Charles Baudelaire: Diferenzas entre revisións

Charles Pierre Baudelaire
	; Charles Baudelaire
Nome orixinal	(fr) Charles Baudelaire
Biografía
Nacemento	(fr) Charles-Pierre Baudelaire ; 9 de abril de 1821; París, Francia
Morte	31 de agosto de 1867; París, Francia
Causa da morte	Morte natural (Sífilis )
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montparnasse, 6
Datos persoais
Residencia	rue d'Amsterdam (en)
País de nacionalidade	Francia
Relixión	Catolicismo
Educación	Liceo Louis-le-Grand ; Lycée Saint-Louis (pt)
Actividade
Campo de traballo	Poesía
Ocupación	poeta , crítico literario , tradutor , crítico , escritor , ensaísta , tradutor , crítico de arte , xornalista
Período de actividade	1844 - 1866
Xénero artístico	poesía
Movemento	Simbolismo
Influencias	Edgar Allan Poe, Emanuel Swedenborg, Joseph de Maistre, Thomas De Quincey, Gustave Flaubert, Victor Hugo, Ovidio e Théophile Gautier
Lingua	Lingua francesa
Obra
	Obras destacables La Fanfarlo (en) ; (1840) As flores do mal; (1860) Paraísos Artificiais (pt) ; (1863) Le Peintre de la vie moderne (en) ; (1869) O Spleen de París; (1885) Réflexions sur quelques-uns de mes contemporains ;
Familia
Cónxuxe	sen valor
Parella	Jeanne Duval (pt)
Pais	Joseph François Baudelaire (pt) e Caroline Archimbaut-Dufays Baudelaire Aupick (pt)
	Premios concours général ;
	Sinatura Modelo:InfoboxImage

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

VisualTexto wiki

En liña

Revisión como estaba o 6 de marzo de 2021 ás 23:00

Charles Pierre Baudelaire, nado en París o 9 de abril de 1821 e finado na mesma cidade o 31 de agosto de 1867, foi un dos máis influentes poetas franceses do século XIX.

Orfo de pai en 1827 a súa nai casou cun oficial, educado en Lión e París, descontenta a súa familia coa vida que levaba, en 1841 embarcouno nunha viaxe á India, de volta a Francia instalouse en París e proseguiu coa vida desordenada, entrou nos círculos artísticos e literarios da capital, ao tempo que escandalizaba a cidade coas súas relacións con Jeanne Duval, unha mulata que inspiraría algunhas das súas mellores poesías.

En 1857 publica As flores do mal. As autoridades acúsano de ultraxar a moral pública e prohíbese a difusión do libro.

Traxectoria

Infancia

Baudelaire naceu en París o 9 de abril de 1821. O seu pai, Joseph François Baudelaire, ex-sacerdote, antigo preceptor, foi tamén profesor de debuxo, pintor e funcionario xefe do Despacho do Senado de Francia (cámara alta do parlamento de Francia). Joseph ensinoulle as primeiras letras. Cando naceu Charles, o seu pai tiña a idade de sesenta anos, e xa tiña outro fillo, Claude Alphonse, froito do seu primeiro matrimonio. A súa nai foi Caroline Archimbaut-Dufays, quen non chegaba aos trinta anos ao nacer Baudelaire. Era filla de emigrantes franceses que emigraran a Londres durante a revolución de 1793. Foi ela a que lle ensinou Inglés de cativo.

Foi criado pola serventa da familia chamada, Mariette, coñécese moi pouco sobre ela pero intúese que debeu ter un gran peso na familia. Baudelaire lémbraa nun poema da súa obra As flores do mal.

Joseph François Baudelaire faleceu en 1827, cando Charles tiña seis anos. Deixou unha pequena herdanza. A súa nai mudou de residencia e, aos vinte meses, Caroline casou por conveniencia con Jacques Aupick, un veciño seu de corenta anos que chegaría a ser xeneral comandante da praza forte de París. É probable que fosen amantes antes de contraeren matrimonio. Baudelaire con iso recibiu un grande impacto emocional, vivíndoo como un abandono. Nunca chegou a ter boas relacións con Aupick.

Tralas xornadas revolucionarias de 1830, Aupick foi ascendido a tenente coronel pola súa participación na campaña de Alxeria. Dous anos máis tarde foi nomeado xefe do Estado Maior e trasládase coa súa familia a Lión; alí permaneceron catro anos, estudando Baudelaire no Collège Royal de Lyon, de cuxo ambiente non gardara bos recordos. Alí o futuro poeta aburríase e tentaba escapar do seu peche.

