Usuario:Eduardo Pazos/Selo (maxia)

Un selo (do latín sigillus, é dicir, "selo") é un símbolo creado para un propósito máxico específico. Un sixilo é xeralmente composto por unha combinación complexa de trazos ou figuras xeométricas, cada unha cun significado ou intención propio.

A orixe do termo "sixilo" tamén pode estar relacionada a סגולה, do hebreo (segulah significando "palabra, acción ou un elemento de efecto espiritual"). Un sixilo pode posuír unha forma abstracta, pictorial ou semi-abstracta..

Un termo actual bastante asociado, porén non sinónimo, a sixilo en textos sobre maxia é carántula (do inglés character, do latín charactere).

13 Sixilos elementais.

Un sigilo utilizando Tomoes.

Un sixilo moderno persoal.

Sixilos na Antigüidade

De forma xeral, os alfabetos usados actualmente derivan de símbolos, modificados co paso do tempo. Unha cabeza de búfalo, por exemplo, foi estilizada e modificada ao longo dos anos ata converterse na letra "A". Os exipcios usaban os xeroglíficos, e en Xapón a escrita Kanji aínda ten nos seus trazos gran similitude cos elementos que busca representar.

En canto á construción de debuxos a partir de mensaxes e frases, a escritura árabe sempre permitiu esta práctica. As palabras árabes son conectadas por unha liña continua, un fío condutor que permite a súa torsión e disposición en arranxos elaborados. Sendo así, nos adornos de templos e na heráldica era común atopar debuxos que codificaban frases ou nomes. As suras do Corán, por exemplo (con excepción da 9ª), inician por Bismillah, que forma un "peche" e permite que a frase sexa amarrada en torno a si mesma con fácil localización do seu inicio e fin. Ademais, nas prácticas xudías de Merkabah, a entrada nos niveis celestes era auxiliada polos selos correspondentes, que deberían ser deseñados polo maxista.

Debuxo árabe de caligrafía baseado na Bismillah.

Na África subsahariana, os sixilos tamén eran extensamente utilizados, por exemplo para codificar historias, e para evocar enerxías ancestrais. A idea de debuxar historias e mensaxes na area, en tramas elaboradas, era moi empregada polos pobos Tchokwe de Angola (e chamada de debuxo Sona). Xa no campo máxico e espiritual, unha das prácticas máis coñecidas de sixilización africana é o trazado de Pemba, utilizado tanto para ancorar entidades no plano físico como para atraer as súas calidades ou codificar intencións e desexos (ver Puntos riscados).

A sixilización tamén está presente na cultura nórdica, co uso de Bandrunar (unión de runas) e Insigils (sixilos rúnicos). Estas prácticas de Maxia rúnica consistían na elaboración de debuxos que eran usados como talismáns ou entallados na madeira das casas, buscando protección ou sorte en batallas. O debuxo máis coñecido deste tipo é o Ægishjálmr, ou Elmo do Terror, un símbolo rúnico que representa o casco do mesmo nome que se cita nos Eddas, usado para protexer casas e persoas.

Elmo do Terror Nórdico

Sixilos no Lemegeton

Nos libros Ars Theurgia e Ars Goetia, que forman parte de Lemegeton (tamén chamada A Chave Menor de Salomón), descríbense os selos dos líderes espirituais, dos Daemons e dos Shemhamphorash. Xa no Ars Paulina, descríbense os selos planetarios, moitas veces dirixidos para unha intención específica, e no Ars Almadel preséntanse os selos dos principais coros de anxos, así como as súas conxuracións.

No Ars notoria, preséntanse sixilos (chamados de Notas) que poden ser utilizados para as máis variadas finalidades, como acelerar a aprendizaxe ou obter coñecemento sobre unha área da ciencia ou unha lingua estranxeira. Os sixilos usados na arte Notoria eran construídos polos maxistas usando símbolos e elementos pertinentes aquela área do coñecemento. Por exemplo, os sixilos referentes à gramática incluía os nomes de diferentes aspectos do discurso (morfoloxía, sintaxe, vocabulario, etc.). Xa o sixilo utilizado para aprender xeometría contaba con debuxos de liñas, triángulos, cadrados, pentagramas, estrelas de seis puntas e círculos.

As prácticas salomónicas, así como o chinés, consideraron que os portais de comunicación entre o mundo físico e o espiritual abríronse en lugares e tempos específicos, polo que as direccións cardinais e as horas planetarias sempre foron de vital importancia para a realización de calquera intención máxica por estes sistemas.

Selos na Steganographia

Recoñecido como un libro de maxia anxelical e criptografía, este libro de Esteganografía foi escrito ao redor de 1499 polo monxe benedictino Johannes Trithemius, e utilizado por Agrippa, John Dee e Austin Spare nos seus traballos. A ideia xeral do libro era codificar mensaxes usando selos, e entón envialas para persoas distantes, por medio espiritual. As mensaxes tamén poderían enviarse a espíritos anxelicais, que logo cumpriría os desexos alí descritos, funcionando por si só como un método de maxia simpática (sistema máxico baseado na atracción do que é desexado).

Na Estereografía, descríbense métodos de sixilización que permiten a representación pictórica de desexos e intencións. As mensaxes, anteriormente escritas en inglés, latín, hebreo ou Enoquiano, poderían describirse dun xeito máis preciso e sen ambigüidades nesta forma confidencial, o que facilitaría a súa transmisión e realización. O traballo mental implicado na elaboración do selo formaría parte, segundo Trithemius, da práctica máxica, e e potenciaría o seu efecto. Tras o desenvolvemento do selo, este era enviado á entidade desexada, o que debería ser feito á hora correcta e volvéndose para a dirección cardeal adecuada.

Clave criptográfica baseada na Esteganografia, creada por John Dee.