Alcioneo: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vella
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Sen resumo de edición
Lameiro (conversa | contribucións)
61.491 edicións
corrixo
 
Liña 1: Liña 1:
[[Ficheiro:Athena contra Alkyoneus, Nike.JPG|miniatura|Atenea loitando contra Alcioneo, mentres Xea, a nai deste, pide clemencia (Altar de Pérgamo, Berlín)]]
[[Ficheiro:Athena contra Alkyoneus, Nike.JPG|miniatura|Atenea loitando contra Alcioneo, mentres Xea, a nai deste, pide clemencia (Altar de Pérgamo, Berlín)]]


Na [[mitoloxía grega]] '''Alcioneo''' ou '''Alción''' (en [[Lingua grega antiga|grego]], ''Άλκυονεύς''), era un [[xigantes (mitoloxía grega)|xigante]] de inmenso tamaño e forza terrible, fillo -como o resto dos Xigantes- de [[Xea]] (a Terra) e [[Urano (mitoloxía)|Urano]] (o Ceo).{{Sfn|Grimal|1989|p=19}}
Na [[mitoloxía grega]], '''Alcioneo''' ou '''Alción''' (en [[Lingua grega antiga|grego]], ''Άλκυονεύς''), era un [[xigantes (mitoloxía grega)|xigante]] de inmenso tamaño e forza terrible, fillo -como o resto dos Xigantes- de [[Xea]] (a Terra) e [[Urano (mitoloxía)|Urano]] (o Ceo).{{Sfn|Grimal|1989|p=19}}


Os Xigantes, incitados por Xea como vinganza pola sorte sufrida polos [[Ciclope]]s e os [[Hecatonquiros]], tamén fillos seus, rebeláronse contra [[Zeus]] e o resto dos [[deuses olímpicos]] nunha guerra coñecida como [[Xigantomaquia]], na que foron derrotados e mortos. Aínda que os Xigantes foran de raza divina, eran mortais, pero sempre que foran feridos simultaneamente por un [[deus]] e un mortal, polo que Zeus chamou ó seu lado ó heroe [[Heracles]]
Os Xigantes, incitados por Xea como vinganza pola sorte sufrida polos [[Ciclope]]s e os [[Hecatonquiros]], tamén fillos seus, rebeláronse contra [[Zeus]] e o resto dos [[deuses olímpicos]] nunha guerra coñecida como [[Xigantomaquia]], na que foron derrotados e mortos. Aínda que os Xigantes foran de raza divina, eran mortais, pero sempre que foran feridos simultaneamente por un [[deus]] e un mortal, polo que Zeus chamou ó seu lado ó heroe [[Heracles]].


Alcioneo e [[Porfirión]] foron os principais protagonistas do enfrontamento. Alcioneo tiña a propiedade da inmortalidade mentres loitase na terra onde nacera ([[Palene]], en [[Reino de Macedonia|Macedonia]]), por iso erguíase de novo unha e outra vez tras ser ferido polas frechas de Heracles (envelenadas co sangue da [[Hidra de Lerna]]). Aconsellado por [[Atenea]], Heracles logrou sacar a Alcioneo da súa terra e así conseguiu acabar con el.{{Sfn|Grimal|1989|p=19}} As distintas fontes dan dúas explicacións: para uns arrastrouno ata fóra do seu territorio; para outros, Heracles simulou fuxir enganando ó xigante, que ó perseguilo non se deu de conta que estaba fóra da súa terra.
Alcioneo e [[Porfirión]] foron os principais protagonistas do enfrontamento. Alcioneo tiña a propiedade da inmortalidade mentres loitase na terra onde nacera ([[Palene]], na actual [[Reino de Macedonia|Macedonia]]), por iso erguíase de novo unha e outra vez tras ser ferido polas frechas de Heracles (envelenadas co sangue da [[Hidra de Lerna]]). Aconsellado por [[Atenea]], Heracles logrou sacar a Alcioneo da súa terra e así conseguiu acabar con el.{{Sfn|Grimal|1989|p=19}} As distintas fontes dan dúas explicacións: para uns arrastrouno ata fóra do seu territorio; para outros, Heracles simulou fuxir enganando ó xigante, que ó perseguilo non se deu de conta que estaba fóra da súa terra.


{{cita|"''Superaban a todos Porfirio e Alcioneo, que era inmortal en tanto que luchara sobre a terra pola que precisamente fora enxendrado...'' [Heracles] ''primeiro disparou as súas frechas contra Alcioneo, pero en canto caía en terra recobraba o seu vigor. Por recomendación de Atenea, arrastrouno fóra de Palene e deste xeito logrou que morrera''".|(Pseudo-Apolodoro: ''Biblioteca mitológica'' I, 6, 1)}}
{{cita|"''Superaban a todos Porfirio e Alcioneo, que era inmortal en tanto que luchara sobre a terra pola que precisamente fora enxendrado...'' [Heracles] ''primeiro disparou as súas frechas contra Alcioneo, pero en canto caía en terra recobraba o seu vigor. Por recomendación de Atenea, arrastrouno fóra de Palene e deste xeito logrou que morrera''".|(Pseudo-Apolodoro: ''Biblioteca mitológica'' I, 6, 1)}}


