Valencia (morfosintaxe)
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Valencia (homónimos).
Valencia é un concepto morfosintáctico creado en 1959 por Lucien Tesnière para definir o potencial sintagmático dunha unidade lingüística de relacionarse con outras unidades.
Características[editar | editar a fonte]
O concepto de valencia derívase da definición de valencia en química. Adoita usarse de tres modos:
- aplicado especialmente ó verbo como núcleo da cláusula, aínda que tamén se pode falar de valencia de adxectivos e substantivos.
- aplicado ó verbo atende preferentemente á valencia léxica.
- aplicado ó verbo, non se consideran tódolos elementos que poden depender del, senón só os chamados actantes (suxeito, obxecto directo, obxecto indirecto, suplemento), non os circunstantes (C.C.)
Exemplo[editar | editar a fonte]
- "Vou alá". O verbo "ir" ten como valencia un só actante (o suxeito) (non se consideran os circunstantes); é un verbo "monovalente"
- "Busqueiche o abrigo". O verbo buscar ten como valencia tres actantes (suxeito, obxecto directo, obxecto indirecto); é un verbo "trivalente"
Tipos de valencias[editar | editar a fonte]
- Valencia activa: capacidade de ser rexente de certas unidades nunha estrutura.
- Valencia pasiva, capacidade de ser rexido nunha estrutura.
- Valencia xeral: concepto que podemos atribuír ó potencial sintagmático dunha categoría gramatical.
- Valencia léxica: concepto que podemos atribuír ó potencial sintagmático dun lexema particular).
