Astor Piazzolla

Astor Piazzolla

Nome orixinal	(es) Astor Pantaleón Piazzolla
Biografía
Nacemento	11 de marzo de 1921 Mar del Plata, Arxentina
Morte	4 de xullo de 1992 (71 anos) Buenos Aires, Arxentina
Lugar de sepultura	Cemiterio de La Chacarita Cementerio Jardín de Paz (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Arxentina
Actividade
Ocupación	compositor , director de orquestra , bandoneonista (pt) , compositor de bandas sonoras
Período de actividade	1933 - 1992
Xénero artístico	Ópera, nuevo tango (pt) e Música de tango (pt)
Profesores	Nadia Boulanger e Alberto Ginastera (pt)
Lingua	Lingua castelá
Instrumento	Bandoneón
Selo discográfico	Chesky Records (en)
Obra
Obras destacables Concierto para bandoneón (1959) Adiós Nonino (pt) (1962) Suite del Ángel (en) (1968) Fuga y misterio (en) (1969) Estaciones Porteñas (en) (1974) Libertango (pt) (1975) Suite Troileana (1982) Le Grand Tango (en) (1985) Double concerto for guitar and bandoneon (en) (1986) Histoire du Tango (en) (1991) Five Tango Sensations (en) (século XX) María de Buenos Aires
Familia
Fillos	Daniel Piazzolla (en)
Parentes	Daniel Piazzolla (en) (neto)
Premios (1986)  Prêmio César de Melhor Trilha Sonora Original (pt) , premiado polo traballo Tangos, el exilio de Gardel
Páxina web	fundacionastorpiazzolla.org.ar

Astor Pantaleón Piazzolla, nado en Mar del Plata o 11 de marzo de 1921 e finado en Buenos Aires o 4 de xullo de 1992, foi un bandoneonista e compositor arxentino.

Traxectoria

Foi un dos músicos de tango máis importantes da segunda metade do século XX. Estudou harmonía e música clásica e contemporánea coa compositora e directora de orquestra francesa Nadia Boulanger. Na súa mocidade tocou e realizou arranxos orquestrais para o bandoneonista, compositor e director Aníbal Troilo. Cando comezou a facer innovacións no tango (no que respecta a ritmo, timbres e harmonía) foi moi criticado polos tangueros da vella escola, ortodoxos en canto a ritmo, melodía e orquestración. Nos anos posteriores sería reivindicado por intelectuais e músicos de rock.

Cando nos anos cincuenta e sesenta os tangueros ortodoxos -que o consideraban «o asasino do tango»- decretaron que as súas composicións non eran tango, Piazzolla respondeu cunha nova definición: «É música contemporánea de Buenos Aires».

As súas obras non eran difundidas polas estacións de radio e os comentaristas seguían a atacar a súa arte. Os selos discográficos non se atrevían a editala. Considerárono un snob irrespetuoso que compuña música híbrida, con exabruptos de harmonía disonante.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina web oficial (en castelán)