Gran Premio do Xapón de 1990
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 15 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1990. | ||
.svg) Trazado do circuíto de Suzuka. | ||
| Data | 21 de outubro 1990 | |
| Nome oficial | XVI Fuji Television Japanese Grand Prix | |
| Localización | Circuíto de Suzuka, Suzuka, Xapón | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 5´859 km | |
| Distancia | 53 voltas, 310´527 km | |
| Clima | Seco, asollado | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:36.996 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Riccardo Patrese
|
Williams-Renault |
| Tempo | 1:44.233 na volta 40 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford |
| Segundo | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford |
| Terceiro |  Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini |
O Gran Premio do Xapón de 1990 (oficialmente o XVI Fuji Television Japanese Grand Prix) foi unha carreira de Fórmula Un disputada en Suzuka o 21 de outubro de 1990. Foi a décimo quinta e penúltima proba da tempada 1990 da Fórmula Un, o 17º Gran Premio do Xapón, o cuarto en Suzuka e o sexto que se celebrou no marco do campionato mundial de pilotos de Fórmula Un. A carreira disputouse ao longo de 53 voltas ao circuíto de seis quilómetros por unha carreira de 310 quilómetros.
A carreira recórdase mellor pola colisión na primeira curva entre os rivais para lograr o campionato do mundo, o brasileiro Ayrton Senna e o francés Alain Prost, por segundo ano consecutivo os dous chocaron nesta carreira con grandes repercusións no campionato. De inmediato quedaron ambos coches fóra da carreira e asegurou para Senna o seu segundo Campionato do Mundo. A carreira viu o mellor resultado ata ese momento do equipo Benetton Formula cos seus pilotos, o veterano brasileiro Nelson Piquet e o seu protexido Roberto Moreno que terminaban primeiro e segundo no seu Benetton B190. Foi de regreso de Benetton á vitoria no Xapón logo da vitoria do equipo no ano anterior. O piloto xaponés Aguri Suzuki logrou o mellor resultado nas carreiras para el e o equipo Larrousse, terminando terceiro no seu Lola LC90 no único podio que lograrían tanto o piloto como o equipo.
Con Ferrari non anotando ningún punto logo da retirada de Nigel Mansell, o equipo de McLaren asegurou o seu sexto e terceiro campionato consecutivo como construtor.
Ata 2017, esta carreira marca a única vez que un auto con motor Lamborghini terminou no podio na Fórmula Un.
Antes da carreira[editar | editar a fonte]
Houbo moitos anuncios antes da carreira, Brabham anunciou que utilizaría os motores de Yamaha para 1991, Footwork tamén anunciou un motor Porsche para 1991 e tamén que ambos pilotos Alex Caffi e Michele Alboreto seguían. Antes da carreira, os equipos Life Racing Engines e EuroBrun retiráronse do deporte. Roberto Moreno, de EuroBrun, uniuse ao equipo de Benetton en substitución de Alessandro Nannini, cuxa carreira na F1 terminou logo dun accidente de helicóptero tralo Gran Premio de España de 1990.
Alesi non comezou debido a unha lesión no pescozo durante a práctica do venres. Como a súa posición na grella quedou baleira, esta foi a terceira carreira que tivo só 25 participantes en lugar dos 26 habituais.
[Nigel Mansell] tamén anunciou un xiro na súa decisión de retirarse facendo público o seu acordo de unirse a Williams-Renault durante dous anos a partir de 1991, logo de recibir garantías de Frank Williams, Patrick Head e Renault de que poderían entregarlle un coche no que podería gañar un campionato mundial. O sábado Soichiro Honda, o fundador de Honda, coñeceu a Ayrton Senna nos boxes de McLaren.[1]
Resumo da carreira[editar | editar a fonte]
Esta carreira é famosa polo incidente na primeira curva que implicou aos contendentes polo campionato do mundo Alain Prost e Ayrton Senna. Senna asegurouse a pole, pero estaba descontento co lado da pista no que estaba situado, alegando que a pole sempre debe estar na trazada. El e Gerhard Berger dirixíronse aos comisarios xaponeses, para solicitar un cambio de posición da pole á beira esquerda da pista que era a parte máis limpa da pista. Os comisarios aceptaron inicialmente pero unha orde posterior do presidente da FISA Jean Marie Balestre rexeitou a decisión e a posición orixinal da pole permaneceu no lado dereito máis sucio, menos adherente da pista. Ademais, segundo o revelado polo xornalista F1, Maurice Hamilton,[2]- a FIA advertira que cruzar a liña amarela da saída de boxes para situarse mellor na primeira curva non sería permitido, enfurecendo aínda máis a Senna.
