Manuscritos de economía e filosofía

Os Manuscritos de economía e filosofía, tamén denominados "Cadernos de París" son unha obra de Karl Marx. Están considerados como o texto filosófico de Marx.

A obra está estruturada en tres manuscritos.

Manuscrito primeiro

Coa economía política demostramos que o traballo queda rebaixado á mercancía. Que a miseria do obreiro está na razón inversa da potencia e a magnitude da súa produción; que o resultado nesesario da competencia é a acumulación do capital en poucas mans, é dicir, a máis terrible reconstrución dos monopolios; que, por último, desaparece a diferenza entre capitalistas e terratenentes, entre campesino e obreiro fabril, e a sociedade toda quedará dividida nas dúas clases de propietarios e obreiros desposeídos. A Economía Política pon en movemento a competencia.O obreiro é máis pobre canto máis riqueza produce canto máis crece a súa produción en potencia e en volume. O traballador convírtese nunha mercancía canto máis barata cantas máis mercancías produce. A desvalorización do mundo humano crece en razón directa da valorización do mundo das cousas. O traballo non só produce mercancías; prodúcese tamén a si mesmo e o obreiro como mercancía, e xustamente na proporción na que produce mercancías en xeral.A realización do traballo na súa obxetivización. Esta realización do traballo aparece no Estadio da Economía Política como de realización do traballador, da obxetivización como perda do obxecto e servidume a el, a apropiación como extrañamento, como enaxenación. A enaxenación do traballador convértese nun obxecto,nunha existencia exterior , que existe como estraño del, independente ,que se convirte nun poder independente fronte a el; que a vida que lle prestou ao obxecto enfréntao como cousa extrañada e hostil.O traballador non pode crear nada sen a natureza, o mundo exterior sensible. Esta ofrece tamén víveres para a subsistencia do traballador. O traballador é servo do seu obxecto xa que recibe traballo e medios de subsistencia. A economía Política oculta a enaxenación esencial do traballo porque non considera a relación inmediata entre o traballador e a produción.A emancipación do traballo consiste en que o traballo é externo ó traballador, non pertence o seu ser; no seu traballo, o traballdor non se afirma, senón que se nega; non se sinte feliz, senón desgraciado; non desenrola unha libre enerxía física e espiritual, senón que mortifica o seu corpo e arruina o seu espíritu.Por iso o traballador só se sinte en si fóra do traballo, e no traballo fóra de si.Realiza un traballo forzado. E é un traballo de autosacrificio. O traballador só se sinte libre nas súas autenticas funcións humanas: comer, beber, enxendrar... Aínda que o traballo enaxenado convirte á natureza en algo axeno ó home, facendo axeno de si mesmo e da súa actividade vital; sendo para el a vida xenérica un medio da vida individual. A actividade vital aparece como un medio para a satisfacción dunha necesidade de manter a existencia física. O obxecto do traballo é a obxetivización da vida xenérica do home.Na Antigüedade dicíase que o produto do traballo aparecía ó servizo dos deuses. Agora pertence a outro home que non é o traballador. A propiedade privada é a consecuencia do traballo enaxenado. O salario e a propiedade privada son idénticos , pois o salario paga o traballo. A igualdade de salarios transforma a relación do traballador actual co seu traballo na relación de todos os homes co traballo.

Segundo manuscrito

O capital é o home que se perdeu a si mesmo. E o traballador un capital vivente e menesteroso, que no momento no que non traballo perde os seus intereses e súa exitencia. O valor do traballo aumenta degundo a oferta e a demanda. O traballador produce ó capital e este ó traballador. Se un traballador no ten traballo este pode morrer de fame. O capital é a súa vida e determina a súa vida. O salario ten o mesmo sentido que o mantemento.A relación normal non sería a explotación do consumidor, senón a explotación recíproca de capitalista e traballador. A relación de propiedade privada contén a relación de propiedade como traballo así como a relación da misma como capital. A terra como terra, a renta da terra como renta da terra, perdeu a súa diferenza estamental e convertiuse no capital e interés que nada significan.O desenrolo necesario do traballo é a industria liberada, constituída como tal para si, e o capital liberado. A propiedade privada é o traballo aínda incompleto. A relación da propiedade privada é traballo, capital e a relación entretanto.

