Parque Nacional Huascarán
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde abril de 2015.) |
| Parque Nacional de Huascarán | |
|---|---|
 Parque Nacional de Huascarán | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  Perú |
| Localización | 9°20′00″S 77°24′00″O / -9.33333, -77.40000 |
| Tipo | Natural |
| Criterios | VII, VIII |
| Inscrición | 1985 (9ª Sesión) |
| Rexión da UNESCO | Latino América e o Caribe |
| Identificador | 333 |
O Parque Nacional de Huascarán é un parque da Cordillera Blanca, nos Andes, na serra central do Perú, no Callejón de Huaylas, pertencente á rexión Ancash. O parque, que cobre unha área de 3400 km², foi fundado o 1 de xullo de 1975.
Historia[editar | editar a fonte]
O parque foi declarado Patrimonio Mundial da Unesco en 1985, estando incluído antes como núcleo da Reserva da Biosfera da Humanidade en 1977. A súa protección foi primeiramente arranxada polo goberno peruano, para salvagardar a flora e fauna, as formacións xeolóxicas, restos arqueolóxicos (incluíndo reliquias da cultura chavín), motivando a investigación científica dos recursos naturais e culturais.
O Parque Nacional de Huascarán é casa de montañas cuxa altura varía entre os 2000 e os 6000 metros. Huascarán, a montaña que dá nome ao parque, é o pico máis alto do Perú, con 6768 metros. Nos 3400 km² do parque hai 663 glaciares, 296 lagoas (Llanganuco, Parón) e 41 afluentes de tres ríos importantes: o Santa, Pativilca e Marañón.
Localízase entre a Cordilleira Branca e a Cordilleira negra e posúe cumes de entre 4.000 e 6.768 metros de altura, o que converte a este lugar nunha das cadeas montañosas máis altas do mundo.
O Huascarán, localizado na provincia de Yungay de 6.768 msnm, é a cima máis alta do Perú, cuxo topónimo provén da lingua quechua que significa "Cadea de montañas". Dá o seu nome a este parque no que se erguen sobre os glaciares numerosos cumios, entre os que destacan os nevados de Alpamayo, Chopicalqui, Shapraraju, Pishqo, Huandoy e a Pirámide.
Este parque é o hábitat do Puya raimondii, do puma, do xaguar, do lama, do guanaco, do cervo do pantanal, do tapir brasileiro, do Phlogophilus harterti, unha especie de colibrí, e moitas especies de patos, incluíndo o Netta erythrophthalma.
Clima[editar | editar a fonte]
O clima está marcado por dúas etapas durante o ano. Este depende de dous grandes factores: os ventos húmidos e temperados provenientes da conca amazónica, que xeran abundantes chuvias durante os meses de decembro a marzo; e unha marcada estación seca, entre maio e outubro, con días soleados que alcanzan os 25 °C e noites de intenso frío nas que son frecuentes as xeadas e temperaturas inferiores aos 0 °C.
Flora[editar | editar a fonte]
Defínense sete áreas diferentes que conteñen unha gran variedade de microclimas. Iso configura unha gran diversidade de vexetación. Detectáronse 779 especies altoandinas, que abranguen 340 xéneros e 104 familias.
Nesta variedade vexetal a familia das bromeliáceas está representada pola Puya (Puya raimondii), unha especie que se caracteriza por ter a inflorescencia máis grande que se coñece en todo o planeta. Tamén hai bosques de queñual (Polylepis spp.) e abundantes gramíneas [1].
Fauna[editar | editar a fonte]
Canda a esta variedade vexetal existen moitas especies de fauna aínda non inventariada nin suficientemente estudada. Algúns datos apuntan á existencia de 112 especies de aves de 33 familias, como por exemplo o cóndor andino (Vultur gryphus), o pato dos torrentes (Merganetta armata), e a perdiz de puna (Tinamotis pentlandii), entre outras.
Hai oito xéneros de dez especies distintas de mamíferos. Entre as especies ameazadas encontramos o gato montés (Oncifelis colocolo), o gato andino (Orailurus jacobita), o oso de anteollos (Tremarctos ornatus), o huemul do norte (Hippocamelus antisensis) e a vicuña (Vicugna vicugna)
