Glauco (fillo de Sísifo): Diferenzas entre revisións
comezo, a partir da Bibliografía máis a información da esWiki |
máis |
||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
{{en uso}} |
{{en uso}} |
||
'''Glauco''' era, na [[mitoloxía grega]], o fillo de [[Sísifo]] e |
'''Glauco''' era, na [[mitoloxía grega]], o fillo de [[Sísifo]] e [[Mérope]], filla de [[Atlas (mitoloxía)|Atlas]]. Sucedeu a Sísifo no trono da cidade de [[Éfira]], hoxe [[Corinto antiga|Corinto]]. |
||
Casou coa filla de [[Niso (fillo de Pandión II)|Niso]], [[Eurímede]] <ref>Segundo Pseudo-Apolodoro: ''Biblioteca mitológica'' I, 9, 3.</ref> ou [[Eurínome (filla de Niso)|Eurínome]] <ref>Segundo Hixino: ''Fábulas'' 157.</ref>, e tivo un fillo, o heroe [[Belerofonte]], que as tradicións consideran realmente fillo de [[Poseidón]] con Eurínome. De feito, Poseidón preotexía a Belerofonte: cando este volvía de matar a [[Quimera (mitoloxía)|Quimera]] para presentarse a [[Ióbates]], este tendeulle unha trampa con intención de matalo, e para protexelo, Poseidón mandou grandes ondas que avanzaban tras el e asolagaron a chaira fronte ó palacio. |
|||
| ⚫ | A |
||
| ⚫ | A sona de Glauco corresponde co momento e a forma da súa morte. Glauco fora vencido nuns xogos fúnebres en honor a [[Pelias]] por [[Iolao]], fillo de [[Íficles]]. Trala carreira, as [[cabalo|eguas]] volvéronse rabiosas, ben Glauco abeberou as eguas nunha fonte que resultou ser máxica, ben porque [[Afrodita]] as enfureceu como castigo a Glauco porque non as permitía aparearse, para que así fosen máis veloces. O caso é que nese estado, as eguas devorárono. |
||
Corre outra lenda en torno a Glauco. Despois de beber nunha bonte cuxa auga confería a inmortalidade, ninguén o quixo crer por máis que el teimaba en dicirllo. Para demostralo botouse ó mar, e alí converteuse nun deus mariño que agoiraba a próxima morte a calquera mariñeiro co que se atopara. |
|||
== Véxase tamén == |
|||
=== Bibliografía === |
|||
* {{Cita libro |título= Diccionario de mitología griega y romana |nome= Pierre |apelidos= Grimal |ano= 1981 |editorial= Paidós |isbn= 9788449324574|ref=harv}} {{es}} |
|||
* {{Cita libro |título= Biblioteca mitológica |nome= |apelidos= Pseudo-Apolodoro |ano= 2016 |editorial= Alianza Editorial |isbn= 9788491044277|ref=harv}} {{es}} |
|||
{{Control de autoridades}} |
|||
Revisión como estaba o 19 de febreiro de 2021 ás 20:35
 | Esta páxina ou sección está a editarse nestes intres. Para evitar posibles conflitos de edición, non edites esta páxina ou sección mentres vexas esta mensaxe. Revisa o historial de edicións para saber quen traballa nela. O usuario Lameiro (conversa · contribucións) realizou a última edición na páxina hai 3 anos. O tempo máximo de presenza deste marcador é dun mes dende a última edición do usuario que o puxo; pasado ese tempo debe retirarse. |
Glauco era, na mitoloxía grega, o fillo de Sísifo e Mérope, filla de Atlas. Sucedeu a Sísifo no trono da cidade de Éfira, hoxe Corinto.
Casou coa filla de Niso, Eurímede [1] ou Eurínome [2], e tivo un fillo, o heroe Belerofonte, que as tradicións consideran realmente fillo de Poseidón con Eurínome. De feito, Poseidón preotexía a Belerofonte: cando este volvía de matar a Quimera para presentarse a Ióbates, este tendeulle unha trampa con intención de matalo, e para protexelo, Poseidón mandou grandes ondas que avanzaban tras el e asolagaron a chaira fronte ó palacio.
A sona de Glauco corresponde co momento e a forma da súa morte. Glauco fora vencido nuns xogos fúnebres en honor a Pelias por Iolao, fillo de Íficles. Trala carreira, as eguas volvéronse rabiosas, ben Glauco abeberou as eguas nunha fonte que resultou ser máxica, ben porque Afrodita as enfureceu como castigo a Glauco porque non as permitía aparearse, para que así fosen máis veloces. O caso é que nese estado, as eguas devorárono.
Corre outra lenda en torno a Glauco. Despois de beber nunha bonte cuxa auga confería a inmortalidade, ninguén o quixo crer por máis que el teimaba en dicirllo. Para demostralo botouse ó mar, e alí converteuse nun deus mariño que agoiraba a próxima morte a calquera mariñeiro co que se atopara.
Véxase tamén
Bibliografía
- Grimal, Pierre (1981). Diccionario de mitología griega y romana. Paidós. ISBN 9788449324574. (en castelán)
- Pseudo-Apolodoro (2016). Biblioteca mitológica. Alianza Editorial. ISBN 9788491044277. (en castelán)