Terceiro manuscrito

A esencia subxetiva da propiedade privada, a propiedade privada como actividade para si, como suxeito, como persoa, é o traballo. O traballo é a esencia única da riqueza. Toda riqueza se resolve na terra e na agricultura. A terra non é todavía capital, é unha forma de existencia da riqueza do mesmo que debe valer na súa naturalidade, especialidade a causa dela. A terra é un elemento natural xeneral.O obxecto da riqueza, a súa materia, como natureza é tamén riqueza obxectiva.A esencia da riqueza é transladada ó traballo.A agricultura é o único traballo produtivo e a única industria. O traballo é coñecido coma a forma de existencia naturalmente determinada. A esencia da riqueza é o traballo en xeneral. A propiedade territorial é a primeira forma da propiedade privada. Toda riqueza convertiuse na riqueza industrial, na riqueza do traballo e da propiedade privada.

Propiedade privada e comunismo

A propiedade privada é contemplada só no seu aspecto obxectivo. O comunismo é a expresión positiva da propiedade privada superada. A idea de todas as propiedades privadas envólvense contra a propiedade más rica como envidia e desexo de nivelación, dando lugar ó ser da competencia. A comunidade é só unha comunidade de traballo e de igualdade do salario que paga o capital común: a comunidade como capital xeneral. O comunismo pode entenderse como a natureza política, democrática; ou como superación positiva da propiedade privada en canto autoextrañamento do home, e por isto como apropiación real da esencia humana por a para o home; en canto home social, humano.

Conclusión dos manuscritos de Marx

O seu tema central é que a historia é a saga da alienación que se produce na vida común e corriente e que o comunismo, ó que se chegaría por intermedio dunha revolución contra unha propiedade privada, é a escapatoria final contra esa alienación tan fatal. Marx expón o traballo como aquela fonte de toda riqueza e de que o que a desempeña: o traballador só lle corresponde e obtén unha parte moi pequena desa riqueza, só apenas para subsistir. Gran parte desta riqueza irá a parar ó capitalista xenerándose unha loita entre o capital e traballo. Nesta loita o obxetivo principal do capitalista é non variar e manter os salarios mínimos, no capitalismo o traballo só se convirte nunha mera mercancía e as relacións sociais redúcense a relacións de tipo monetaria nas que o capitalista enriquécese a costas do traballador que vive ó borde da subsistencia. Nestos manuscritos advírtese sobre unha concentración monopólica do capital nun número de mans cada vez menor, en consecuencia levaría a un aumento dos beneficios totais e da miseria mundial da clase proletaria; Marx pensaba que co tiempo estas contradicciones do réximen capitalista levarían a su liquidación e é aí onde se favorecerá a libertade do ser humano.Posee unha forte crítica á economía por non poder explicar as causas ocultas do capitalismo, é por isto que bastaba entender o verdadeiro funcionamento dos mercados, senón que ademais era preciso entender como se chega ó mercado e cara onde se dirixe este; nesa mesma liña sinala importantes relacións: A propiedade privada coa avaricia e a separación do traballo; o capital e a súa propiedade da terra, o intercambio e a competencia, etc.Nos manuscritos Marx critica o capitalismo na base de todas as contradiccións internas que posee. Nomeando algunha delas pódese sinalar que “o traballador vaise facendo máis pobre canta máis riqueza produce e convertirse nunha mercancía máis barata cantas máis produce”, esta devaluación dos traballadores prodúcese en directa proporción ó valor crecente das mercancías. Pola súa parte ó traballador aliénase do seu traballo pois non ten control sobre as cousas que produce, son externos a el.Marx intenta relacionar os procesos de produción coas etapas de desenrolo da sociedade. Opónse a que a produción está suxeita ás leis inmutables independientes da historia. A produción ten lugar nun contexto social e só pode ser levada a cabo por individuos sociais, toda forma de produción crea as súas propias relacións legais e formas de governo. As condicións xenerais e clásicos de producir son conceptos abstractos que non constitúen ningunha etapa da historia da produción

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Texto alemán