Jesús Franco

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Jesús Franco
Nome completoJesús Franco Manera
Alcume/outrosDavid Khune e Jess Frank
Nacemento12 de maio de 1930
LugarMadrid
Falecemento2 de abril de 2013
LugarMálaga
CausaIctus
NacionalidadeEspaña
Cónxuxe(s)Lina Romay
Profesióndirector de cinema, guionista, cineasta, produtor de cinema, director de fotografía, montador, actor de cinema, realizador, compositor, cámara, roteirista de cinema e actor
Na rede
IMDB: nm0001238 Allocine: 17513 Rottentomatoes: celebrity/jesus_franco Allmovie: p24719
Dialnet: 2628872 Last fm: Jess+Franco Musicbrainz: 33707c36-6b2f-483e-9761-1d4471e891b9 Discogs: 266765 Allmusic: mn0001234300 Find a Grave: 107910947 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Jesús Franco Manera, nado en Madrid o 12 de maio de 1930 e finado en Málaga o 2 de abril de 2013, foi un director de cine, actor, guionista, compositor, produtor e montador de cine.

É coñecido fundamentalmente polo seu labor como director. Rodou unhas 200 películas e declarou que morrería "coa cámara ó lombo". Traballou en multitude de países, como Francia, Alemaña, Suíza, Portugal, Italia, Estados Unidos...

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Interesado pola música desde pequeno, ingresou, trala guerra civil española, no conservatorio de Madrid, onde estudou piano. Licenciouse en dereito, matriculándose despois no "Instituto de Investigaciones y Experiencias Cinematográficas" (IIEC), onde permaneceu dous anos, mentres escribía libros baixo o pseudónimo de David Khunne. Tamén compaxinou os seus traballos como director e actor de teatro durante esta época.

Viaxou a París, onde estudou técnicas de dirección, e adoitaba pasar o tempo vendo películas na filmoteca da universidade. Ó seu regreso a España empezou a súa carreira como compositor e como axudante de dirección, traballando con directores como Juan Antonio Bardem, León Klimovsky, Luis Saslavsky, Julio Bracho, Fernando Soler ou Joaquín Luis Romero Marchent. Tamén traballou en Ágata Films S.A., como escritor e representante. Tío de Javier Marías, colaboraron xuntos na súa xuventude.

Os seus primeiros traballos como director deron como froito películas culturais, normalmente documentais de curta duración sobre diversos temas da esplendorosa España do pasado.

Pronto aplicou a súa experiencia e os seus coñecementos, e así realizou a súa primeira longametraxe: Tenemos 18 años (1959), pero non foi ata 1962, coa famosa Gritos en la noche, cando conseguiu un certo éxito. Outras películas da época son La muerte silba un blues (1962), La mano de un hombre muerto (1962) ou Rififí en la ciudad (1963).

Aclamado polos fans do xénero de terror, que empezou a cultivar con bastante frecuencia, converteuse axiña nun inimigo da ditadura. Porén, as boas críticas recibidas polos seus traballos naquela época, materializáronse en axuda económica para poder continuar co labor. Exiliouse e continuou traballando no estranxeiro.

Non lle faltaron produtores fóra de España, e non só para as súas incursións no xénero de terror, xa que tamén tocou todo tipo de xéneros: comedia, drama, musical e mesmo o porno. En 1965 traballou como director da segunda unidade para Orson Welles en Campanadas a medianoche, co que repetiría nos proxectos inacabados La isla del tesoro e Don Quijote. Pero foi en 1967 cando gañou o clamor do público a nivel internacional, coa súa película Necronomicon, que foi presentada no festival de Berlín.

Porén, as súas películas non sempre eran ben acollidas pola crítica ou o público. De feito, boa parte de crítica e público empezou a rexeitar e desprezar as súas aloucadas ideas. Así, centrouse en realizar películas de baixo presuposto e cunha velocidade asombrosa, chegando a lanzar seis, sete ou incluso máis títulos ó ano, traballando con moitas produtoras en numerosos países, e incluso chegando a crear a súa propia (Manacoa Films). Este feito levouno a estrear moitos dos seus títulos baixo pseudónimos, "por recomendación das produtoras, para non saturar o mercado cinematográfico", segundo explicou. En realidade a razón fundamental do uso de pseudónimos era a busca dunha mellor venda da película, con nomes que soasen ben no mercado internacional e que soasen novidosos. Así, asinou algúns dos seus traballos como David Khunne, John O'Hara, Clifford Brown ou Pablo Villa.

