Tratado de Paz entre Israel e Exipto de 1979
O Tratado de Paz entre Israel e Exipto (en hebreo: הסכם השלום בין ישראל למצרים , Heskem HaShalom Bein Yisrael LeMitzrayim; en árabe: معاهدة السلام المصرية الإسرائيلية, Mu `āhadat as-Salam al-al-Masrīyah'Isrā'īlīyah) asinado en Washington D. C. o 26 de marzo de 1979, marcou o termo de trinta anos de hostilidades e cinco guerras. Este tratado foi asinado tras intensas negociacións, dezaseis meses despois da visita do presidente exipcio Anwar el-Sadat a Xerusalén en 1977, convidado polo entón Primeiro Ministro israelí, Menájem Beguin, e da firma dos Acordos de paz de Camp David en 1978, baixo o auspicio do expresidente estadounidense Jimmy Carter en carácter de testemuña.
A paz entre Israel e Exipto constaba de varios elementos principais, a saber: a culminación do estado de guerra existente desde a Guerra árabe-israelí de 1948, así como o fin dos actos ou ameazas de belixerancia, hostilidade ou violencia; o establecemento de relacións diplomáticas, económicas e culturais; a eliminación dos obstáculos para o comercio e a liberdade de movemento; e a retirada israelí das forzas militares e asentamentos civís da península do Sinaí, capturada durante a Guerra do Seis Días no ano 1967, a cal foi concluída en 1982. O acordo tamén prevé o libre paso de barcos israelís a través da Canle de Suez e o recoñecemento do Estreito de Tirán, o Golfo de Aqaba como vías fluviais internacionais.
_-_USNWR.jpg)
A través deste tratado, Exipto foi o primeiro país árabe en selar unha paz duradeira con Israel, o que foi interpretado dentro de círculos radicais como unha «traizón». Así, tras a firma do tratado, Exipto foi boicoteado por outros estados árabes e a sede central da liga Árabe foi transferida do Cairo a Tunisia. En 1989 foi reinstalada no Cairo e os países árabes normalizaron as relacións con Exipto.
Actualmente ambos os países teñen normalizadas as súas relacións diplomáticas, establecéronse embaixadas e consulados e regularmente teñen lugar encontros entre altos funcionarios israelís e exipcios.
Contexto[editar | editar a fonte]
Tras a creación do Estado de Israel en 1948, prevalecía entre Israel e Exipto un estado de guerra. Israel e Exipto enfrontáronse na Guerra de Independencia de Israel, a Guerra do Sinaí, a Guerra do Seis Días, a Guerra de Desgaste e a Guerra de Yom Kippur. O 11 de novembro de 1973 un acordo de cesamento do fogo foi asinado. O 21 de decembro de 1973 foron iniciadas as tentativas de paz na Conferencia de paz de Xenebra e seguidas polo Acordo de Separación de Forzas entre Israel e Exipto, asinado o 18 de xaneiro de 1974.
Acordo Provisional[editar | editar a fonte]
En setembro de 1975, durante o primeiro goberno de Isaac Rabin, foi asinado o Acordo provisional entre Israel e Exipto, onde ambos os estados comprometéronse a non realizar ningunha ameaza de apelar ao uso da forza, declarando que o conflito entre eles non se resolverá pola forza, senón por medios pacíficos. Israel comprometeuse a evacuar os campos petrolíferos de Abu Rodas. Na votación da Knesset, 70 membros do apoiaron este acordo e 43 opuxéronse.
Visita de el-Sadat a Israel[editar | editar a fonte]
O 9 de novembro de 1977 Anwar el-Sadat pronunciou un longo discurso fronte aos membros do Consello do Pobo de Exipto, anunciando a vontade do presidente exipcio de chegar á Knesset, en Xerusalén, para discutir a paz con Israel. A declaración do mandatario exipcio provocou iradas reaccións no mundo árabe - especialmente nos países máis radicais como Siria, Libia, Iraq e Alxeria, comandando unha fronte do rexeitamento - así como expresións de resistencia dentro do seu propio gabinete, ao renunciar o seu ministro de asuntos exteriores. Dous días despois o Primeiro Ministro Menajem Beguin convidou formalmente a el-Sadat para visitar Xerusalén.
As conversacións secretas con Exipto foron levadas a cabo polo Primeiro Ministro Menajem Beguin, o Mossad e o Ministro de Relacións Exteriores, Moshe Dayan; Shlomo Gazit (que foi o responsable de avaliar as intencións de el-Sadat e diagnosticar o significado das súas accións); o Xefe do Estado Maior, Motta Gur, e o Ministro de Defensa, Ezer Weizman.
Durante o tempo que levou a visita, Israel levou a cabo a operación denominada "Portal de seguridade", onde decenas de miles de policías e militares velaron pola seguridade do mandatario.
O 19 de novembro de 1977, ao nove da tarde, el-Sadat arribou a Israel, converténdose no primeiro líder árabe en visitar o Estado de Israel. Sadat foi recibido nunha cerimonia oficial, aínda que ambos os países continuaban formalmente en guerra.
O 20 de novembro de 1977, o presidente el-Sadat dirixiuse ao plenario da Kneset.
