Fidalguía: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
PepedoCouto (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Liña 1: Liña 1:
A "fidalguía", isto é, o conxunto dos [[fidalgo]]s, constituía o estamento mais baixo da [[nobreza]] na [[Coroa de Castela]] (equivalente aos infanzóns na [[Coroa de Aragón]]).
A '''fidalguía''', isto é, o conxunto dos [[fidalgo]]s, constituía o estamento mais baixo da [[nobreza]] na [[Coroa de Castela]] (equivalente aos infanzóns na [[Coroa de Aragón]]).


O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos<ref>[[Filipe II]] recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. ''Etnogénesis y etnicidad en España''
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos<ref>[[Filipe II]] recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. ''Etnogénesis y etnicidad en España''
Liña 6: Liña 6:
==A fidalguía na Galiza==
==A fidalguía na Galiza==


A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] ligado ao fenómeno dos [[foro]]s: [[escudeiro]]s cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza, e traballaron durante 4 séculos como intermediarios, cobrando aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.<ref>Enciclopedia Galega: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía</ref>
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] ligada ao fenómeno dos [[foro]]s: [[escudeiro]]s, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza, e traballaron durante 4 séculos como intermediarios, cobrando aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.<ref>Enciclopedia Galega: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía</ref>


Esta transferencia de capitais vese no feito de que segundo salienta Juan E. Gelabert en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron morgados e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren tributos directos.
Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron [[morgado]]s e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren [[tributo]]s directos.


Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa [[desamortización]] e desapareceu definitivamente coa redención dos foros.
Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa [[desamortización]] e desapareceu definitivamente coa [[redención dos foros]].


==Referencias==
==Referencias==

Revisión como estaba o 20 de agosto de 2008 ás 20:26

A fidalguía, isto é, o conxunto dos fidalgos, constituía o estamento mais baixo da nobreza na Coroa de Castela (equivalente aos infanzóns na Coroa de Aragón).

O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos[1], cántabros e até un 80% dos asturianos eran fidalgos mentres que na Galiza, no Catastro de Ensenada só aparecian 10935 fidalgos, menos do 1% da poboación.

A fidalguía na Galiza

A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no século XVI ligada ao fenómeno dos foros: escudeiros, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza, e traballaron durante 4 séculos como intermediarios, cobrando aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.[2]

Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en 1588 o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en 1635 o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron morgados e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren tributos directos.

Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa desamortización e desapareceu definitivamente coa redención dos foros.

Referencias

  1. Filipe II recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. Etnogénesis y etnicidad en España Christiane Stallaert páx 72[1]
  2. Enciclopedia Galega: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía