Círculo de Praga
O Círculo Lingüístico de Praga ou Escola de Praga (en checo Pražský lingvistický kroužek, en ruso Пражский лингвистический кружок - Pražskij lingvističeskij kružek, en francés Cercle linguistique de Prague) foi un grupo de críticos literarios e lingüistas establecidos na cidade de Praga, parte do múltiplo movemento chamado Formalismo ruso. Os seus membros desenvolveron métodos de estudos semióticos e de análise estruturalista entre os anos 1928 e 1939. Despois da segunda guerra mundial e tralo golpe de estado de Checoslovaquia de 1948 o Círculo desfíxose, mais a Escola de Praga seguiu a ter influencia no funcionalismo lingüístico[1].
O Círculo incluía emigrados rusos como Roman Jakobson (o seu vicepresidente até a súa marcha de Checoslovaquia en 1939), Nikolai Trubetzkoy ou Sergei Karcevskiy, así como importantes estudosos da literatura como René Wellek e Jan Mukařovský. O primeiro presidente do Círculo foi o lingüista Vilém Mathesius, até a súa morte en 1945.
Jakobson e o Círculo[editar | editar a fonte]
Roman Jakobson, figura central do Formalismo ruso, participara tanto no Círculo Lingüístico de Moscova como na Sociedade para o Estudo da Linguaxe Poética (OPOJAZ) de San Petersburgo, antes de mudarse a Checoslovaquia en 1920, onde fundou o Círculo Lingüístico de Praga en 1926. A súa formación recibiu a influencia da Escola Kazan, de Ferdinand de Saussure (cuxo traballo foi levado a Moscova por Sergej Karcevskij en 1917) e pola forte tradición rusa das dialécticas hegeliana e posthegeliana. Linda R. Waugh e Monique Monville-Burston (1990, p. 4) suxiren que "a influencia máis forte sobre o pensamento de Jakobson foi o axitado movemento artístico de comezos do século XX, especialmente as obras da vangarda literaria e artística: Picasso, Braque, Stravinsky, Joyce, Xlebnikov ou Le Corbusier".
Jakobson destaca que o Círculo Lingüístico de Praga está estreitamente ligado ás correntes contemporáneas tanto da lingüística occidental como da lingüística rusa: as realizacións metodolóxicas da lingüística francesa, a fenomenoloxía alemá (Husserl) e a pretendida síntese das escolas polaca (de Courtenay) e rusa (Fortunatov). Jakobson definiu a súa teoría da estrutura da linguaxe en contraste coa de Saussure, que consideraba ao tempo demasiado abstracta e demasiado estática. Jakobson tratou as formulacións dicotómicas (langue/parole, sincronía/diacronía) de Saussure dunha forma dialéctica, insistindo na estreita relación entre forma e significado, nunha situación de sincronía dinámica[2].
Membros[editar | editar a fonte]
- Alena Macurová
- Bohumil Trnka
- Bohuslav Havránek
- František Čermák
- Jan Mukařovský
- Josef Hrabák
- Josef Vachek
- Karel Oliva
- Miloš Weingart
- Miroslav Červenka
- Nikolai Trubetzkoy
- Oldřich Leška
- Pavel Trost
- Petr Bogatyrev
- René Wellek
- Roman Jakobson
- Sergej Karcevskij
- Tomáš Hoskovec
- Vilém Mathesius
- Vladimír Skalička
- Contribuíntes
- Albert Willem de Groot
- Aleksandar Belić
- André Martinet
- Daniel Jones
- Émile Benveniste
- Karl Bühler
- Lucien Tesnière
- Influencias
- Alf Sommerfelt
- Austin Warren
- Dell Hymes
- Jan Firbas
- Jan Niecisław Baudouin de Courtenay
- Jaroslav Peregrin
- Jaroslav Vacek
- Joseph Greenberg
- Jože Toporišič
- Louis Hjelmslev
- Lubomir Dolezel
- Michael Halliday
- Michael Silverstein
- Viktor Shklovsky
Notas[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- J. Guinsburg (org.) Círculo lingüístico de Praga. SP: Perspectiva. ISBN 85-273-0398-1.
- "Estruturalismo e Pós-Estruturalismo", artigo de Michael Peters (en portugués).
- Jean Piaget. O estruturalismo (1968).
