Female Pleasure

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O título deste artigo amósase incorrectamente debido a limitacións técnicas. O título correcto é #Female Pleasure.
Female Pleasure
Ficha técnica
DirectorBarbara Miller
ProdutorPhilip Delaquis
MúsicaPeter Scherer
OrixeSuíza e Alemaña
Linguaalemán, inglés, francés, xaponés
Na rede
https://www.femalepleasure.org/francais/
IMDB: tt8372826 Filmaffinity: 876452 Allocine: 265947 Rottentomatoes: m/female_pleasure Editar o valor em Wikidata

#Female Pleasure é un 2018 un documental suízo-alemán dirixido pola directora suíza Barbara Miller. A película explora a sexualidade feminina no século XXI ao redor do mundo.

Contido[editar | editar a fonte]

O filme defende a liberación da sexualidade feminina en relacións iguais e sensuais entre os sexos no século XXI. Acompaña cinco mulleres de diferentes contextos culturais que se ergueron contra a represión da sexualidade feminina nas súas comunidades relixiosas e culturais. O documental revela semellanzas entre as diferentes protagonistas e mostra a súa loita por unha sexualidade autodeterminada,[1] aínda que os escenarios das cinco activistas son diversos: a escritora estadounidense Deborah Feldman deixou a comunidade hasídica da cidade de Nova York  ; a psicoterapeuta somalí Leyla Hussein tivo que sufrir mutilación xenital cando era unha nena e loita contra esta práctica; a artista xaponesa manga Rokudenashiko foi arrestada varias veces debido ao seu traballo presentando xenitais femininos; a erudita bávara Doris Reisinger, unha exmonxa, denunciou publicamente as experiencias de abuso nunha comunidade espiritual en Roma; e Vithika Yadav, que traballa como editora de educación sexual en Delhi.[2]

Lanzamento[editar | editar a fonte]

O filme foi premiado o 5 de agosto de 2018 no Festival Internacional de Cinema de Locarno na Semana da Crítica.[3] O lanzamento da película fíxose o 8 de novembro de 2018 en Alemaña e Austria, e o 15 de novembro en Suíza. En abril de 2019, a estrea norteamericana segue no Festival Internacional canadense de documentais Hot Docs.[4]

Contexto[editar | editar a fonte]

A produción do filme foi liderada por Mons Veneris Films GmbH, Zürich,[5] Das Kollektiv für audiovisuelle Werke GmbH, Zürich,[6] e Indi Film GmbH, Stuttgart,[7] nunha coprodución con SRG SSR, Arte, SRF, RTS e RSI. O filme foi dirixido por Barbara Miller.

Recepción[editar | editar a fonte]

Recadación[editar | editar a fonte]

En Suíza, o filme tivo a recadación máis grande de todos os documentais suízos do ano 2018.[8][9] En Alemaña, #Female Pleasure estreouse como o filme máis exitoso da fin de semana[10] e foi o cuarto máis visto de 2018.[11] Segundo a televisión alemá, o filme era un dos documentais máis relevantes do ano 2018.[12]

Resposta da crítica[editar | editar a fonte]

Como #Female Pleasure se centra nas restricións patriarcais da sexualidade das mulleres,[13] as/os críticos de cinema consideraron o filme como unha contribución ao debate #MeToo.[14] Martin Kudlac escribiu en Screen Anarchy: "A principios do século XXI, os estereotipos culturais e de xénero son obxecto dunha importante reavaliación mentres as mulleres a as súas voces na sociedade se apoderan e se escoitan alto e claro. (...) Miller contribúe ao debate máis candente a través dos ollos de cinco mulleres valentes dispostas a actuar e testificar." Engade que Miller non ataca as relixións a través dunha película feita como "un punto informado sobre o sexismo inherente e a misoxinia frecuentemente exercida no medio ou baixo a pretensión dun ser superior, mentres se utiliza o corpo da muller como clave".[15]

Annette Scharnberg da radiotelevisión suíza-alemá subliñou a importancia do filme no mutuo entendemento entre os sexos: "Só cabe esperar que aqueles individuos que están molestos polas supostas queixas sobre a igualdade, MeToo e asuntos de xénero serán máis capaces de comprender, grazas a filmes como #Female Pleasur, por que non hai outra alternativa que loitar contra esta cultura de opresión."[16] Dixo que Miller demostrou como a discriminación, a misoxinia e a violencia sexual estaba conectada ao redor do mundo a estruturas patriarcais, lexitimadas por textos sagrados, tanto cristiáns, xudeus, musulmáns, budistas ou hindús.