Algúns no paddock de F1 atoparon as queixas de Senna como estrañas dado que a pole estaba en realidade no mesmo lado da pista (o interior xunto á parede dos boxes) onde estivo desde o primeiro Gran Premio do Xapón celebrado alí en 1987. Moitos tamén sinalaron que Senna non se queixou da posición da pole no Gran Premio do Xapón de 1988 ou no Gran Premio do Xapón de 1989, en ambas carreiras saíra na pole e en ambas carreiras, loitando con Prost polo Campionato do Mundo.
Logo disto, Senna prometeu que si Prost (que saía segundo) obtivese a vantaxe na primeira curva, que a maioría estaba segura de que o faría, Senna trataría de tomar a dianteira nesa primeira curva, sen importar as consecuencias. Os dous pilotos chocaron na primeira curva, quedando ambos pilotos fóra da pista. O accidente significou que Senna gañara o campionato de pilotos por segunda vez, a falta dunha carreira para rematar a tempada, Prost non podía superar a súa puntuación. O dominio de Benetton-Ford no podio impediu que Ferrari anotase suficientes puntos para deter a McLaren, que conquistou o seu sexto título de construtores.
Os dous discutiron o acontecemento posteriormente[3] con Senna afirmando que non fora como el quería pero fora como tiña que ser, moitos outros aceptaron a súa acción como unha solución (ou unha vinganza, en certa medida) ao incidente do ano anterior.[4] Prost enfureceuse por isto e publicamente criticou o movemento como "repugnante" e a Senna como "un home sen valor". Máis tarde admitiu que case se retirou do deporte inmediatamente despois do incidente.
A parella logrou gañar un campionato máis cada un e co tempo reconciliaron as súas diferenzas no seu último grand prix xuntos.[5]
Logo da colisión, a carreira continuou co McLaren MP4 / 5B de Gerhard Berger liderando e o Ferrari 641 de Nigel Mansell segundo. Berger trompeou na primeira curva da 2ª volta, sobre area lanzada sobre a pista pola colisión Senna / Prost, deixando a Mansell liderando a carreira diante dos dous Benettons de Piquet e Moreno. En previsión de que Benetton seguiría a súa estratexia habitual de non facer ningunha parada en boxes, Mansell construíu un oco ata que entrou a cambiar pneumáticos ao final da volta 26. Logo dunha rápida parada, abandonou os boxes patinando, e fallou un eixo de transmisión. O Ferrari detívose ao final do pit lane e retirouse. Piquet herdou o liderado e mantívoo ata a bandeira a cadros, co seu compañeiro de equipo Moreno seguíndoo de cerca. Aguri Suzuki tamén conduciu toda a carreira sen parar, terminando terceiro, o primeiro piloto xaponés en facelo. Os dous Williams FW13B - Renaults de Riccardo Patrese e Thierry Boutsen terminaron cuarto e quinto, mentres que Satoru Nakajima terminou sexto nun Tyrrell 019, o segundo piloto xaponés nos puntos.
