Rábano Mauro: Diferenzas entre revisións

Rábano Mauro
	;
Biografía
Nacemento	década de 780 ; Maguncia
Morte	4 de febreiro de 856 (66/76 anos); Maguncia
Lugar de sepultura	St. Alban's Abbey (en)
Roman Catholic Archbishop of Mainz (en)
	847 – 856 ; ← Odgar (en) – Carlos da Aquitânia (pt) →
Director de escola Fulda monastery school (en)
	818 – 822
Datos persoais
País de nacionalidade	Imperio Carolinxio
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	sacerdote católico (814–), diácono (801–), entomólogo , filósofo , escritor , teólogo
Profesores	Eigilo de Fulda (pt) e Alcuíno de York
Alumnos	Valafrido Estrabo (pt) , Otfried de Weissenburg, Rodolfo de Fulda (pt) , Lupus Servatus (pt) , Godescalco de Orbais (pt) , Ermenric of Ellwangen (en) e Hartmut of St. Gall (en)
Lingua	Lingua latina
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Enaltecemento
	santo ;
Día de festividade relixiosa	4 de febreiro
Obra
	Obras destacables (década de 810) De laudibus sanctae crucis (en) ; (819) De institutione clericorum (en) ; (847) De universo (en) ;

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

VisualTexto wiki

En liña

Revisión como estaba o 8 de agosto de 2019 ás 15:41

Rábano Mauro Magnencio, tamén chamado Hrábanus Maurus, Rhabanus ou Reabanus ^[1] , nado en Mainz, c. 780 / 784 e finado en Winkel im Rheingau o 4 de febreiro de 856, foi un teólogo e erudito alemán, un dos promotores do renacemento carolinxio dos séculos VIII e IX. Foi abade de Fulda e arcebispo de Maguncia, e é venerado como beato pola Igrexa Católica.

Traxectoria

Rábano Mauro naceu en Mainz (de aí o alcume de Maguntius ou Magnentius), entre 780 e 784. Era fillo de Waluran e Waltrat, membros da aristocracia franca. Aínda mozo, en torno a 790 - 791, ingresou como oblato na abadía beneditina de Fulda, onde estudou e en 801 foi ordenado diácono. Completou os seus estudos na escola de Tours, un dos centros do Renacemento carolinxio, tendo como mestre a Alcuíno de York . Chamouno Maurus, en homenaxe ao discípulo predilecto de Bieito de Nursia, Mauro Abade^[2]. Dous anos despois volveu a Fulda e dirixiu a escola monástica. O 814 foi ordenado sacerdote.

Fixo unha peregrinación a Xerusalén e en 817 regresou a Fulda, en 822 foi nomeado abade. Durante o seu mandato, escribiu a maior parte das súas obras, seguiu coa reconstrución dos edificios monásticos que o seu predecesor comezara e fixo que o scriptorium e a biblioteca da abadía se contasen entre os máis importantes e ricos de Europa. En 842 deixou o cargo de abade e retirouse a Petersberg, preto de Fulda, onde continuou escribindo.

Alcuíno (no medio) con Rábano Mauro presentan unha obra ao bispo Otgar de Mainz; miniatura do manuscrito Fuldense (ca. 836) (Österreichische Nationalbibliothek Wien)

Alcuíno (no medio) con Rábano Mauro presentan unha obra ao bispo Otgar de Mainz; miniatura do manuscrito Fuldense (ca. 836) (Österreichische Nationalbibliothek Wien)
Manuscrito con De laude crucis, ca. 840 (Viena, Österreichische Nationalbibliothek)

Manuscrito con De laude crucis, ca. 840 (Viena, Österreichische Nationalbibliothek)
computación dixital, un número de Rábano Mauro, s. XIII (Lisboa, Instituto Nacional da Biblioteca e o libro)

computación dixital, un número de Rábano Mauro, s. XIII (Lisboa, Instituto Nacional da Biblioteca e o libro)

En 847 foi elixido bispo de Maguncia, cargo que mantivo ata a súa morte en 856. Intentou resolver os problemas da diocese, especialmente durante a gran carestía de 850. Nas controversias teolóxicas e eclesiásticas que tivo que resolver, adoptou posturas bastante ríxidas. No outono de 848 presidiu o sínodo de Maguncia, onde se discutiron as teses do monxe Godescalco sobre a predestinación divina; o sínodo rematou coa condena de Godescalco, que foi fustrigado e condenado a reclusión perpetua.

En política, Rábano apoiou a Luís I do Sacro Imperio Romano na polémica que tivo cos seus fillos arredor da sucesión ao imperio. Despois, apoiou a Lotario I, fillo máis vello e sucesor de Luís I, e contra Carlos o Calvo e Luís o Xermánico. Con este acabou reconciliándose e el mesmo, en 847, cando xa era rei de Alemaña, aceptou o seu nomeamento como bispo de Maguncia.

Morreu o 4 de febreiro de 856 en Winkel e foi enterrado na abadía de Sankt Alban en Maguncia.

Pensamento e obras

Debuxo de 1631 de Maguncia, que mostra, á esquerda, os restos da abadía de S. Alban, o primeiro enterro de Ràban Maur.

Parroquia de Sankt Walburga en Winkel im Rheingau, onde morreu, coa escultura de Ràban Maur.

A reputación de Ràban Maur está ligada á súa gran produción literaria: teólogo, exexeta, poeta e erudito enciclopedista. As súas obras, en xeral, son recompilacións do coñecemento conservado na época, como era costume daquela^[3], baseadas

na literatura patrística, de Agostiño de Hipona a Beda o Venerábel ou Isidoro de Sevilla, e en autores clásicos.

