Alcioneo: Diferenzas entre revisións
corrixo |
|||
Liña 1: | Liña 1: | ||
[[Ficheiro:Athena contra Alkyoneus, Nike.JPG|miniatura|Atenea loitando contra Alcioneo, mentres Xea, a nai deste, pide clemencia (Altar de Pérgamo, Berlín)]] |
[[Ficheiro:Athena contra Alkyoneus, Nike.JPG|miniatura|Atenea loitando contra Alcioneo, mentres Xea, a nai deste, pide clemencia (Altar de Pérgamo, Berlín)]] |
||
Na [[mitoloxía grega]] '''Alcioneo''' |
Na [[mitoloxía grega]] '''Alcioneo''' ou '''Alción''' (en [[Lingua grega antiga|grego]], ''Άλκυονεύς''), era un [[xigantes (mitoloxía grega)|xigante]] de inmenso tamaño e forza terrible, fillo -como o resto dos Xigantes- de [[Xea]] (a terra) e [[Tártaro (deus)|Tártaro]], un dos deuses primordiais.{{cómpre referencia}} Este deus era a personificación do [[Tártaro (mitoloxía)|Tártaro]], rexión no máis profundo do inframundo onde se mantiña encerrado ós [[Titán (mitoloxía)|Titáns]]. |
||
Os Xigantes, incitados por Xea como vinganza pola sorte sufrida polos [[Ciclope]]s e os [[Hecatonquiros]], tamén fillos seus, rebeláronse contra [[Zeus]] e o resto dos [[deuses olímpicos]] nunha guerra coñecida como [[Xigantomaquia]], na que foron derrotados e mortos. Aínda que os Xigantes foran de raza divina, eran mortais, pero sempre que foran feridos simultaneamente por un [[deus]] e un mortal, polo que Zeus chamou ó seu lado ó heroe [[Heracles]] |
Os Xigantes, incitados por Xea como vinganza pola sorte sufrida polos [[Ciclope]]s e os [[Hecatonquiros]], tamén fillos seus, rebeláronse contra [[Zeus]] e o resto dos [[deuses olímpicos]] nunha guerra coñecida como [[Xigantomaquia]], na que foron derrotados e mortos. Aínda que os Xigantes foran de raza divina, eran mortais, pero sempre que foran feridos simultaneamente por un [[deus]] e un mortal, polo que Zeus chamou ó seu lado ó heroe [[Heracles]] |
||
Liña 16: | Liña 16: | ||
{{Commonscat|Alcyoneus}} |
{{Commonscat|Alcyoneus}} |
||
=== Bibliografía === |
=== Bibliografía === |
||
* |
* {{Cita libro|título=Diccionario de mitología griega y romana|apelidos=Grimal|nome=Pierre|editorial=Paidós|ano=1989|ISBN=84-7509-166-0|ref=|lingua=es|lugar=Barcelona|edición=1ª|outros=4ª reimpr.}} |
||
* |
*[[Pseudo-Apolodoro|PSEUDO-APOLODORO]]: ''Biblioteca mitológica''. Tradución e notas de Julia García Moreno. Alianza Editorial 3ªed. 2016 [a numeración segue a utilizada neste texto]. |
||
{{Mitoloxía grega}} |
{{Mitoloxía grega}} |
Revisión como estaba o 17 de decembro de 2020 ás 16:01
Na mitoloxía grega Alcioneo ou Alción (en grego, Άλκυονεύς), era un xigante de inmenso tamaño e forza terrible, fillo -como o resto dos Xigantes- de Xea (a terra) e Tártaro, un dos deuses primordiais.[Cómpre referencia] Este deus era a personificación do Tártaro, rexión no máis profundo do inframundo onde se mantiña encerrado ós Titáns.
Os Xigantes, incitados por Xea como vinganza pola sorte sufrida polos Ciclopes e os Hecatonquiros, tamén fillos seus, rebeláronse contra Zeus e o resto dos deuses olímpicos nunha guerra coñecida como Xigantomaquia, na que foron derrotados e mortos. Aínda que os Xigantes foran de raza divina, eran mortais, pero sempre que foran feridos simultaneamente por un deus e un mortal, polo que Zeus chamou ó seu lado ó heroe Heracles
Alcioneo e Porfirión foron os principais protagonistas do enfrontamento. Alcioneo tiña a propiedade da inmortalidade mentres loitase na terra onde nacera (Palene, en Macedonia), por iso erguíase de novo unha e outra vez tras ser ferido polas frechas de Heracles (envenenadas co sangue da Hidra de Lerna). Aconsellado por Atenea, Heracles logrou sacar a Alcioneo da súa terra e así conseguiu acabar con el. As distintas fontes dan dúas explicacións: para uns arrastrouno ata fóra do seu territorio; para outros, Heracles simulou fuxir enganando ó xigante, que ó perseguilo non se deu de conta que estaba fóra da súa terra.
"Superaban a todos Porfirio e Alcioneo, que era inmortal en tanto que luchara sobre a terra pola que precisamente fora enxendrado... [Heracles] primeiro disparou as súas frechas contra Alcioneo, pero en canto caía en terra recobraba o seu vigor. Por recomendación de Atenea, arrastrouno fóra de Palene e deste xeito logrou que morrera".(Pseudo-Apolodoro: Biblioteca mitológica I, 6, 1)
Durante esta persecución, Alcioneo lanzou unha rocha enorme contra Heracles, esmagando a 24 dos seus compañeiros. Nalgún texto explícase que o propio Heracles rexeitou a rocha coa súa clava, matando así ó xigante. Píndaro afirma que a rocha podía verse no istmo de Corinto.
As fillas de Alcioneo (Alcipe, Ante, Asteria, Ctonia, Drimo, Metone, Palene e Phtonia ou Fostonia), chamadas as Alciónides, botáronse ó mar, desesperadas pola morte do pai, e foron trasformadas pola deusa Anfítrite en picapeixes (Alcedo atthis, da familia dos Alcedínidos).
Véxase tamén
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Alcioneo |
Bibliografía
- Grimal, Pierre (1989). Diccionario de mitología griega y romana (en castelán). 4ª reimpr. (1ª ed.). Barcelona: Paidós. ISBN 84-7509-166-0.
- PSEUDO-APOLODORO: Biblioteca mitológica. Tradución e notas de Julia García Moreno. Alianza Editorial 3ªed. 2016 [a numeración segue a utilizada neste texto].