Ata 2016, esta foi a última carreira na que ningún piloto europeo terminou a carreira no podio; Dous pilotos suramericanos e un piloto asiático encheron os tres podios para esta carreira. Tamén foi a única carreira na que o equipo Larrousse obtivo un podio durante as súas oito tempadas de competición na Fórmula Un. Tamén foi o primeiro e único podio para o motor Lamborghini V12 na Fórmula Un. Por outra banda, era tamén o último dobrete do Brasil na Fórmula Un, o único que xuntou a Piquet e Moreno, dos outros dez, oito foron de Piquet e Senna e os outros dous, Emerson Fittipaldi e José Carlos Pace.[6]
Clasificación[editar | editar a fonte]
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 27 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:38.828 | 1:36.996 | — |
| 2 | 1 |  Alain Prost
|
Ferrari | 1:38.684 | 1:37.228 | +0.232 |
| 3 | 2 |  Nigel Mansell
|
Ferrari | 1:38.969 | 1:37.719 | +0.723 |
| 4 | 28 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:38.374 | 1:38.118 | +1.122 |
| 5 | 5 |  Thierry Boutsen
|
Williams-Renault | 1:39.577 | 1:39.324 | +2.328 |
| 6 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:41.041 | 1:40.049 | +3.053 |
| 7 | 4 | Jean Alesi
|
Tyrrell-Ford | 1:40.052 | — | +3.056 |
| 8 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:40.355 | 1:40.664 | +3.359 |
| 9 | 19 | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford | 1:41.719 | 1:40.579 | +3.583 |
| 10 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Lamborghini | 1:41.442 | 1:40.888 | +3.892 |
| 11 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ford | 1:40.899 | 1:41.964 | +3.903 |
| 12 | 11 | Derek Warwick
|
Lotus-Lamborghini | 1:41.482 | 1:41.024 | +4.028 |
| 13 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Judd | 1:41.657 | 1:41.033 | +4.037 |
| 14 | 3 | Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Ford | 1:41.208 | 1:41.078 | +4.082 |
| 15 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Lamborghini | 1:43.111 | 1:41.558 | +4.562 |
| 16 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Judd | 1:42.049 | 1:41.698 | +4.702 |
| 17 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Lamborghini | 1:42.141 | 1:41.709 | +4.713 |
| 18 | 25 | Nicola Larini
|
Ligier-Ford | 1:43.396 | 1:42.339 | +5.343 |
| 19 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Ford | 1:40.230 | 1:42.361 | +5.365 |
| 20 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ford | 1:42.858 | 1:42.364 | +5.368 |
| 21 | 26 | Philippe Alliot
|
Ligier-Ford | 1:44.106 | 1:42.593 | +5.597 |
| 22 | 8 | Stefano Modena
|
Brabham-Judd | 1:42.617 | — | +5.621 |
| 23 | 7 |  David Brabham
|
Brabham-Judd | 1:43.156 | — | +6.160 |
| 24 | 10 | Alex Caffi
|
Arrows-Ford | 1:43.270 | 1:43.887 | +6.274 |
| 25 | 9 | Michele Alboreto
|
Arrows-Ford | 1:43.304 | 1:43.610 | +6.308 |
| 26 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Dallara-Ford | 1:43.601 | 1:43.647 | +6.605 |
| 27 | 14 | Olivier Grouillard
|
Osella-Ford | 1:43.993 | 1:43.782 | +6.786 |
| 28 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:44.281 | 29:56.038 | +7.285 |
| 29 | 18 | Yannick Dalmas
|
AGS-Ford | 1:44.410 | 1:46.326 | +7.414 |
| 30 | 31 | Bertrand Gachot
|
Coloni-Ford | 20:22.535 | 1:45.393 | +8.397 |
Carreira[editar | editar a fonte]
Líderes por volta[editar | editar a fonte]
- Líderes por volta: Gerhard Berger 1 volta (1); Nigel Mansell 25 voltas (2–26); Nelson Piquet 27 voltas (27–53)
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
- Texto en negra indica Campión do Mundo.
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Footnotes[editar | editar a fonte]
Referencias[editar | editar a fonte]
- ↑ https://www.youtube.com/watch?v=WuO9F-OUzf8 – Video: Soichiro Honda meet Ayrton Senna.
- ↑ "Senna Journalists Special". SpySportsF1. Consultado o 1 de maio de 2014.
- ↑ http://www.prostfan.com/hk/specials/suzuka3-4.htm – Prost-biased review and discussion of the incident.
- ↑ http://www.prostfan.com/hk/specials/suzuka.htm – Prost-biased exploration of the events.
- ↑ http://www.farzadsf1gallery.com/features/adel93.html Arquivado 25 de outubro de 2006 en Wayback Machine. – Adelaide Grand Prix review featuring images of Senna and Prost on the podium.
- ↑ http://www.statsf1.com/pt/statistiques/nation/podium/double-detail.aspx?idNation=7 - Estatísticas Nações - Podiums - Por dobradinha - Brasil • STATS F1
- ↑ "1990 Japanese Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 22 de decembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Carreira anterior: Gran Premio de España de 1990 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1990 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Australia de 1990 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Xapón de 1989 |
Gran Premio do Xapón | Carreira seguinte: Gran Premio do Xapón de 1991 |