Leo Esaki

Leo Esaki

Nome orixinal	(ja) 江崎玲於奈
Biografía
Nacemento	12 de marzo de 1925 (99 anos) Takaida (en)
Datos persoais
Residencia	Xapón
País de nacionalidade	Xapón
Educación	Universidade de Toquio Universidade de Quioto Third Higher School (en)
Actividade
Campo de traballo	Física
Ocupación	físico
Empregador	Universidade de Quioto Kwansei Gakuin University (en) Q11479168 Sony Yokohama College of Pharmacy (en) Instituto de Tecnologia de Shibaura (pt) University of Tsukuba (en) IBM Thomas J. Watson Research Center (pt)
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (Foreign Associate of the National Academy of Sciences (en) ) (1976–) Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos (1976–) Academia do Japão (pt) (1975–) Sociedade Filosófica Estadounidense Academia de Ciencias de Rusia Academia Nacional das Ciências (Itália) (pt)
Lingua	Lingua xaponesa
Premios (1998)  Prêmio Japão (pt) (1998)  Gran Cordón da Orde do Sol Nacente (1991)  Medalha de Honra IEEE (pt) (1989)  Prêmio Harold Pender (pt) (1985)  Prêmio James C. McGroddy para Novos Materiais (pt) (1974)  Pessoa de Mérito Cultural (pt) (1974)  Orden da Cultura (1973)  Premio Nobel de Física (1961)  Prêmio Memorial Morris N. Liebmann IEEE (pt) (1961)  Medalha Stuart Ballantine (pt) (1959)  Asahi Prize (pt) (1959)  Prêmio Nishina (pt)  Membro da Sociedade Estadounidense de Física  IBM Fellow (pt)

Leo Esaki (en xaponés: 江崎 玲於奈, えさき れおな, Esaki Reona), nado en Osaca o 12 de marzo de 1925, é un físico xaponés galardoado co Premio Nobel de Física no ano 1973.

Traxectoria

Estudou física na Universidade de Toquio, licenciándose en 1947 e doutorándose en 1959. Tras traballar como investigador na empresa Sony, en 1960 trasladouse aos Estados Unidos onde foi contratado no centro de investigación da empresa IBM Thomas J. Watson Research Center.

Investigacións científicas

Interesado na mecánica cuántica realizou investigacións ao redor do efecto túnel sobre os semicondutores e superconductores, explicando o efecto do díodo de Esaki polo cal estudou o paso de electróns a través dunha barreira sólida sen deixar ningún rastro, reagrupándose despois na súa formación inicial. Esta teoría ten aplicacións actuais en electrónica, medicina e astronáutica.

No ano 1973 foi galardoado co Premio Nobel de Física, xunto con Ivar Giaever e Brian David Josephson, polos experimentos ao redor de semicondutores e supercondutores.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Física 1973 (en inglés)