Lingua wu

Wu; 吳語/吴语; Hhu22 nyy44'
Pronuncia:
Falado en:	República Popular da China
Rexións:	China do Leste (Shanghai, Zhejiang, sur de Jiangsu, partes das provincias de Anhui e Jiangxi)
Total de falantes:	79,5 millóns (2007)
Posición:	13
Familia:	Sino-tibetana; Sinítica; Chinés; Wu
Escrita:	Escrita chinesa
Estatuto oficial
Lingua oficial de:	China
Códigos de lingua
ISO 639-1:	--
ISO 639-2:	---
ISO 639-3:	wuu
Mapa
Status
	; O wu está clasificado como "en estado seguro" polo Libro Vermello das Linguas Ameazadas da UNESCO

Este artigo amosa escritos chineses. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

A lingua wu (caracteres chineses: 吳語 , nguphin: ngu niu) é un grupo de variedades lingüísticas semellantes e historicamente relacionadas da lingua chinesa, principalmente falada na provincia de Zhejiang, na cidade de Shanghai, e na provincia de Jiangsu.^[2]^[3]^[4]

Os principais dialectos do wu son o dialecto de Shanghai, o de Suzhou, o de Wuxi, o de Wenzhou, o de Ningbo, o de Hangzhou, o de Shaoxing, o de Jinhua e o de Yongkang. Falantes de lingu wu, como Chiang Kai-shek, Lu Xun e Cai Yuanpei, ocuparon posicións de grande importancia nas modernas cultura e política chinesa. O wu tamén foi usado na Ópera de Shaoxing, que é a segunda máis popular despois da Ópera de Pequín, alén das actuacións do popular comediante Zhou Libo. O wu é falado en gran número de comunidades da diáspora chinesa, con importantes centros de inmigración orixinarios de Qingtian e Wenzhou.

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022.
↑ Greentranslations.com (ed.). "Wu Language". Arquivado dende o orixinal o 07 de setembro de 2011. Consultado o 22 de abril de 2013.
↑ Nils Göran David Malmqvist (2010). Rowman & Littlefield, ed. Bernhard Karlgren: portrait of a scholar. p. 302. ISBN 1-61146-000-X. Consultado o 10 de marzo de 2012.
↑ N. G. D. Malmqvist (2010). Rowman & Littlefield, ed. Bernhard Karlgren: Portrait of a Scholar. ISBN 1-61146-001-8. Consultado o 10 de marzo de 2012.