De forma similar Muriel Del Don en cineuropa.org: "O que este documental semella que quere dicirnos é que nunca é demasiado tarde para afirmar o noso dereito a existir. As mulleres poden e deben afirmar a súa sexualidade, non en nome do deber, mais en nome do pracer, porque esa sexualidade se volve rapidamente unha arma coa que combater unha prisión patriarcal de proporcións grotescas."[17]

Escribindo para Los Angeles Times, Maria Garcia estimou a obxectividade e universalidade do tema: Cada unha das protagonistas "proporciona un punto de vista privilexiado da marca única da misoxinia que hai nas súas respectivas culturas. Todas son superviventes de violación ou doutras formas de agresión sexual. Os temas cos que elas se confrontan non son novos, aínda que as historias da súa radicalización son atraentes e a hábil montaxe e o enfoque obxectivo de Miller dan como resultado unha película sorprendentemente íntima e que afirma a vida."[13]

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

O filme recibiu varios premios e nomeamentos: Despois do Premio Zonta da Semana da Crítica do Festival de Locarno de 2018,[18] o filme gañou o Premio Especial do Xurado Interrelixiososo do Festival Internacional de Leipzig para películas documentais e de animación.[19] Foi nomeado no Premio de cinema suízo 2019 en tres categorías, O mellor documental, a mellor puntuación e a mellor edición,[20] en Austria gañou un Premio Romy na categoría do mellor documental de cinema.[21] No Festival de cine documental de Tesalónica gañou o premio Amnistía Internacional na sección de dereitos humanos e o premio Wift.[22]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Review: #Female Pleasure". Cineuropa.org. 6 de agosto de 2018. Consultado o 6 de marzo 2019. 
  2. Garcia, Maria (13 de marzo de 2019). "Review: #Female Pleasure". Consultado o 15 de abril de 2019. 
  3. "Semaine de la critique". www.sdlc.ch (en inglés). Consultado o 19 de xullo de 2018. 
  4. "The Changing Face of Europe: New European Documentaries". Hot Docs Festival. Arquivado dende o orixinal o 28 de marzo de 2019. Consultado o 28 de marzo de 2019. 
  5. "Mons Veneris - DAS KOLLEKTIV - Kino Dokumentarfilm". Das Kollektiv (en alemán). 2014-07-10. Consultado o 2018-07-20. 
  6. "Das Kollektiv für audiovisuelle Werke GmbH". Das Kollektiv (en alemán). Consultado o 2018-07-20. 
  7. "Startseite — INDI FILM Produktion". INDI FILM Produktion (en alemán). Consultado o 2018-07-20. 
  8. Brügger, Nadine (26 de decembro de 2018). "#Female Pleasure is the most successful documentary of 2018 (in German)". Nau.ch. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  9. "Top 25 Yearly (filter 2018, Swiss Mainproductions". Procinema. 31 de decembro de 2018. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  10. "Arthouse Charts 2018". AG Kino. 4 de xaneiro de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  11. "Arthouse Charts (in German)". Blickpunkt Film. 11 de novembro de 2018. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  12. "Film Review and Talk (minute 3:05, en alemán)". German Television. 20 de novembro de 2018. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  13. 13,0 13,1 Garcia, Maria (13 de marzo de 2019). "Review". Los Angeles Times. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  14. "Reviews: ‘#Female Pleasure,’ ‘¡Las Sandinistas!’ and more documentaries". Consultado o 31 de maio de 2019. 
  15. Kudlac, Martin (28 de agosto de 2018). "Locarno 2018 Review: #Female Pleasure Confronts Patriarchalism One Religion At a Time". Screen Anarchy. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  16. Scharnberg, Annette (10 de agosto de 2018). "#Female Pleasure: 5 women fight for their rights (en alemán)". Swiss Radio and Television. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  17. Del Don, Muriel (6 de agosto de 2018). "Locarno 2018 Review". Cineuropa.org. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  18. "Semaine de la Critique (see history)". 16 de agosto de 2018. Arquivado dende o orixinal o 03 de novembro de 2018. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  19. "Award Winners 2019". 3 de novembro de 2018. Arquivado dende o orixinal o 27 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  20. "Federal Office of Culture, Nominations for the 2019 Swiss Film Award". 31 de xaneiro de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  21. "Romy Academy Prizes 2019". 11 de abril de 2019. Consultado o 13 de abril de 2019. 
  22. "21st Thessaloniki Documentary Festival – The Awards". 10 de marzo de 2019. Consultado o 27 de marzo de 2019. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]