Teodorico o Grande: Diferenzas entre revisións

Teodorico o Grande
	;
Nome orixinal	(got) 𐌸𐌹𐌿𐌳𐌰𐍂𐌴𐌹𐌺𐍃 𐍃𐌰 𐌼𐌹𐌺𐌹𐌻𐌰; (mis) Þiudareiks sa Mikila
Biografía
Nacemento	12 de maio de 454 (Gregoriano) ; Pannonia (Imperio Romano de Occidente)
Morte	30 de agosto de 526 (Gregoriano) (72 anos); Rávena (Reino ostrogodo)
Causa da morte	Morte natural
Lugar de sepultura	Mausoléu de Teodorico (pt)
Rexente Reino visigodo de Toledo, Imperio de Teodorico o Grande
	511 – 30 de agosto de 526
Rei de Italia
	15 de marzo de 493 – 30 de agosto de 526 ; ← Odoacro – Atalarico →
Rei dos ostrogodos
	475 – 30 de agosto de 526 ; ← Teodomiro – Atalarico →
Magister militum
Patrician (en)
Cónsul romano
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino ostrogodo
Grupo étnico	Ostrogodos
Relixión	Arianismo
Actividade
Lugar de traballo	Reino ostrogodo ; Italia
Ocupación	monarca , monarca
Período de tempo	Antigüidade tardía e Baixo Imperio Romano
Lingua	Lingua gótica e lingua latina
Participou en
476	deposición de Rómulo Augústulo
Outro
Título	Rei
Familia	Amalos
Cónxuxe	Audofleda (pt)
Fillos	Amalasunta, Teodegoda (pt) , Ostrogoda (pt)
Pais	Teodomiro e Erelieva (pt)
Irmáns	Amalafrida

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

VisualTexto wiki

En liña

Revisión como estaba o 28 de decembro de 2019 ás 18:34

Teodorico o Grande (Dacia, 454 - Rávena, 526). Rei dos ostrogodos (474-526).

Traxectoria

Fillo do caudillo ostrogodo Teodomiro, da liñaxe dos Amalos, foi enviado polo seu pai como refén á cidade de Constantinopla (actual Istambul), sendo un neno (462). Alí recibiu unha educación baseada na cultura grecolatina. Sucedeu en 474 ao seu pai, como líder dos ostrogodos.

Foi nomeado patricio e magister militum polo augusto Zenón, emperador de Oriente. Este en 488 cedeulle o goberno de Italia coa condición de vencer a Odoacro, rei dos hérulos que depuxera a Rómulo Augústulo, último emperador romano de Occidente (476). Teodorico penetrou na península itálica á fronte do seu pobo, cuxo número se estima nunhas cen mil persoas. Conseguiu ocupar Rávena, onde finalmente morreu Odoacro (493).

Proclamouse rei de Italia (494) fixando a súa residencia en Rávena e foi recoñecido como rex Italiae polo augusto Anastasio, emperador de Oriente, en 497, a quen debía unha teórica submisión. Mantivo as diferenzas entre os ostrogodos, de relixión ariana, que retiveron o poder militar, e os romanos, católicos, que concentraron o poder civil, dentro dun difícil equilibrio.

Teodorico considerábase herdeiro do mundo romano e por iso respectou as institucións imperiais rodeándose de conselleiros latinos, como Boecio e Casiodoro. Desexaba crear un imperio xermánico de Occidente, herdeiro do romano, que englobase a francos, vándalos, visigodos e ostrogodos. Con este obxectivo, realizou unha hábil política de alianzas matrimoniais entre a súa familia e os reis dos outros pobos xermánicos, que, aínda que non chegaría a materializar o seu soño, converteuno no principal soberano occidental da súa época.

En 511 interveu de forma decisiva na resolución da crise da monarquía visigoda, aberta a raíz da morte de Alarico II na batalla de Vouillé (507), derrotado polos francos. Depuxo ao usurpador Xesaleico e coroou ao seu neto Amalarico, fillo de Alarico e da súa filla Teodogoda. Asumiu o goberno do reino visigodo como titor do seu neto, a quen colocou baixo a protección de Teudis, un dos seus xenerais. A rexencia mantívose ata a morte do monarca ostrogodo (526), cando Amalarico puido gobernar libremente ao seu pobo.

Favoreceu o desenvolvemento da agricultura e do comercio. Fixo de Rávena, a súa capital, un destacado centro artístico e cultural fomentando o cultivo das artes e as letras.

Permitiu a coexistencia do catolicismo e do arianismo durante a maior parte do seu reinado, pero esta tolerancia finalizou nos últimos anos da súa vida, debido aos enfrontamentos co Papado e co Imperio Bizantino, que o levaron a encerrar e decapitar ao seu conselleiro Boecio (524) e a encarcerar ao papa Xoán I.