Durante esta persecución, Alcioneo lanzou unha rocha enorme contra Heracles, esmagando a 24 dos seus compañeiros. Nalgún texto explícase que o propio Heracles rexeitou a rocha coa súa clava, matando así ó xigante.{{Sfn|Conti|2006|p=492}} [[Píndaro]] afirma que a rocha podía verse no [[istmo]] de [[Istmo de Corinto|Corinto]].
Durante esta persecución, Alcioneo lanzou unha rocha enorme contra Heracles, esmagando a 24 dos compañeiros deste. Nalgún texto explícase que o propio Heracles rexeitou a rocha coa súa clava, matando así ó xigante.{{Sfn|Conti|2006|p=492}} [[Píndaro]] afirma que a rocha podía verse no [[istmo]] de [[Istmo de Corinto|Corinto]].


As fillas de Alcioneo (Alcipe, Ante, Asteria, Ctonia, Drimo, Metone, Palene e Phtonia ou Fostonia), chamadas as [[Alciónides]], botáronse ó mar, desesperadas pola morte do pai, e foron trasformadas pola deusa [[Anfítrite]] en [[picapeixe]]s (''Alcedo atthis'', da familia dos Alcedínidos).{{Sfn|Grimal|1989|p=19}}
As fillas de Alcioneo (Alcipe, Ante, Asteria, Ctonia, Drimo, Metone, Palene e Phtonia ou Fostonia), chamadas as [[Alciónides]], botáronse ó mar, desesperadas pola morte do pai, e foron trasformadas pola deusa [[Anfítrite]] en [[picapeixe]]s (''Alcedo atthis'', da familia dos Alcedínidos).{{Sfn|Grimal|1989|p=19}}

Revisión actual feita o 8 de xaneiro de 2021 ás 19:32

Atenea loitando contra Alcioneo, mentres Xea, a nai deste, pide clemencia (Altar de Pérgamo, Berlín)

Na mitoloxía grega, Alcioneo ou Alción (en grego, Άλκυονεύς), era un xigante de inmenso tamaño e forza terrible, fillo -como o resto dos Xigantes- de Xea (a Terra) e Urano (o Ceo).[1]

Os Xigantes, incitados por Xea como vinganza pola sorte sufrida polos Ciclopes e os Hecatonquiros, tamén fillos seus, rebeláronse contra Zeus e o resto dos deuses olímpicos nunha guerra coñecida como Xigantomaquia, na que foron derrotados e mortos. Aínda que os Xigantes foran de raza divina, eran mortais, pero sempre que foran feridos simultaneamente por un deus e un mortal, polo que Zeus chamou ó seu lado ó heroe Heracles.

Alcioneo e Porfirión foron os principais protagonistas do enfrontamento. Alcioneo tiña a propiedade da inmortalidade mentres loitase na terra onde nacera (Palene, na actual Macedonia), por iso erguíase de novo unha e outra vez tras ser ferido polas frechas de Heracles (envelenadas co sangue da Hidra de Lerna). Aconsellado por Atenea, Heracles logrou sacar a Alcioneo da súa terra e así conseguiu acabar con el.[1] As distintas fontes dan dúas explicacións: para uns arrastrouno ata fóra do seu territorio; para outros, Heracles simulou fuxir enganando ó xigante, que ó perseguilo non se deu de conta que estaba fóra da súa terra.

"Superaban a todos Porfirio e Alcioneo, que era inmortal en tanto que luchara sobre a terra pola que precisamente fora enxendrado... [Heracles] primeiro disparou as súas frechas contra Alcioneo, pero en canto caía en terra recobraba o seu vigor. Por recomendación de Atenea, arrastrouno fóra de Palene e deste xeito logrou que morrera".
(Pseudo-Apolodoro: Biblioteca mitológica I, 6, 1)

Durante esta persecución, Alcioneo lanzou unha rocha enorme contra Heracles, esmagando a 24 dos compañeiros deste. Nalgún texto explícase que o propio Heracles rexeitou a rocha coa súa clava, matando así ó xigante.[2] Píndaro afirma que a rocha podía verse no istmo de Corinto.

As fillas de Alcioneo (Alcipe, Ante, Asteria, Ctonia, Drimo, Metone, Palene e Phtonia ou Fostonia), chamadas as Alciónides, botáronse ó mar, desesperadas pola morte do pai, e foron trasformadas pola deusa Anfítrite en picapeixes (Alcedo atthis, da familia dos Alcedínidos).[1]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Grimal 1989, p. 19.
  2. ↑ Conti 2006, p. 492.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Conti, Natale (2006). Mitología (en castelán) (2ª ed.). Murcia: Universidad de Murcia. ISBN 84-8371-599-6. 
  • Grimal, Pierre (1989). Diccionario de mitología griega y romana (en castelán). 4ª reimpr. (1ª ed.). Barcelona: Paidós. ISBN 84-7509-166-0. 
  • PSEUDO-APOLODORO: Biblioteca mitológica. Tradución e notas de Julia García Moreno. Alianza Editorial 3ªed. 2016 [a numeración segue a utilizada neste texto].

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alcioneo&oldid=5664833»