Entre as súas principais obras están:

Comentario en libros veterinarios e novos testamentos
Liber de laudibus Sanctae Crucis, un dos máis copiados durante a Idade Media
Da institución clericorum
De ordenador
De oblatione puerorum
Praescientia et praedestinatione, de gratia e libero arbitrio
De disciplina eclesiástica
Paenitentialia
De universo (ou De rerum naturis )
Liber de originibus rerum ) libri XXII
Martyrologium
De alma
Carmina e Epístulae

Atribúeselle o himno Veni creator spiritus, pero probabelmente reelaborouno a partir dun himno precedente.

No 855, por orde de Lotario II, reelaborou a polémica Coena Cypriani, converténdoa nun compendio didáctico que se empregaba para memorizar as principais figuras da Biblia.

Máis que un autor orixinal, organizou, sistematizou e difundiu a cultura anterior. Posibelmente por iso tivo unha gran influencia nos séculos centrais da Idade Media: os manuscritos con copias das súas obras abundan en toda Europa occidental e central. Entre os seus discípulos directos había figuras importantes da cultura carolinxia como Lupus Servatus, Walafrid Estrabón, Otfrid de Weissenburg, Godescalco, ... A súa actividade educativa valeulle o título de Praeceptor Germaniae (Mestre de Alemaña ).

Veneración

Foi sepultado na abadía de Sankt Alban de Maguncia e pronto comezou a ser venerado como un santo. Cando a abadía foi destruída, a mediados do século XVI, os restos foron trasladados a Aschaffenburg, pero hoxe non se coñece o sitio da súa tumba. Está representado como un abade benedictino ou como un bispo erudito que levaba un códice coa inscrición "Veni creator spiritus". A súa festa celébrase o 4 de febreiro.

Notas

↑ Totes aquestes formes representen adaptacions al llatí (Hrăbănus) del nom propi fràncic Hraban, que, literalment, significa Corb. Quant a l'accentuació correcta del mot, cal dir que és pla, no pas agut. En castellà s'ha imposat l'accentuació plana Rabano per comptes del correcte Rábano a fi i efecte d'evitar, mitjançant aquest recurs, la confusió amb el nom comú rábano. En català, en canvi, no hi ha cap argument raonable que justifiqui una pronúncia aguda Raban.
↑ Conscient, tanmateix, que en fràncic el nom propi quedava convertit en un nom parlant: Corb Negre, que, en la seva profunda simbologia medieval podem interpretar com a equivalent de mestre de benedictins. De la mateixa manera que el corb no alimenta pas els seus pollets fins que no els surt el plomatge negre i pot així reconèixer que són realment fills seus, així el veritable Mestre tampoc no explica als seus pollets -els estudiants- els misteris de la Sagrada Escriptura fins que no reconeix que realment estan preparats interiorment per a rebre'ls. Maur/môr “negre” fa referència aquí al color negre de l'hàbit dels benedictins.
↑ Ernst Robert Curtius va definir l'autor com a "monòton compilador".

Bibliografía

Edicións de obras modernas de Ràban Maur:

Obras sobre o autor:

Rabanus Maurus in Seiner Zeit: 780-1980, catálogo da exposición de Mainz, 1980. Mainz: von Zabern, 1980.
Maria Angeles Navarro Girón, La carne de Cristo: el misterio eucarístico a la luz de la polémica entre Pascasio Radberto, Ratramno, Rabano Mauro y Godescalco, Madrid : Universidad Pontificia Comillas, 1989.
Raffaele Savigni, Tradizione patristica e cultura carolingia in alcune opere esegetiche de Alcuino e Rabano Mauro, Bolonia : Lo Scarabeo, 1991
Mayke de Jong, The empireimperio a ecclesia: Hrabanus Maurus e historia bíblica para gobernantes, en Os usos do pasado na Idade Media temperá, coidado de Y. Hen e M. Innes, Cambridge : Cambridge UP, 2000.

Ligazóns externas

[1] Totes aquestes formes representen adaptacions al llatí (Hrăbănus) del nom propi fràncic Hraban, que, literalment, significa Corb. Quant a l'accentuació correcta del mot, cal dir que és pla, no pas agut. En castellà s'ha imposat l'accentuació plana Rabano per comptes del correcte Rábano a fi i efecte d'evitar, mitjançant aquest recurs, la confusió amb el nom comú rábano. En català, en canvi, no hi ha cap argument raonable que justifiqui una pronúncia aguda Raban.

[2] Conscient, tanmateix, que en fràncic el nom propi quedava convertit en un nom parlant: Corb Negre, que, en la seva profunda simbologia medieval podem interpretar com a equivalent de mestre de benedictins. De la mateixa manera que el corb no alimenta pas els seus pollets fins que no els surt el plomatge negre i pot així reconèixer que són realment fills seus, així el veritable Mestre tampoc no explica als seus pollets -els estudiants- els misteris de la Sagrada Escriptura fins que no reconeix que realment estan preparats interiorment per a rebre'ls. Maur/môr “negre” fa referència aquí al color negre de l'hàbit dels benedictins.

[3] Ernst Robert Curtius va definir l'autor com a "monòton compilador".

[1]

[2]

[3]

@@ Liña 66: / Liña 66: @@
 * [http://www.fh-augsburg.de/~harsch/Chronologia/Lspost09/Hrabanus/hra_carm.html ''Carmina'' e ''Veni creator spiritus'']
 * [http://www.documentacatholicaomnia.eu/20_40_0788-0856-_Rabanus_Maurus.html ''Opera Omnia'' na ''Patrología latina de Migne'']
-{{control mde autoridades}}
+{{control de autoridades}}
 [[Categoría:Enciclopedistas]]
 [[Categoría:Teólogos de Alemaña]]