Sisto IV, papa
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2017.) |
Sisto IV, nado en Albisola, Savona o 21 de xullo de 1414 e finado en Roma o 12 de agosto de 1484, foi un Papa da Igrexa católica entre 1471 e 1484.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Foi un dos principais artífices do Renacemento, sendo responsable de levar a Roma un equipo de artistas para traballar na Capela Sistina.
Nado como Francesco della Rovere nunha ilustre familia de Albisola, preto de Savona, Liguria, formou parte da Orde dos Franciscanos. As súas habilidades intelectuais foron demostradas mentres estudaba filosofía e teoloxía na Universidade de Pavia. Logo dos seus estudos, ditou cátedra en varias universidades
italianas de importancia. En 1464 converteuse no Ministro Xeral da orde franciscana. O Papa Paulo II elevouno a cardeal en 1467.
Asuntos temporais[editar | editar a fonte]
Como moitos papas, Sisto IV incorreu no nepotismo. Logo de lograr aumentar o territorio dos Estados Papais, o seu sobriño o cardeal Raddaele Riario dirixiu o fracasado intento de asasinato (coñecido como a conxura dos Pazzi, 1478) en contra de Lourenzo de Medici e o seu irmán Xulián. O arcebispo de Pisa, un dos principais organizadores deste golpe, foi aforcado nas paredes do Palazzo della Signoria. Sisto IV contestou estas accións cun interdito e desatando unha guerra de dous anos contra Florencia.
Como gobernante temporal, que construíu varias fortalezas nos Estados da Igrexa, Sisto IV alentou a agresión de Venecia en contra do ducado de Ferrara, acto que el mesmo incitara en 1482 pois quería ese territorio para un seu sobriño. O seu ataque combinado foi rexeitado por unha alianza de Milán, Florencia e o Rei de Nápoles, o seu aliado, que crearan unha alianza para obrigar ao papa a asina-la paz. Ao negarse a desistir das hostilidades que el instigara, Sisto IV emitiu un interdito en contra de Venecia no ano 1483.
Sisto IV, baixo presións políticas de Fernando II de Aragón (o cal ameazou con retirar apoio militar ao reino de Sicilia), emitiu unha bula na que daba poder os Reis Católicos para establecer o Tribunal da Inquisición en Castela, bula que chegou en decembro de 1478 baixo o nome en latín de Exigit sinceras devotionis affectus, dita bula concedíalle aos reis nomear tres bispos ou arcebispos como inquisidores en toda Castela, dando desta forma o comezo da inquisición en España. Con todo, Sisto IV loitou en contra do protocolo e as prerrogativas da xurisdición; estivo insatisfeito cos excesos da Inquisición e tomou varias medidas para condenar os abusos que se rexistraron en 1482, aínda cando se coñece que vendeu indulxencias e, segundo dise, foi o pai do fillo da súa irmá.
Asuntos eclesiásticos[editar | editar a fonte]
En asuntos eclesiásticos, Sisto IV instituíu a celebración do día da Inmaculada Concepción da Virxe María (8 de decembro). Anulou de xeito formal en 1478 os decretos reformistas do Concilio de Constanza.
Asuntos artísticos[editar | editar a fonte]
Como patrocinador cívico en Roma, segundo afirma o historiador laico Stefano Infessura, Sisto IV debe ser admirado. Na inscrición dedicatoria no cadro feito por Melozzo dá Forli exposto no Palacio Vaticano lese: "Dístelle á túa cidade templos, rúas, prazas, fortificacións, pontes e restauraches o Aqua Virgine ata o Trevi..." Ademais de restaurar o acueduto que lle daba a Roma unha alternativa sobre a auga do río, insalubre, que a había feito famosa, restaurou ou reconstruíu máis de 30 igrexas de Roma, entre elas a de San Vitale (1475) e Santa María do Popolo, xunto coa construción doutras sete novas igrexas. A Capela Sistina foi construída baixo o papado de Sisto IV, xunto coa Ponte Sixtino -a primeira ponte, desde a antigüidade que cruzaba o Tíber- para permitir unha mellor integración do Vaticano co corazón da antiga Roma. Isto foi parte dun plan urbano a grande escala realizado durante o seu papado, o cal eliminou os mercados do Campidoglio en 1477 e decretou nunha bula de 1480 o ensanche das rúas e a primeira pavimentación desde a eira imperial.
Ao comezo do seu papado, en 1471, doou varias esculturas históricas romanas, as cales comezaron unha colección papal de arte que se convertería logo nas coleccións dos Museos Capitolinos. Ademais reinaugurou, enriqueceu e agrandou a Biblioteca Vaticana. Solicitou a Regiomontanus que reorganizase o Calendario xuliano e chamou a Josquin des Prés a Roma para que interpretase a súa música. O seu monumento funerario de bronce na Basílica de San Pedro foi creado por Antonio Pollaiuolo.
Os cardeais de Sisto IV[editar | editar a fonte]
Ao morrer Sisto IV, o conclave de cardeais que se reuniu para elixir o seu sucesor sumaba trinta e dous integrantes, un número maior que o de calquera outro desde o final do século XII. Dos mesmos, soamente habían tres cardeais nomeados antes da época de Paulo II (1464-1471): os dous sobriños de Calisto III (1455-1458), Rodrigo e Luís Borgia, e o sobriño do papa Pío II (1458-1464), Francesco dei Nanni Todeschini de' Piccolomini.
Atopábanse, ademais, seis cardeais nomeados por Paulo II: Thomas Bourchier, Oliviero Caraffa, Marco Barbo, Jean Balue, Giovanni Battista Zeno, e Giovanni Michiel. Os outros vinte e tres foron elevados a Cardeais por Sisto IV: Giuliano della Rovere, Stefano Nardini, Pedro Gonsalvez de Mendoza, Giovanni Battista Cibo (que pronto se convertería no Papa Inocencio VIII), Giovanni Arcimboldi, Philibert Hugonet, Giorgio dá Costa, Charles de Bourbon l'ancien, Pierre de Foix le jeune, Girolamo Basso della Rovere, Gabriele Rangoni, Pietro Foscari, Juan de Aragón, Raffaele Sansoni Riario, Domenico della Rovere, Paolo Fregoso, Giovanni Battista Savelli, Giovanni Colonna, Giovanni Conti, Juan Moles de Margarit, Giovanni Giacomo Sclafenati, Giovanni Battista Orsini, e Ascanio Maria Sforza-Visconti.
As profecías de San Malaquías refírense a este papa como Piscator minorita (Pescador menor), cita que fai referencia ao feito de que foi fillo de pescador e a que foi educado polos frades minoritas.
| Predecesor: Paulo II |
 1471 - 1484 |
Sucesor: Inocencio VIII |
| Control de autoridades |
|
|---|
