Cancioneiro da Biblioteca Nacional: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
|||
| Liña 5: | Liña 5: | ||
A compilación deste cancioneiro fíxose en [[Italia]] no final do [[século XV]] ou inicios do [[século XVI]] por encargo do humanista [[Angelo Colocci]]. Foi descuberto por Costantino Corvisieri e da Enrico Molteni na biblioteca familiar do conde Brancuti de Cagli; adquirido por Ernesto Monaci, foi cedido polos seus herdeiros ao goberno portugués, que o conserva na Biblioteca Nacional de Lisboa (1924). |
A compilación deste cancioneiro fíxose en [[Italia]] no final do [[século XV]] ou inicios do [[século XVI]] por encargo do humanista [[Angelo Colocci]]. Foi descuberto por Costantino Corvisieri e da Enrico Molteni na biblioteca familiar do conde Brancuti de Cagli; adquirido por Ernesto Monaci, foi cedido polos seus herdeiros ao goberno portugués, que o conserva na Biblioteca Nacional de Lisboa (1924). |
||
Este [[cancioneiro]] é un manuscrito cartáceo formado por 355 folios (numerados por Molteni) dun tamaño de 280 por 210 mm con diversas lagoas. Son en total seis transcritores (incluído Colocci) quen traballarían no manuscrito; tradicionalmente supúñase que foran tres, mais os últimos estudos de Anna Ferrari indican que non foi así. Colocci transcribiu da súa propia man moitas rúbricas e apostilas marxinais, tamén algunhas ''razós'' esquecidas polos copistas, ademais de numerar progresivamente os textos, ou ben reproducir unha numeración precedente, presentando numerosas lagoas e duplicacións. Foi copiado en Italia por amanuenses ibéricos e italianos e compilado por Colocci a partir doutro(s) manuscrito(s) que non se conservan. Os modelos dos apógrafos italianos puideron chegar a Italia na embaixada enviada por [[Manuel I de Portugal]] ao papa [[León X, |
Este [[cancioneiro]] é un manuscrito cartáceo formado por 355 folios (numerados por Molteni) dun tamaño de 280 por 210 mm con diversas lagoas. Son en total seis transcritores (incluído Colocci) quen traballarían no manuscrito; tradicionalmente supúñase que foran tres, mais os últimos estudos de Anna Ferrari indican que non foi así. Colocci transcribiu da súa propia man moitas rúbricas e apostilas marxinais, tamén algunhas ''razós'' esquecidas polos copistas, ademais de numerar progresivamente os textos, ou ben reproducir unha numeración precedente, presentando numerosas lagoas e duplicacións. Foi copiado en Italia por amanuenses ibéricos e italianos e compilado por Colocci a partir doutro(s) manuscrito(s) que non se conservan. Os modelos dos apógrafos italianos puideron chegar a Italia na embaixada enviada por [[Manuel I de Portugal]] ao papa [[León X, papa|León X]] (1514) en que figuraba [[Garcia de Resende]]. Alí serían copiados dende o orixinal ou os orixinais por Colocci e o seu equipo, creando os volumes que se conservan. |
||
Trátase do [[cancioneiro]] máis abundante no número de composicións, pois contén 1567 cantigas dos tres grandes xéneros duns 150 autores<ref>{{Versaleta|[[Henrique Monteagudo|Monteagudo, H.]]}} et al. (1998): ''Tres poetas medievais da ría de Vigo''. Ed. Galaxia, páxina 50</ref><ref>{{Versaleta|[[Xosé Ramón Pena|Pena, X. R.]]}} (2002): ''Historia da literatura medieval galego-portuguesa''. Sotelo Blanco, p. 105-106.</ref> Ademais, contén fragmentos dun tratado de poética trobadoresca, a [[Arte de trobar]], e cinco [[lai]]s narrativos. |
Trátase do [[cancioneiro]] máis abundante no número de composicións, pois contén 1567 cantigas dos tres grandes xéneros duns 150 autores<ref>{{Versaleta|[[Henrique Monteagudo|Monteagudo, H.]]}} et al. (1998): ''Tres poetas medievais da ría de Vigo''. Ed. Galaxia, páxina 50</ref><ref>{{Versaleta|[[Xosé Ramón Pena|Pena, X. R.]]}} (2002): ''Historia da literatura medieval galego-portuguesa''. Sotelo Blanco, p. 105-106.</ref> Ademais, contén fragmentos dun tratado de poética trobadoresca, a [[Arte de trobar]], e cinco [[lai]]s narrativos. |
||
Revisión como estaba o 28 de novembro de 2018 ás 08:54
O Cancioneiro da Biblioteca Nacional ou Cancioneiro Colocci-Brancuti, coñecido coa sigla B (ou CB)[1], é unha das tres colectáneas de lirismo trobadoresco galaico-portugués (cantigas de amigo, de amor e de escarnio e maldicir). Denomínase Cancionero da Biblioteca Nacional de Lisboa, xa que desde 1924 permanece na Biblioteca Nacional de Portugal.
Descrición
A compilación deste cancioneiro fíxose en Italia no final do século XV ou inicios do século XVI por encargo do humanista Angelo Colocci. Foi descuberto por Costantino Corvisieri e da Enrico Molteni na biblioteca familiar do conde Brancuti de Cagli; adquirido por Ernesto Monaci, foi cedido polos seus herdeiros ao goberno portugués, que o conserva na Biblioteca Nacional de Lisboa (1924).
Este cancioneiro é un manuscrito cartáceo formado por 355 folios (numerados por Molteni) dun tamaño de 280 por 210 mm con diversas lagoas. Son en total seis transcritores (incluído Colocci) quen traballarían no manuscrito; tradicionalmente supúñase que foran tres, mais os últimos estudos de Anna Ferrari indican que non foi así. Colocci transcribiu da súa propia man moitas rúbricas e apostilas marxinais, tamén algunhas razós esquecidas polos copistas, ademais de numerar progresivamente os textos, ou ben reproducir unha numeración precedente, presentando numerosas lagoas e duplicacións. Foi copiado en Italia por amanuenses ibéricos e italianos e compilado por Colocci a partir doutro(s) manuscrito(s) que non se conservan. Os modelos dos apógrafos italianos puideron chegar a Italia na embaixada enviada por Manuel I de Portugal ao papa León X (1514) en que figuraba Garcia de Resende. Alí serían copiados dende o orixinal ou os orixinais por Colocci e o seu equipo, creando os volumes que se conservan.
Trátase do cancioneiro máis abundante no número de composicións, pois contén 1567 cantigas dos tres grandes xéneros duns 150 autores[2][3] Ademais, contén fragmentos dun tratado de poética trobadoresca, a Arte de trobar, e cinco lais narrativos.
Notas
- ↑ Tavani, G. (1998): A poesía lírica galego-portuguesa, 2ª ed. Ed. Galaxia, páxina 52.
- ↑ Monteagudo, H. et al. (1998): Tres poetas medievais da ría de Vigo. Ed. Galaxia, páxina 50
- ↑ Pena, X. R. (2002): Historia da literatura medieval galego-portuguesa. Sotelo Blanco, p. 105-106.
Véxase tamén
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Cancioneiro da Biblioteca Nacional  |
Bibliografía
- Cancioneiro da Biblioteca Nacional (Colocci-Brancuti) Cód. 10991. Lisboa, Biblioteca Nacional / Imprensa Nacional - Casa da Moeda, 1982 (edición facsímile).
Outros artigos
Ligazóns externas
- Cancioneiro da Biblioteca Nacional, no catálogo da BNP (en portugués).