Durante a súa estadía de tres días, Anwar el-Sadat visitou Yad Vashem, asistiu ás reunións dos partidos políticos na Kneset, rezou na mesquita de Al-Aqsa e reuniuse varias veces con Menajem Beguin.
Acordos de Camp David[editar | editar a fonte]
Despois da visita d el-Sadat a Israel comezaron as conversacións directas de paz entre o Estado de Israel e Exipto. As conversacións de paz tiveron éxito e asináronse os acordos o 17 de setembro de 1978 en Camp David, o Marco para a Paz en Oriente Medio e o Marco para un tratado de paz entre Exipto e Israel. A Kneset aprobou os Acordos de Camp David o 27 de setembro de 1978, cun resultado de 84 votos a favor, 13 en contra e 17 abstencións.
Acordo de Paz[editar | editar a fonte]
O acordo enmárcase na finalización das hostilidades entre Israel e Exipto, e determinou a fronteira permanente entre os dous países, estipulou a desmilitarización da zona fronteiriza e a redución das forzas militares no Sinaí, e o establecemento de relacións normais de dereito internacional consuetudinario. O acordo tamén ordenou o establecemento dunha forza militar multinacional para supervisar a aplicación do acordo no Sinaí.
A Knesset aprobou o acordo o 22 de marzo de 1979 cun resultado de 95 votos a favor e 18 en contra.
A cerimonia da firma do tratado de paz entre Israel e Exipto tivo lugar o 26 de marzo de 1979 no céspede norte da Casa Branca, á que asistiron mil cincocentos invitados e os dignatarios Jimmy Carter, presidente dos Estados Unidos, o presidente exipcio Anwar el-Sadat e Menajem Beguin, primeiro ministro de Israel. A cerimonia comezou cos himnos do tres países e tivo unha duración dun corenta e cinco minutos.
Cumprimento do tratado[editar | editar a fonte]
O 18 de maio de 1981 o presidente do Consello de Seguridade das Nacións Unidas informou que as Nacións Unidas non estarían en condicións de proporcionar unha forza de observación debido á ameaza de veto da moción por parte da URSS. Como resultado, o Consello de Seguridade das Nacións Unidas atopouse nun canellón sen saída. Por mor da situación, Exipto, Israel e os Estados Unidos abriron negociacións para crear unha organización para a manutención da paz, independentemente da ONU. O 3 de agosto de 1981, foi asinado o Protocolo para o Tratado de Paz, establecendo a Multinational Force & Observers (MFO), para monitorear ás partes en canto ao cumprimento dos termos do tratado.[1]
Violación do tratado[editar | editar a fonte]
En agosto de 2012, no medio dun momento de incerteza sobre o futuro do tratado de paz, o exército exipcio entrou con tanques na zona desmilitarizada sen a aprobación israelí, en clara violación dos termos do tratado de paz.[2][3] Exipto tamén despregou mísiles antiaéreos na fronteira israelí, unha medida que claramente apunta a Israel, xa que as bandas de [ beduínos] no Sinaí non teñen avións. Na década de 1970 este foi o primeiro paso que Exipto realizou no período previo á agresión militar da Guerra de Yom Kipur.[4] O ministro de Defensa exipcio, afirmou nunha conversación telefónica co seu homólogo israelí, Ehud Barak, o compromiso de Exipto de manter o Tratado de Paz de Camp David con Israel, segundo a axencia árabe de noticias Al-Hayat.[5]
Consecuencias[editar | editar a fonte]
Este tratado foi recibido con gran controversia, provocando que varios países árabes rompesen as súas relacións diplomáticas con Exipto. As nacións árabes e especialmente os palestinos, condenárono e considerouno como unha puñalada por detrás. o líder da OLP, Yasser Arafat dixo: "Que asinen o que lles plazca. A falsa paz non durará."[6] Doutra banda, o tratado levou tanto ao presidente exipcio Anwar el-Sadat como ao primeiro ministro israelí Menachem Begin, para compartir o Premio Nobel da Paz en 1978, por lograr a paz entre as dúas nacións. Con todo, Anwar el-Sadat fíxose impopular tanto en círculos árabes como no seu propio país.
O 6 de outubro de 1981, Anwar el-Sadat foi asasinado durante un desfile militar por membros da Xihad Islámica exipcia e militares radicais, contrarios, entre outras cousas, ao establecemento da paz con Israel.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Website de Multinational Force & Observers
- ↑ "Egypt deployed troops in Sinai without Israel's prior approval".
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 31 de marzo de 2016. Consultado o 17 de xaneiro de 2017.
- ↑ Ronen, Gil (20 de agosto de 2012).
- ↑ JPOST.COM STAFF. "'Egypt affirms commitment to Israel peace treaty'".
- ↑ 1979: Israel and Egypt shake hands on peace deal BBC News
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Texto do Tratado Arquivado 09 de febreiro de 2015 en Wayback Machine., no sitio do Ministerio de Asuntos Exteriores Exipcio (en inglés)
- Texto do Tratado, no sitio do Ministerio de Asuntos Exteriores Israelí (en inglés)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
