Romanización de Galicia: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
Desambiguación de Lusitania |
||
| Liña 6: | Liña 6: | ||
O comezo de romanización de [[Galiza]] adóitase datar na expedición de [[Décimo]], o Gallaico, e o seu fito de atravesar o [[río Lethes]] ou do olvido (o [[río Limia|Limia]]). Porén, o noroeste [[Península Ibérica|peninsular]] non ficou integrado inmediatamente no mundo romano. Ao longo do [[século I]] foise estabelecendo un comercio, principalmente nas costas, ao que acompañaron varias expedicións militares ([[Craso]], [[Perpenna]], [[Xulio César]]), de maneira que cando [[Octavio Augusto|Augusto]] emprendeu as [[Guerras Cántabras]], o noroeste era xa unha simple base de operacións. O noroeste peninsular foi organizado sobre a base do sistema pre-existente en ''[[populum|populi]]'' e ''[[castellum|castella]]'', representado nas inscricións por un '''C''' invertido. No ano [[74]] dC, concedeuse o ''[[ius latii]]'' para toda a península. |
O comezo de romanización de [[Galiza]] adóitase datar na expedición de [[Décimo]], o Gallaico, e o seu fito de atravesar o [[río Lethes]] ou do olvido (o [[río Limia|Limia]]). Porén, o noroeste [[Península Ibérica|peninsular]] non ficou integrado inmediatamente no mundo romano. Ao longo do [[século I]] foise estabelecendo un comercio, principalmente nas costas, ao que acompañaron varias expedicións militares ([[Craso]], [[Perpenna]], [[Xulio César]]), de maneira que cando [[Octavio Augusto|Augusto]] emprendeu as [[Guerras Cántabras]], o noroeste era xa unha simple base de operacións. O noroeste peninsular foi organizado sobre a base do sistema pre-existente en ''[[populum|populi]]'' e ''[[castellum|castella]]'', representado nas inscricións por un '''C''' invertido. No ano [[74]] dC, concedeuse o ''[[ius latii]]'' para toda a península. |
||
O territorio pertenceu primeiro á provincia de [[Lusitania]], logo á [[Tarraconensis]] e finalmente constituiuse a [[Gallaecia]], xa no [[século III]]. Esta dividiuse en tres [[conventus iuridicus|conventos]] (demarcacións) xurídicos: [[convento bracarense|bracarense]], [[convento lucense|lucense]] e [[convento asturicense|asturicense]]. O latín foi substituindo as linguas anteriores nun proceso que remataría probabelmente no [[século III]] d.C. |
O territorio pertenceu primeiro á provincia de [[Lusitania (provincia)|Lusitania]], logo á [[Tarraconensis]] e finalmente constituiuse a [[Gallaecia]], xa no [[século III]]. Esta dividiuse en tres [[conventus iuridicus|conventos]] (demarcacións) xurídicos: [[convento bracarense|bracarense]], [[convento lucense|lucense]] e [[convento asturicense|asturicense]]. O latín foi substituindo as linguas anteriores nun proceso que remataría probabelmente no [[século III]] d.C. |
||
Os medios de subsistencia continuaron a ser os mesmos; na organización económica resultan relevantes dous elementos: dunha parte, a introdución da ''[[villa]]'' romana, residencia rural de luxo e explotación agrícola a un tempo, que se expandería a partir do século III; doutra, o aproveitamento de minas, en especial de ouro, que decaería no [[século II]]. Nas minas empregábanse escravos, mais as ''villae'' foron atendidas por [[colono]]s. A estrutura social [[Cultura Castrexa|castrexa]] perviviría longo tempo en forma de aristocracia indíxena romanizada e de poboación rural. |
Os medios de subsistencia continuaron a ser os mesmos; na organización económica resultan relevantes dous elementos: dunha parte, a introdución da ''[[villa]]'' romana, residencia rural de luxo e explotación agrícola a un tempo, que se expandería a partir do século III; doutra, o aproveitamento de minas, en especial de ouro, que decaería no [[século II]]. Nas minas empregábanse escravos, mais as ''villae'' foron atendidas por [[colono]]s. A estrutura social [[Cultura Castrexa|castrexa]] perviviría longo tempo en forma de aristocracia indíxena romanizada e de poboación rural. |
||
Revisión como estaba o 19 de decembro de 2007 ás 12:00
- Para o sistema de transliteración, ver romanización (lingüística)
Coñécese como romanización o proceso polo que os territorios conquistados polo Imperio Romano ían adoptando os costumes, técnicas, relixión e finalmente idioma destes.
O comezo de romanización de Galiza adóitase datar na expedición de Décimo, o Gallaico, e o seu fito de atravesar o río Lethes ou do olvido (o Limia). Porén, o noroeste peninsular non ficou integrado inmediatamente no mundo romano. Ao longo do século I foise estabelecendo un comercio, principalmente nas costas, ao que acompañaron varias expedicións militares (Craso, Perpenna, Xulio César), de maneira que cando Augusto emprendeu as Guerras Cántabras, o noroeste era xa unha simple base de operacións. O noroeste peninsular foi organizado sobre a base do sistema pre-existente en populi e castella, representado nas inscricións por un C invertido. No ano 74 dC, concedeuse o ius latii para toda a península.
O territorio pertenceu primeiro á provincia de Lusitania, logo á Tarraconensis e finalmente constituiuse a Gallaecia, xa no século III. Esta dividiuse en tres conventos (demarcacións) xurídicos: bracarense, lucense e asturicense. O latín foi substituindo as linguas anteriores nun proceso que remataría probabelmente no século III d.C.
Os medios de subsistencia continuaron a ser os mesmos; na organización económica resultan relevantes dous elementos: dunha parte, a introdución da villa romana, residencia rural de luxo e explotación agrícola a un tempo, que se expandería a partir do século III; doutra, o aproveitamento de minas, en especial de ouro, que decaería no século II. Nas minas empregábanse escravos, mais as villae foron atendidas por colonos. A estrutura social castrexa perviviría longo tempo en forma de aristocracia indíxena romanizada e de poboación rural.
Na Gallaecia o cristianismo foi introducido serodiamente, a mediados do século III, por soldados da Legio VII Gemina. Un episodio notorio foi a difusión do priscilianismo a fins do século IV.
As referencias documentais para o estudio da romanización en Galicia atópanse na obra de diversos escritores gregos e latinos. Un listado dos principais sería o que segue: Apiano, Tito Livio, Floro, Orosio, Estrabón, Pomponio Mela, Plinio, Ptolomeo, Rufo Festo Avieno, Hidacio e San Martiño de Dume, e no Itinerario de Antonino.
Trátanse de breves descricións de Galicia que como a feita por Mela na súa obra Coreografía aportan poucos datos, e que neste caso fala do territorio dos Celtici.
Véxase tamén
Bibliografía
- Arias Vilas, Felipe. A Romanización de Galicia. Historia de Galicia 4. Ed. A Nosa Terra. (1992).
- Tranoy, Alain. La Galice Romaine. Pub. du Centre Pierre Paris, 7. (1981)