Tratado de Lanhoso: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 1: | Liña 1: | ||
Coñécese como '''Tratado de Lanhoso''' ó asinado no Castelo de [[Lanhoso]], [[Portugal]] no actual concello de [[Póvoa de Lanhoso]], no ano [[1121]] tras a victoria de Dona [[Urraca de León e Castela]], |
Coñécese como '''Tratado de Lanhoso''' ó asinado no Castelo de [[Lanhoso]], [[Portugal]] no actual concello de [[Póvoa de Lanhoso]], no ano [[1121]] tras a victoria de Dona [[Urraca de León e Castela]], raíña de Castela e León, que quería reclamar o [[condado portucalense]]. A pesar da posición de inferioridade, a súa media-irmá, [[Tareixa, condesa de Portugal]], coa axuda dos arcebispos de [[Santiago de Compostela]] e de [[Braga]], consegue salvar o seu goberno sobre o condado portucalense.<ref>[http://guesthousevimaraneses.weebly.com/casa-teresa-de-leatildeo.html# "Tratado de Lanhoso"]{{es}}</ref> |
||
Despois da morte do seu esposo, Dona Tareixa chámase o gobierno do condado en forma de rexencia tutelada do seu fillo, ata unha auto-proclama dun título de Raiña. Pero nese punto Dona Urraca reclama o condado para Castelá e León. |
Despois da morte do seu esposo, Dona Tareixa chámase o gobierno do condado en forma de rexencia tutelada do seu fillo, ata unha auto-proclama dun título de Raiña. Pero nese punto Dona Urraca reclama o condado para Castelá e León. |
Revisión como estaba o 9 de xaneiro de 2021 ás 19:48
Coñécese como Tratado de Lanhoso ó asinado no Castelo de Lanhoso, Portugal no actual concello de Póvoa de Lanhoso, no ano 1121 tras a victoria de Dona Urraca de León e Castela, raíña de Castela e León, que quería reclamar o condado portucalense. A pesar da posición de inferioridade, a súa media-irmá, Tareixa, condesa de Portugal, coa axuda dos arcebispos de Santiago de Compostela e de Braga, consegue salvar o seu goberno sobre o condado portucalense.[1]
Despois da morte do seu esposo, Dona Tareixa chámase o gobierno do condado en forma de rexencia tutelada do seu fillo, ata unha auto-proclama dun título de Raiña. Pero nese punto Dona Urraca reclama o condado para Castelá e León.
As forzas de Castela e León derrotan fácilmente ao exército de Dona Tareixa e rodea o Castelo de Lanhoso. Coa resolución do citado Tratadom, permanencia de Tareixa no posto e vasalaxe requerida por Dona Urraca.
O Tratado
Para a académica Janaina Reis Alves na firma do tratado percíbease a Dona Urraca coa deconstrucción da figura da muller como sexo fráxil. Urraca reinara por todo un período, enfrentou ataques do ex- cónxuge, subxugara a irmá, defendeu territorios, co mesmo éxito dos seus pares masculinos.[2]
"Teresa, [irmã ilegítima de Urraca I] mulher sagaz, desleal e bela, cuidou logo de explorar os conflitos dinásticos em favor de sua autoridade, induzindo Afonso de Aragão a romper com D. Urraca. Porém a crise, desencadeada pelo choque deste monarca como os nobres e burgueses de Castela, obrigou Afonso a retirar-se para os seus domínios, em Aragão. D. Urraca ficou irada com a atitude da irmã D. Teresa, que, para aplacá-la, se declara sua vassala. Em 1115, vêmo-la nas Cortes de Oviedo como infanta submissa (41:75-7). Estabelece-se o tratado de Lanhoso, pelo qual D. Teresa se reconhece vassala, prometendo defender a irmã contra os inimigos e traidores cristãos e mouros. Em compensação, D. Urraca concedia à irmã muitas terras em Salamanca, Ávila, Toro e Samora, com rendas e direitos senhoriais destas cidades. Este é somente um dos muitos exemplos de êxito da governança feminina na península Ibérica durante o período medieval. Analisá-lo e compará-lo com o conceito de sexo frágil aplicado pelo senso comum possibilita perceber que este senso comum baseia-se em uma teoria há muito ultrapassada, porém, ainda assim se trata de uma teoria e isso deve ser explicado em sala de aula, o quando, o como, o porquê da sua utilização e a benefício de quem, pois dessa forma o aluno pode refletir e construir o conhecimento de forma crítica." — (GALLI, 1997 p.31").
No século XVII, após a oucpación española, o castelo entrou nunha fase de decadencia, chegando as aproveitarse as suas pedras para a construción do Santuário de Nossa Senhora do Pilar.