Deixou como sucesor ao seu neto, fillo da súa filla Amalasunta, falecendo o 30 de agosto do 526. O estalido dunha guerra civil permitiu ao emperador Xustiniano converter Italia nunha nova provincia bizantina e dispersar aos ostrogodos, que desapareceron como pobo (555).

Reino ostrogodo
Segue a: Teodomiro	Teodorico o Grande (488-526)	Precede a: Atalarico
Segue a: Teodomiro		Precede a: Atalarico

Reino de Italia
Segue a: Odoacro	Teodorico o Grande (493-526)	Precede a: Atalarico
Segue a: Odoacro		Precede a: Atalarico

Reino visigodo
Segue a: Xesaleico	Teodorico o Grande (511-526)	Precede a: Amalarico
Segue a: Xesaleico		Precede a: Amalarico

Véxase tamén

Outros artigos

Basílica de Santo Apolinario o Novo

@@ Liña 1: / Liña 1: @@
 {{Biografía}}
-'''Teodorico o Grande''' ([[Dacia]], [[454]] - [[Rávena]], [[526]]). Rei dos [[ostrogodos]] ([[474]]-[[526]]).
+'''Teodorico o Grande''' ([[Dacia (provincia romana)|Dacia]], [[454]] - [[Rávena]], [[526]]). Rei dos [[ostrogodos]] ([[474]]-[[526]]).
 == Traxectoria ==
-Fillo do caudillo ostrogodo [[Teodomiro (rei ostrogodo)|Teodomiro]], da liñaxe dos Amalos, foi enviado polo seu pai como refén á cidade de [[Constantinopla]] (actual [[Istambul]]), sendo un neno ([[462]]). Alí recibiu unha educación baseada na cultura grecolatina. Sucedeu en [[474]] ao seu pai, como líder dos ostrogodos.
+Fillo do caudillo ostrogodo [[Teodomiro dos Ostrogodos|Teodomiro]], da liñaxe dos [[Amalos]], foi enviado polo seu pai como refén á cidade de [[Constantinopla]] (actual [[Istambul]]), sendo un neno ([[462]]). Alí recibiu unha educación baseada na cultura grecolatina. Sucedeu en [[474]] ao seu pai, como líder dos ostrogodos.
 [[Ficheiro:Ostrogothic Kingdom.png|miniatura|dereita|200px|Reino de Teodorico o Grande]]
-Foi nomeado ''patricio'' e ''magister militum'' polo augusto [[Zenón, Emperador|Zenón]], emperador de Oriente. Este en [[488]] cedeulle o goberno de [[Italia]] coa condición de vencer a [[Odoacro]], rei dos [[hérulos]] que depuxera a [[Rómulo Augústulo]], último [[Imperio Romano de Occidente|emperador romano de Occidente]] ([[476]]). Teodorico penetrou na península itálica á fronte do seu pobo, cuxo número se estima nunhas cen mil persoas. Conseguiu ocupar Rávena, onde finalmente morreu Odoacro ([[493]]).
+Foi nomeado ''patricio'' e ''magister militum'' polo augusto [[Zenón, Emperador|Zenón]], [[Imperio Bizantino|emperador de Oriente]]. Este en [[488]] cedeulle o goberno de [[Italia]] coa condición de vencer a [[Odoacro]], rei dos [[hérulos]] que depuxera a [[Rómulo Augústulo]], último [[Imperio Romano de Occidente|emperador romano de Occidente]] ([[476]]). Teodorico penetrou na [[Península Itálica|península itálica]] á fronte do seu pobo, cuxo número se estima nunhas cen mil persoas. Conseguiu ocupar [[Rávena]], onde finalmente morreu Odoacro ([[493]]).
-Proclamouse rei de Italia ([[494]]) fixando a súa residencia en [[Rávena]] e foi recoñecido como ''rex Italiae'' polo augusto [[Anastasio I, Emperador|Anastasio]], emperador de Oriente, en [[497]], a quen debía unha teórica submisión. Mantivo as diferenzas entre os ostrogodos, de relixión [[Arianismo|ariana]], que retiveron o poder militar, e os romanos, católicos, que concentraron o poder civil, dentro dun difícil equilibrio.
+Proclamouse rei de Italia ([[494]]) fixando a súa residencia en Rávena e foi recoñecido como ''rex Italiae'' polo augusto [[Anastasio I, Emperador|Anastasio]], emperador de Oriente, en [[497]], a quen debía unha teórica submisión. Mantivo as diferenzas entre os ostrogodos, de relixión [[Arianismo|ariana]], que retiveron o poder militar, e os [[Roma antiga|romanos]], [[Catolicismo|católicos]], que concentraron o poder civil, dentro dun difícil equilibrio.
 [[Ficheiro:Mausoleum of Theoderic.JPG|miniatura|dereita|200px|O [[Mausoleo de Teodorico]] en Rávena.]]
