Amalasunta: Diferenzas entre revisións
engado de en:wiki |
m Arranxos varios |
||
| Liña 5: | Liña 5: | ||
De nova, casou en segredo cun escravo de nome Traguilla, que foi executado ao sorprendelos xuntos a nai de Amalasunta. |
De nova, casou en segredo cun escravo de nome Traguilla, que foi executado ao sorprendelos xuntos a nai de Amalasunta. |
||
No 515, casou con [[Eutarico]], un nobre ostrogodo da liñaxe dos [[amalos]] que, daquela, estaba cos visigodos en Hispania, e que debía suceder a [[Teodorico o Grande|Teodorico]]. Este príncipe morreu en 522 deixando dous fillos: [[Atalarico]], de cinco anos e a quen Teodorico nomeou herdeiro, e [[Matasunta]]. Cando morreu Teodorico no 526, o trono pasou a Atalarico polo que Amalasunta gobernou como rexente deste, quen morreu moi novo, o 2 de outubro do [[534]].<ref>En Procopio de Cesarea (2007), indícase o 10 de outubro (nota en páxina 66). |
No 515, casou con [[Eutarico]], un nobre ostrogodo da liñaxe dos [[amalos]] que, daquela, estaba cos visigodos en Hispania, e que debía suceder a [[Teodorico o Grande|Teodorico]]. Este príncipe morreu en 522 deixando dous fillos: [[Atalarico]], de cinco anos e a quen Teodorico nomeou herdeiro, e [[Matasunta]]. Cando morreu Teodorico no 526, o trono pasou a Atalarico polo que Amalasunta gobernou como rexente deste, quen morreu moi novo, o 2 de outubro do [[534]].<ref>En Procopio de Cesarea (2007), indícase o 10 de outubro (nota en páxina 66).</ref> |
||
=== Rexencia === |
=== Rexencia === |
||
[[Procopio de Cesarea|Procopio]] e [[Casiodoro]], o seu ''magister officiorum'', descríbena como profundamente influenciada pola cultura romana, coñecedora da [[lingua latina]] e [[Lingua grega|grega]]. |
[[Procopio de Cesarea|Procopio]] e [[Casiodoro]], o seu ''magister officiorum'', descríbena como profundamente influenciada pola cultura romana, coñecedora da [[lingua latina]] e [[Lingua grega|grega]]. |
||
Como rexente, tratou de reconciliar os ostrogodos coa poboación de orixe romana e cos romanos de Oriente; así, por exemplo, devolveu os bens confiscados aos fillos de [[Anicio Boecio|Boecio]] e e de [[Flavio Símaco]].<ref>Procopio de Cesarea (2007), p. 57</ref> Escolleu persoas moderadas para os altos cargos, como ao godo Tuluin, a quen confiou o mando do exército. Tamén procurou unha educación clásica romana para seu fillo o que provocou os primeiros descontentos entre os godos que comezaron a conspirar para matala. Consciente do perigo, Amalasunta ordenou executar a tres dos principais conspiradores mentres negociaba con [[Xustiniano I|Xustiniano]], pedíndolle asilo en caso de que tivera que fuxir de Italia co tesouro dos ostrogodos que, segundo Procopio, era de 2.880.000 sólidos de ouro. Os godos temían que Amalasunta volvera casar e apartara ao fillo da sucesión e poder gobernar ela soa en toda Italia e impor a súa fe [[Arianismo|ariana]].<ref>Esta tese é recollida por [[Gregorio de Tours]], hostil a Amalasunta por ser ariana, na súa obra ''Libros, Historias, 15''</ref> |
Como rexente, tratou de reconciliar os ostrogodos coa poboación de orixe romana e cos romanos de Oriente; así, por exemplo, devolveu os bens confiscados aos fillos de [[Anicio Boecio|Boecio]] e e de [[Flavio Símaco]].<ref>Procopio de Cesarea (2007), p. 57</ref> Escolleu persoas moderadas para os altos cargos, como ao godo Tuluin, a quen confiou o mando do exército. Tamén procurou unha educación clásica romana para seu fillo o que provocou os primeiros descontentos entre os godos que comezaron a conspirar para matala. Consciente do perigo, Amalasunta ordenou executar a tres dos principais conspiradores mentres negociaba con [[Xustiniano I|Xustiniano]], pedíndolle asilo en caso de que tivera que fuxir de Italia co tesouro dos ostrogodos que, segundo Procopio, era de 2.880.000 sólidos de ouro. Os godos temían que Amalasunta volvera casar e apartara ao fillo da sucesión e poder gobernar ela soa en toda Italia e impor a súa fe [[Arianismo|ariana]].<ref>Esta tese é recollida por [[Gregorio de Tours]], hostil a Amalasunta por ser ariana, na súa obra ''Libros, Historias, 15''</ref> |
