Josué País
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2019.) |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 28 de decembro de 1937  Santiago de Cuba |
| Morte | 30 de xuño de 1957 (19 anos) Santiago de Cuba |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Cuba |
| Actividade | |
| Ocupación | Revolucionario |
| Familia | |
| Irmáns | Frank País |
Josué País García, nado en Santiago de Cuba o 28 de decembro de 1937 e morto no mesmo lugar o 30 de xuño de 1957, foi un revolucionario cubano de orixe galega. Era irmán máis novo de Frank País.
Nacemento e familia[editar | editar a fonte]
Josué País García naceu o 28 de decembro de 1937 en Santiago de Cuba. O seu pai era o galego Francisco País Pesqueira, un pastor protestante casado con Rosario García Calviño, ambos de Marín, provincia de Pontevedra, que emigraran a Cuba. Do mesmo xeito que o seu irmán Frank, estaba moi influído pola educación da nai, dona Rosario, xa que o seu pai morreu cando Josué tiña dous anos.
Revolucionario[editar | editar a fonte]
Participou nunha manifestación o 7 de decembro de 1953 en homenaxe a Antonio Maceo xunto con outros estudantes santiagueiros.
Aos 16 anos tiña coñecemento das ideas de Martí, nese momento decatouse da significación do Asalto ao Moncada, e integrou as primeiras organizacións de loita contra o goberno de Batista fundadas por aqueles días.
O seu irmán Frank tivo parte de responsabilidade na súa inclinación á loita contra o goberno existente naquel momento cando polo seu tesón logrou obter a carreira de Enxeñaría Mecánica. Foi fundador xunto co seu irmán Frank da Acción Revolucionaria Oriental (ARO), unha organización para a loita contra o goberno de Fulgencio Batista.
A mediados de 1954 sorprendérono pintando un muro con consignas de "Abaixo Batista!" Foi conducido a unha comisaría onde foi interrogado pero só se inculpou a si mesmo.
Durante os acontecementos do 30 de novembro de 1956 Frank deulle a responsabilidade a Josué dos preparativos da fuga dos presos "políticos" confinados no cárcere de Boniato. Logo dentro do plan xeral da acción encomendoulle a delicada tarefa de disparar cun morteiro, desde o Instituto de Segundo Ensino, cara ao Cuartel Moncada. A misión foi frustrada ao ser detido xunto a Léster Rodríguez, cando tentaban cruzar os muros do centro estudantil.
Foi incluído co resto dos apresados polo levantamento e o desembarco do Granma na coñecida Causa 67 de 1956. Até o día do xuízo, Josué gardou prisión no propio penal de Boniato. Tras a saída de prisión foi ascendido pola Dirección do Movemento do 26 de Xullo a tenente de milicias, e do mesmo xeito que outros loitadores contra Batista pasou á total clandestinidade. Nesta situación serviulle como refuxio a casa de Ángeles Montes de Oca.
Asasinato[editar | editar a fonte]
O domingo 30 de xuño de 1957 o goberno de Batista auspiciou un mitin no Parque Céspedes de Santiago de Cuba. O seu principal organizador foi Rolando Masferrer. O Movemento 26 de Xullo planeou entón unha serie de accións, entre elas, segundo Agustín Navarrete (Tin): "a colocación de petardos en lugares próximos ao parque e a saída de comandos que dispararían ao aire para disolver aos reunidos. Un dos grupos armados que sairía a actuar ese día, iría comandado por Josué País".[1]
Por unha errónea interpretación, o grupo designado para colocar os outros artefactos non cumpriu a súa misión. Josué, desesperado, tratou de contactar telefonicamente con Tin, pero non puido e entón decidiu actuar. Nun auto incautado, Salvador Pascual púxose ao temón con Josué á beira e no asento de atrás, Floro Bistel xunto con Belkis, Gloria e Elsa Casañas. Na esquina de San Antonio e Carnicería obrigaron ás mulleres a abandonar o vehículo. "Tedes que baixar –díxolles Josué–, non temos parque suficiente e imos facer un percorrido por Martí soamente".[1]
Minutos despois, detectounos unha patrulla que comezou a perseguilos. En Martí y Crombet, outra patrulla pechoulles o paso. Collidos entre dous lumes, un disparo fixo diana nun dos pneumáticos do automóbil; Salvador decidiu dar un xiro e estrelarse contra un almacén. Apenas puido saír do vehículo, unha serie de disparos detívoo para sempre. Floro, sen deixar de disparar a súa escopeta recortada, tentou parapetarse detrás do coche, pero un disparo deulle nas costas e outro, mortal, atravesoulle a garganta. A Josué, pistola en man, ferírono no brazo dereito e en varias partes do corpo. Perdeu o coñecemento.
Testemuñas presenciais afirman que Josué estaba aínda con vida cando foi capturado. A súa tía Angelita, quen vestiu o seu cadáver, relataría anos despois: "Tiña feridas en ambos os ombreiros. O seu brazo presentaba moitos impactos de bala. Pero o que máis me impresionou foi un tiro que lle deron na tempa. Sen dúbidas, rematárano".[1]
Os féretros de Josué, Salvador e Floro ían cubertos con bandeiras do 26 de xullo e os santiagueiros coreaban o Himno Nacional. Antes de partir para o cemiterio, dona Rosario ordenou: "Deixen o sarcófago aberto, para que Josué poida ver ao seu pobo que o segue".[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 "Todo coraje" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 13 de agosto de 2007. Consultado o 4 de xaneiro de 2018.