-Teodorico considerábase herdeiro do mundo romano e por iso respectou as institucións imperiais rodeándose de conselleiros latinos, como [[Anicio Boecio|Boecio]] e [[Casiodoro]].
+Teodorico considerábase herdeiro do mundo romano e por iso respectou as institucións imperiais rodeándose de conselleiros latinos, como [[Anicio Boecio|Boecio]] e [[Casiodoro]]. Desexaba crear un imperio xermánico de Occidente, herdeiro do romano, que englobase a [[francos]], [[vándalos]], [[visigodos]] e [[ostrogodos]]. Con este obxectivo, realizou unha hábil política de alianzas matrimoniais entre a súa familia e os reis dos outros pobos xermánicos, que, aínda que non chegaría a materializar o seu soño, converteuno no principal soberano occidental da súa época.
-Desexaba crear un imperio xermánico de Occidente, herdeiro do romano, que englobase a [[francos]], [[vándalos]], [[visigodos]] e [[ostrogodos]]. Con este obxectivo, realizou unha hábil política de alianzas matrimoniais entre a súa familia e os reis dos outros pobos xermánicos, que, aínda que non chegaría a materializar o seu soño, converteuno no principal soberano occidental da súa época.
-En [[511]] interveu de forma decisiva na resolución da crise da monarquía visigoda, aberta a raíz da morte de [[Alarico II]] na [[batalla de Vouillé]] ([[507]]), derrotado polos francos. Depuxo ao usurpador [[Xesaleico]] e coroou ao seu neto [[Amalarico]], fillo de [[Alarico II|Alarico]] e da súa filla [[Tindigota]]. Asumiu o goberno do reino visigodo como titor do seu neto, a quen colocou baixo a protección de Teudis, un dos seus xenerais. A rexencia mantívose ata a morte do monarca ostrogodo ([[526]]), cando Amalarico puido gobernar libremente ao seu pobo.
+En [[511]] interveu de forma decisiva na resolución da crise da monarquía visigoda, aberta a raíz da morte de [[Alarico II]] na [[batalla de Vouillé]] ([[507]]), derrotado polos francos. Depuxo ao usurpador [[Xesaleico]] e coroou ao seu neto [[Amalarico]], fillo de [[Alarico II|Alarico]] e da súa filla Teodogoda. Asumiu o goberno do reino visigodo como titor do seu neto, a quen colocou baixo a protección de [[Teudis]], un dos seus xenerais. A rexencia mantívose ata a morte do monarca ostrogodo ([[526]]), cando Amalarico puido gobernar libremente ao seu pobo.
 Favoreceu o desenvolvemento da agricultura e do comercio. Fixo de Rávena, a súa capital, un destacado centro artístico e cultural fomentando o cultivo das artes e as letras.
-Permitiu a coexistencia do catolicismo e do arianismo durante a maior parte do seu reinado, pero esta tolerancia finalizou nos últimos anos da súa vida, debido aos enfrontamentos co [[Papado]] e co [[Imperio Bizantino]], que o levaron a encerrar e decapitar ao seu conselleiro Boecio ([[524]]) e a encarcerar ao papa [[Xoán I, Papa|Xoán I]].
+Permitiu a coexistencia do catolicismo e do arianismo durante a maior parte do seu reinado, pero esta tolerancia finalizou nos últimos anos da súa vida, debido aos enfrontamentos co [[Papa|Papado]] e co [[Imperio Bizantino]], que o levaron a encerrar e decapitar ao seu conselleiro Boecio ([[524]]) e a encarcerar ao papa [[Xoán I, papa|Xoán I]].
-Deixou como sucesor ao seu neto, fillo da súa filla [[Amalasunta]], falecendo o [[30 de agosto]] do [[526]]. O estalido dunha guerra civil permitiu ao emperador [[Xustiniano]] converter Italia nunha nova provincia bizantina e dispersar aos ostrogodos, que desapareceron como pobo ([[555]]).
+Deixou como sucesor ao seu neto, fillo da súa filla [[Amalasunta]], falecendo o [[30 de agosto]] do [[526]]. O estalido dunha guerra civil permitiu ao emperador [[Xustiniano I|Xustiniano]] converter Italia nunha nova [[Thema|provincia bizantina]] e dispersar aos ostrogodos, que desapareceron como pobo ([[555]]).
 {{Gobernante|
@@ Liña 53: / Liña 52: @@
 == Véxase tamén ==
 === Outros artigos ===
-* [[Basílica de San Apolinar o Novo]]
+*[[Basílica de Santo Apolinario o Novo]]
 {{Control de autoridades}}