||
Durante esta época, estableceu tamén embaixadas e apoiou a política de Xustiniano participando na guerra contra os [[vándalos]], na quetomou a fortaleza de [[Lilibeo]] (actual [[Marsala]]) en [[Sicilia]], que pertencera anteriormente aos godos dende o ano 491. Esta fortaleza foi parte do dote de [[Amalafrida]], a irmá do seu pai Teodorico e nai, á súa vez de Teodato, cando casou co vándalo [[Trasamundo]].<ref>Procopio de Cesarea (2007), pp. 63-65</ref> Porén, a apropiación de Lilibeo non foi recofñecida por Xustiniano, que a reclamou como parte do botín, ao que se negou Amalasunta. |
Durante esta época, estableceu tamén embaixadas e apoiou a política de Xustiniano participando na guerra contra os [[vándalos]], na quetomou a fortaleza de [[Lilibeo]] (actual [[Marsala]]) en [[Sicilia]], que pertencera anteriormente aos godos dende o ano 491. Esta fortaleza foi parte do dote de [[Amalafrida]], a irmá do seu pai Teodorico e nai, á súa vez de Teodato, cando casou co vándalo [[Trasamundo]].<ref>Procopio de Cesarea (2007), pp. 63-65</ref> Porén, a apropiación de Lilibeo non foi recofñecida por Xustiniano, que a reclamou como parte do botín, ao que se negou Amalasunta. |
||
Ao mesmo tempo, no 533, comezaron complexas negociacións entre os ostrogodos e Xustiniano sobre problemas políticos e cuestións teolóxicas (a [[ |
Ao mesmo tempo, no 533, comezaron complexas negociacións entre os ostrogodos e Xustiniano sobre problemas políticos e cuestións teolóxicas (a ''[[controversia teopasquita]]''), durante as cales Amalasunta aseguraría ao enviado do emperador de ceder o goberno de Italia<ref>Procopio de Cesarea (2007), p. 65</ref> ao Imperio Romano de Oriente no caso de que coa morte do seu fillo, daquela gravemente enfermo, as súas malas relacións coa nobleza goda impediran que ela gobernase. |
||
=== Reinado === |
=== Reinado === |
||
A morrer o fillo en 534, e por consello de Amalasunta, escolleuse como rei ao seu curmán [[Teodato]], [[Ducado de Tuscia|duque de Tuscia]] e fillo de [[Amalafrida|Amalafreda]], irmá de Teodorico, co que casa e asocia ao trono. A pesar das accións e ambicións deste en Tuscia e da opinión desfavorable entre godos e romanos, tratou de utilizar a Teodato como un elemento de equilibrio na súa política, tranquilizando ao bando godo (pois era da liñaxe de Teodorico) e asegurando as boas relacións con imperio oriental. Fixo que xurara que ela non tería menoscabo do su poder cando el se convertera en rei.<ref>Procopio de Cesarea (2007), p. 67</ref> Contrariamente aos xuramentos, Teodato recluiuna nunha illa do Lago Bolsena e a fixo esganar o ano seguinte: a vinganza deste crime foi o ''[[casus belli]]'' alegado por Xustiniano para mardar a [[Belisario]] a invasión de Italia, dando comezo á [[Guerra gótica de Italia]].<ref |