Debido á su enorme capacidade de produción, tamén aproveitaba moitas veces o elenco dunha rodaxe para embarcarse nun novo proxecto, utilizando o mesmo material e os cartos sobrantes do proxecto anterior, o que explica por que a maioría dos seus filmes son de baixo presuposto. Chegou mesmo a aproveitar as mesmas escenas para diferentes películas.

Entre os seus actores máis destacados están Howard Vernon, Antonio Mayans, Christopher Lee, Klaus Kinski, Jean Servais, Santiago Segura, Fernando Fernán Gómez e Aldo Sambrell. Entre as súas musas ou actrices fetiche están Diana Lorys, Maria Rohm, Soledad Miranda ou Lina Romay. Esta última é a máis representativa e foi a súa derradeira compañeira sentimental.

Durante os anos 80 moitas das súas películas foron clasificadas como X polos comités de censura de diversos países. Estreáronse versións das súas películas cunha metraxe bastante recortada (ata 40 minutos), algo que el non comprendía. Respondeu con incursións no cine puramente porno, algo que moitos dos seus fans tampouco souberon comprender.

A principios dos 90 foi contactado pola Sociedade Estatal para a Exposición Universal de Sevilla de 1992 para recompilar o material e montar a película que se estrearía co título de Don Quijote de Orson Welles, unha película que o director americano rodara ó longo de décadas e deixara inacabada. Tras moito tempo de traballo e montaxe, estreou finalmente a película, aínda que non recibiu unha moi boa acollida pola crítica.

Tras anos nos que as películas de Franco só se podían ver ocasionalmente en España a través de ediciones en vídeo, en 1996 estrea no cine Killer Barbys, o que coincidiu cunha homenaxe en Nova York (onde recibiu un premio de mans de Roger Corman) e unha reivindicación xeral da súa obra.

Posteriormente a produción de Jess foi descendendo notablemente, aínda que seguiu rodando. Os seus máis recentes traballos foron como actor para películas dos seus colaboradores Pedro Temboury e José Roberto Vila. Tamén traballou como actor en moitas das súas películas e no clásico de Fernando Fernán Gómez El extraño viaje (1964), considerado un dos mellores filmes españois de tódolos tempos.

En 2006 apadriñou o colectivo español Digital 104, que como el, defende a produción en formato dixital fronte ó problemático celuloide. Foi tamén o gran protagonista do documental The Life and Times of Jess Franco (2006), de José Luis García Sánchez. En 2009 recibou o Goya de honra.

Pseudónimos[editar | editar a fonte]

Joan Almirall, Rosa Maria Almirall, Rosa María Almirall, Clifford Brawn, Clifford Brown Jr., Clifford Brown, Juan G. Cabral, Betty Carter, Candy Coster, Terry De Corsia, Rick Deconinck, Raymond Dubois, Chuck Evans, Toni Falt, Dennis Farnon, Jess Franck, J. Franco, Jesse Franco, Jess Franco, Jesus Franco, Jesús Franco, A.M. Frank, Adolf M. Frank, Anton Martin Frank, Jeff Frank, Jess Frank, Wolfgang Frank, James Gardner, Manfred Gregor, Jack Griffin, Robert Griffin, Lennie Hayden, Frank Hollman, Frank Hollmann, Frarik Hollmann, B.F. Johnson, J.P. Johnson, James Lee Johnson, James P. Johnson, David J. Khune, David Khune, D. Khunne Jr., D. Khunne, David J. Khunne, David Khunne, David Kuhne, David Kunne, David Kühne, Lulu Laverne, Lulú Laverne, Franco Manera, J. Franck Manera, J. Frank Manera, Jesus Franco Manera, Jesús Manera, Jeff Manner, Roland Marceignac, A.L. Mariaux, A.L. Marioux, John O´Hara, Cole Polly, Preston Quaid, P. Querut, Dan L. Simon, Dan Simon, Jean-Jacques Tarbes, Dave Tough, Pablo Villa, Joan Vincent e Robert Zinnermann.

Filmografía[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]