Jesús Franco: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Contido eliminado Contido engadido
traducido
Liña 205: Liña 205:


==Ligazóns externas==
==Ligazóns externas==
*[http://www.splattercontainer.com/INT_jesus_franco.php Intervista di Paolo Spagnuolo aprile 2007]
*[http://www.cinefantastico.com/entrevista.php?id=13 Entrevista con Jess Franco]
*[http://www.cinefantastico.com/entrevista.php?id=13 Entrevista con Jess Franco]
*[http://www.elmundo.es/encuentros/invitados/2004/08/1179/ encuentro en El Mundo]
*[http://www.elmundo.es/encuentros/invitados/2004/08/1179/ encuentro en El Mundo]

Revisión como estaba o 17 de marzo de 2008 ás 22:10

tío Jess

Jesús Franco Manera é un director de cine, actor, guionista, compositor, productor e montador nacido o 12 de maio de 1936 en Madrid.

É coñecido fundamentalmente pola súa labor como director. Rodou unhas 200 películas e declarou que morrerá "coa cámara ó lombo". Traballou en multitude de países, como Francia, Alemania, Suíza, Portugal, Italia, Estados Unidos...

Biografía

Interesado pola música desde pequeno, ingresou, trala Guerra Civil Española no conservatorio de Madrid, onde estudou piano. Acabou os estudos licenciándose en dereito, ingresando despois no "Instituto de Investigaciones y Experiencias Cinematográficas" (IIEC), onde permaneceu dous anos, mentras escribía libros baixo o pseudónimo de David Khunne. Tamén compaxinou os seus traballos como director e actor de teatro durante esta época.

Viaxou a París, onde estudou técnicas de dirección, e adoitaba pasar o tempo vendo películas na filmoteca da universidade. Ó seu regreso a España empezou a súa carreira como compositor e como axudante de dirección, traballando con directores como Juan Antonio Bardem, León Klimovsky, Luis Saslavsky, Julio Bracho, Fernando Soler ou Joaquín Luis Romero Marchent. Tamén traballou en Ágata Films S.A., como escritor e representante.

Os seus primeiros traballos como director deron como froito películas culturais, normalmente documentais de curta duración sobre diversos temas da esplendorosa España do pasado.

Pronto aplicou a súa experiencia e os seus coñecementos, e así realizou a súa primeira longametraxe: Tenemos 18 años (1959), pero non foi ata 1962, coa famosa Gritos en la noche, cando conseguiu un certo éxito. Outras películas da época son La muerte silba un blues (1962), La mano de un hombre muerto (1962) ou Rififí en la ciudad (1963).

Aclamado polos fans do xénero de terror, que empezou a cultivar con bastante frecuencia, converteuse axiña nun inimigo da dictadura. Porén, as boas críticas recibidas polos seus traballos naquela época, materializáronse en axuda económica para poder continuar coa labor. Exiliouse e continuou traballando no estranxeiro.

Non lle faltaron productores fóra de España, e non só para as súas incursións no xénero de terror, xa que tamén tocou todo tipo de xéneros: comedia, drama, musical e mesmo o porno. En 1965 traballou como director de unidade secundario para Orson Welles en Campanadas a medianoche, co que repetiría nos proxectos inacabados La isla del tesoro e Don Quijote. Pero foi en 1967 cando se gañou o clamor do público a nivel internacional, coa súa película Necronomicon, que foi presentada no festival de Berlín.

Porén, as súas películas non sempre eran ben acollidas pola crítica ou o público. De feito, boa parte de crítica e público empezou a rexeitar e desprezar as súas aloucadas ideas. Así, centrouse en realizar películas de baixo presuposto e cunha velocidade asombrosa, chegando a lanzar seis, sete ou incluso máis títulos ó ano, traballando con moitas productoras en numerosos países, e incluso chegando a crear a súa propia (Manacoa Films). Este feito levouno a estrenar moitos dos seus títulos baixo pseudónimos, "por recomendación das productoras, para non saturar o mercado cinematográfico", segundo explicou. En realidade a razón fundamental do uso de pseudónimos era a búsqueda dunha mellor venta da película, con nomes que soasen ben no mercado internacional e que soasen novidosos. Así, asinou algúns dos seus traballos como David Khunne, John O'Hara, Clifford Brown ou Pablo Villa.