A morrer o fillo en 534, e por consello de Amalasunta, escolleuse como rei ao seu curmán [[Teodato]], [[Ducado de Tuscia|duque de Tuscia]] e fillo de [[Amalafrida|Amalafreda]], irmá de Teodorico, co que casa e asocia ao trono. A pesar das accións e ambicións deste en Tuscia e da opinión desfavorable entre godos e romanos, tratou de utilizar a Teodato como un elemento de equilibrio na súa política, tranquilizando ao bando godo (pois era da liñaxe de Teodorico) e asegurando as boas relacións con imperio oriental. Fixo que xurara que ela non tería menoscabo do su poder cando el se convertera en rei.<ref>Procopio de Cesarea (2007), p. 67</ref> Contrariamente aos xuramentos, Teodato recluiuna nunha illa do Lago Bolsena e a fixo esganar o ano seguinte: a vinganza deste crime foi o ''[[casus belli]]'' alegado por Xustiniano para mardar a [[Belisario]] a invasión de Italia, dando comezo á [[Guerra gótica de Italia]].<ref name=":0"/> |
||
A súa filla, Malasunta, casou co futuo rei [[Vitixes]] e, á morte deste, con Xermano, curmán de Xustiniano. |
A súa filla, Malasunta, casou co futuo rei [[Vitixes]] e, á morte deste, con Xermano, curmán de Xustiniano. |
||
| Liña 41: | Liña 41: | ||
{{control de autoridades}} |
{{control de autoridades}} |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Categoría:Reis dos ostrogodos]] |
[[Categoría:Reis dos ostrogodos]] |
||
[[Categoría:Finados en 535]] |
[[Categoría:Finados en 535]] |
||
Revisión como estaba o 8 de xaneiro de 2020 ás 14:19
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 498 Rávena (Reino ostrogodo) |
| Morte | 535 (36/37 anos) Isola Martana (Reino ostrogodo) |
| Rei de Italia | |
| 534 – 535 | |
| Rexente Reino ostrogodo | |
| 526 – 534 | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Reino ostrogodo |
| Relixión | Arianismo |
| Actividade | |
| Ocupación | política , escritora |
| Lingua | Lingua latina |
| Outro | |
| Título | Raíña consorte |
| Familia | Amalos |
| Cónxuxe | Eutarico (515–522), morte do cónxuxe |
| Fillos | Atalarico, Matasunta |
| Pais | Teodorico o Grande e Audofleda (pt)  |
| Irmáns | Teodegoda (pt) e Ostrogoda (pt) |
 | |
 | Esta páxina ou sección está a editarse nestes intres. Para evitar posibles conflitos de edición, non edites esta páxina ou sección mentres vexas esta mensaxe. Revisa o historial de edicións para saber quen traballa nela. O usuario BanjoBot 2.0 (conversa · contribucións) realizou a última edición na páxina hai 4 anos. O tempo máximo de presenza deste marcador é dun mes dende a última edición do usuario que o puxo; pasado ese tempo debe retirarse. |
Amalasunta, tamén Amalasuntha, Amalasuentha, Amalaswintha ou Amalasuintha (en gótico: Amalaswinþa), nada en Rávena cara o 495[1] e finada no lago Bolsena o30 de abril[2] do 535, gobernou os ostrogodos como rexente durante a minoría do seu fillo entre o 526 e o 534 e, como raíña propiamente do 534 ao 535.[3] Era a filla menor de Teodorico o Grande e de Andefleda ou Audefleda, unha princesa franca filla de Clodoveo,[1] e cría firmemente na defensa das virtudes e valores romanos. É máis coñecida pola súa relación diplomática con Xustiniano, quen invadiu Italia en resposta ao seu asasinato no na illa Martana do lago Bolzano cara o 535.[4]
Traxectoria
De nova, casou en segredo cun escravo de nome Traguilla, que foi executado ao sorprendelos xuntos a nai de Amalasunta.
No 515, casou con Eutarico, un nobre ostrogodo da liñaxe dos amalos que, daquela, estaba cos visigodos en Hispania, e que debía suceder a Teodorico. Este príncipe morreu en 522 deixando dous fillos: Atalarico, de cinco anos e a quen Teodorico nomeou herdeiro, e Matasunta. Cando morreu Teodorico no 526, o trono pasou a Atalarico polo que Amalasunta gobernou como rexente deste, quen morreu moi novo, o 2 de outubro do 534.[5]
Rexencia
Procopio e Casiodoro, o seu magister officiorum, descríbena como profundamente influenciada pola cultura romana, coñecedora da lingua latina e grega.
