Lois I da Provenza

Retrato de Luís I

Luís I de Anjou, nado en Vincennes, Francia, 1339 e finado en Bari, Italia, en 1384, foi conde de Anjou (1356 - 1384), elevado a duque en 1360, rei de Nápoles, conde de Provenza e emperador de Constantinopla (1383 - 1384) e rei de Xerusalén .

Orixes familiares

Naceu o 23 de xullo de 1339, sendo o segundo fillo varón do rei Xoán II de Francia e Xudit de Bohemia.

Mocidade

Escudo dos duques de Anjou

Por petición súa, en xuño de 1374 un exército castelán e francés cercou Baiona, un punto clave de comunicación entre o Reino de Navarra e o Reino de Inglaterra. Os casteláns asediaron por mar e por terra, pero a resistencia da cidade e a falta de colaboración francesa obrigaron a levantar o asedio.

Subida ao trono

Á morte do seu irmán, o rei Carlos V de Francia, en 1380 presidiu o consello de rexencia, sendo rexente do seu sobriño, Carlos VI de Francia, ata 1382. Deixou Francia para converterse en rei de Nápoles á morte da raíña Xoana I de Nápoles, que o adoptara en 1380 como sucesor do seu reino.

Esta sucesión anómala fixo que Luís I só puidese herdar o condado de Provenza, deixando o Reino de Nápoles en mans do segundo primo da raíña Xoana Carlos III de Nápoles. Pero o 30 de agosto de 1383 Luís I tomou o título de rei de Sicilia, sendo rei de Nápoles e de Xerusalén, o que supuxo unha dualidade de reis no reino de Nápoles.

Matrimonio e descendentes

Casou con María Chatillon-Blois, filla de Carlos de Blois e Xoana de Penthièvre, en 1360. Deste matrimonio naceron tres fillos:

• María de Anjou (1370 - c. 1383).
• Luís II de Anjou (1377 - 1417), conde de Provenza e duque de Anjou.
• Carlos de Anjou ( 1380 - 1404 ), príncipe de Tarento e conde de Étampes.

Sucedeuno o seu segundo fillo Luís II de Anjou, que loitou contra os seus curmáns Anjou-Durazzo polo Reino de Nápoles.