Berenguel de Landoria
| Nome orixinal | (fr) Bérenger de Landorre  |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | c. 1262 Salmiech, Francia |
| Morte | 1330 (67/68 anos) Sevilla |
 Arcebispo de Santiago de Compostela | |
| 15 de xullo de 1317 – 1330 ← Rodrigo del Padrón (en)  – Gómez Manrique → | |
| Mestre da Orde de Predicadores | |
| 1312 – 1317 ← Aymeric de Piacenza – Hervaeus Natalis → | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | bispo católico (1318–), sacerdote católico |
| Lingua | Lingua latina |
| Orde relixiosa | Orde dos Predicadores |
| Consagración | Niccolò Albertini |
Bérenger de Landorre, coñecido como Berenguel de Landoria ou de Landoira, nado no sur de Francia en 1262 e finado en 1330, foi un relixioso francés, arcebispo de Santiago de Compostela entre 1317 e a súa morte.
Foi un dos protagonistas dunha época convulsa da Igrexa, durante a súa sede en Aviñón e tamén en Compostela. Unha das torres da catedral de Santiago, leva o seu nome xa que foi quen a mandou construír.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Segundo fillo dos condes de Rodez, criouse nunha das cortes máis importantes da época, que cultivaba con grande éxito a poesía trobadoresca e demais artes. Ao imporse o morgado, viuse obrigado a pórse ao servizo da igrexa. Berenguel ascendeu rápido polas entrañas da igrexa ata facerse íntimo amigo de Xoán XXII. Chegou a ser Mestre Xeral da orde dos pregadores, organizando as misións dos monxes peregrinos.[1] Iniciou a tendencia cara ao tomismo na orde dominica[2] e loitou contra a liña de Durando de Saint-Pourçain.[3] Solicitou a Bernardo Gui que compuxese un substituto para a Lenda Dourada de Jacobus de Voragine.[4]
O 15 de xullo de 1317 foi nomeado arcebispo de Santiago de Compostela, aos 55 anos. Once meses despois emprendeu o camiño cara a Santiago para facerse cargo do seu posto. Tratou de entrar na burgo catro veces,[5] das cales tres foron emboscadas. Este planeou as tácticas de ataque no seu castelo da localidade coruñesa de Padrón e Noia aliándose con outros nobres. Até 1322, non puido tomar posesión do cargo, pois existía un rival galego.[6] Residiu algún tempo en Noia, onde celebrou un sínodo. O seu triunfo foi cruento pois, o 16 de setembro de 1320, invitou aos líderes do levantamento ao seu castelo da Rocha Forte onde foron asasinados. A seguir, decretou unha amnistía e o 26 entra en Compostela[7] e o 27 asinouse a paz.
Iniciou importantes traballos na Catedral de Santiago de Compostela, e trouxo varias reliquias.[8] Tamén semella que puido ser quen estableceu o ano xubilar pois, coincide que despois de tódolos atrancos para tomar posesión da sé episcopal, cando conseguiu celebrar a súa primeira misa solemne foi o 25 de xullo de 1322 que, casualmente, caeu en domingo.[6] Porén, os primeiros doucmentos que falan do xubileo non aparecen até 1434.[6]
Dedicóuselle unha torre da catedral compostelá, a Berenguela, utilizada primeiro como torre vixía e despois como campanario.
| Predecesor: Rodrigo de Padrón |
Arcebispo de Santiago 1317 – 1330 |
Sucesor: Xoán II Fernández de Lima |
| Predecesor: Aymericus Giliani |
Mestre Xeral da Orde Dominica 1312 – 1317 |
Sucesor: Hervé de Nédellec |
Obras[editar | editar a fonte]
Se lle atribúe falsamente o Lumen animæ, seu liber moralitatum Magnarum rerum naturalium impreso en 1482 por Matthias Farinator.[9]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ [1]: In 1312 the master general, Béranger de Landore, organized the missions of Asia into a special congregation of "Friars Pilgrims", with Franco of Perugia as vicar general. As a base of evangelization they had the convent of Pera (Constantinople), Capha, Trebizond, and Negropont. Thence they branched out into Armenia and Persia. Tamén: [2] Arquivado 10 de marzo de 2007 en Wayback Machine., [3] Arquivado 13 de agosto de 2007 en Wayback Machine..
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 25 de xullo de 2008. Consultado o 03 de outubro de 2007.
- ↑ PDF Arquivado 29 de setembro de 2007 en Wayback Machine., p.5, [4].
- ↑ Caldwell, Christine (2000-10-01). "Peter Martyr: The Inquisitor as Saint". Comitatus: A Journal of Medieval and Renaissance Studies (en inglés) 31 (1). ISSN 0069-6412.
- ↑ "Quand le 25 juillet est un dimanche". saint-jacques.info (en francés). 22 de marzo de 2015. Consultado o 3 de xullo de 2023.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 "ANNEES SAINTES ou JUBILAIRES". saint-jacques.info (en francés). 9 de marzo de 2015. Consultado o 3 de xullo de 2023.
- ↑ Barrau (1853), p. 442
- ↑ PDF (Italiano) Arquivado 29 de setembro de 2007 en Wayback Machine., p.3.
- ↑ "Lumen animæ / ed. Matthias Farinator". .sudoc.abes.fr (en francés). 2023. Consultado o 3 de xullo de 2023.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Hechos de Don Berenguel de Landoria, Arzobispo de Santiago: Introducción, Edición Critica y Traducción (1983) Manuel C. Díaz y Díaz, tradución ao castelán da crónica Gesta Berengarii de Landoria archiepiscopi Compostellani.
- Barrau, Hippolyte de (1853). Documens historiques et généalogiques sur les familles et les hommes remarquables du Rouergue dans les temps anciens et modernes (vol. I) (en francés). Rodez: Imprimerie de N. Ratery.