A súa nai, impregnándose da personalidade de Aupick, fórase volvendo cada vez máis ríxida e puritana. No 1836 o seu marido ascendeu a xeneral do Estado Maior. Daquela voltan a París, onde Baudelaire é internado no Collège Louis-lle-Grand; onde ía permanecer durante dous anos e medio. Nesa época le a Sainte-Beuve, a Chenier e Musset, a quen máis tarde vai criticar. Alí consegue o título de bacharelato superior mais, por unha falta aínda descoñecida, foi expulsado.

Xuventude

Baudelaire leva unha vida en oposición aos valores burgueses encarnados pola nai e o padrasto. Para Aupick a vida de bohemia de Baudelaire era un escándalo, enviouno de viaxe cara as Indias, periplo que rematou nas illas Mascareñas en 1841.

Un dandi díscolo

De volta à París, apaixónase por Jeanne Duval, moza mulata, coa cal coñecerá os encantos e as amarguras da paixón. Dandi endebedado, pasa baixo tutela xudicial, e coñece, dende 1842, unha vida disoluta. Empeza entón a compoñer varios poemas das Flores do mal. Crítico de Arte e xornalista, defende en Delacroix o representa do romanticismo en pintura, e tamén Balzac cando o autor da Comedia humana é atacado dunha maneira ben fata e caricaturizado pola súa paixón das cifras ou pola súa presuposta perversidade.

Na Revolución Francesa de 1848 tomou parte nas barricadas.

A obra

Baudelaire foi poeta, crítico de arte e tradutor.

Baudelaire proclama querer liberar a estética de toda consideración moral ou ética e nisto procede unha transformación radical coa estética dominante e renova en profundidade os motivos poéticos. Nos seus poemas intentou tecer e demostrar os lazos entre o mal e a beleza, a felicidade e o ideal inaccesible, a violencia e a voluptuosidade , entre o poeta e o lector, entre os artistas das diferentes épocas. En paralelo escribiu poemas graves ou escandalosos nesa época , expresou a melancolía e o desexo de ir alén . Extirpou a beleza do horror.

Rexeita o realismo e o positivismo dos cales é contemporáneo, Baudelaire sublima a sensibilidade e intenta acadar a verdade esencial, a verdade humana do universo.

O poeta

Como obra romántica, a poesía de Baudelaire testemuña da pasada do horror á éxtase e da éxtase o horror, estas impresións xorden nel do sentimento profundo da maldición que pesa sobre a criatura humana dende a caída orixinal.

Obras

Salon de 1845, 1845
Salon de 1846, 1846
La Fanfarlo, 1847
Du vin et du haschisch, 1851
Fusée, 1851
L'Art romantique, 1852
Morale du joujou, 1853, 1869
Exposition universelle, 1855
Les fleurs du mal, 1857
As flores do mal, edición, tradución e notas de Gonzalo NAVAZA, Clásicos Universais N°20, edición bilingüe francés/galego, Editorial Galaxia, S.A., 2008, Vigo, 588 páxinas
Le Poème du haschisch, 1858
Salon de 1959, 1859
Les Paradis artificiels, 1860
La Chevelure, 1861
Réflexions sur quelques-uns de mes contemporains, 1861
Richard Wagner et Tannhäuser à Paris, 1861
Le Peintre de la Vie Moderne, 1863
Mon coeur mis à nu, 1864
Curiosités esthétiques, 1868
L'art romantique, 1868
Le Spleen de Paris/Petits Poèmes en Prose, 1869
Oeuvres Posthumes et Correspondance Générale, 1887-1907

Véxase tamén

Ligazóns externas

Vidas Contadas en RNE (en castelán).

@@ Liña 11: / Liña 11: @@
 |tamaño_sinatura = 230px
 }}
-'''Charles Pierre Baudelaire''', nado en [[París]] o [[9 de abril]] de [[1821]] e finado na mesma cidade o [[31 de agosto]] de [[1867]], foi un dos máis influentes poetas [[Francia|franceses]] do [[século XIX]].
+'''Charles Pierre Baudelaire''', nado en [[París]] o [[9 de abril]] de [[1821]] e finado na mesma cidade o [[31 de agosto]] de [[1867]], foi un dos máis influentes [[Poesía|poetas]] [[Francia|franceses]] do [[século XIX]].
 Orfo de pai en [[1827]] a súa nai casou cun oficial, educado en [[Lión]] e París, descontenta a súa familia coa vida que levaba, en [[1841]] embarcouno nunha viaxe á [[India]], de volta a Francia instalouse en París e proseguiu coa vida desordenada, entrou nos círculos artísticos e literarios da capital, ao tempo que escandalizaba a cidade coas súas relacións con Jeanne Duval, unha mulata que inspiraría algunhas das súas mellores poesías.