Como rexente, tratou de reconciliar os ostrogodos coa poboación de orixe romana e cos romanos de Oriente; así, por exemplo, devolveu os bens confiscados aos fillos de Boecio e e de Flavio Símaco.[6] Escolleu persoas moderadas para os altos cargos, como ao godo Tuluin, a quen confiou o mando do exército. Tamén procurou unha educación clásica romana para seu fillo o que provocou os primeiros descontentos entre os godos que comezaron a conspirar para matala. Consciente do perigo, Amalasunta ordenou executar a tres dos principais conspiradores mentres negociaba con Xustiniano, pedíndolle asilo en caso de que tivera que fuxir de Italia co tesouro dos ostrogodos que, segundo Procopio, era de 2.880.000 sólidos de ouro. Os godos temían que Amalasunta volvera casar e apartara ao fillo da sucesión e poder gobernar ela soa en toda Italia e impor a súa fe ariana.[7]
Durante esta época, estableceu tamén embaixadas e apoiou a política de Xustiniano participando na guerra contra os vándalos, na quetomou a fortaleza de Lilibeo (actual Marsala) en Sicilia, que pertencera anteriormente aos godos dende o ano 491. Esta fortaleza foi parte do dote de Amalafrida, a irmá do seu pai Teodorico e nai, á súa vez de Teodato, cando casou co vándalo Trasamundo.[8] Porén, a apropiación de Lilibeo non foi recofñecida por Xustiniano, que a reclamou como parte do botín, ao que se negou Amalasunta.
Ao mesmo tempo, no 533, comezaron complexas negociacións entre os ostrogodos e Xustiniano sobre problemas políticos e cuestións teolóxicas (a controversia teopasquita), durante as cales Amalasunta aseguraría ao enviado do emperador de ceder o goberno de Italia[9] ao Imperio Romano de Oriente no caso de que coa morte do seu fillo, daquela gravemente enfermo, as súas malas relacións coa nobleza goda impediran que ela gobernase.
Reinado
A morrer o fillo en 534, e por consello de Amalasunta, escolleuse como rei ao seu curmán Teodato, duque de Tuscia e fillo de Amalafreda, irmá de Teodorico, co que casa e asocia ao trono. A pesar das accións e ambicións deste en Tuscia e da opinión desfavorable entre godos e romanos, tratou de utilizar a Teodato como un elemento de equilibrio na súa política, tranquilizando ao bando godo (pois era da liñaxe de Teodorico) e asegurando as boas relacións con imperio oriental. Fixo que xurara que ela non tería menoscabo do su poder cando el se convertera en rei.[10] Contrariamente aos xuramentos, Teodato recluiuna nunha illa do Lago Bolsena e a fixo esganar o ano seguinte: a vinganza deste crime foi o casus belli alegado por Xustiniano para mardar a Belisario a invasión de Italia, dando comezo á Guerra gótica de Italia.[1]
A súa filla, Malasunta, casou co futuo rei Vitixes e, á morte deste, con Xermano, curmán de Xustiniano.
Onomástica
"Amalasunta" significa "Virxe dos Amalos".
Amalasunta na literatura
Amalasunta é un dos personaxes clave na peza Antiochus de Thomas Corneille.
Notas
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Sirago (1999), p. 11
- ↑ Sirago (1999), p. 101
- ↑ "Amalasuntha". oxfordreference.com (en inglés). Consultado o 30-12-2019.
- ↑ Sarantis (2009)
- ↑ En Procopio de Cesarea (2007), indícase o 10 de outubro (nota en páxina 66).
- ↑ Procopio de Cesarea (2007), p. 57
- ↑ Esta tese é recollida por Gregorio de Tours, hostil a Amalasunta por ser ariana, na súa obra Libros, Historias, 15
- ↑ Procopio de Cesarea (2007), pp. 63-65
- ↑ Procopio de Cesarea (2007), p. 65
- ↑ Procopio de Cesarea (2007), p. 67
Véxase tamén
Bibliografía
- Ibo Alfaro, Manuel (1871). Compendio de la historia universal y de la general de España (en castelán). Madrid: Imprenta de la viuda e hijos de M. Álvarez.
- Procopio de Cesarea (2007). Historia de las guerras. Colección Biblioteca Clásica Gredos nº 355 (en castelán). Libros V-VI Guerras góticas. Madrid: Gredos. ISBN 978-84-249-2862-9.
- Sarantis, Alexander (2009). "War and Diplomacy in Pannonia and the Northwest Balkans during the Reign of Justinian: The Gepid Threat and Imperial Responses". Dumbarton Oaks Papers (63): 15–40. JSTOR 41219761.
- Sirago, Vito Antonio (1999). Amalasunta: la regina. Colección Donne d'Oriente e d'Occidente (en italiano). Milán: Jaca Book. ISBN 88-16-43509-7.
