Tubo polínico

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Diagrama do ciclo de vida dunha anxiospermas. Obsérvese o papel do tubo polínico durante o proceso de fertilización.

En Botánica, o tubo polínico é unha prolongación en forma de tubo que emiten os grans de pole logo de aterrar nos estigmas das flores e que actúa como un transporte dos gametos masculinos desde o gran de pole até o óvulo.

Función[editar | editar a fonte]

O tubo polínico xermina no estigma, medra a través do estilo e diríxese cara ao saco embrionario ou gametófito feminino das anxiospermas, o cal se sitúa dentro do óvulo . Por dentro do tubo viaxan os núcleos xenerativos ou gametos masculinos. Ao chegar á zona da micrópilo, o tubo polínico atravésaa e descarga o seu contido preto dunha das sinérxidas do saco embrionario. Unha vez descargado o seu contido, os núcleos xenerativos fusiónanse coa oosfera e cos núcleos polares nun proceso coñecido como dobre fecundación. Aínda que moitos grans de pole chegan ao estigma e xerminan, só un producirá a fecundación. O citoplasma, os gametos e o núcleo da célula vexetativa atópanse na porción apical do tubo polínico. Máis arriba atópase un xigantesco vacúolo que aumenta de tamaño por incorporación constante de auga.

Estrutura[editar | editar a fonte]

A relación do tubo polínico coa intina do gran de pole non foi totalmente aclarada. Con microscopio óptico, o tubo parece empuxar aos lados a capa de intina que hai na abertura do gran de pole; con microscopio electrónico a intina vese continua coa parede do tubo. O tubo crece sobre o tecido transmisor do estilo, sobre as células, entre elas ou nas paredes mesmas. As paredes celulares ou as laminillas medias son disoltas por encimas pectinasas producidas no extremo do tubo. O tubo polínico medra por alongamento, esencialmente por un proceso de síntese de parede celular na súa extremidade, levado a cabo por dictiosomas que achegan o seu contido (pectina e hemicelulosas) para constituír a parede celular.[1]O tubo segue o seu desenvolvemento sobre o tecido transmisor ovárico e chega ao óvulo, ao que pode penetrar xeralmente polo micrópilo (porogamia) ou, excepcionalmente por outros lugares (aporogamia, como por exemplo polos tegumentos en Ulmus, ou pola calaza en Casuarina) Os óvulos dalgunhas plantas (Beta, Gasteria, Paspalum, Ornithogalum) presentan solucións micropilares viscosas que conteñen proteínas e carbohidratos que posiblemente serven como fonte nutricionais e tamén como guías para o tubo polínico.[2]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Steer, Martin W.; Steer, Jill M. (1989-3). "Pollen tube tip growth". New Phytologist (en inglés) 111 (3): 323–358. ISSN 0028-646X. doi:10.1111/j.1469-8137.1989.tb00697.x. Arquivado dende o orixinal o 19 de setembro de 2019. Consultado o 30 de marzo de 2019. 
  2. Universidade Nacional del Noroeste. Facultad de Ciencias Agrarias. Morfoloxía de plantas vasculares. Tema 24: Fecundación e embrioxénese en anxiospermas Arquivado 05 de setembro de 2011 en Wayback Machine.. Consultado o 2 de maio de abril de 2009.

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Gola, G., Negri, G. e Cappeletti, C. 1965. Tratado de Botánica. 2dá. edición. Editorial Labor S.A., Barcelona, 1110 *p.
  • Font Quer, *P. 1953. Dicionario de Botánica. Barcelona, Labor.
  • Strassburger, E. 1994. Tratado de Botánica. 8vai. edición. Omega, Barcelona, 1088 p.