)
Sabadell Editar o valor em Wikidata
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade de Barcelona
Escolàpies de Sabadell (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Sabadell
Cadaqués Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónfotógrafa , artista visual , autobiógrafa Editar o valor em Wikidata
Xénero artísticoArte conceptual Editar o valor em Wikidata
MovementoArte feminista (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua catalá, lingua castelá, lingua inglesa, lingua italiana e lingua francesa Editar o valor em Wikidata
Obra
Arquivos en
Premios
Páxina webfinamiralles.com Editar o valor em Wikidata
Facebook: 100008561029067 Instagram: finamiralles.art Editar o valor em Wikidata

Fina Miralles Nobell,[1] nada en Sabadell o 27 de setembro de 1950,[2] é unha artista visual catalá que traballou con todo tipo de soportes: desde a pintura até a arte conceptual. Desempeñou un papel destacado na arte conceptual catalá que xurdiu con forza nos anos setenta do século xx. Tamén participou na creación do Espai 10, o Espai 13 en 2021 da Fundación Joan Miró, a finais desa década. A partir dos anos oitenta deixou as representacións, vídeos, instalacións e libros de artista para dar un cambio brusco cara a pintura como paisaxe para explorar o que ela chamou "o invisíbel / visíbel". Desde 1999 vive en Cadaqués por decisión propia, á parte da escena artística.[3] A partir de aí Miralles segue activa e fiel ao seu diálogo diario coa terra, o mar e os ritmos da natureza.[4][5]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou nas Escolapias de Sabadell e, despois de rematar o bacharelato, estudou na Facultade de Belas Artes da Universidade de Barcelona.[6] Ten unha dilatada carreira no eido cultural nacional e internacional: dirixiu a Sala Vinçon de Barcelona, a Sala Tres de Sabadell, entre outras. A partir de 1983 abandona o mundo profesional da arte e viaxa a América Latina e Francia. Estabeleceuse definitivamente en Cadaqués en 1999, despois de vinte e cinco anos de peregrinación.[7]

Etapa conceptual (1972-1978)[editar | editar a fonte]

Miralles dirixiu a programación da Sala Vinçon en 1974, ao ano seguinte participou na dirección da Sala Tres de Sabadell e a partir dese mesmo ano formou parte da Área de Investigación, que iniciaría a incorporación de artistas novos (de idade) ao programa expositivo da Fundació Joan Miró. A súa exposición individual no Espai 10 foi un momento de cambio fundamental na súa carreira.[8]

A obra de Fina Miralles forma parte da segunda xeración de artistas conceptuais cataláns, así como doutros como Josep Domènec e Ferran Garcia Sevilla. Dentro desta corrente, había un sector abertamente politizado -onde se encadraría o Grupo de Treball- e outro de carácter máis matérico-aínda que tamén con outros contidos ideolóxicos- do que comezou a formar parte a partir de 1972. Estes artistas querían abolir o concepto de taller como espazo de traballo artístico, co fin de vincular arte e vida e traballar máis libremente noutros ambientes.[9]

Natureza[editar | editar a fonte]

A obra de Fina Miralles está marcada por un forte vínculo coa natureza e polo interese pola dicotomía entre o natural e o artificial. Por unha banda, traballa dentro do mesmo medio natural; e, por outra banda, utiliza os materiais da natureza sen ningunha transformación esteticista, de xeito que se produce unha equivalencia entre as propiedades físicas do material e o seu valor plástico. En canto aos materiais naturais, quere facer evidentes 5 puntos:[9]

  • Amosar unicamente a súa materia.
  • Facer patente de que non sufriron ningunha transformación.
  • Evidenciar que son naturais.
  • Desposuír os obxectos do seu carácter como obxectos e acentuar a súa propia existencia física.
  • Amosar que o valor material pode substituír o formal.

