Espello

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Esquema de inversión da imaxe.
Esquema dun reflector.

Un espello é unha superficie puída na que ao incidir a luz, esta reflíctese seguindo as leis da reflexión.

O exemplo máis simple é o espello plano. Nel, un fai de raios de luz paralelos pode cambiar de dirección completamente como conxunto e continuar sendo un fai de raios paralelos, podendo producir así unha imaxe virtual dun obxecto co mesmo tamaño e forma que o real. Con todo, a imaxe resulta dereita, pero investida no eixe vertical.

Existen tamén espellos cóncavos e espellos convexos. Cando un espello é cóncavo e a curva é unha parábola, se un raio incide paralelo ao eixe do espello, reflíctese pasando polo foco (que é a metade do centro óptico da esfera á que pertence o espello), e se incide pasando polo foco, reflíctese paralelo ao eixe principal.

Historia[editar | editar a fonte]

Os espellos como utensilios de toucador e obxecto manual foron moi usados nas civilizacións exipcia, grega, etrusca e romana. Elaborábanse sempre con metal bruñido, xeralmente cobre, prata ou bronce, a este proceso coñéceselle como plateo. Tiñan forma de placa redonda ou oval, decorada ordinariamente con gravados ou relevos mitolóxicos no reverso (os romanos carecen de gravados, pero non de relevos) e con mango tallado para asilos comodamente; deles, consérvanse aínda moitos exemplares nalgúns museos arqueolóxicos. Durante a alta Idade Media, apenas se fixo uso do espello, ata que no século XIII inventouse a fabricación dos de vidro e de cristal de rocha sobre lámina metálica (ou con amálgama de chumbo ou estaño que son os espellos azogados), sen deixar por isto de construírse os de só metal ata o século XVIII.

O espello, como moble de habitación, empeza co século XVI, pois aínda que durante os dous séculos anteriores cítanse algúns exemplares históricos apenas era coñecido e o seu uso era pouco corrente. En devandito século, preséntase con marco elegante e pé artístico e ocupa lugar distinguido no salón como obxecto movible e de dimensións reducidas. Cara a fins do século XVII as fábricas venecianas logran construír espellos de gran tamaño e desde entón serven como obxectos singularmente decorativos nos salóns, nos que ocupan un lugar destacado.

Os espellos modernos consisten dunha delgada capa de prata ou aluminio depositado sobre unha prancha de vidro, a cal protexe o metal e fai ao espello máis duradeiro.

Galería de imaxes[editar | editar a fonte]