Debido á su enorme capacidade de producción, tamén aproveitaba moitas veces o reparto dunha rodaxe para embarcarse nun novo proxecto, utilizando o mesmo material e os cartos sobrantes do proxecto anterior, o que explica por que a maioría dos seus filmes son de baixo presuposto. Chegou mesmo a aproveitar as mesmas escenas para diferentes películas.

Entre os seus actores máis destacados están Howard Vernon, Antonio Mayans, Christopher Lee, Klaus Kinski, Jean Servais, Santiago Segura, Fernando Fernán Gómez e Aldo Sambrell. Entre as súas musas ou actrices fetiche están Diana Lorys, Maria Rohm, Soledad Miranda ou Lina Romay. Esta última é a máis representativa e a súa actual compañeira sentimental.

Durante os anos 80 moitas das súas películas foron calificadas como X polos comités de censura de diversos países. Estrenáronse versións das súas películas cunha metraxe bastante recortada (ata 40 minutos), algo que el non comprendía. Respondeu con incursións no cine puramente porno, algo que moitos dos seus fans tampouco souberon comprender.

A principios dos 90 foi contactado pola Sociedade Estatal para a Exposición Universal de Sevilla 1992 para recompilar o material e montar a película que se estrenaría co título de Don Quijote de Orson Welles, unha película que o director americano rodara ó longo de décadas e deixara inacabada. Tras moito tempo de traballo e montaxe, estrenou finalmente a película, aínda que non recibiu unha moi boa acollida pola crítica.

Tras anos nos que as películas de Franco só se podían ver ocasionalmente en España a través de ediciones en vídeo, en 1996 estrena en cine Killer Barbys, o que coincidiu cunha homenaxe en Nova York (onde recibiu un premio de mans de Roger Corman) e unha reivindicación xeral da súa obra.

Posteriormente a producción de Jess foi descendendo notablemente, aínda que segue rodando. Os seus máis recentes traballos foron como actor para películas dos seus colaboradores Pedro Temboury e José Roberto Vila. Tamén traballou como actor en moitas das súas películas e no clásico de Fernando Fernán Gómez El extraño viaje (1964), considerada un dos mellores filmes españoles de tódolos tempos.

En 2006 apadriñou ó colectivo español Digital 104, que como el, defende a producción en formato dixital fronte ó problemático celuloide. É tamén o gran protagonista do documental The Life and Times of Jess Franco (2006), de José Luis García Sánchez.

Pseudónimos

Joan Almirall, Rosa Maria Almirall, Rosa María Almirall, Clifford Brawn, Clifford Brown Jr., Clifford Brown, Juan G. Cabral, Betty Carter, Candy Coster, Terry De Corsia, Rick Deconinck, Raymond Dubois, Chuck Evans, Toni Falt, Dennis Farnon, Jess Franck, J. Franco, Jesse Franco, Jess Franco, Jesus Franco, Jesús Franco, A.M. Frank, Adolf M. Frank, Anton Martin Frank, Jeff Frank, Jess Frank, Wolfgang Frank, James Gardner, Manfred Gregor, Jack Griffin, Robert Griffin, Lennie Hayden, Frank Hollman, Frank Hollmann, Frarik Hollmann, B.F. Johnson, J.P. Johnson, James Lee Johnson, James P. Johnson, David J. Khune, David Khune, D. Khunne Jr., D. Khunne, David J. Khunne, David Khunne, David Kuhne, David Kunne, David Kühne, Lulu Laverne, Lulú Laverne, Franco Manera, J. Franck Manera, J. Frank Manera, Jesus Franco Manera, Jesús Manera, Jeff Manner, Roland Marceignac, A.L. Mariaux, A.L. Marioux, John O´Hara, Cole Polly, Preston Quaid, P. Querut, Dan L. Simon, Dan Simon, Jean-Jacques Tarbes, Dave Tough, Pablo Villa, Joan Vincent e Robert Zinnermann.

Filmografía

Referencias

Ligazóns externas