Endotelio

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Este artigo trata sobre o endotelio dos vasos sanguíneos; para o da córnea ver endotelio corneal.
Situación do endotelio nunha arteria, e outras capas da parede.
Células endoteliais que forman a túnica íntima do vaso sanguíneo rodean a un eritrocito (E).

O endotelio vascular é o tecido que forma a fina capa de células que reviste a parte interior dos vasos sanguíneos,[1] formando unha interface entre o sangue circulante do lume do vaso e o resto das paredes do vaso. O tecido endotelial é unha variedade de tecido epitelial. As células que o forman denomínanse células endoteliais. As células endoteliais revisten todo o sistema circulatorio, desde o corazón aos capilares máis pequenos. Tamén revisten os vasos linfáticos [2]. Estas células reducen a turbulencia do fluxo sanguíneo, permitindo que o sangue se bombee a maior distancia, e teñen propiedades en canto á coagulación do sangue e outras.

O endotelio proporciona unha superficie non tromboxénica (evita coágulos) porque contén o glicosaminoglicano heparán sulfato, que intervén na activación da antitrombina III, unha protease que inactiva varios factores na cascada de reaccións da coagulación.

Terminoloxía[editar | editar a fonte]

O modelo fundacional de anatomía fai unha distinción entre as células endoteliais e outras células epiteliais baseándose nos tecidos a partir dos cales se orixinan, e establece que a presenza de filamentos de vimentina en lugar de filamentos de queratina diferencian estes dous tipos de células epiteliais [3]. As células endoteliais son de orixe mesodérmica, a diferenza das outras células epiteliais (ectodérmicas e endodérmicas).

O endotelio das superficies internas das cámaras do corazón denomínase endocardio. As paredes dos capilares sanguíneos e linfáticos están formadas por unha soa capa de células endoteliais, xunto cunha lámina basal e unha pequena rede fibrilar ; nos capilares unha soa célula endotelial pode circundar todo o perímetro interno do vaso. Nos vasos máis grosos a parede consta de varias capas e o endotelio é a última e máis interna.

Funcións[editar | editar a fonte]

As células endoteliais están implicadas en moitos aspectos da bioloxía dos vasos sanguíneos, como son:

Nalgúns órganos, hai células endoteliais moi diferenciadas que levan a cabo funcións especiais de "filtrado". Exemplos deste tipo de estruturas endoteliais únicas son os glomérulos renais e a barreira hemato-encefálica.

Patoloxía[editar | editar a fonte]

A disfunción endotelial ou perda do funcionamento correcto do endotelio, é unha indicación de que existen enfermidades vasculares, e normalmente considérase un fenómeno chave inicial para o desenvolvemento da aterosclerose. A función endotelial vese a miúdo afectada en pacientes de enfermidade da arteria coronaria, diabetes mellitus, hipertensión, hipercolesterolemia, e nos fumadores. A disfunción endotelial tamén serve para predicir futuros problemas cardiovasculares. Un dos principais mecanismos da disfunción endotelial é a diminución de óxido nítrico, normalmente debida á presenza de altos niveis de dimetilarxinina asimétrica, a cal interfire coa síntese de óxido nítrico estimulada pola L-arxinina normal. O mecanismo máis común da disfunción endotelial é o incremento de especies reactivas do osíxeno, que poden prexudicar á produción de óxido nítrico e á súa actividade de diversos modos [4]. A proteína sinalizadora ERK5 é esencial para manter o funcionamento normal das células endoteliais [5]. Unha consecuencia subseguinte aos danos nos endotelios é a liberación de cantidades patolóxicas do factor de von Willebrand, o cal promove a agregación das plaquetas e a súa adhesión ao subendotelio, formando así un trombo potencialmente fatal.

O premio Nobel de Medicina e Fisioloxía de 1998 foille entregado a Robert Furchgott, Ferid Murad e Louis Ignarro, investigadores que estableceron os mecanismos bioquímicos da función endotelial traballando por separado. Illaron e identificaron unha substancia que relaxaba as células musculares lisas dos vasos sanguíneos, que era o xa mencionado óxido nítrico. Este gas, producido polas células endoteliales, disólvese nos líquidos fisiolóxicos e relaxa as células musculares lisas do vaso, causando a dilatación do vaso. O óxido nítrico considérase o principal regulador das funcións do endotelio normal, operando como mensaxeiro extracelular.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Endothelium Arquivado 21 de novembro de 2011 en Wayback Machine. eMedicine Dictionary
  2. D.W. Fawcett. Tratado de Histología. Interamericana-Mc. Graw Hill. 11ª edición (1987). Páxinas 403-406. ISBN 84-7605-361-4
  3. "FMA". Arquivado dende o orixinal o 23-08-2011. Consultado o 26-11-2011. 
  4. Deanfield J, Donald A, Ferri C, Giannattasio C, Halcox J, Halligan S, Lerman A, Mancia G, Oliver JJ, Pessina AC, Rizzoni D, Rossi GP, Salvetti A, Schiffrin EL, Taddei S, Webb DJ (2005). "Endothelial function and dysfunction. Part I: Methodological issues for assessment in the different vascular beds: a statement by the Working Group on Endothelin and Endothelial Factors of the European Society of Hypertension". J Hypertens 23 (1): 7–17. PMID 15643116. 
  5. Roberts OL, Holmes K, Müller J, Cross DA, Cross MJ. (2009). "ERK5 and the regulation of endothelial cell function.". Biochem Soc Trans. 37 (6): 1254–9. PMID 19909257. doi:10.1042/BST0371254. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]