Dentro desta liña, son destacábeis as súas obras Natura morta, Naturaleses Naturals, Translacions (1974) e Relacions (1975). Nesta época, a artista realizou algunhas obras nas que intentou estabelecer relacións entre a arte conceptual e a tradición popular catalá. Nas súas palabras: "A arte debe estar á beira do pobo de novo (...). Aínda que isto nos pareza demagóxico, é a única saída, se a arte quere participar na reestruturación dos conceptos máis básicos da nosa sociedade ".[10] Nesta tesitura ten pezas como Costumari català (1974).[11]

Etapa política: reflexións sobre as relacións de poder e as estruturas sociais[editar | editar a fonte]

A partir de 1975, Fina Miralles xerou un traballo máis relacionado cos problemas sociais da época. Esta obra é o resultado dun período histórico convulso: remata o franquismo, a partir de 1977 legalízanse os partidos políticos, nace a Assemblea de Catalunya, así como outras asembleas democráticas de artistas. Así, o traballo de Miralles asume unha carga política moito máis acusada que antes; e reflexiona sobre poderes totalitarios, as estruturas sociais patriarcais, a morte ou a violencia. As obras Triangle de poder i mort (1976) ou Triangle sobre quadrat (1977) son representativas deste período.[12]

Segundo a súa autobiografía, despois da morte do seu pai en marzo de 1978, pasou unha tempada en Serrallonga coa nai, o que lle provocou un estado emocional de regreso ás súas orixes, unha comuñón panteísta única coa natureza, que tivo como consecuencia directa a exposición de pintura conceptual da Fundació. Coa tea de mosquiteira que lle quedaba da instalación Mediterrani t'estim, que presentara na primeira participación oficial española na Bienal de Venecia, —ademais de pedras, terra e tomiño de Serrallonga— creou unha serie de paisaxes que desintegraban os elementos do cadro. O marco e o bastidor, elementos estáticos, apoiaban a tea, que se converteu nun obxecto orgánico sobre o que non se reproducía o motivo da representación, senón que se presentaba en si mesmo como unha posta en escena, convertendo a natureza da paisaxe nunha consecuencia das forzas dinámicas que entran en xogo na formalización das pezas. A exposición presentouse en xuño do mesmo ano na Galería Artema de Barcelona.[8]

Pintura no Buit[editar | editar a fonte]

Aínda que Fina Miralles recibiu unha formación artística tradicional, na súa primeira etapa tivo a necesidade de deixar de lado o ambiente "irrespirábel" da academia para buscar novos medios de expresión artística.[13] Non obstante, a partir de 1979, a artista volveu á pintura. É un xeito de pintar pouco ortodoxo, estreitamente ligado á súa traxectoria conceptual anterior. Traballa coa pintura máis como obxecto que como imaxe, e as súas pezas caracterízanse por un carácter fortemente matérico, utilizando recursos como a ensamblaxe ou o traballo co mesmo soporte, facendo que a tea ou o bastidor sexan máis significativos que a representación. Nesta liña, a peza Paisatge (1979), exposta no Espazo 10 da Fundació Miró (en 2021 Espazo 13 ), é notábel.

A partir de 1983 a pintura de Miralles volveuse máis figurativa, revisando temas clásicos da pintura como a paisaxe e o retrato. Fixo numerosas viaxes e finalmente abandona o mundo da arte profesional e toma a pintura como un tema vivencial, á marxe do mercado e dos circuítos institucionais.[14] É neste momento cando tamén se intensifica o seu interese por expresarse a través da escritura e a palabra adquire unha dimensión paralela á imaxe.[15][16]

En 1999 doou a súa colección persoal ao Museo de Arte de Sabadell.[3][6]

En 2012 foi unha das autoras —xunto cos pintores sabadellenses Alfons Borrell, Xavier Oriach e Agustí Puig e o ceramista Lluís Clapés— dunha exposición para o Memorial Àlex Seglers.[17][18]

Premios e recoñecementos[editar | editar a fonte]

Exposicións e libros[editar | editar a fonte]

Exposicións individuais destacadas[editar | editar a fonte]

Estas son algunhas das súas exposicións máis destacadas:[22]

