Oráculo grego

Un oráculo (do latín Oraculum, derivado de ōrāre "falar") foi a palabra usada na época clásica para designar as revelacións dos deuses aos homes e o lugar onde estas revelacións eran feitas, e ademais a persoa que podía facer as predicións. De acordo coa mitoloxía grega, un oráculo é unha mensaxe divina transmitida e interpretada por un santuario. As deidades non aparecían persoalmente senón que se comunicaban a través dunha especie de médiums que eran diferentes segundo os lugares. O termo oráculo, xa que logo, aplicouse despois ao transmisor das predicións divinas.

Comparativamente Zeus, como pai do todos os seus, tiña poucos oráculos, pero segundo a crenza popular era a fonte de todos os oráculos, por medio doutros deuses como Apolo, ou de heroes divinizados.

A súa existencia hai que considerala como parte da necesidade dos homes de saber que lles ofrece o futuro e para facer as cousas conforme aos desexos dos deuses; os oráculos eran polo tanto unha revelación pero á vez unha sanción ou autorización da deidade a un feito concreto.

Os oráculos máis coñecidos eran os de Delfos, enviados pola pitonisa e interpretados polos sacerdotes de Apolo e o Oráculo de Dodona. Os oráculos relevantes foron:

Oráculos de Apolo[editar | editar a fonte]

O oráculo de Delfos.
O oráculo de Abes na Fócida.
O oráculo do cerro Ptoon en Tebas.
O oráculo de Ismenion en Beocia.
O oráculo de Ilísias, na fronteira da Ática.
A oráculo de Texira en Beocia.
O oráculo de Eutresis, preto de Leuctras. Desapareceu no século -IV.
O oráculo de Orobias, en Orobiae en Eubea.
O oráculo do Liceo de Argos.
O oráculo de Apolo Diradiotes na acrópole de Argos (aínda consultado en tempo de Pausanias).
O oráculo de Didima en territorio de Mileto.
O oráculo de Claros en territorio de Colofón.
O oráculo de Grinca ao territorio dos mirineos.
O oráculo de Apolo Gonnapeo en Lesbos.
O oráculo de Abdera.
O oráculo de Delos, consultado só en verán.
O oráculo de Patara, en Licia, só consultado no inverno.
O oráculo de Telmeso.
O oráculo de Malo, en Cilicia.
O oráculo de Apolo Sarpedonio, en Cilicia.
O oráculo de Híblia, en Caria.
O oráculo de Fira Koine na beira do Meandro.

Oráculos de Zeus[editar | editar a fonte]

Oráculo de Olímpia na Élide.
Oráculo de Dodona no Epiro.
Oráculo de Amón ao oasis de Amón en Libia.

Oráculos doutros deuses[editar | editar a fonte]

Os oráculos doutros deuses eran consultados en cuestións concretas da vida humana ou do mundo no que estaban.

Oráculo de Deméter en Patras (Acaia).
Oráculo de Hermes en Fares (Acaia).
Oráculo de Plutón e Cora en Carax, na Caria.
Oráculo de Ino en Epidauro, Limera.
Oráculo de Ino en Oetylon, que revelaba os soños das persoas que durmían unha noite no santuario.
Oráculo de Hera Acrea, entre Lequeon e Pagae.

Oráculos dos heroes[editar | editar a fonte]

Oráculo de Amfiarao, entre Potniae e Tebas.
Oráculo de Anfíloco, en Malo, en Cilicia.
Oráculo de Trofonio, en Lebadia (Beocia).
Oráculo de Calcas en Daunia na Magna Grecia, as respostas eran a través dun soño pasando a noite ao templo.
Oráculos de Asclepio.
Oráculo de Hércules, en Bura, Acaia.
Oráculo de Pasifae (Pasiphae), en Thalamiae en Lacònia, daba a resposta a través dun soño pasando unha noite ao templo.
Oráculo de Frixo, na Iberia do Cáucaso, onde non estaba permitido o sacrificio de ovellas.

Oráculos dos mortos[editar | editar a fonte]

Eran os oráculos nos que se pedía a presenza dos espíritos dos mortos e se ofrecían sacrificios aos deuses do inframundo. Un dos máis coñecidos foi o dos thesprotis preto do lago Aornos; outro estaba na Heraclea Póntica.

Oráculos de Italia[editar | editar a fonte]

Os oráculos polos cales un deus revelaba a súa vontade a través da boca dunha persoa non existían en Italia, salvo algunhas excepcións na Magna Grecia. Os romanos descubrían a vontade dos deuses polos libros sibilinos, os augures, os arúspices, e os signos do ceo. Os únicos oráculos italianos coñecidos son:

Oráculo do Fauno en Tibur e no Aventino.
Oráculos da Fortuna no Lacio.
Oráculo de Marte preto de Reate.

Oráculos doutros pobos[editar | editar a fonte]

Oráculo exipcio: os máis importantes foron os de Heliópole e Abidos. As consultas facíanse mediante unha persoa que traía escritas as preguntas e as depositaba no santuario e así recibía as respostas. Tamén era moi importante o oráculo do deus Amón-Ra, no oasis de Siwa, no deserto de Libia . En -331, Alexandre Magno fixo unha peregrinación ao gran templo.
Oráculo hebreo: o nome con que se coñece o oráculo na Tora hebrea é Goral (plural: Goralot). Existen diferentes Goralot entre os hebreos, un deles foi o Urim e os Thummin a través do sumo sacerdote, Gadol HaKohen. O oráculo do Peitoral de 13 Pedras Preciosas, chámase na tradición cabalística, que este lucía luces e facía sons ao dar unha resposta. Existe na actualidade o Goral Ahitofel, este consta de 117 casiñas que correspondían a 117 anxos que falaban a través deste oráculo hebreo, este emprega unha serie de invocacións a Deus e aos seus anxos, para pedir unha resposta. Tamén se ten que ter en conta o famoso oráculo de Isaías, 7, 14. No Antigo Testamento fálase de oráculo para designar a parte do santuario onde Xehová lle falaba a Moisés e ao sumo sacerdote, como no Éxodo cap. 25 e 30 en que se chama: "a voz do Señor deixábase escoitar por encima da arca".
Oráculo de Fenicia: asociados coas deidades Baalzebub e Baalim.

Extensión[editar | editar a fonte]

Por extensión, en matemáticas, filosofía e informática, un oráculo é calquera ente que xera verdades sobre un mundo real ou imaxinario, ou que pode responder cuestións correctamente. Nalgunhas teorías de aprendizaxe, a realidade considérase un oráculo.