Fidalguía: Diferenzas entre revisións
→A fidalguía na Galiza: arranxo |
Sen resumo de edición |
||
Liña 1: | Liña 1: | ||
A |
A '''fidalguía''', isto é, o conxunto dos [[fidalgo]]s, constituía o estamento mais baixo da [[nobreza]] na [[Coroa de Castela]] (equivalente aos infanzóns na [[Coroa de Aragón]]). |
||
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos<ref>[[Filipe II]] recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. ''Etnogénesis y etnicidad en España'' |
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos<ref>[[Filipe II]] recoñeceu en 1562 a fidalguía de todos os guipuscoanos. ''Etnogénesis y etnicidad en España'' |
||
Liña 6: | Liña 6: | ||
==A fidalguía na Galiza== |
==A fidalguía na Galiza== |
||
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] |
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no [[século XVI]] ligada ao fenómeno dos [[foro]]s: [[escudeiro]]s, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza, e traballaron durante 4 séculos como intermediarios, cobrando aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.<ref>Enciclopedia Galega: Vol. XVII, páx 106. Hidalguía</ref> |
||
Esta transferencia de capitais vese no feito de que segundo salienta Juan E. Gelabert en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron |
Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en [[1588]] o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en [[1635]] o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron [[morgado]]s e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren [[tributo]]s directos. |
||
Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa [[desamortización]] e desapareceu definitivamente coa redención dos foros. |
Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa [[desamortización]] e desapareceu definitivamente coa [[redención dos foros]]. |
||
==Referencias== |
==Referencias== |
Revisión como estaba o 20 de agosto de 2008 ás 20:26
A fidalguía, isto é, o conxunto dos fidalgos, constituía o estamento mais baixo da nobreza na Coroa de Castela (equivalente aos infanzóns na Coroa de Aragón).
O conceito de fidalguía cambiou moito co tempo e dentro do reino, así todos os vascos[1], cántabros e até un 80% dos asturianos eran fidalgos mentres que na Galiza, no Catastro de Ensenada só aparecian 10935 fidalgos, menos do 1% da poboación.
A fidalguía na Galiza
A formación da fidalguía característica de Galiza tivo lugar no século XVI ligada ao fenómeno dos foros: escudeiros, cregos e funcionarios investían os seus capitais para convertérense en arrendatarios dos dereitos dos mosteiros, que posuían a maioría da terra na Galiza, e traballaron durante 4 séculos como intermediarios, cobrando aos labregos e dándolle parte ao clero. O fenómeno de acumulación foi relativamente rápido e non exento de coaccións.[2]
Esta transferencia de capitais vese no feito de que, segundo salienta Juan E. Gelabert, en Santiago en 1588 o 13% da riqueza pertencía aos fidalgos e o 39% aos mercaderes, mentres que en 1635 o reparto era 43%-10%. Estes primeiros foreiros engrandeceron os seus patrimonios , estabeleceron morgados e procuráronse por todos os medios posíbeis a obtención dunha carta de fidalguía que confirmaba o seu ascenso social e os eximía de pagaren tributos directos.
Esta clase fidalga comezou a desaparecer coa desamortización e desapareceu definitivamente coa redención dos foros.