  • Sensitiveland, llibreria Platón (Barcelona, 1972)
  • Naturaleses Naturals, Sala Vinçon (Barcelona, 1973)
  • Translacions, Associació del personal de la Caixa de Pensions (Barcelona, 1974)
  • Sala Tres (Sabadell, 1974)
  • Imatges del zoo, Sala Vinçon (Barcelona, 1974)
  • Relacions, Sala Tres (Sabadell, 1975)
  • Triangle, Museu Municipal (Mataró, 1976)
  • Emmascarats (Barcelona, 1976)
  • Triangle sobre quadrat, galería 3 i 5 (Xirona, 1977)
  • Matances, galería Gaetan (Xenebra, 1977) e galería G (Barcelona, 1977)
  • Paisatge, Espai 13, Fundació Joan Miró (Barcelona, 1979)
  • Fragments, galería 491 (Barcelona, 1980)
  • Doblec d'ona, Exzema (Sabadell, 1981)
  • En l'aire, Sala Metrònom (Barcelona, 1982)
  • A l'espai, Galería Joan Prats (Barcelona, 1983)
  • Itinerari de la terra a l'aigua, Galería Cadaqués (Cadaqués, 1983)
  • Paisatge i retrat, Galería Central (Sabadell, 1991)
  • Floréal, Galerie Serge Fourchon (Luc-sur-Mer, 1993)
  • La línia és l'excusa per donar vida al buit, galería Nova Tres (Sabadell, 1995)
  • Les formes del vent, galería Nova Tres (Sabadell, 1996)
  • De les idees a la vida, Museu d'Art de Sabadell (Sabadell, 2001)
  • Nadala. Fina, sembra, que uns altres ja recolliran, Fundació Joan Miró (Barcelona, 2014)
  • Fina Miralles. Itinerari pel traç, la pintura i la vivència, Museu d'Art de Sabadell (Sabadell, 2015)[23]
  • Fina Miralles. L'illa de Firdrac, Museu d'Art de Sabadell (Sabadell, 2015)[15][16][24]
  • Fina Miralles. Paraules fèrtils 1972-2017, Museu d'Art de Sabadell (Sabadell, 2018)[25]
  • Fina Miralles. Soc totes les que he sigut. Museu d'Art Contemporani de Barcelona (Barcelona, 2020).[26]

Exposicións colectivas [27][editar | editar a fonte]

  • Natura Morta, Primera Mostra d'Art Actual (L'Hospitalet de Llobregat, 1972)
  • Mar, cel i Terra, Sala Vinçon (Barcelona, 1973)
  • Fruits de pedra, noves tendències d'art, FAD (Barcelona, 1974)
  • L'arbre, Valors actuals del costumari català en les arts plàstiques (Itinerante en Cataluña, 1975)
  • Taula de terra i petjades. L'objecte, Fundació Joan Miró (Barcelona, 1976)
  • Tres esquemes de mort artificial, 10a Biennal de París, Palais de Tokio (París, 1977) e 54a Bienal de Venècia, 1978
  • Fragments, Muestra de Arte Conceptual (Eivissa, 1979)
  • Camí i festa de la lletra, galería Eude (Barcelona, 1979)
  • Homenatge a Picasso, Antic Hospital de la Santa Creu (Barcelona, 1981), Arco '82, galería Joan Prats (Madrid, 1982)
  • Mostra d'art contemporani català (Toronto e Boston, 1982)
  • Expositia Artisti Catalani, galería Caminui Artei (Bucarest, 1982)
  • Idees i Actituds entorn de l'art conceptual a Catalunya 1964-1980, Centre d'Art Santa Mònica (Barcelona, 1992), Col·lecció MACBA (Barcelona, 1997)
  • Genealogías feministas en el arte español, Museo de Arte Contemporáneo de Castilla y León (MUSAC) (León, 2012)[28]

Traballo escrito[1][editar | editar a fonte]

  • Vuit poemes. Barcelona: 1993. Cafè Central. Plaquettes, 39.
  • De la llum, cap a la llum. Camallera: 2005. Edicions de la nau côclea.
  • Testament vital. Sabadell: 2008. Edicions de Gràfic Set. El pot petit, 8. ISBN 978-84-933724-8-4.
  • Fina Miralles. Paraules fèrtils 1972-2017. Sabadell. 2018. Fundació Ars. ISBN 978-84-89991-21-7.[25]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 "Fina Miralles i Nobell". L'Enciclopèdia.cat. Barcelona: Grup Enciclopèdia Catalana. 
  2. ↑ Generalitat de Catalunya (ed.). "Fina Miralles, idear, crear i llegar l'experiència de vida". 20.gencat.cat (en catalán). Arquivado dende o orixinal o 08 de marzo de 2014. Consultado o 11 de febreiro de 2021. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Palau, María (12 de decembro de 2014). "Hi ha una altra manera de viure i de crear". El Punt Avui (en catalán). Consultado o 11 de febreiro de 2021. 
  4. ↑ "Nadala a la Fundació Joan Miró" (PDF). fmirobcn.org (en catalán). 27 de novembro de 2014. Consultado o 2 de xullo de 2023. 
  5. ↑ Serra, Catalina (9 de setembro de 2018). "Fina Miralles: "Per viure lliure has de tenir coratge"". ara.cat (en catalán). Consultado o 2 de xullo de 2023. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Toribio, Carles (outono-inverno de 2015/2016). "Fina Miralles. Una artista en constant recerca de la natura i de l'ànima de les coses". Vallesos: 28-29. 
  7. ↑ Miralles, Fina (2008). Testament Vital. Sabadell: Edicions de Gràfic Set. ISBN 978-84-933724-8-4. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Segade, Manuel (2014). Haver fet un lloc on els artistes tinguin dret a equivocar-se. Històries de l'Espai 10 i l'Espai 13 de la Fundació Joan Miró (1a edición ed.). Barcelona: Fundació Joan Miró. ISBN 978-84-941239-8-6.  Permiso de utilización CC-BY-SA 3.0 vía OTRS
  9. ↑ 9,0 9,1 Hurtado e Parcerisas, 2001, pp. 30-35.
  10. ↑ Hurtado e Parcerisas, 2001, pp. 37-38
  11. ↑ Hurtado e Parcerisas, 2001, pp. 36-38
  12. ↑ Hurtado e Parcerisas, 2001, pp. 40-42
  13. ↑ Hurtado e Parcerisas, 2001, p. 50
  14. ↑ Hurtado e Parcerisas, 2001, pp. 70-80
  15. ↑ 15,0 15,1 Creus, Maia (novembro/decembro de 2015). "Fina Miralles. Dir el món en femení". Quadern de les idees, les arts i les lletres: 20-23. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Miralles, Fina (novembro/decembro de 2015). "L'illa de Firdrac". Quadern de les idees, les arts i les lletres: 24. 
  17. ↑ Ràdio Sabadell (ed.). "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 31 de decembro de 2016. Consultado o 11 de febreiro de 2021. 
  18. ↑ Ajuntament de Sabadell (ed.). "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 15 de outubro de 2017. Consultado o 11 de febreiro de 2021. 
  19. ↑ Consell Nacional de la Cultura i de les Arts (CONCA), Generalitat de Catalunya (ed.). "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 18 de marzo de 2018. Consultado o 11 de febreiro de 2021. 
  20. ↑ Molist, Helena (12 de xullo de 2018). "L'artista sabadellenca Fina Miralles rep el premi Nacional d'Arts Visuals. Ràdio Sabadell". radiosabadell.fm (en catalán). Consultado o 2018-07-16. 
  21. ↑ Redacción. "Fina Miralles i Artur Ramon, GAC honorífics 2021 - 26 maig 2021" (en catalán). Consultado o 2021-06-29. 
  22. ↑ Hurtado e Parcerisas, 2001, pp. 110-111
  23. ↑ Museus Municipals de Sabadell (ed.). "FINA MIRALLES. ITINERARI PEL TRAÇ, LA PINTURA I LA VIVÈNCIA; presentació de la catalogació digital del primer període de la pintura en el buit (1983-1989)". 
  24. ↑ Museus Municipals de Sabadell (ed.). "Fina Miralles. L'illa de Firdrac" (en catalán). 
  25. ↑ 25,0 25,1 Ajuntament de Sabadell, ed. (14 de febreiro de 2018). "Fina Miralles. Paraulas fèrtils. 1972-2017". museus.sabadell.cat (en catalán). Consultado o 2 de xullo de 2023. 
  26. ↑ "Fina Miralles. Soc totes les que he sigut". macba.cat (en catalán). Consultado o 2 de xullo de 2023. 
  27. ↑ Hurtado & Parcerisas 2001, p. 110-111.
  28. ↑ Ache, Josep (22/06/2012). "Fina Miralles al Museo de Arte Contemporáneo de Castilla-León". Diari de Sabadell: p. 12. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Creus, Maia. "Fina Miralles. Dir el món en femení". Quadern de les idees, les arts i les lletres, núm. 202. Sabadell: 2015, p. 20-23.
  • Soc totes les que he sigut (en catalán e castelán e inglés). Barcelona: MACBA. 2020. ISBN 978-84-17593-12-4. 
  • Hurtado, Agustí; Parcerisas, Pilar (2001). Fina Miralles: De les idees a la vida. Sabadell: Museu d'Art de Sabadell. ISBN 8487221491. 
  • Miralles, Fina (2008). Testament Vital. Sabadell: Edicions de Gràfic Set. ISBN 978-84-933724-8-4. 
  • Miralles, Fina. "L'illa de Firdrac". Quadern de les idees, les arts i les lletres, núm. 202. Sabadell: 2015, p. 24.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fina_Miralles&oldid=6581696»