Linguas retorrománicas: Diferenzas entre revisións
m Atobar moveu a páxina "Linguas reto-románicas" a "Linguas retorrománicas": nome correcto |
m o nome en GL (DRAG) é retorrománico, galorrománico etc. |
||
Liña 1: | Liña 1: | ||
[[Ficheiro:Rhaeto-Romance_languages.svg|thumb|280px|Linguas reto-románicas actuais.]] |
[[Ficheiro:Rhaeto-Romance_languages.svg|thumb|280px|Linguas reto-románicas actuais.]] |
||
As '''linguas retorrománicas |
As '''linguas retorrománicas''' forman un grupo de [[Linguas románicas|linguas romances]] da área [[Alpes|alpina]] que segundo algúns autores representan o resto dunha área romance máis ampla que chegaba polo norte até o [[Río Danubio|Danubio]]. Lingüísticamente, comparten características coas [[linguas occitano-románicas]] e [[linguas galorrománicas|galorrománicas]]. <ref> Beninca, Paola; Haiman, John (2005). The Rhaeto-Romance Languages. Routledge. ISBN 978-1-134-96548-9. </ref> |
||
== Clasificación == |
== Clasificación == |
||
Liña 8: | Liña 8: | ||
Dentro das [[linguas románicas]] occidentais as variedades reto-románicas son un grupo bastante diverxente cuxa posición dentro do grupo romance occidental é difícil de precisar. |
Dentro das [[linguas románicas]] occidentais as variedades reto-románicas son un grupo bastante diverxente cuxa posición dentro do grupo romance occidental é difícil de precisar. |
||
Desde o punto de vista [[léxico]] constitúen unha das ramas máis diverxentes (deixando ao carón o |
Desde o punto de vista [[léxico]] constitúen unha das ramas máis diverxentes (deixando ao carón o galorrománico e o sardo que son aínda máis diverxentes). |
||
A clasificación románica territorial e ''[[Ethnologue]]'' agrúpaas coas linguas galorrománicas, aínda que realmente o grupo reto-románico parece ter características de transición entre o |
A clasificación románica territorial e ''[[Ethnologue]]'' agrúpaas coas linguas galorrománicas, aínda que realmente o grupo reto-románico parece ter características de transición entre o galorrománico propiamente devandito e o [[Linguas galo-itálicas|galo-itálico]] do norte de Italia. <ref> Leonard, Clifford S. (1964). "Proto-Rhaeto-Romance and French". Language. 40 (1): 23–32. doi:10.2307/411921. JSTOR 411921. </ref> |
||
=== Clasificación interna === |
=== Clasificación interna === |
Revisión como estaba o 13 de maio de 2019 ás 10:37
As linguas retorrománicas forman un grupo de linguas romances da área alpina que segundo algúns autores representan o resto dunha área romance máis ampla que chegaba polo norte até o Danubio. Lingüísticamente, comparten características coas linguas occitano-románicas e galorrománicas. [1]
Clasificación
Dentro das linguas románicas occidentais as variedades reto-románicas son un grupo bastante diverxente cuxa posición dentro do grupo romance occidental é difícil de precisar.
Desde o punto de vista léxico constitúen unha das ramas máis diverxentes (deixando ao carón o galorrománico e o sardo que son aínda máis diverxentes).
A clasificación románica territorial e Ethnologue agrúpaas coas linguas galorrománicas, aínda que realmente o grupo reto-románico parece ter características de transición entre o galorrománico propiamente devandito e o galo-itálico do norte de Italia. [2]
Clasificación interna
- Friulano (furlan): falado na provincia italiana de Údine, ten o status de lingua rexional.
- Variedades romanches (rumantsch), que inclúen as cinco variedades escritas que se falan en Suíza (no cantón dos Grisones). Na actualidade o número de falantes de todos estes dialectos reunidos é dunhas 40.000 persoas.
- Sursilvano
- Sutsilvano
- Surmirano
- Puter
- Vallader
- Interromanche (rumantsch grischun)
- Dialectos ladinos (ladín): empregados nos Dolomitas (Italia), considéranse unha lingua rexional con varios dialectos, ten o status de lingua rexional.
- Atesino
- Agordino
- Ampezzo
- Cadorino
- Ladino estándar
- Nonés
- Solandro
- Trentino
Notas
- ↑ Beninca, Paola; Haiman, John (2005). The Rhaeto-Romance Languages. Routledge. ISBN 978-1-134-96548-9.
- ↑ Leonard, Clifford S. (1964). "Proto-Rhaeto-Romance and French". Language. 40 (1): 23–32. doi:10.2307/411921. JSTOR 411921.