Diferenzas entre revisións de «Treboada»

Para que se forme este tipo de [[meteoro]]s cómpre que exista elevación de araire húmido nunha [[atmosfera terrestre|atmosfera]] inestábel. A atmosfera fica inestábel cando as condicións son tales que unha bollabola de araire quente en ascensión pode continuar a subir porque continúa máis quente do que o araire ambiente. A elevación do araire quente é un mecanismo que tenta restabelecer a estabilidade; do mesmo modo, o araire máis frío tende a descender e a afundirse encanto se mantivermanten máis frío do que o araire na súa veciñanza. Se a elevación de araire forfrio e suficientemente forte, o araire arrefece (adiabaticamente) até temperaturas por debaixo do punto de [[orballo]] e condensa, liberando calor latente que promove a elevación do araire e "alimenta" a treboada. Fórmanse cumulonimbos illados con grande desenvolvemento vertical (podendo ir até 10 ou 18 mil metros de altitude) alimentado polas correntes ascendentes de araire.

As treboadas pódense formar no interior das masas de araire (a partir da elevación do araire por [[convección]] - común en terra nas tardes de [[verán]] -cando o quecemento da superficie atinxe o seu pico- e sobre o mar nas madrugadas de inverno, cando as augas están relativamente quentes); por efecto orográfico -(a barlovento das grandes montañas) ou estar asociadas a [[fronte (meteoroloxía)|frontes]], sendo máis intensas no caso das frontes frías.

As treboadas máis fortes xéranse cando o araire quente e húmido sobe rapidamente, con velocidades que poden chegar aos 160 km por hora, até altitudes máis elevadas e máis frías. En cada momento hai na orde de 2.000 treboadas en progreso sobre a superficie da [[Terra]]. Os [[lóstrego]]s prodúcense cando as partículas de xeo ou neve dunha nube comezan a caer dende grande altitude en dirección á superficie e corresponden á liberación de enerxía debida á diferenza de carga entre as partículas.

'''Maturidade''': o crecemento vertical atinxe o seu máximo e os cumes das nubes fican achatados coa forma característica dunha bigorna. Normalmente isto dáse cando o araire ascendente encontra unha inversión de temperatura estábel (por exemplo, o araire máis quente da [[tropopausa]]). Os ventos predominantes en altitude comezan a espallar [[Cirrus|cirros]] a partir do topo das nubes. As bases dianteiras fican máis baixas e os lóstregos comezan a aparecer en toda a extensión das nubes. No interior das nubes a turbulencia é intensa e irregular, con equilibrio entre correntes ascendentes e descendentes. O peso das partículas de precipitación xa é suficiente para contrariar as correntes ascendentes e comezan a caer, arrastrando o araire en volta consigo. A medida que as partículas de precipitación caen nas rexións máis quentes da nube, hai araire seco do ambiente que entra na nube e pode orixinar a evaporación desas partículas. A evaporación arrefría o ar, tornándoo máis denso e "pesado". É todo este ar frío que cae a través da nube coa precipitación que forma a corrente descendente de araire que, cando bate na superficie se pode espallar, formando unha fronte de raxada que vai deslocando e substituíndo o araire máis quente da superficie. Nesta fase a treboada produce ventos fortes, lóstregos e precipitación forte.

'''Disipación''': as nubes comézanse a espallar para os lados, en camadas. E as correntes frías descendentes tórnanse predominantes. O araire frío substitúe o araire mais quente da superficie, desligando os movementos ascendentes dentro da treboada. Nesta fase xa só hai correntes descendentes fracas e fraca precipitación. Sobran apenas moitos [[altostrato]]s e [[cirrostrato]]s que poden até contribuír, coa súa sombra, para diminuír o quecemento da superficie.